"Уладзмр калаевч Шыцк. Скачок у нiшто (Бел.)" - читать интересную книгу авторамінула?
Корзун шырока расплюшчыў вочы і знясілена апусціўся на пясок. - Як жа гэта, хлопцы? - Даведаемся, - бесклапотна сказаў Савацееў і прапанаваў: - Паедзем дадому. Хутка ліне дождж. Пазней, ужо седзячы ва ўтульным салоне зоркалёта, Корзун зноў папрасіў: - Скажыце, хлопцы, што здарылася? - Спачатку крыху адпачнём, а потым паспрабуем ужо адказаць на тваё пытанне. Нам хапіла сёння. А тады, можа, і ты, Васіль, што ўспомніш. Корзун успомніў нямногае: як прыйшоў на бераг, прываблены зямным выглядам мора, і як пазней яго сустрэлі робаты. Што было паміж гэтым, ён ведаў не больш за астатніх. - Вось толькі... як бы вам сказаць... - Ну, Васіль, ну, - Шабанаў падаўся да яго. - Не, гэта не паддаецца апісанню. Напэўна, я проста засумаваў па Зямлі. На беразе было... Гэта і радасць, і туга, і шчасце, ад якога нават стала балюча - такое яно вялікае і ўсеабдымнае. Яны ахапілі мяне там на беразе і не адпускалі, пакуль не прыйшлі вы. Напэўна, усё сапраўды было так, бо, успамінаючы, Корзун зноў стаў такім, якім яго бачылі сябры на беразе, - памякчэлым, з нясмелай усмешкай. Знешне Корзун не змяніўся. Толькі цяпер часцей задумваўся, быццам прыглядаўся ці прыслухоўваўся да нечага незразумелага, але прыемнага, што было вядома толькі яму аднаму. Працаваў жа ён, як і раней, старанна. Факт яго знікнення можна было б палічыць камічнай недарэчнасцю, каб за ім не стаяла нешта невядомае, невытлумачальнае, якое межавала з цудам і таму на ўвесь той час, пакуль яны будуць на Сірэне. Гэта выклікала нервознасць, перашкаджала нармальна працаваць. І нарэшце Савацееў не вытрымаў. - Я больш не магу, - паскардзіўся ён Шабанаву, калі яны засталіся з ім удвух. Пры Корзуне такіх размоў пазбягалі. - Або мы стартуем, або не ведаю што. - Не разгадаўшы, што адбылося з Корзунам? - Мы бяссільныя тут. У нейкай меры Савацееў меў падставу так гаварыць. Мінула ўжо каля двух тыдняў, а яны ўсё яшчэ не мелі кончыка той нітачкі, якая дазволіла б раскрыць таямніцу. І сапраўды, трэба было прымаць нейкае рашэнне. Шабанаў быў капітанам іх невялікага экіпажа і разумеў Савацеева. Ён доўга стаяў ля ілюмінатара, з якога віднелася мора - ціхае, ласкавае. - Падманлівая прыгажосць, - Шабанаў адвярнуўся ад ілюмінатара, і Савацееў заўважыў у яго вачах ільдзінкі холаду. - Зробім, Паўлюк, яшчэ адну спробу. Калі не пацвердзіцца маё меркаванне, пакінем Сірэну. - Ты што надумаў? - занепакоіўся Савацееў. - Паўтару Корзуна. Толькі на бераг пайду не адзін, а з робатамі. - Баюся я гэтага скачка ў нішто. - І я, Паўлюк, - Шабанаў нахмурыўся. - Але інакш нельга. Так, нельга. Хочаш сказаць, што ў нас іншая задача? Згодзен. А цяпер задача змянілася. Такі ўжо закон жыцця, што на ўсе выпадкі загадзя не прыдумаеш праграмы. Ты не хвалюйся. - Ён падышоў да Савацеева, абняў яго. - Васіль жа вярнуўся і, здаецца, нармальна. - Толькі што здаецца, - буркнуў Савацееў, ведаючы, што Шабанаў усё |
|
|