"Уладзмр калаевч Шыцк. Гермес падказвае кiрунак (Укр.)" - читать интересную книгу автора

- І Гермесу?! - аж давіўся ён, так яму стала смешна.
Толькі я быў адкрыў рот, каб высмеяць яго самога, як падаў голас робат:
- Мой корпус герметычны.
Сашка перастаў смяяцца. А я падумаў, што так яму і трэба. Малайчына
Гермес. Гэта ж кожны пачатковец ведае, што касмічны робат не баіцца ніякага
шкоднага асяроддзя.
Без прыгод наша невялікая экспедыцыя дабралася да таго падводнага
паселішча, якое я знайшоў у мінулы раз. Доўга блукалі паміж разбураных
дворыкаў, заходзілі ў руіны, дзе некалі было людское жытло. Я ўяўляў сабе
гэтыя дамы - невялічкія, на тры ці два пакойчыкі, і чамусьці зайздросціў іх
колішнім жыхарам. Было ў гэтай старадаўнасці нешта хвалюючае, таямнічае.
Я не здзівіўся, калі Сашка нібы здагадаўся пра мае думкі і сказаў:
"Антычная эпоха". Толькі зазначыў, што мы раптам пачалі думаць аднолькава.
У нас былі прыборы для размовы ў вадзе, і мы пачалі абмяркоўваць
здагадкі.
- Цяпер я разумею, - гарачыўся Сашка, - чаму ніхто не чуў пра чужынцаў,
якія прыляталі на Зямлю. Гэта было вельмі даўно, да нашай эры, калі людзі не
маглі іх зразумець. Але яны пакінулі пра сябе знак для пазнейшых пакаленняў.
І Віцька знайшоў гэты знак.
Супраць гэтага мне пярэчыць не хацелася, ды і Мішка, відаць, згаджаўся
з Сашкам. Бо гіпотэза была надта прываблівая. Мы так захапіліся ёю, што
зусім забыліся на Гермеса і не сачылі за яго паводзінамі.
А робат не траціў часу, нашы здагадкі яго не цікавілі, яму патрэбны
былі толькі факты. Неўзабаве ён папярэдзіў нас, што зарад балонаў паменшыўся
напалавіну. Мы адмахнуліся. Але праз некалькі хвілін ён раптам ашаламіў нас.
У шлемафонах прагучала: "Лісцік серабрыстай таполі".
Мы павярнуліся і, здаецца, між тых самых замшэлых аслізлых каменняў
убачылі, як пад святлом Гермесавага ліхтара нешта бліснула. Я пазнаў свой
лісцік. Вока ў Гермеса было праніклівае, дакладнае, а памяць яшчэ, відаць,
лепшая: ён не забыў майго расказу.
Вядома, мы больш не маглі тут заставацца. Мы павінны былі імчаць да
свайго тэлепрыёмніка з аўтаматычнай настройкай. Гермес нешта бубнеў сабе,
нібы хацеў нас затрымаць. Але яго ніхто не слухаў.
Праз якую гадзіну Сашка ўжо наладжваў прыёмнік, злучаючы антэну з
серабрыстай металічнай пласцінкай, якая мела форму таполевага лісціка. Мы з
Мішкам, вядома, былі побач, а Гермес, як надоечы, стаяў, прыхінуўшыся да
вушака.
Гэта была хвалюючая хвіліна. Мы дрыжалі ад нецярпення, ад боязі, што
зноў будзе няўдача.
Нарэшце экран засвяціўся, нібы вярнуўшы нас на дно ляснога возера.
Паказаліся знаёмыя руіны падводнага паселішча. Вось-вось павінен быў
з'явіцца, як тады, чалавек. І раптам экран патух. Гэты лісцік меў, напэўна,
яшчэ меншы запас інфармацыі. Мы прыйшлі ў роспач.
- Вазьмі! - прагучала ў пакоі.
Мы яшчэ не прывыклі да голасу свайго кібернетычнага памочніка і
недаўменна круцілі галовамі: хто гэта тут?
- Вазьмі! - Гермес адарваўся ад дзвярэй і зрабіў крок да стала,
трымаючы на раскрытай далоні яшчэ адзін лісцік.
Сашка схапіў яго, ірвануўся да тэлепрыёмніка, але затрымаўся і сказаў:
- Ты добры хлопец, Гермес!