"Уладзмр калаевч Шыцк. Гермес падказвае кiрунак (Укр.)" - читать интересную книгу автора

Уладзімір Мікалаевіч Шыцік

Гермес падказвае кірунак


---------------------------------------------------------------------
У.Шыцік. "У час не вярнуліся", "Мастацкая літаратура", Мінск, 1975
Мастак Ул.Ул.Доўгань
OCR & SpellCheck: Zmiy ([email protected]), 20 ліпеня 2003 года
---------------------------------------------------------------------

Пройдзе час, з зямных касмадромаў возьмуць старт вялізныя зоркалёты і
накіруюцца да далёкіх галактык.
Магчыма, гэта адбудзецца ўжо ў наступным стагоддзі, магчыма, значна
пазней. Але наша мара не хоча чакаць, мы ўжо цяпер хочам ведаць, што
напаткае бясстрашных астралётчыкаў у бясконцай прасторы. Аб іх прыгодах,
лёсе і знаходках расказваецца ў гэтым зборніку фантастычных апавяданняў.


Два дні хадзіў Сашка Шарай насуплены, пахмуры, з намі амаль не
размаўляў. І Мішка Патупчык, і я разумелі ўсё і стараліся таксама залішне не
чапляцца да сябра. Напэўна, на яго месцы мы былі б не лепшыя: металічная
пласцінка, падобная на лісцік серабрыстай таполі, так і не ажыла, і нават
тая перадача, што ўяўлялася нам ледзь не весткай з глыбінь Сусвету,
здавалася зараз міражом. Каб я сам на свае вочы не бачыў на экране таго
дзіўнага чалавека сярод падводнага дворыка, нізавошта не паверыў бы, што
гэта праўда. А ўсё Сашка. Собіла яму сапсаваць усю справу. Што за чалавек?
Ніякай вытрымкі!
Занятыя гэтымі клопатамі, мы неяк забыліся, што набліжаецца канец
навучальнага года. Па ўсіх асноўных прадметах - матэматыцы, фізіцы, мове,
гісторыі - залікі ўжо здалі раней, яшчэ напрадвесні. Але заставаўся экзамен
на вольную тэму, вельмі сур'ёзны, як і мае быць у сёмым класе. Тэму мы не
ведалі, яе павінен быў даць настаўнік. А ён нам не патураў да гэтага часу, і
па ўсяму было відаць - не збіраўся рабіць скідак і надалей. З таго часу,
калі ён, выслухаўшы наш расказ пра неверагодныя сігналы з космасу, загадкава
ўсміхнуўся, мы яго чамусьці не сустракалі: няйначай распрацоўваў на нашы
галовы нейкую складаную экзаменацыйную тэму.
Сашка, як звычайна, не здолеў доўга насіць крыўду ў сябе, прыйшоў і
сказаў:
- Патрэбен другі лісцік.
Я ледзь не раззлаваўся. Які разумнік! Трэба было аж два дні пазбягаць
нас, каб гэта прыдумаць.
- Давай заўтра сходзім, - працягваў Сашка, - пакуль настаўніка няма. Я
цікавіўся, ён кудысьці паехаў.
- Куды гэта мы павінны з табой ісці? - я не мог схаваць іроніі.
- На возера, - як быццам я ўжо згадзіўся, спакойна растлумачыў Сашка. -
Магу адзін пайсці, не бойся. Але разам абавязкова нешта знойдзем.
Я ведаў, што ён не баязлівец. Я ніколі не забуду, як ён аднойчы залез у
вальер да тыгра і ані кропелькі не спалохаўся. А тут дык і зусім няма чаго
баяцца. Аднак мне не падабалася Сашкава манера рашаць усё за іншых.