"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

Ты ╒се золатам хочаш прыцьмЁць, загацЁць...
ЦЁ ж прыгледзе╒ся, хорамны княжа?
Кро╒ на золаце гэтым людская блЁшчыць,
Кро╒, якой Ё твая моц не змажа.

Ты брыльянтамЁ ╒сыпа╒ атласы Ё шо╒к --
Гэта цертая сталь ад кайдана╒,
Гэта вЁсельнЁ петля╒ развЁты шнурок,
Гэта, княжа, твае саматканы.


IX

Стол ты ╒ставЁ╒ ядой, косцей шмат пад сталом,--
Гэта косцЁ бядноты рабочай;
Пацяшаешся белым, чырвоным вЁном,--
Гэта слезы нядолЁ сЁрочай.

Хорам выстраЁ╒ ты, твайму воку так мЁл,
АдшлЁфованы цэгла Ё камень,--
Гэта -- памяткЁ-плЁты з ня╒часных магЁл,
Гэта -- сэрца╒ скамененых пламень.

Люба чуцЁ табе скочнай музыкЁ звон:
Ты, дружына п'яце асалоду,--
А цЁ ╒слуха╒ся ты, як плыве з яе стогн,
Стогн пракляцця табе, твайму роду?!

Ты збяле╒, ты дрыжыш, сла╒ны княжа-╒ладар!
ГосцЁ хмурны, а дворня знямела...
Ну, што, княжа? пара даць за песню мне дар!
Выбачай, калЁ спе╒ мо ня╒мела".

Х

Князь стаЁць, князь ма╒чыць, жуда, помста б'е з воч;
ГулЁ зглухлЁ: нЁ жарта╒, нЁ смеха╒...
Дума╒ князь, выдумля╒, грымну╒ шабляй на╒збоч,
ТолькЁ з лескатам выбегла рэха.

-- Гэй ты, сонцу ра╒ня, не на тое пазва╒
На вяселле цябе сваей княжны!..
Ты шалены, стары! хто цябе дзе хава╒?
Ты, знаць, вырадак цемры сярмяжнай.

Ты адважы╒ся мне на сляпы перакор
ВызваняцЁ сусветныя трэлЁ;
Платы маю шмат я для такЁх непакор,
Хто сябе процЁ мне стаць асмелЁ╒,