"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автораЗапяеш па душы, дасЁ ╒цехЁ гасцям --
По╒ны гуслЁ насыплю дуката╒; Не пад мысль песня будзе каму-небудзь нам -- Канапляную возьмеш заплату; Знаеш славу маю, знаеш сЁлу маю... -- Многа знаю Ё чу╒ аб табе я,-- ╡ я сам, як Ё ты, так табе запяю... -- Ну, пара пачынаць, дабрадзею! -- Гэтак слухае, выслуха╒ князя гусляр, ЗаЁскрылЁся вочы сЁвыя, Патану╒ у скляпеннях адзЁн, другЁ ╒дар, ╡ заплакалЁ струны жывыя. VII "Гэй ты, князь! Гэй, прасла╒ны на цэлы бел свет, Не такую задума╒ ты думу,-- Не дае гуслярам сказу золата цвет, Белых хорама╒ п'яныя шумы. СкурганЁ╒ бы душу чырванцом тваЁм я; Гуслям, княжа, не пЁшуць закона╒: Сонцу, зорам, арлам толькЁ ро╒на. Бачыш, княжа, загоны, лясы, сенажаць,-- ╡м пакорны я толькЁ з гуслямЁ, СЁлен, княжа, караць, галаву сЁлен зняць,-- Не скуеш толькЁ дум ланцугамЁ. Славен, грозен Ё ты, Ё твой хорам-астрог, Б'е ад сцен-цэгел ледам зЁмовым; Сэрца маеш, як гэты цагляны парог, ╡ душу -- як скляпо╒ гэтых сховы. VIII Глянь ты, сла╒ны ╒ладар, па палеткЁ свае: СарачнЁ там сох бачыш, як блудзе; А цЁ чу╒ ты, аб чым там араты пяе, Дзс Ё як жывуць гэтыя людзЁ? Глянь у лехЁ свае, ╒ падзямеллЁ глянь, князь, Што настроЁ╒ пад хорамам гэтым: БраццЁ корчацца там, табой кЁнуты ╒ гразь, ЧэрвЁ точаць жывых Ёх, раздзетых. |
|
|