"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

Запяеш па душы, дасЁ ╒цехЁ гасцям --
По╒ны гуслЁ насыплю дуката╒;
Не пад мысль песня будзе каму-небудзь нам --
Канапляную возьмеш заплату;

Знаеш славу маю, знаеш сЁлу маю...
-- Многа знаю Ё чу╒ аб табе я,--
╡ я сам, як Ё ты, так табе запяю...
-- Ну, пара пачынаць, дабрадзею! --

Гэтак слухае, выслуха╒ князя гусляр,
ЗаЁскрылЁся вочы сЁвыя,
Патану╒ у скляпеннях адзЁн, другЁ ╒дар,
╡ заплакалЁ струны жывыя.


VII

"Гэй ты, князь! Гэй, прасла╒ны на цэлы бел свет,
Не такую задума╒ ты думу,--
Не дае гуслярам сказу золата цвет,
Белых хорама╒ п'яныя шумы.

СкурганЁ╒ бы душу чырванцом тваЁм я;
Гуслям, княжа, не пЁшуць закона╒:
Небу справу здае сэрца, думка мая,
Сонцу, зорам, арлам толькЁ ро╒на.

Бачыш, княжа, загоны, лясы, сенажаць,--
╡м пакорны я толькЁ з гуслямЁ,
СЁлен, княжа, караць, галаву сЁлен зняць,--
Не скуеш толькЁ дум ланцугамЁ.

Славен, грозен Ё ты, Ё твой хорам-астрог,
Б'е ад сцен-цэгел ледам зЁмовым;
Сэрца маеш, як гэты цагляны парог,
╡ душу -- як скляпо╒ гэтых сховы.


VIII

Глянь ты, сла╒ны ╒ладар, па палеткЁ свае:
СарачнЁ там сох бачыш, як блудзе;
А цЁ чу╒ ты, аб чым там араты пяе,
Дзс Ё як жывуць гэтыя людзЁ?

Глянь у лехЁ свае, ╒ падзямеллЁ глянь, князь,
Што настроЁ╒ пад хорамам гэтым:
БраццЁ корчацца там, табой кЁнуты ╒ гразь,
ЧэрвЁ точаць жывых Ёх, раздзетых.