"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора


Я па-князе╒ску ╒сЁм Ё плачу, Ё люблю!
Ты не хочаш дуката╒ -- не трэба!..
УзяцЁ старца Ё гуслЁ жы╒цом у зямлю'
Знае хай, хто тут пан: я -- цЁ неба!


XI

ПадхапЁлЁ, ╒зялЁ гусляра-старыка.
ГуслЁ разам яго самагуды:
Па-над бераг круты, дзе шумела рака,
ПавялЁ, паняслЁ на загубу.

Месца выбралЁ здатнае, вырылЁ дол,
Дол тры сажнЁ шырокЁ, глыбокЁ;
ЗакапалЁ, убЁлЁ асЁнавы кол,
ДалЁ насып тры сажнЁ высокЁ.

Не часалЁ дамо╒кЁ яму сталяры,
Не заплакалЁ блЁжнЁя вочы;
Змо╒клЁ гуслЁ Ё ен з той пары -- да пары;
Сум Ё сцЁша залеглЁ, як ночай.

ТолькЁ князе╒скЁ хорам гудзе╒, не ма╒ча╒:
Шалы, музыка ╒ тахт рагаталЁ;
Не адну вЁна бочку князь кончы╒, пача╒:
Шлюб-вяселле ╒се княжны гулялЁ.


XII

ПацяклЁ, паплылЁ за гадамЁ гады...
На гусляравым наспе жвЁровым
Палыны узышлЁ, вырас дуб малады,
Зашуме╒ непанятлЁвым словам.

Лет за сотню зве╒ час, цЁ Ё болей мо лет,
ЗацвЁлЁ пераказы ╒ народзе;
Кажуць людзЁ: ╒ год раз ночкай з гуслямЁ дзед
3 кургана, як снег, белы выходзе.

ГуслЁ строЁць свае, струны звонка звЁняць.
Жменяй водзЁць па Ёх абамлелай,
╡ ╒се нешта пяе, што жывым не паняць,
╡ на месяц глядзЁць, як сам, белы.

Кажуць, каб хто калЁ зразуме╒ голас той,
Не зазна╒ бы нЁколЁ ╒жо гора...
Можна тут веру даць, толькЁ слухаць душой...