"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автораЯ па-князе╒ску ╒сЁм Ё плачу, Ё люблю! Ты не хочаш дуката╒ -- не трэба!.. УзяцЁ старца Ё гуслЁ жы╒цом у зямлю' Знае хай, хто тут пан: я -- цЁ неба! XI ПадхапЁлЁ, ╒зялЁ гусляра-старыка. ГуслЁ разам яго самагуды: Па-над бераг круты, дзе шумела рака, ПавялЁ, паняслЁ на загубу. Месца выбралЁ здатнае, вырылЁ дол, Дол тры сажнЁ шырокЁ, глыбокЁ; ЗакапалЁ, убЁлЁ асЁнавы кол, ДалЁ насып тры сажнЁ высокЁ. Не часалЁ дамо╒кЁ яму сталяры, Не заплакалЁ блЁжнЁя вочы; Змо╒клЁ гуслЁ Ё ен з той пары -- да пары; Сум Ё сцЁша залеглЁ, як ночай. ТолькЁ князе╒скЁ хорам гудзе╒, не ма╒ча╒: Не адну вЁна бочку князь кончы╒, пача╒: Шлюб-вяселле ╒се княжны гулялЁ. XII ПацяклЁ, паплылЁ за гадамЁ гады... На гусляравым наспе жвЁровым Палыны узышлЁ, вырас дуб малады, Зашуме╒ непанятлЁвым словам. Лет за сотню зве╒ час, цЁ Ё болей мо лет, ЗацвЁлЁ пераказы ╒ народзе; Кажуць людзЁ: ╒ год раз ночкай з гуслямЁ дзед 3 кургана, як снег, белы выходзе. ГуслЁ строЁць свае, струны звонка звЁняць. Жменяй водзЁць па Ёх абамлелай, ╡ ╒се нешта пяе, што жывым не паняць, ╡ на месяц глядзЁць, як сам, белы. Кажуць, каб хто калЁ зразуме╒ голас той, Не зазна╒ бы нЁколЁ ╒жо гора... Можна тут веру даць, толькЁ слухаць душой... |
|
|