"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора


II

На гары на крутой, на абвЁтай ракой,
Лет назад таму сотня цЁ болей,
Белы хорам стая╒, недаступнай сцяной
Грозна, думна глядзе╒ на прыволле.

У нагах у яго рассцЁла╒ся абшар
Хвоек гонкЁх Ё паханЁ чорнай,
Сонных весак шары, хат амшалых, як мар,
Хат з сям'ей душ падданых, пакорных.

Князь у хораме жы╒, сла╒ны свету ╒сяму,
Недаступны Ё грозны, як хорам;
Хто хаце╒, не хаце╒ - бЁ╒ наклоны яму,
Спуску, ласкЁ не зна╒ непакорам.

Зневажа╒, катава╒ ен з дружынай сваей;
Стражы князевы -- ╒ полЁ Ё дома,
ТолькЁ модлы раслЁ небу ╒ сэрцах людзей,
╡ пракляцце расло пакрыема.


III

Раз бяседа вялЁкая ╒ князя была:
На пасад дачку княжну садзЁлЁ:
За сталом вЁн заморскЁх крынЁца цякла,
Бегла музыка ╒круг на паумЁлЁ.

На вяселле-разгул наплыло, як на сход,
ГосцЁ знатных зусюль, за па╒свету,
Гэткай гучнай бяседы не номнЁ╒ народ,
ГэткЁх скарба╒, брыльянта╒, саета╒!..

Дзень, другЁ ╒жо грымела у князя гульня,
╡ музыкЁ, Ё чаркЁ звЁнелЁ;
ВыдумлялЁ заба╒ новых кожнага дня;
Што хацелЁ -- ╒сяго госцЁ мелЁ.

Ажно трэцяга дня князь прыдума╒ адну
Для дружыны пацеху-забаву:
Загада╒ ен пазваць гусляра-старыну,
Гусляра з яго ведамай славай.


IV

АкалЁчны народ гуслЁ зна╒ гусляра;