"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автораГэй, ажыло зямлЁ старое папялЁшча!
ЗайгралЁ рэчкЁ, плечы выра╒нава╒ бор, Спра╒ляе птушак жвавы рой Ёгрышча ╡ падлятае з радасцю чуць не да зор. ╡ думка ╒высь ляцЁць на вольных крыллях, Як бы самому богу мела расказаць Аб тых нягаданага свята хвЁлях, ЯкЁм вясна яе умела счараваць. ЛяцЁ, Ёмчыся, думка, вышай, далей, Як вокам стрэлЁць можна у блакЁтну даль! СхапЁ стуль песню з перуновай сталЁ ╡ прынясЁ мне волю сЁльную, як сталь! Я песняй мЁлую сваю прасла╒лю ПамЁж народамЁ сваЁх, чужых зямель, Каб не загЁнула, як кветка, у бяспра╒ю,-- Жыла й тады, як ляжа ╒ вечную пасцель. А воля мне жалезная патрэбна За кры╒ды маей мЁлай помстай заплацЁць, Што гаравала так яна бясхлебна, Што ланцугамЁ мусЁла шмат лет званЁць. 1913 * КУРГАН * ПамЁж пустак, балот беларускай зямлЁ, На ╒збярэжжы ракЁ шумнацечнай. Дрэмле памятка дзен, што ╒ нябыт уцяклЁ, УдзЁрванелы курган векавечны. Дуб галле распусцЁ╒ каранасты над Ём. Сухазелле у грудзЁ ╒пЁлося; Вецер стогне над Ём уздыханнем глухЁм,-- Аб мЁну╒шчыне ╒ жальбах галосе. На купалле там птушка садзЁцца, пяе, У пЁлЁпа╒ку во╒к нема вые; Сонца днем распускае там косы свае, Ночкай зоры глядзяць залатыя. Хмары неба ╒сцЁлалЁ мо тысячу раз, Перуны бЁлЁ з краю да краю,-- ╗н стаЁць -- гэта памяць людская, паказ... ТолькЁ гутарка ходзЁць такая. |
|
|