"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

Гэй, ажыло зямлЁ старое папялЁшча!
ЗайгралЁ рэчкЁ, плечы выра╒нава╒ бор,
Спра╒ляе птушак жвавы рой Ёгрышча
╡ падлятае з радасцю чуць не да зор.

╡ думка ╒высь ляцЁць на вольных крыллях,
Як бы самому богу мела расказаць
Аб тых нягаданага свята хвЁлях,
ЯкЁм вясна яе умела счараваць.

ЛяцЁ, Ёмчыся, думка, вышай, далей,
Як вокам стрэлЁць можна у блакЁтну даль!
СхапЁ стуль песню з перуновай сталЁ
╡ прынясЁ мне волю сЁльную, як сталь!

Я песняй мЁлую сваю прасла╒лю
ПамЁж народамЁ сваЁх, чужых зямель,
Каб не загЁнула, як кветка, у бяспра╒ю,--
Жыла й тады, як ляжа ╒ вечную пасцель.

А воля мне жалезная патрэбна
За кры╒ды маей мЁлай помстай заплацЁць,
Што гаравала так яна бясхлебна,
Што ланцугамЁ мусЁла шмат лет званЁць.


1913


* КУРГАН *

ПамЁж пустак, балот беларускай зямлЁ,
На ╒збярэжжы ракЁ шумнацечнай.
Дрэмле памятка дзен, што ╒ нябыт уцяклЁ,
УдзЁрванелы курган векавечны.

Дуб галле распусцЁ╒ каранасты над Ём.
Сухазелле у грудзЁ ╒пЁлося;
Вецер стогне над Ём уздыханнем глухЁм,--
Аб мЁну╒шчыне ╒ жальбах галосе.

На купалле там птушка садзЁцца, пяе,
У пЁлЁпа╒ку во╒к нема вые;
Сонца днем распускае там косы свае,
Ночкай зоры глядзяць залатыя.

Хмары неба ╒сцЁлалЁ мо тысячу раз,
Перуны бЁлЁ з краю да краю,--
╗н стаЁць -- гэта памяць людская, паказ...
ТолькЁ гутарка ходзЁць такая.