"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автораПрыйшлЁ мы й дзЁвЁмся такому хараству!
КраскамЁ ╒смЁхаецца ╒ся сенажаць, Гараць урочнЁкЁ, румянкЁ Ё званкЁ, Жо╒тыя званцы зялены луг жа╒цяць, На кветку з кветкЁ шыбка скачуць матылькЁ. Рэчка бурбалЁць па каменнях мЁж вольх, ВадзЁца блЁскатна лялее ╒ бегацьбе, СцЁха штосьцЁ шэпча, шалясцЁць трыснег, А сонца сочыць у вадзе само сябе. КветкЁ з ею рвем, вянок сабе пляце -- Карону ясна-цвет з нявысненай красы; Хораша, да твару йдзе ен сЁраце, А з-пад вянка плывуць па плечах валасы. Шчасна так, абня╒шыся, ╒ траве плывем, Купаюцца у кветках ногЁ да калень, ШчокЁ, грудзЁ нам гараць, гараць агнем, ╡скрацца вочы, цела просЁцца пад цень. Сонца штораз больш у жылах кро╒ агнЁць, КаленЁ штораз больш ласкоча нам трава, Блогасна аб сэрцы сэрца ╒ жары снЁць, НогЁ падкасЁлЁся Ё мне, Ё ей, ЗлЁлЁся вусны з вуснамЁ самЁ сабой, Полымем прыпалЁ грудзЁ да грудзей, ЗмяшалЁся мы з сонцам, з кветкамЁ, з травой. 14. КРАСА СВЕТУ Вясна, вясна! О, колькЁ ╒ табе шчасця! О, колькЁ радасцЁ прыносЁш ты з сабой! Умееш ты ╒ душы агонь раскласцЁ ╡ грудзЁ распалЁць агнЁстай барацьбой. Святлом свет цэлы залЁла гарачым, РаскЁнула з зяленасцЁ жывы шацер, На ╒сЁм зямлЁ абшары до╒гаспячым На сваЁх кроснах выткала чаро╒ны ╒зор. О, цешся з гэтага сама, вясна ты! Ужо славу блаславяць цяпер усе тваю -- Зямля Ё неба, Ё вецер крылаты, ╡ я красе тваей сваю дань аддаю. |
|
|