"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

ПрыйшлЁ мы й дзЁвЁмся такому хараству!

КраскамЁ ╒смЁхаецца ╒ся сенажаць,
Гараць урочнЁкЁ, румянкЁ Ё званкЁ,
Жо╒тыя званцы зялены луг жа╒цяць,
На кветку з кветкЁ шыбка скачуць матылькЁ.

Рэчка бурбалЁць па каменнях мЁж вольх,
ВадзЁца блЁскатна лялее ╒ бегацьбе,
СцЁха штосьцЁ шэпча, шалясцЁць трыснег,
А сонца сочыць у вадзе само сябе.

КветкЁ з ею рвем, вянок сабе пляце --
Карону ясна-цвет з нявысненай красы;
Хораша, да твару йдзе ен сЁраце,
А з-пад вянка плывуць па плечах валасы.

Шчасна так, абня╒шыся, ╒ траве плывем,
Купаюцца у кветках ногЁ да калень,
ШчокЁ, грудзЁ нам гараць, гараць агнем,
╡скрацца вочы, цела просЁцца пад цень.

Сонца штораз больш у жылах кро╒ агнЁць,
КаленЁ штораз больш ласкоча нам трава,
Блогасна аб сэрцы сэрца ╒ жары снЁць,
Жаданнем забыцця п'янее галава.

НогЁ падкасЁлЁся Ё мне, Ё ей,
ЗлЁлЁся вусны з вуснамЁ самЁ сабой,
Полымем прыпалЁ грудзЁ да грудзей,
ЗмяшалЁся мы з сонцам, з кветкамЁ, з травой.


14. КРАСА СВЕТУ

Вясна, вясна! О, колькЁ ╒ табе шчасця!
О, колькЁ радасцЁ прыносЁш ты з сабой!
Умееш ты ╒ душы агонь раскласцЁ
╡ грудзЁ распалЁць агнЁстай барацьбой.

Святлом свет цэлы залЁла гарачым,
РаскЁнула з зяленасцЁ жывы шацер,
На ╒сЁм зямлЁ абшары до╒гаспячым
На сваЁх кроснах выткала чаро╒ны ╒зор.

О, цешся з гэтага сама, вясна ты!
Ужо славу блаславяць цяпер усе тваю --
Зямля Ё неба, Ё вецер крылаты,
╡ я красе тваей сваю дань аддаю.