"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

Як белым высыпаны пухам,
ПчолкЁ на цвяткЁ па мед сабе лятуць,
3 вулля ╒ вулей нясуцца духам.

СелЁ з ею мы пад яблыню ╒дваЁх
На тра╒цы святачнай нядзеляй:
Сонца разлЁлося ╒ променях сваЁх,
ЛЁсткЁ на яблынях зардзелЁ.

Вецер плы╒ лЁсткамЁ, песцЁ╒, калыха╒,
ГалЁнкамЁ трос, як крапЁлам.
Птушак жвавых шчэбет хвЁлЁ не сцЁха╒,
Кружы╒ся з белым кветак пылам.

Раем на зямлЁ выглядыва╒ нам сад,
Я ╒ Ём -- Адам, яна ╒ Ём -- Ева;
У раЁ гэтым вецер бы╒ нам бог Ё сват,
ВяцьвямЁ шлюб давала дрэва.

ПтушкЁ ╒ мЁльен струн вяселле гралЁ нам,
Пасажнай маткай была пчолка,
Сонца несла ╒цехЁ думкам Ё грудзям,
Пасцелю слала нам вяселка.

Капа╒ нам на вочы яблыневы цвет,
На нас валЁ╒ся, як снег белы,
МыслЁ нашы беглЁ сЁняй далЁ ╒след
╡ свет сабой тулЁлЁ цэлы.

МЁлая! О, колькЁ радасцЁ даеш
Майму ты сэрцу маладому!
Нават ты сама таго не спазнаеш,
ЯкЁ ты скарб у маЁм дому!

МЁлая, сагрэй мяне сваймЁ грудзьмЁ!
К маЁм грудзям прылЁпнЁ шчыра;
БогамЁ хай станем мы памЁж людзьмЁ,
Нябеснага князямЁ мЁру!


13. НА СЕНАЖАЦ╡

ВыйшлЁ з ей, дзе сенажатная краса
ЗЁхцела, як вяселкЁ мнагацветны ╒зор,
Вострая яшчэ дзе не забразгала каса,
Дзе ╒ кветках луг Ёрдзе╒, як неба ╒ноч ад зор.

ВыйшлЁ, як душы дзве злучаны навек
Выходзяць, кЁну╒шы магЁльную жарству,
Светы аглядаць, якЁя ╒зводзЁць чалавек...