"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автораЯк белым высыпаны пухам,
ПчолкЁ на цвяткЁ па мед сабе лятуць, 3 вулля ╒ вулей нясуцца духам. СелЁ з ею мы пад яблыню ╒дваЁх На тра╒цы святачнай нядзеляй: Сонца разлЁлося ╒ променях сваЁх, ЛЁсткЁ на яблынях зардзелЁ. Вецер плы╒ лЁсткамЁ, песцЁ╒, калыха╒, ГалЁнкамЁ трос, як крапЁлам. Птушак жвавых шчэбет хвЁлЁ не сцЁха╒, Кружы╒ся з белым кветак пылам. Раем на зямлЁ выглядыва╒ нам сад, Я ╒ Ём -- Адам, яна ╒ Ём -- Ева; У раЁ гэтым вецер бы╒ нам бог Ё сват, ВяцьвямЁ шлюб давала дрэва. ПтушкЁ ╒ мЁльен струн вяселле гралЁ нам, Пасажнай маткай была пчолка, Сонца несла ╒цехЁ думкам Ё грудзям, Пасцелю слала нам вяселка. Капа╒ нам на вочы яблыневы цвет, МыслЁ нашы беглЁ сЁняй далЁ ╒след ╡ свет сабой тулЁлЁ цэлы. МЁлая! О, колькЁ радасцЁ даеш Майму ты сэрцу маладому! Нават ты сама таго не спазнаеш, ЯкЁ ты скарб у маЁм дому! МЁлая, сагрэй мяне сваймЁ грудзьмЁ! К маЁм грудзям прылЁпнЁ шчыра; БогамЁ хай станем мы памЁж людзьмЁ, Нябеснага князямЁ мЁру! 13. НА СЕНАЖАЦ╡ ВыйшлЁ з ей, дзе сенажатная краса ЗЁхцела, як вяселкЁ мнагацветны ╒зор, Вострая яшчэ дзе не забразгала каса, Дзе ╒ кветках луг Ёрдзе╒, як неба ╒ноч ад зор. ВыйшлЁ, як душы дзве злучаны навек Выходзяць, кЁну╒шы магЁльную жарству, Светы аглядаць, якЁя ╒зводзЁць чалавек... |
|
|