"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

11. ПОЛ╡ЦЬ АГАРОДН╡НУ

Я выган плотам гарадзЁ╒, яна палола грады:
Благое зелле вырывала, кЁдала у пасцЁлку,
Дзе калЁ╒ не было,-- дасаджывала там расады,
Там прарывала, дзе ╒зышло загуста праз памылку.

ЧырыкалЁ над ею верабейкЁ на чарэснЁ,
Нязгледна час ад часу вецер пралята╒ крылаты.
╡ адазвалася мая палея сумнай песняй,
Такой, якую ╒ нас пяюць вясеннЁм днем дзя╒чаты.

ВЯСНЯНКА

Ой, брала вясна у сонца ключы,
Адчыняла сырую зямельку,
Пускала на свет траву-мураву,
Адзявала у лЁсце бярозы.

Дзе толькЁ нЁ йшла яна,-- з прыпала
Густа сеяла, сеяла кветкЁ,
На край свету гнала рэчкЁ яна,
Птушкам волю Ё голас давала.

Ой, выйду я, выйду на сенажаць,
Буду вЁць, завЁваць вяночак,
Пяяць з салавейкам буду у тахт,
Сэрцу песняй вясну выклЁкацЁ.

ПрыйдзЁ ты ка мне, сагрэй ты мяне,
АбымЁ ты мяне, як друг мЁлы,
Пасей на душы мне долейкЁ мак,
А на сэрцы -- пшанЁчку кахання!

Каб доля, як мак цвЁце, зацвЁла,
Каб каханне расло, як пшанЁчка,
Каб мЁлы мяне мой верна любЁ╒
╡ галубЁ╒ ╒ святлЁцы, як шчасце.

ЗвЁнела песня Ё злЁвалась з музыкаю птушак,
Бярозавыя на гасцЁнцы плакалЁ прысады,
ЗаводзЁ╒ всцер, б'ючысь аб асЁнавы асушак...
Я выган плотам гарадзЁ╒, яна палола грады.


12. ЯБЛЫН╡ ЦВ╡ТУЦЬ

ЯблынЁ цвЁтуць, так хораша цвЁтуць,