"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

ТканЁну мыту распускала.
Цяперка сонца ╒жо работа!

БялЁся, наша палатно, бялЁся,
Як дзень, як месяц бледны, бела,
Як бела малако ╒ глЁнянай мЁсе,
Як та саломЁнка паспела!


10. СЯ|БА

Ралля падсохла, мяккай стала во╒най,
|жо час узяцца за сявалку,
| зямлю зярнят насыпаць жменяй по╒най,
Як ад бацько╒ на╒чы╒ся змалку.

Ад той, што ад зЁмы засталась, часткЁ,
Штось кЁну╒шы на час нязбыты,
АдмералЁ мы з ей са дзве шаснасткЁ
У мех, рукой яе пашыты.

╡ выйша╒ сеяць я. Яна стаяла
Непадалек мяне, на ╒змежку;
У высях сонца золатам зЁяла,
|нЁзу плы╒ вецер сваей сцежкай.

ПасыпалЁся дробныя зярняты
| раллю, як пацеркЁ янтарны,
На наш загон, сахою узараны,
На мой шнурок -- палетак ярны.

Яна, як нЁцая бярозка тая,
Стаяла, за ся╒бой слядзЁла,
╡ як бы багародзЁца святая --
Здавалася мне -- блаславЁла.

Лажыцеся ╒ раллю, зярняткЁ, спаткЁ,
Накрыйцеся пасцЁлкай-скЁбкай,
Пасля збудзЁцесь, выгляньце з краваткЁ,
Як во╒на -- густа, як дзень -- шыбка!

РасцЁце высака, расцЁце буйна,
Як гэта пушча за дарогай!
МалЁцеся да бела бога чуйна
╡ чорнага не гне╒це бога!

Каб не паспалЁвалЁ вас спякоты,
Дажджы каб вас не пазмывалЁ,
Каб не пабЁлЁ грады Ё грымоты,
Каб вам залома╒ не ламалЁ!