"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автораТаго, якЁ ╒восень цЁ вясною
ЗямлЁ сахой чапае грудзЁ Або зярно хавае бараною, Каб вырасла для вас жа, людзЁ. У важны час заворка╒ цЁ засе╒ка╒ ╡мша абходзЁцца святая, Душа ся╒ца лунаецца, як дрэ╒ка, Якому вецер лЁст зрывае. Арыце, сейце, людзЁ, хто што можа, Старым цЁ новым абычаем! А вашу працу доля упрыгожа ШчаслЁвым, буйным ураджаем. 9. БЕЛ╡ЦЬ ПАЛАТНО Чачоткавы зрабЁ╒ ей пранЁк емкЁ, 3 аздобамЁ Ё ручкай гладкай, ╡ палатно панес з ей да пагонкЁ, Дзе сажалка была Ё кладка. Усю трубу укЁнулЁ ╒ вадзЁцу; Яна, свой скЁну╒шы каптанЁк, |зышла на кладку, ╒зя╒шы пранЁк. ╡ пярыць стала мокра палаценца, Складаючы на кладцы ╒ складкЁ, На ножкЁ пырснула Ё на каленцы ВадзЁца, як раса на градкЁ. РаспырскЁвалЁся, як Ёскры, пырскЁ, МЁгцелЁ ╒сюды мнагацветна. На гладзЁ воднай рысавалЁ крыскЁ ╡ нЁклЁ ╒ гладзЁ непрыметна. БлЁскучыя агнЁстыя праменнЁ, Купаючыся ╒ сажалчыным версе, К маей галубцы ╒ медным умЁленнЁ ТулЁлЁся Ё грэлЁ персЁ. Так палаценца мЁлая бялЁла ВадзЁцай, пранЁкам на кладцы, Пасля сабе на плечы узвалЁла ╡ слаць нясла на сенажатцы. Нясла. Вада па ей цурком сцякала. ╡ на аселЁцы ля плота |
|
|