"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

Таго, якЁ ╒восень цЁ вясною
ЗямлЁ сахой чапае грудзЁ
Або зярно хавае бараною,
Каб вырасла для вас жа, людзЁ.

У важны час заворка╒ цЁ засе╒ка╒
╡мша абходзЁцца святая,
Душа ся╒ца лунаецца, як дрэ╒ка,
Якому вецер лЁст зрывае.

Арыце, сейце, людзЁ, хто што можа,
Старым цЁ новым абычаем!
А вашу працу доля упрыгожа
ШчаслЁвым, буйным ураджаем.


9. БЕЛ╡ЦЬ ПАЛАТНО

Чачоткавы зрабЁ╒ ей пранЁк емкЁ,
3 аздобамЁ Ё ручкай гладкай,
╡ палатно панес з ей да пагонкЁ,
Дзе сажалка была Ё кладка.

Усю трубу укЁнулЁ ╒ вадзЁцу;
Яна, свой скЁну╒шы каптанЁк,
Кашулю падкаса╒шы Ё спаднЁцу,
|зышла на кладку, ╒зя╒шы пранЁк.

╡ пярыць стала мокра палаценца,
Складаючы на кладцы ╒ складкЁ,
На ножкЁ пырснула Ё на каленцы
ВадзЁца, як раса на градкЁ.

РаспырскЁвалЁся, як Ёскры, пырскЁ,
МЁгцелЁ ╒сюды мнагацветна.
На гладзЁ воднай рысавалЁ крыскЁ
╡ нЁклЁ ╒ гладзЁ непрыметна.

БлЁскучыя агнЁстыя праменнЁ,
Купаючыся ╒ сажалчыным версе,
К маей галубцы ╒ медным умЁленнЁ
ТулЁлЁся Ё грэлЁ персЁ.

Так палаценца мЁлая бялЁла
ВадзЁцай, пранЁкам на кладцы,
Пасля сабе на плечы узвалЁла
╡ слаць нясла на сенажатцы.

Нясла. Вада па ей цурком сцякала.
╡ на аселЁцы ля плота