"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора"АдзЁн, адзЁн цяпер ты ╒ мяне, братка!"
Як боб, буйныя слезанькЁ з яе вачэй ПасыпалЁся на магЁлку градам, Здалося мне -- заплакала Ё неба з ей Над гэтым здушаным зямлею садам. Штось сэрца сцЁснула, зЁрнула ╒ дно, ╡ паплыла сляза ╒след за слязою, А дума╒, што ╒жо ╒се Ёх вылЁ╒ я да╒но, Што ╒ свет гляджу ╒жо зрэнкаю сухою. У магЁлках дрэмле бацька мой Ё два браты, Сясцер малых зямелька абымае. А я жыву на свеце доляй сЁраты, Мяне зямля за нейкЁ грэх трымае. ПусцЁ╒шы гэтак сумным думам павады, Бязмежны жаль паплы╒ ╒ душу крынЁцай. ╡ я таксама, як яна тады, шапта╒: "Адна на свеце ты ╒ мяне, сястрыца!" 8. ВОРКА ЗрабЁ╒ к ей новенькую плаху. НарогЁ павывострыва╒ нанова, Да╒ на палЁцу то╒сту бляху. Вось толькЁ конЁка ╒ яе упрэгчы. МахнуцЁ пугаю нягрозна. У загоне на рагач крывы налегчы. -- Барозна пойдзе за барознай. Сняданне з'елЁ з ею удваечку. Каб сыта -- трудна пахвалЁцца Хлеб падзялЁлЁ разам па кусочку, Сцюдзенай запЁлЁ вадзЁцай. Пайшю╒ з сахой, пусцЁ╒ нарогЁ ╒ гонЁ. НагамЁ толькЁ конЁк мой цярэбе, ╡ сцелецца загончык пры загоне, Аж сонца цешыцца на небе. Вам, людзЁ, што сваей рукою белай ЗямлЁ не кратаеце сэрца, Не дагадацца цераз век свой цэлы, Як сэрца чалавека б'ецца. |
|
|