"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

"АдзЁн, адзЁн цяпер ты ╒ мяне, братка!"

Як боб, буйныя слезанькЁ з яе вачэй
ПасыпалЁся на магЁлку градам,
Здалося мне -- заплакала Ё неба з ей
Над гэтым здушаным зямлею садам.

Штось сэрца сцЁснула, зЁрнула ╒ дно,
╡ паплыла сляза ╒след за слязою,
А дума╒, што ╒жо ╒се Ёх вылЁ╒ я да╒но,
Што ╒ свет гляджу ╒жо зрэнкаю сухою.

У магЁлках дрэмле бацька мой Ё два браты,
Сясцер малых зямелька абымае.
А я жыву на свеце доляй сЁраты,
Мяне зямля за нейкЁ грэх трымае.

ПусцЁ╒шы гэтак сумным думам павады,
Бязмежны жаль паплы╒ ╒ душу крынЁцай.
╡ я таксама, як яна тады, шапта╒:
"Адна на свеце ты ╒ мяне, сястрыца!"


8. ВОРКА

Саха мая зусЁм ужо гатова,--
ЗрабЁ╒ к ей новенькую плаху.
НарогЁ павывострыва╒ нанова,
Да╒ на палЁцу то╒сту бляху.

Вось толькЁ конЁка ╒ яе упрэгчы.
МахнуцЁ пугаю нягрозна.
У загоне на рагач крывы налегчы. --
Барозна пойдзе за барознай.

Сняданне з'елЁ з ею удваечку.
Каб сыта -- трудна пахвалЁцца
Хлеб падзялЁлЁ разам па кусочку,
Сцюдзенай запЁлЁ вадзЁцай.

Пайшю╒ з сахой, пусцЁ╒ нарогЁ ╒ гонЁ.
НагамЁ толькЁ конЁк мой цярэбе,
╡ сцелецца загончык пры загоне,
Аж сонца цешыцца на небе.

Вам, людзЁ, што сваей рукою белай
ЗямлЁ не кратаеце сэрца,
Не дагадацца цераз век свой цэлы,
Як сэрца чалавека б'ецца.