"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

Свае налеткЁ будзем аглядаць
I, пад загонам седзячы сагрэтым,
Пачнем аб жнЁве будучым гадаць.

Багата мы з табою маем гоня╒,
| пару абсеяць, зжацЁ толькЁ б Ёх
Ды ╒ добры час злажыць у застаронне
Сям'ю снапко╒ паспелых, залатых.

Так станам песцячысь яе прыгожым,
╡дзем, Ёдзем з загона на загон,
Дзе перш араць, дзе сеяць перш -- варожым -
3 надзеяй дачакаць нядзельных дзен.

Абня╒шыся, пад крыжам адным селЁ,
3 бако╒ стая╒ другЁ Ё трэцЁ крыж,
3 крыжамЁ мы, як зданЁ, ╒ свет глядзелЁ,
╡ душы нашы ╒зносЁлЁся ╒звыш.

Мы блаславЁлЁ неба воблЁк сЁнЁ,
Што нашы думкЁ ╒зносЁ╒ да сябе,
╡ ╒ думках кланялЁся той часЁне,
Што нас злучала ╒ шчасцЁ Ё ╒ жальбе.

Жыцце, зямлю Ё сонца блаславЁлЁ,
Старыя грушы, вербы на мяжы,
А праклЁналЁ толькЁ скону хвЁлЁ
╡ тыя вечныя па нас крыжы.


7. РАДА|Н╡ЦА

На рада╒нЁцу мы на могЁлкЁ пайшлЁ,
Свянцонага з сабой астаткЁ ╒зя╒шы,
Як гэта з давен-да╒на на нашай зямлЁ
Дзяды Ё прадзеды рабЁлЁ нашы.

МанЁлЁся нябожчыка╒ адведаць мы.
На могЁлкЁ народу шмат сышлося,
╡ людзЁ сно╒далЁся мЁж крыжо╒, як цьмы,
ХЁстаючысь, як ветрам гнутае калоссе.

На плЁтах каменных парос зялены мох,
Бярозы, хвойкЁ плакалЁ над ЁмЁ,
А пасярод каплЁца жудка, як астрог.
На свет глядзела вокнамЁ сляпымЁ.

Ля насыпу мы з мЁлай селЁ ╒ старане, -
Пад насыпам тым спала яе матка,--
╡ прашаптала мЁлая, схЁлЁ╒шыся ка мне: