"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

У поле статак выганяць пара.
Каро╒ку маем мы -- завецца А╒тарыняй,
Багацце кожнага гаспадара,
Скарб Ё пацеха кожнай гаспадынЁ.

"Мая" не выгнала яе за край
Плато╒, на пашу, дзе яна хадзЁла,
Пакуль таго, што вучыць абычай,
Над ей сваей рукою не ╒чынЁла.

Свянцоным хлебам, соллю Ё вадой
Абнесла навакол яе тры разы,
ПаставЁла да сонца галавой
╡ загавор чынЁла ад заразы.

| крынЁцы тры разы кусочак шкла
Скупала Ё, перад вачмЁ каро╒кЁ
Трымаючы, шаптала, як змала,
ТакЁя мудры заклЁнання сло╒кЁ:

"Ты, ясна сонца, месяц, ясен свет,
╡ вы, на небе часценькЁя зоры,
Вы ╒се, што кропЁце расою цвет
╡ асвятляеце сушу Ё моры,--

Зямлю агрэйце, вырасцце траву,
Не пашкадуйце есць Ё пЁць жывЁнам,
Ша╒ковую сцялЁце мураву,
АбгарадзЁце жалязяным тынам.

Вартуйце, сцеражыце ад цара
Ляснога, палявога, вадзянога,
Ад царанят яго, ад упыра
╡ ад людскога вока нелюдскога!"


6. АГЛЯД ПОЛЯ

ВялЁкЁ свет! Не згледзець тых абшара╒,
Што прадзеды пакЁнулЁ Ё нам:
Дзе лес, дзе лозы, дзе ляжаць папары,
Дзе рунь абходзЁць ╒жо на хлеб людзям.

Сягоння, мЁлая, быць хочу я з табою,--
Дык ручку на плячо мне палажы,
Я стан твой атулю рукою
╡ ╒ поле пойдзем, пойдзем пад крыжы.

Як дзецЁ, пазабытыя тым светам,