"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

Да неба з добрай весткай паляцяць.

Так мЁлаванне к шчасцю след адчыне,
А мЁлаванне -- над царамЁ цар,--
╡ будзеш век маей ты гаспадыняй,
А я твой вечна буду гаспадар.


3. ПРАТАЛ╡НЫ

|жо на зямлю ляглЁ праталЁны,
Сняго╒ спа╒зае зЁмавая бель,
УзгоркЁ свецяць -- як апалены,
Вада ╒ лагчынах жалЁцца, як чмель.

Дзе-нЁдзе глянула нясмелая
Пралеска вочкамЁ на божы двор,--
ЛюдскЁх слез кветка сЁня-белая
Шукае сонца днем, а ночкай -- зор.

Крылатыя стварэннЁ з выраю
Па Млечнаму пуцЁ плывуць, як шнур,
I, творачы малЁтву шчырую,
СваЁх шукаюць кЁнутых пячур.

Спагаднае святло нябеснае
На колькЁ верст звялЁчыла свой шлях,
Па нЁвах променЁ пачэсныя,
Як лен той, сцелюцца ╒ жывых агнях.

╡ ╒ хатку заглядаюць променЁ,--
Дармо што нЁзкЁя аконцы ╒ ей,--
Гуляюць радасна па комЁне
БлЁскучай Ё вяселаю сям'ей.

Па ложку, па пасцелЁ ласяцца,
Цалуючы яе Ё мой гарачы твар,
Як тыя ветрыкЁ на пасецы,
Гуляючы ╒ пякучы летнЁ сквар.

Устань, галубачка бяскрылая,
Заспаны зоры-вочанькЁ пратры,
Збяромся з думкамЁ Ё з сЁлаю
Жыцця парадак валачы стары!

ПраталЁна лягла на гонейках,
ЗбудзЁлася пралесачка ад сна...
Устань, устань, мае ты сонейка!
Залатаструнна йграе ╒жо вясна.