"Янка Купала. Поэмы (белорусск.)" - читать интересную книгу автора

А каб не зналЁ душы вашы ран!
А каб вас не кранулЁ буры, громы!
А каб к сабе не звабЁ╒ вас курган!

ТакЁя клалЁ дзЁвы нам зарокЁ
Мядовых асалод, квятчаных крас
╡ расплылЁся, як сон ветру легкЁ,
Нас кЁну╒шы ╒ благЁ цЁ ╒ добры час.

╡ мы пайшлЁ, як тыя ценЁ-мары,
Няспынна ад расы Ё да расы;
ЗапаланелЁ нам блЁскучыя пажары,
ЗакуранелЁ чорныя лясы.


2. У ХАЦЕ

У хаце ╒жо маей будзь гаспадыняй,--
Няма ╒ мяне нЁкога, проч цябе;
Сядзь на пачэсны кут, мая багЁня,
╡ будзем думы думаць аб сабе.

Палац мой, бачыш, хоць Ё не багаты,
Але я сам яго узбудава╒,
Сам сцены выве╒, кла╒ на кроквы латы
╡ сам пад стрых саломай пакрыва╒.

Не выбЁты атласам сцены, лавы,
Падлога не заслана дываном
ТурэцкЁм, што сваей красой Ёскравай
Гарыць, зЁяе, як той жар, агнем.

Над печкай, што стаЁць каля парога,
Не працавалЁ мудры разьбяры,
Сам з глЁны збЁ╒ яе й з пяску сырога
Ды вапнай пабялЁ╒ разы са тры.

Вось ложак, зроблены маей рукою,
3 смалЁстай сосны дошкЁ высла╒ ╒ Ём;
Пасцель пуховую пасцелем мы з табою,
Каб мякка спаць было нам абаЁм.

У ночнай цЁшы, ╒ любым упаеннЁ,
У патаеннЁ ад жыцця, людзей,
Агонь душу Ё сэрца распрамене,
Агонь гарачых, злучаных грудзей.

╡ мнагацветныя акружаць нас вяселкЁ,
МаланкЁ залатыя замЁгцяць,
А думкЁ нашы, верныя саколкЁ,