"Андрей Геращенко. Miкiта в краiне пацуков" - читать интересную книгу автора

Анатольеўны?! I чаму гэта яны так крычалi? Схаваюсь я лепей за гэтымi
рыдлёўкамi.

Мiкiта прысядае ля сцяны за нейкiмi рыдлёўкамi.

МIКIТА: Што гэта мяне нiхто не шукае?! Няўжо нiкому не цiкава, куды я
трапiў? А яшчэ кажуць, што яны пра дзяцей клапоцяцца! Вось няма мяне i
нiкому спраў да гэтага таксама няма! I есцi хочацца! Зараз жа сняданак. А
тут халодна i... страшна. Лепей вылезу.

Мiкiта выходзе з-за рыдлёвак i iдзе ў левы бок сцэны.

МIКIТА: Якой вялiкай стала каморка! А дзверы дзе? Няма?

Мiкiта глядзiць навокал i толькi тут заўважае, што дзверы зусiм у iншым
месцы.

МIКIТА: Яны ж, здаецца, не тут былi?! Вой, нешта мне зусiм страшна!

Мiкiта падыходзе да дзвярэй, расчыняе iх, але бачыць толькi цагляную
сцяну.

МIКIТА: Дзе я?! Пi-пi. Што са мной здарылася?!

Мiкiта хапаецца рукамi за галаву i крычыць яшчэ больш громка.

МIКIТА: Што ў мяне з галавой?! У мяне на твары поўсць?! I хвост! У мяне
з'явiўся пацучыны хвост. Я ператварыўся ў брыдкага пацука! А-а-а! У-у-у!

Мiкiта пачынае скакаць i лямантаваць, стукаючы ў сцяну за дзвярамi.

МIКIТА: У-у-у! Мама, Алена Анатольеўна, дзецi - ратуйце мяне! Мяне
ператварылi ў пацука злыя чараўнiкi! Хутчэй! У-у-у! Хто небудзь -
дапамажыце!

Кладка з цэглы нечакана знiкае i з'яўляецца праход, з якога льецца
таямнiчы свет i выпаўзаюць клубы дыму. Успыхваюць рознакаляровыя лiхтарыкi.
Мiкiта з плачам iдзе прама ў дым i знiкае са сцэны.


КАРЦIНА ТРЭЦЯЯ

Падзямелле. У левым баку на велiзарнай павуцiне гойдаецца вялiзны
павук. Мiкiта, у якога галава i хвост пацука, асцярожна крочыць наперад i
час ад часу пiльна сочыць за паводзiнамi павука.

МIКIТА: Бр-р-р - якая брыдота! Нiколi не бачыў такога вялiкага павука!
Што са мной здарылася? Магчыма i сапраўды зачаравалi, а магчыма - гэта
толькi сон. Толькi жудасны сон. I есцi хочацца.