"Андрей Геращенко. Miкiта в краiне пацуков" - читать интересную книгу автора

МIКIТА: Мама, дапамажы!

НАСТАЎНIЦА: Што гэта за "дапамажы"?! Ты ўжо школьнiк, Мiкiта i павiнен
усё рабiць самастойна. А вы, Алена Васiльеўна, лепей iдзiце дадому - хай
Мiкiта да самастойнасцi прывыкае.

МАЦI: Добра. Ну, бывай, сынок - увечары цябе тата забярэ.

Настаўнiца i мацi знiкаюць за левымi кулiсамi. Мiкiта застаецца адзiн i
сядае на лаўку ля сваёй шафкi.

МIКIТА: I Алена Анатольеўна туды ж - хай сам апранаецца! Хай сам
апранаецца! Кiнулi цяпер тут мяне аднаго. Хiба так добра? А вось вазьму i
збягу куды небудзь! Дадому, напрыклад. А то i, наогул, з горада. Тады будуць
шукаць i шкадаваць. Абавязкова будуць! Магчыма - i сапраўды збегчы?!

Мiкiта падыходзе да дзвярэй у каморку i прыслухоўваецца.

МIКIТА: Нiчога не чуваць. Зараз залезу туды i схаваюсь. Хай тады
шукаюць. Але ж... Алена Анатольеўна казала, што гэтая каморка - чароўная i ў
ёй жыве цар пацукоў. Усё гэта - жартачкi для маленькiх! Няма там анiякiх
чараўнiкоў! А што, калi i сапраўды тут схавацца?! Хай сабе шукаюць! Але ж...
Цара пацукоў няма, але самi пацукi, мабыць, i ёсць. Аднак, яны ж маленькiя -
як дам палкай, дык даведаюцца, як мяне палохаць! Томiс мяне палохаецца, а ён
жа мацнейшы за пацукоў?! I яны спалохаюцца.

З-за сцэны чуецца дзiцячы гоман i голас Алены Анатольеўны.

НАСТАЎНIЦА: Цiшэй, дзецi, цiшэй. Зараз усiм трэба будзе памыць рукi -
хутка сняданак!

МIКIТА: Трэба хавацца - iдуць!

Мiкiта адчыняе дзверы ў каморку напалову i, прасунуўшы галаву,
прыслухоўваецца.

МIКIТА: Цiха - мабыць, нiкога тут няма. Хай пашукаюць!

Мiкiта адчыняе дзверы i, хуценька прасклiзнуўшы ў каморку, зноў зачыняе
iх за сабой. Гучыць жудасны грукат i ўся сцэна апынаецца ў цемры, якую
прарэзваюць хуткiя блiкi святла. Чуюцца жахлiвыя крыкi дзяцей i Алены
Анатольеўны. Потым наступае цiшыня, а цемра становiцца поўнай. У гэты час
дэкарацыi левай часткi сцэны хаваюцца i ўся сцэна ператвараецца ў каморку.
Дзверы, якiя раней падзялялi сцэну на часткi, цяпер знаходзяцца ў глыбiнi.
Пачынае крыху свiтаць. Мiкiта ў тым самым адзеннi, але ў яго пацучыная
галава i пацучыны хвост. Ён, не заўважаючы гэтага, марудна крочыць па
каморцы, выцягнуўшы наперад рукi.

МIКIТА: Што гэта нiкога не чуваць?! Нi дзяцей нi чутна, нi Алены