"Уладзмр калаевч Шыцк. Скачок у нiшто (Бел.)" - читать интересную книгу автора

Уладзімір Мікалаевіч Шыцік

Скачок у нішто


---------------------------------------------------------------------
У.Шыцік. "У час не вярнуліся", "Мастацкая літаратура", Мінск, 1975
Мастак Ул.Ул.Доўгань
OCR & SpellCheck: Zmiy ([email protected]), 20 ліпеня 2003 года
---------------------------------------------------------------------

Пройдзе час, з зямных касмадромаў возьмуць старт вялізныя зоркалёты і
накіруюцца да далёкіх галактык.
Магчыма, гэта адбудзецца ўжо ў наступным стагоддзі, магчыма, значна
пазней. Але наша мара не хоча чакаць, мы ўжо цяпер хочам ведаць, што
напаткае бясстрашных астралётчыкаў у бясконцай прасторы. Аб іх прыгодах,
лёсе і знаходках расказваецца ў гэтым зборніку фантастычных апавяданняў.


Сляды абрываліся, быццам у Корзуна раптам выраслі крылы і ён узляцеў у
фіялетавую бездань бязвоблачнага неба Сірэны. Гэтага, вядома, быць не магло.
Але ўсё ж цікава, куды дзеўся Корзун? Шабанаў паўтарыў пытанне ўголас,
зірнуў на Савацеева. Той не адказаў, і Шабанаў зноў паглядзеў на сляды.
Выразныя, як на мяккай гліне, з рубчыкамі і палоскамі ад цяжкіх чаравікаў
скафандра, яны пачыналіся адразу пад скалой, на якой зараз стаялі Шабанаў і
Савацееў са світай робатаў і з якой гадзіну назад саскочыў уніз Корзун. Ён
напэўна не спяшаўся - сляды былі акуратныя, нават у апошняй ямцы сценкі
абсыпаліся не больш, чым у астатніх. А далей жаўцеў некрануты пясок, аж да
самай вады, да якой заставалася яшчэ метраў дзесяць.
- Хвалі змылі?.. - Савацееў сказаў гэта няўпэўнена, хутчэй каб парушыць
маўчанне.
Шабанаў зразумеў таварыша і нявесела ўсміхнуўся: мора было на дзіва
спакойнае, як лясная копанка дзе-небудзь на Зямлі. За тыя хвіліны, што
мінулі з таго моманту, калі з Корзунам спынілася сувязь, яно не паспела б
утаймавацца. Ды наогул шматдзённыя назіранні сведчылі, што мора бушуе толькі
ўначы. І Шабанаў адказаў:
- Тут нешта іншае, хаця, здаецца, акрамя мора ён не мог нідзе дзецца.
- А што, калі... - здагадка была недарэчная і страшная, і Савацееў не
адважваўся выказаць яе да канца.
Зноў Шабанаў зразумеў яго і адмоўна паківаў галавой:
- Не! Прыбярэжны пясок - не багна.
- А яма, апоўзень ці яшчэ што! Не мог жа чалавек знікнуць сярод белага
дня, нічога пасля сябе не пакінуўшы.
- Сірэна - не Зямля, які ўжо тут белы дзень.
Флегматычнасць і логіка, якія гучалі ў словах Шабанава, вывелі
Савацеева з раўнавагі.
- Бяда здарылася! Бяда! Чуеш? - закрычаў ён.
- Не крычы, - паклаў яму руку на плячо Шабанаў. - Крыкам тут не
дапаможаш. Я ж спрачаюся з табой, каб сябе пераканаць і хутчэй высветліць
ісціну.