Прус БолеславГрахi маленства (на белорусском языке)

Баляслаў Прус

Грахi маленства

Пераклад: Янка Брыль

Я нарадзiўся ў эпоху, калi кожны чалавек павiнен быў мець мянушку, няхай сабе не заўсёды адпаведную.

Па гэтай прычыне нашу панi-памешчыцу называлi графiняй, майго бацьку яе ўпаўнаважаным, а мяне рэдка калi Казiкам або Ляснеўскiм, аднак даволi часта свавольнiкам, пакуль я быў дома, або аслом, калi пайшоў у школу.

Прозвiшча нашай панi дарма было б шукаць у слоўнiку арыстакратычных сем'яў, i таму мне здаецца, што бляск яе графскай кароны не даходзiў далей за важнасць майго нябожчыка бацькi, пана ўпаўнаважанага. Прыгадваю нават, што тытулам графiнi бацька, зямля яму пухам, ушанаваў яе ад радасцi, калi яго зарплата была павышана на сто злотых у год. Наша панi моўчкi прыняла ахвяраваную ёй годнасць, а праз некалькi дзён бацька падрос з аканома на ўпаўнаважанага i атрымаў замест дыплома нечувана вялiкага парсюка, прадаўшы якога, купiў мне боты.

Бацька, я i мая сястра Зося (бо мацi ўжо не было) жылi ў мураваным флiгелi, што называўся афiцынай, некалькi крокаў ад палаца. А палац займала панi графiня з дачушкай Лёняй, маёй равеснiцай, з яе гувернанткай, са старой ключнiцай Салюсяй i мноствам розных пакаёвак ды служанак. Дзяўчаты гэтыя цэлымi днямi шылi, з чаго я зрабiў вывад, што вялiкiя панi iснуюць на тое, каб дзерцi вопратку, а дзяўчаты - каб рамантаваць яе. У iншым прызначэннi вялiкiх паняў i бедных дзяўчат я зусiм не разбiраўся, i, на бацькаву думку, гэта было ў мяне адной станоўчай якасцю.

Панi графiня была маладой удавой, якую муж даволi рана кiнуў у бездань няўцешнага смутку. Наколькi мне помнiцца, нябожчыка нiхто не называў графам, а ён - нiкога ўпаўнаважаным. Затое суседзi, з незвычайным у нашай мясцовасцi аднадумствам, называлi яго прыдуркам. У кожным выпадку, чалавек ён быў незвычайны. Загнаў не аднаго верхавога каня, вытаптаў сваiмi паляваннямi не адно сялянскае поле, а суседзяў не раз выклiкаў на паядынак з-за сабакi цi зайца. Дома жонка пакутавала ад яго рэўнасцi, а чэлядзь ад доўгага, смярдзючага цыбука. Пасля смерцi гэтага арыгiнала верхавiкi яго сталi вазiць гной, сабак панi параздавала. А свет у спадчыне па iм атрымаў малую дачушку i маладую ўдаву. Ах, выбачайце, - застаўся яшчэ жывапiсны партрэт, дзе нябожчык намаляваны быў з гербавай пячаткай на пярсцёнку, i той смярдзючы цыбук, якi ад няправiльнага карыстання выгнуўся, як турэцкая шабля.

Палаца я амаль не ведаў. Перш за ўсё таму, што куды лепш было гойсаць па полi, чым падаць на слiзкiм паркеце, а яшчэ i па той прычыне, што ў палац мяне не пускала чэлядзь, бо калi я прыйшоў туды першы раз, дык, на бяду сваю, разбiў вялiкую саксонскую вазу.

З малою графiнькай, пакуль я не пайшоў у школу, мы гулялi адзiн толькi раз, калi нам было амаль па дзесяць гадоў. Пры нагодзе мне захацелася навучыць яе майстэрству лазiць па дрэвах, я пасадзiў яе на веснiцы такiм чынам, што дзяўчынка залямантавала на ўвесь свет, за што яе гувернантка адхвастала мяне сiнiм парасонам, прыгаворваючы, што так я мог абяздолiць Лёню на ўсё жыццё.

З таго часу я адчуваў агiду да малых дзяўчынак, нiводная з якiх не магла нi лазiць па дрэвах, нi купацца са мной у сажалцы, нi ездзiць верхам, нi страляць з лука або з рагаткi. А ўжо калi пачыналася бойка - бо што гэта за гульня без бойкi! - амаль кожная разрумзаецца i бяжыць каму-небудзь паскардзiцца.

Паколькi бацька не дазваляў мне гуляць з дваровымi хлапчукамi, а сястра цэлымi днямi прападала ў палацы, я рос, гадаваўся адзiн, як драпежнае птушаня, пакiнутае бацькамi. Я купаўся каля млына або ў дзiравым чоўне плаваў па сажалцы. У парку з кашэчым спрытам ганяў па голлi вавёрак. Аднойчы мой човен перакулiўся i я ледзь не цэлы дзень прасядзеў на плывучай купiне, не большай за балею. Другiм разам я вылез праз слухавое акно на дах палаца, але так мне тады не пашанцавала, што прыйшлося звязаць двое драбiн, каб зняць мяне адтуль. Iншым разам я цэлыя суткi праблукаў па лесе, а яшчэ раз стары верхавiк нябожчыка пана, прыгадаўшы сваю маладосць, з гадзiну насiў мяне па полi, пакуль - вiдаць, нехаця - не скiнуў так, што я зламаў нагу, якая, зрэшты, даволi хутка зраслася.

Не маючы з кiм жыць, я жыў з прыродай. У парку ведаў кожны мурашнiк, у полi кожную хамяковую нару, у агародзе кожную кратову сцежку. Ведаў я, дзе птушыныя гнёзды, дзе дуплы, у якiх гадуюцца вавёрачкi. Я распазнаваў шамаценне кожнай лiпы каля дома i ўмеў перадаць сваiм голасам тую музыку, якую вецер напяваў у голлi дрэў. У лесе я часамi чуў нейкую ўрачыста вечную хаду, хоць i не ведаў, хто гэта ступае. Углядаўся я ў мiгаценне зорак, гутарыў з начною цiшынёй i, не маючы каго цалаваць, цалаваў дваровых сабак. Мацi мая даўно спачывала ў зямлi. Ужо нават пад каменем, што прыцiскаў яе, утварылася адтулiна, якая даходзiла, вiдаць, у самую магiлу. Неяк мяне за штосьцi адлупцавалi, i я пайшоў туды, клiкаў яе i прыслухоўваўся, цi не адкажа... Але яна маўчала. Мусiць, памерла сапраўды.

У той час я ствараў самому сабе першае разуменне людзей i iхнiх узаемаадносiн. У маiм уяўленнi, напрыклад, упаўнаважаны абавязкова мусiў быць таўставатым, румяным, з абвiслымi вусамi, над сiвымi вачамi ў яго - вялiкiя бровы, голас басавiты i грымучы, як у майго бацькi. Асобу, што называецца графiняй, не мог я ўявiць iнакш, чым высокай дамай з прыгожьта тварам i сумнымi вачыма, якая ходзiць па парку моўчкi, у белай сукнi, што валачэцца па зямлi.

Затое пра чалавека, у якога тытул графа, я не змог бы нiчога сказаць. Такi чалавек, калi б ён нават i iснаваў, здаваўся мне рэччу менш значнай, чым графiня, нават зусiм бескарыснай i непрыстойнай. У маiм разуменнi толькi ў шырознай сукнi з доўгiм хвастом магла ўмяшчацца велiч вяльможнасцi, а ўсякае адзенне кароткае, абцiслае, тым больш складзенае з дзвюх частак, магло служыць толькi пiсарчукам, вiнакурам, у найлепшым выпадку - упаўнаважаным.

Такой была мая вернападданасць, што апiралася на бацькавых запаведзях, бо ён нястомна наказваў мне адно - любiць i шанаваць панi графiню. Зрэшты, калi б я неяк забыўся пра гэтыя запаведзi, мне варта было толькi цiкнуць на чырвоную шафу ў бацькавай канцылярыi, дзе побач з рознымi паперкамi на цвiку вiсела пяцiпальцая "дысцыплiна", нагайка, увасабленне асноў грамадскага ладу. Яна была для мяне своеасаблiвай энцыклапедыяй, гледзячы на якую я прыгадваў, што няможна рваць абутак, тузаць жарабят за хвасты, што ўсякая ўлада ад бога i г. д.

Бацька мой быў нястомны ў працы, бездакорна сумленны, нават вельмi рахманы. Сялян i дваровых нiкога нават пальцам не крануў, толькi страшэнна крычаў. Калi ж ён быў крыху засуровы да мяне, дык гэта не без прычыны. Наш арганiст, якому я аднойчы падсыпаў у табаку чэмеру, ад чаго ён усю iмшу не мог спяваць, а ўсё чыхаў ды памыляўся на сваiм аргане, часта казаў майму бацьку, што каб яму такога сына, як я, дык ён яго застрэлiў бы.

Я добра памятаю гэты сказ.

Панi графiню бацька называў анёлам дабрынi. I сапраўды, у яе вёсцы не было людзей галодных, абадраных цi пакрыўджаных. Каго пакрыўдзiлi, той iшоў скардзiцца да яе; хто хварэў, у двары давалi лекаў; у каго нарадзiлася дзiця прасiў панi за куму. Мая сястра вучылася разам з графiнячкай, а я, хоць i пазбягаў адносiн з арыстакратыяй, меў-такi магчымасць пераканацца ў незвычайнай ласкавасцi графiнi.

У бацькi майго было некалькi вiдаў зброi, кожны з якiх меў iншае прызначэнне. Вялiзная дубальтоўка патрэбна была для забiвання ваўкоў, якiя душылi цялят нашай панi; крэмневы пiсталет мог спатрэбiцца для абароны iншай графiнiнай маёмасцi, а вайсковы палаш - для абароны яе гонару. Сваю маёмасць i гонар бацька, напэўна, абараняў бы цывiльным кiем, бо ўвесь той яго баявы рыштунак, месяцаў праз колькi зноў памазаны тлушчам, ляжаў на гарышчы ў такiм закутку, што нават я не мог яго знайсцi.

Само сабой, я ведаў пра гэтую зброю i проста сох па ёй. Часта мне мроiлася, што вось зраблю такi высакародны подзвiг, за якi бацька дазволiць мне стрэлiць з вялiзнага пiсталета, а пакуль што - бегаў цiшком да леснiкоў i вучыўся "смалiць" з iх доўгiх аднастволак, у якiх была такая ўласцiвасць, што ад стрэлу даставалася толькi маiм скiвiцам, а шкоды нiякаму жывому стварэнню не было.

Аднойчы, калi бацька намазваў дубальтоўку, прызначаную на ваўкоў, пiсталет - для абароны графiнiнай уласнасцi i палаш - для абароны яе гонару, мне ўдалося ўкрасцi жменю пораху, якi не меў, як мне здавалася, нейкага пэўнага прызначэння. Калi бацька паехаў у поле, я ўзяў вялiзны ключ ад свiрна, амаль з такiм жа дулам, як i ў стрэльбы, ды яшчэ i з дзiркай збоку, i пайшоў з iм на паляванне.

Вялiкi ключ я да палавiны набiў порахам, усыпаў туды шчопцi патрушчаных гузiкаў ад непрыстойнай часткi вопраткi, затоўк, як належыцца, клоччам, а для самога выбуху прыхапiў карабок запалак.

Толькi я выйшаў за дом - адразу ўбачыў некалькi варон, што палявалi на панскiх качанят. Амаль на вачах у мяне адна з гэтых шкоднiц схапiла качаня i, не могучы лёгка панесцi яго, прысела на хлеўчуку.

Убачыў я такое, i кроў продкаў ажно закiпела ва мне. Падкраўся да хлеўчука, шмаргануў запалку, нацэлiўся ключом у левае варонiна вока, ткнуў агеньчык у тую дзiрачку збоку ключа... Гахнула - нiбы гром. Са страхi хлеўчука скацiлася задушанае качаня, да смерцi перапалоханая варона ўцякла на найвышэйшую лiпу, а я са здзiўленнем пераканаўся, што ад вялiкага ключа ў руцэ маёй засталося толькi яго вуха, але затое са страхi хлеўчука пачаў паказвацца клубочак дыму, як быццам нехта люльку закурыў.

Праз некалькi хвiлiн хляўчук, злотых на пяцьдзесят, шугануў у неба полымем.

Пазбягалiся людзi, галопам прыляцеў з поля бацька, пасля чаго ў прысутнасцi ўсiх гэтых доблесных ды шаноўных асоб нерухомая маёмасць, як сказаў пан вiнакур, "выгарала да самага нутра зямлi".

А са мною тым часам адбывалася несусветнае. Спачатку я пабег у дом i павесiў на сваiм месцы вуха разарванага ключа. Тады шыбануў у парк з намерам утапiцца ў сажалцы. Праз некалькi хвiлiн намер мой карэнным чынам змянiўся, я вырашыў iлгаць, як пiсарчук, адмовiцца ад ключа, ад стрэлу i хлеўчука. Калi ж мяне схапiлi - адразу да ўсяго прызнаўся.

Павялi ў палац. На тэрасе я ўбачыў бацьку, панi графiню ў павалочыстай сукнi, графiньку, апранутую даволi куца, i маю сястру, што плакала разам з графiнькай; потым убачыў ключнiцу Салюсю, камердзiнера, лёкая, буфетнага хлопца, кухара, кухарчука i цэлы рой пакаёвак, швачак i дваровых дзяўчат. Калi я паглядзеў у другi бок - там, за будынкамi, былi верхавiны лiпаў, а трохi далей - жаўтлява-карычневы слуп дыму, што нiбы знарок уздымаўся над пажарышчам.

Тут я прыпомнiў словы арганiста, якi гаварыў, што сына такога застрэлiў бы, i зрабiў з гэтага вывад, што калi ўжо да гэтага дойдзе, дык, мусiць, iменна сёння. Спалiў хляўчук, сапсаваў ключ ад свiрна; сястра плача, уся служба, у поўным зборы, стаiць перад палацам - як гэта разумець?.. Я глядзеў толькi, цi тут кухар са сваёю стрэльбай, - гэта яго абавязкам было страляць зайцоў i смяротна хворую свойскую жывёлу.

Прывялi мяне да самой панi графiнi. Яна паглядзела на мяне сумнымi вачыма, а я, склаўшы рукi назад, бо так прывык машынальна рабiць, стаяў перад бацькам, а галаву задзёр угару, бо панi была высокая.

Так мы i пазiралi адно на аднаго некалькi хвiлiн. Служба маўчала, а ў паветры пахла гарам.

- Мне здаецца, пане Ляснеўскi, што гэты хлопчык вельмi жывы па характару? - мiлагучна сказала панi графiня майму бацьку.

- Лайдак!.. Падпальшчык!.. Сапсаваў такi ключ! - адказаў бацька, а потым хутка дадаў: - На каленi, зладзюга ты, перад паняй!..

Ён злёгку падштурхнуў мяне наперад.

- Хочаце забiць, дык забiвайце, а я перад нiкiм не стану на каленi! адказаў я, не зводзячы вачэй з панi, якая зрабiла на мяне дзiўнае ўражанне.

- Ах, мая долечка!.. - зжахнулася, склаўшы рукi, Салюся.

- Супакойся, мой хлопчык, нiхто цябе тут не пакрыўдзiць, - сказала панi.

- Якраз нiхто... Як быццам я не ведаю, што вы мяне застрэлiце... Так жа мне абяцаў арганiст! - запярэчыў я.

- Ах, мая долечка!.. - зноў зжахнулася ключнiца.

- Старасць маю ганьбiць! - грымнуў бацька. - Скуру здзёр бы з нягоднiка i соллю пасыпаў бы, каб панi графiня не ўзяла яго ў абарону.

Кухар, якi стаяў у кутку тэрасы, ажно ссiнеў ад смеху, прыкрыўшы рот рукою. Я не мог вытрымаць i паказаў яму язык.

Служба зашапацела здзiўлена, а бацька, схапiўшы мяне за плячо, гукнуў:

- Ты гэта што?.. Каля панi графiнi - язык салапiць?..

- Я паказаў язык кухару, бо ён думаў, што застрэлiць мяне, як старога буланага...

Панi графiня яшчэ больш пасумнела. Адгарнула з майго лба валасы, зблiзку паглядзела ў вочы i сказала майму бацьку:

- Хто ведае, пане Ляснеўскi, што яшчэ будзе з гэтага дзiцяцi?..

- Шыбенiк! - адрэзаў заклапочаны бацька.

- Невядома, - не згадзiлася панi, гладзячы мае шорсткiя валасы. - Трэба было б у школу яго аддаць, а то здзiчэе тут.

Потым яна, адыходзячы ў салон, сказала прыцiшана:

- З гэтага матэрыялу будзе чалавек, пане Ляснеўскi... Трэба толькi яго вучыць.

- Будзе па вашай волi, панi графiня! - адказаў бацька, даўшы мне па карку.

Усе пайшлi з тэрасы, а я застаўся, нiбы скамянеўшы на месцы, глядзеў на дзверы, у якiх знiкла наша памешчыца. Толькi цяпер я з жалем падумаў, што дарма не стаў перад ёю на каленi, а ў грудзях мяне штосьцi душыла. Калi б яна загадала, я ахвотна лёг бы на пажарышчы хлеўчука i памаленьку спёкся б. Не за тое, што яна не загадала кухару застрэлiць мяне або адлупцаваць, але за тое, што ў яе такi салодкi голас, такi журботны позiрк.

Пачынаючы з гэтага дня, у мяне было менш свабоды. Панi графiня не хацела страцiць у полымi рэшту сваiх будынкаў, бацьку было прыкра, што ён не змог разлiчыцца са мной за спалены хляўчук, а мне самому трэба было рыхтавацца паступаць у школу. Вучылi мяне арганiст i вiнакур, на змену. Была нават гаворка, што некаторыя прадметы будзе выкладаць гувернантка з палаца. Аднак калi тая дама, пазнаёмiўшыся са мной, убачыла, што ў кiшэнях маiх поўна нажоў, камення, шроту i пiстонаў, так спалохалася, што сустракацца са мной другi раз не захацела.

- Я такiм бандытам урокаў не даю, - сказала яна маёй сястры.

А я тады стаў ужо значна сур'ёзнейшы. Толькi аднойчы хацеў паспрабаваць павесiцца. Але трапiўся нейкi iншы занятак, дык я i не зрабiў самому сабе нiчога дрэннага.

Нарэшце, у пачатку жнiўня мяне завезлi ў школу.

Дзякуючы рэкамендацыйным лiстам панi графiнi экзамены я паздаваў зусiм добра, пасля чаго бацька ўладзiў мяне на кватэру, дзе i харчаванне, i рэпетытар, i сямейная апека ды ўсё iншае за дзвесце злотых i пяць карцоў* натураплаты за год, а таксама справiў мне школьную форму.

* Карэц - даўнейшая мера, каля 129-цi кiлаграмаў.

Новая вопратка так спадабалася мне, што я не змог нацешыцца ёю за ўвесь дзень, устаў цiхутка ноччу, упоцемку надзеў мундзiр з чырвоным каўняром, шапку з чырвоным аколышам i хацеў пасядзець так некалькi хвiлiн. Таму, аднак, што ноч была дажджлiвая, з дзвярэй трохi цягнула, а я, не лiчачы мундзiра i шапкi, быў без нiчога, узяў ды задрамаў i праспаў да ранiцы ў новай форме.

Такi спосаб начавання развесялiў маiх сябрукоў, але ў гаспадара нашай кватэры абудзiў падазрэнне, што дома ў яго завёўся незвычайны свавольнiк. Гаспадар пабег у заезд, дзе спынiўся мой бацька, i сказаў яму, што нi за якiя грошы не будзе трымаць мяне на кватэры, хiба што бацька дадасць яму пяць карцаў бульбы на год. Пасля доўгага торгу сышлiся на трох карцах, бацька затое развiтаўся са мной такiм чынам, што я i не шкадаваў, калi ён паехаў, i не сумаваў па доме, дзе мне часцей даводзiлася б адчуваць такую самую прыхiльнасць.

Мая вучоба ў першым класе не вызначылася якiмi-небудзь незвычайнымi падзеямi. Сёння, гледзячы на той час з гiстарычнай адлегласцi, як вядома, неабходнай для аб'ектыўнага погляду на рэчы, хачу прызнацца, што ў агульных рысах жыццё маё не надта змянiлася. У школе трохi даўжэй сядзелася ў закрытым памяшканнi, дома - часцей бегалася па вольнай прасторы. Я змянiў цывiльную вопратку на школьную форму, а асобы, што працавалi над гарманiчным развiццём маiх фiзiчных i духоўных здольнасцей, замест нагайкi карысталiся розгамi.

Вось i ўсё.

Як вядома, школа, дзе хлопцаў гуртам рыхтуюць да жыцця ў грамадстве, дае iм такiя веды, якiх яны не набылi б, гадуючыся паасобку. У гэтым я пераканаўся на першым тыднi вучобы, калi навучыўся майстэрству "адцiскаць тварог", для чаго патрэбна па меншай меры тры асобы, якiх не знойдзеш за межамi грамадства.

Толькi цяпер я, нарэшце, адкрыў у самiм сабе той сапраўдны талент, прырода якога ахоўвала мяне ад тэарэтычных пошукаў, а штурхала да калектыўнай дзейнасцi. Я належаў да першакласных iгракоў у мячык, бываў камандзiрам у бойках, наладжваў групавыя прагулы, дырыжыраваў у класе агульным тупатам цi бэканнем, чым мы, усе шэсцьдзесят хлапчукоў, займалiся сяды-тады для адпачынку. Затое, аказаўшыся сам-насам з граматычнымi правiламi, выключэннямi, скланеннямi i спражэннямi, якiя, як вядома, з'яўляюцца асновай фiласофскага мыслення, я раптам адчуваў у душы нейкую пустату, з глыбiняў якое выплывала санлiвасць.

Калi я пры такой здольнасцi выкручвацца ад вучобы мог на ўроках адказваць даволi складна, дык гэта толькi дзякуючы моцнаму зроку, якi дазваляў мне чытаць з кнiжкi, што ляжала на другой цi на трэцяй парце. Здаралася часамi, што я выдаваў зусiм не тое, што было зададзена, i тады я хапаўся за стэрэатыпны спосаб апраўдання. Казаў, што добра не пачуў або - спалохаўся.

Наогул быў я вучнем будучынi, не толькi таму, што абуджаў нездаволенасць у старых руцiнёраў, а карыстаўся сiмпатыяй маладых, але i таму, што добрыя адзнакi па розных прадметах, а разам з гэтым i надзею перайсцi ў наступны клас бачыў я толькi ў марах, якiя значна апярэджвалi рэчаiснасць.

Мае адносiны з настаўнiкамi былi розныя.

Настаўнiк лацiнскай мовы ставiў мне нягоршыя адзнакi таму, што я стараўся на ўроках гiмнастыкi, якiя вёў таксама ён. Ксёндз, выкладчык рэлiгii, наогул не ставiў мне адзнак, бо я засыпаў яго мноствам нялёгкiх пытанняў, на якiя ў яго быў заўсёды той самы адказ: "Ляснеўскi, стань на каленi!" Настаўнiк малявання i калiграфii хвалiў мяне як мастак, але ганiў як калiграф; аднак таму, што ў разуменнi ягоным майстэрства пiсьма было найважнейшым школьным прадметам, у душы сваёй ён галасаваў за калiграфiю i ставiў мне "калы" цi "двойкi".

Арыфметыку я разумеў зусiм добра, бо выкладалася яна метадам нагляднага навучання - бiццём па лапах за няўважлiвасць. Настаўнiк польскай мовы прарочыў мне выдатную кар'еру, бо я аднойчы нейкiм цудам напiсаў на яго iмянiны верш пахвалу ягонай суровасцi. Адзнакi па iншых прадметах залежалi ад таго, наколькi добра падказвалi мне сябры i цi на той, што трэба, старонцы была раскрыта кнiга на пярэдняй парце.

Найбольш блiзкiя адносiны былi ў мяне з iнспектарам. Чалавек гэты так прызвычаiўся выпрошваць мяне на ўроках з класа i да сустрэч са мною пасля заняткаў, што аднойчы шчыра занепакоiўся, чаму гэта я за цэлы тыдзень нi разу не нагадаў яму пра сябе.

- Ляснеўскi! - гукнуў ён, аднойчы сустрэўшы мяне на вулiцы. - Ляснеўскi!.. Ты што - дахаты?..

- А я ж нiчога не зрабiў.

- Дык што, сёння цябе не запiсалi ў журнал?

- Далiбог, не!

- I вывучыў усё?

- Але ж сёння мяне не выклiкалi!..

Iнспектар задумаўся.

- Штосьцi тут не так! - шапнуў ён. - Ведаеш што, Ляснеўскi, ты тут хвiлiнку пачакай.

- Даражэнькi мой пане iнспектар, дык я ж нi ў чым не вiнаваты!.. Далiбог! Ну далiбог жа!..

- Ага - ты божышся, асёл?.. Пайшлi ж, калi так!.. Калi i праўда, што ты нiчога не натварыў, дык на наступны раз залiчыцца!..

Наогул у пана iнспектара ў мяне быў адкрыты крэдыт, i гэта стварыла мне ў школе пэўную папулярнасць, тым больш грунтоўную, што яна нi ў кiм не абуджала жадання канкурэнцыi.

У лiку некалькiх дзесяткаў першакласнiкаў, адзiн з якiх ужо галiў вусы сапраўднай брытвай, трое цэлымi днямi гулялi пад партай у карты, а iншыя былi здаровыя, як кантанiсты*, быў калека - Юзя. Хлопчык маленькi на свае гады, гарбаты, благi, з сiнiм носiкам, бледнымi вачыма i гладкiмi валасамi. Быў ён такi кволы, што ў дарозе са школы дахаты павiнен быў адпачываць, i такi баязлiвы, што, калi яго выклiкалi адказваць урок, нямеў са страху. Нiколi ён нi з кiм не бiўся, толькi iншых прасiў, каб яго не бiлi. Калi яму аднойчы "далi ляшча" па сухой, як кiёчак, руцэ - самлеў, аднак, апрытомнеўшы, не паскардзiўся.

*Кантанiст - салдацкi сын, выхаванец нiжэйшай вайсковай школы.

Ён не быў сiрата, але бацька прагнаў мацi, а Юзя пакiнуў сабе, сам захацеў кiраваць яго вучобай. Сам хацеў праводзiць сына ў школу, разам з iм праходжвацца, падвучваць яго, аднак не рабiў усяго гэтага з-за недахопу часу, якi ў яго дзiўна хутка знiкаў у Мошкi Лiпы, што гандляваў гарэлкай i аўсяным пiвам.

Такiм чынам у Юзя не было анiякай апекi, а мне часамi здавалася, што на такога мальца нават i бог з неба глядзiць неахвотна.

А грошы ў Юзя ўсё-такi бывалi, па шэсць i па дзесяць грошаў на дзень. За iх ён павiнен быў у перапынку купляць сабе дзве булачкi i сасiску. Але таму, што ўсе з яго здзекавалiся i трэба было неяк страхавацца, ён купляў пяць булачак i раздаваў iх найдужэйшым сябрам, каб мець у iх ласку.

Гэты падатак не вельмi яму дапамагаў, бо апроч пяцi падкупленых было разоў тры болей тых, каго ён не мог падкупiць. Дакучалi яму няспынна. Той ушчыкне, той тузане за валасы, iншы чым-небудзь уколе, яшчэ iншы дасць лузгана, а ўжо найменш адважны назаве гарбатым.

Юзя толькi пасмейваўся на гэтыя жарцiкi, часамi прасiўся: "Годзе ўжо!..", а то i зусiм нiчога не гаварыў - абапрэцца на сваiх худых руках i плача.

Сябры крычалi тады: "Зiрнiце, як горб трасецца!.." i дакучалi яму яшчэ горш.

Я спачатку не звяртаў на гарбатага ўвагi, бо ён здаваўся мне размазнёй. Але аднойчы той наш здаравяк, што ўжо галiўся, сеў перад Юзем i пачаў даваць яму пстрычкi то ў адно, то ў другое вуха. Гарбун плакаў наўзрыд, а клас ажно тросся ад рогату. Тады мяне штосьцi кальнула ў сэрца. Я выхапiў свой нож-складанчык, пырнуў таго дубiну ў руку, да самай касцi, i закрычаў, што я зраблю так кожнаму, хто Юзя зачэпiць!..

У здаравiлы пайшла кроў, ён збялеў як сцяна, i здавалася, што самлее. Увесь клас раптам перастаў рагатаць, а потым пачуўся крык: "Так яму, няхай не лезе да калекi!.." Тут увайшоў настаўнiк, пачуў, што я паранiў сябра нажом, i ўжо хацеў паклiкаць iнспектара i дзядзьку з розгамi, аднак сябры пачалi прасiць за мяне, нават i сам паранены здаравiла. Дык мы пацалавалiся, спачатку я са здаравiлам, пасля ён з Юзем, тады Юзя са мной, - гэтым i абышлося.

На працягу ўсяго ўрока гарбунок усё паварочваўся да мяне i ўсмiхаўся, вiдаць, таму, што за ўвесь гэты час нiхто не даў яму лузгана. У перапынку таксама нiхто яму не дакучаў, а некаторыя сказалi, што будуць Юзя абараняць. Ён iм дзякаваў, але падбег да мяне i хацеў мне даць булку з маслам. Я не ўзяў, ён засаромеўся, а потым цiха сказаў:

- Ведаеш, Ляснеўскi, што, - скажу я табе адзiн сакрэт.

- Гавары, - сказаў я, - толькi хутка.

- У цябе ўжо ёсць друг?

- А навошта ён мне?

- Бачыш, калi б ты захацеў, дык я мог бы стаць тваiм другам.

Я паглядзеў на яго зверху. Ён яшчэ больш разгубiўся i зноў спытаўся тонкiм, прыглушаным галаском:

- Чаму ты не хочаш, каб я быў тваiм другам?

- А навошта мне такi салапяка, як ты!..

Носiк яго пасiнеў больш, чым заўсёды. Юзя хацеў ужо адысцiся, але звярнуўся да мяне яшчэ раз:

- Дык, можа, хочаш, каб я з табою сядзеў?.. Бачыш, я слухаю, калi новае задаюць, я мог бы рабiць за цябе прыклады... Я ўмею добра падказваць...

Гэтая аргументацыя здалася мне сур'ёзнай. Падумаўшы трохi, я прыняў гарбунка за сваю парту, а мой сусед згадзiўся, за пяць булак, уступiць яму сваё месца.

Пасля абеду Юзя перабраўся да мяне. Гэта быў мой найшчырэйшы памочнiк, сябар i паклоннiк. Ён вышукваў словы i рабiў пераклады, запiсваў, што задаецца, насiў чарнiлiцу, пёры i алоўкi для нас абодвух. А як ён падказваў!.. За час вучобы ў школе многiя мне падказвалi, некаторых нават ставiлi за гэта на каленi, аднак кожнаму з iх было вельмi далёка да Юзя. У падказваннi гарбунок быў мастаком, умеў гаварыць са сцiснутымi зубамi ды з такiм жа пры гэтым нявiнным выразам твару, што нiводзiн з настаўнiкаў нават i не падазраваў...

Кожны раз, калi я трапляў у карцэр, гарбунок крадком прыносiў мне хлеб i мяса са свайго абеду. Калi ж са мной здаралася нейкая большая непрыемнасць, ён са слязамi на вачах запэўняў сяброў у тым, што я ў крыўду не дамся.

- Ого! - гаварыў ён. - Казя дужы. Ён як схопiць таго дзядзьку за плечы, як гваздане яго аб зямлю, ого! Не бойцеся!..

I сапраўды, сябры мае не баялiся, толькi ён, бедалага, баяўся за нас абодвух.

Калi гарбунку на якiм-небудзь уроку не трэба было быць уважлiвым, ён гаварыў мне камплiменты:

- Божа мой! Каб гэта ж я быў такi дужы, як ты!.. Божа мой! Каб я быў такi здольны... Ведаеш, калi б ты толькi захацеў, дык i за месяц стаў бы першым вучнем...

Аднойчы, зусiм нечакана, настаўнiк нямецкай мовы выклiкаў мяне да стала. Перапалоханы Юзя толькi паспеў падказаць мне, што да чацвёртага скланення адносяцца ўсе назоўнiкi жаночага роду, напрыклад: die Frau - панi...

Я рвануўся з-за парты, выйшаў, стаў i з вялiкай упэўненасцю паведамiў настаўнiку, што да чацвёртага скланення адносяцца ўсе назоўнiкi жаночага роду, напрыклад: die Frau - панi... Але на гэтым мае веды скончылiся.

Настаўнiк зiрнуў мне ў вочы, пакiваў галавой i загадаў перакладаць. Я прачытаў па-нямецку гладка i гучна раз, потым яшчэ гладчэй - другi раз, аднак, калi пачаў i трэцi раз чытаць тое самае, настаўнiк сказаў мне iсцi на месца.

Вяртаючыся да парты, я заўважыў, што Юзя вельмi ўважлiва прыглядаецца да настаўнiкавага алоўка - з выглядам вельмi разгубленым. Я машынальна спытаўся ў гарбунка:

- Не ведаеш, што ён мне паставiў?

- Адкуль мне ведаць... - уздыхнуў Юзя.

- А як табе здаецца?

- Я, - сказаў гарбунок, - даў бы табе пяцёрку, ну, няхай чацвёрку, але ён...

- А ён колькi паставiў? - настойваў я.

- Здаецца, кол... Ды гэта ж дурань, што ён там ведае... - адказаў Юзя тонам глыбокага пераканання.

Нягледзячы на сваю кволасць, хлопец ён быў працавiты i быстры. Звычайна я чытаў у класе раманы, а ён слухаў настаўнiкаў i пасля пераказваў мне iх урокi.

Аднойчы я спытаўся ў яго, пра што гаварыў наш настаўнiк заалогii.

- Ты ведаеш, - адказаў гарбунок з таямнiчым выглядам, - пра тое, што раслiны падобныя да жывёлаў.

- Асёл ён, - адказаў я.

- Ну! - сказаў гарбунок. - Ён мае рацыю. Я ўжо трохi яго разумею.

Я пачаў смяяцца i сказаў:

- Калi ўжо ты такi разумны, дык скажы: чым вярба падобная да каровы?

Хлопец задумаўся i паволi пачаў:

- Бачыш... карова расце, i вярба таксама расце...

- А далей што?

- Бачыш... карова кормiцца, i вярба кормiцца сокамi з зямлi...

- А далей што?

- Карова жаночага роду, ну, i вярба таксама жаночага.

- Але ж карова махае хвастом! - сказаў я.

- А вярба махае галiнамi! - адказаў ён.

Такая сума доказаў падарвала маю веру ў наяўнасць рознiцы памiж жывёламi i раслiнамi. Сам гэты погляд спадабаўся мне, i з таго часу я пачаў любiць заалогiю, выкладзеную ў падручнiку Пiсулеўскага. Дзякуючы вывадам гарбунка па гэтым прадмеце ў мяне пачалi з'яўляцца пяцёркi.

Аднойчы Юзя не прыйшоў у школу, а назаўтра перад абедам мне сказалi, што мяне нехта клiча. Я выбег на калiдор трохi ўстрывожаны, як звычайна ў такiх выпадках, але замест iнспектара ўбачыў дзябёлага мужчыну з барвовым тварам, фiялетавым носам i чырвонымi вачыма.

- Гэта ты, хлопча, Ляснеўскi?

- Я.

Ён пераступiў з нагi на нагу, нiбы пахiснуўшыся, i сказаў:

- Зайдзi ты да майго сына Юзя, ну, да гарбатага, ведаеш? Ён хворы, яго надоечы трохi пераехалi...

Ён зноў пахiснуўся, неяк дзiка зiрнуў на мяне i пайшоў, гучна тупаючы па падлозе. Мяне - як варам аблiлi. Здавалася, што лепш бы ўжо мяне пераехалi, а не беднага гарбунка - такога добрага i кволага...

На вялiкiм перапынку я не пайшоў дахаты абедаць, а пабег да Юзя.

Яны з бацькам жылi на ўскраiне горада ў двух пакоiках аднапавярховага дома. Увайшоўшы, я застаў гарбунка на кароткiм ложку. Юзя быў адзiн, зусiм адзiн. Цяжка дыхаў i дрыжаў ад холаду, бо печ не напалена. Зрэнкi яго так расшырылiся, што вочы былi амаль чорныя. У пакоi - сыравата, са столi ападалi кроплi з адлiжнага снегу.

Схiлiўшыся над ложкам, я спытаўся:

- Што з табой, Юзя?

Ён ажывiўся, раскрыў рот, нiбы ва ўсмешцы, аднак - толькi застагнаў. Узяў мяне за руку высахлымi ручанятамi i пачаў гаварыць:

- Я, вiдаць, памру... Але баюся так вось... адзiн... I таму я папрасiў, каб ты прыйшоў... Гэта... ведаеш... нядоўга, а мне будзе трохi весялей...

Яшчэ нiколi я не бачыў Юзя такiм, як сёння. Здавалася, што з калекi вырастае волат.

Ён пачаў глуха енчыць i кашляць, ажно на вуснах выступiла ружовая пена. Потым заплюшчыў вочы i цяжка дыхаў, а часам i не дыхаў зусiм. Калi б я не адчуваў поцiску яго гарачых ручанят, дык i падумаў бы, што ён памёр.

Так мы сядзелi гадзiну, дзве, тры - моўчкi. Я амаль страцiў уладу над сваiмi думкамi. Юзя адказваў рэдка i з вялiкiм намаганнем. Ён сказаў, што на яго наехаў ззаду нейкi воз, што вельмi забалела ў паяснiцы, але цяпер ужо не балiць, што бацька ўчора прагнаў служанку, а сёння пайшоў шукаць iншую...

Пасля, не адпускаючы маёй рукi, ён папрасiў, каб я памалiўся. Калi ж я зрабiў гэта i пачаў песню-малiтву "Як толькi ўстане ранiшняя зара", Юзя перапынiў мяне:

- Не гэтую... Лепш "Усе нашы дзённыя справы"... Бо я ўжо заўтра, вiдаць, не прачнуся...

Сонца зайшло, насунулася нейкая шэрая ноч, бо за хмарамi свяцiў месяц. У кватэры не было свечкi, зрэшты, я i не думаў запальваць яе. Юзя быў усё больш ды больш неспакойны, трызнiў i толькi час ад часу прытомнеў.

Позна было ўжо, калi ад вулiцы моцна грукнула брамка. Нехта прайшоў па двары i, свiшчучы, адчынiў дзверы нашага пакоя.

- Гэта татка? - спытаўся гарбунок.

- Я, сынок! - адказаў той нехта ахрыплым голасам. - Як маешся? Напэўна ж лепей!.. Так i павiнна быць!.. Не апускай вушэй, сынок!..

- Татка... цёмна ў нас... - сказаў Юзя.

- Лухта гэта!.. А тут хто? - спытаўся ён, наткнуўшыся на мяне.

Прыйшлося аказацца:

- Гэта я...

- Ага, Лукашыха? Добра!.. Пераначуй сёння ў нас, а заўтра я табе пакажу... Я губернатар!.. Ром-ямайка!..

- Добрай ночы, татка!.. Добрай ночы!.. - шаптаў Юзя.

- Добрай ночы, дзiця маё, добрай ночы!.. - сказаў той i, схiлiўшыся над ложкам, пацалаваў... мяне ў галаву.

Я адчуў, што пад пахай у яго была бутэлька.

- Выспiся, - сказаў ён, - а заўтра марш у школу!.. Раз-два, раз-два марш!.. Ром-ямайка!.. - гаркнуў i падаўся ў суседнi пакойчык.

Там цяжка сеў, вiдаць, на куфры, грукнуўся галавой аб сцяну, а праз момант пачулася раўнамернае булькатанне, як быццам хтосьцi пiў.

- Казя, - шапнуў гарбунок, - калi я ўжо буду там... прыйдзi хоць раз да мяне. Скажаш, што нам задалi...

У другiм пакоi пачуўся крык:

- За здароўе пана губернатара!.. Вiват!.. Я губернатар!.. Ром-ямайка!..

Юзя пачаў трасцiся i гаварыць усё больш неспакойна:

- Так мяне ломiць!.. Ты, Казя, сеў на мяне?.. Казя!.. Ой, не трэба ўжо бiць мяне!..

- Ром!.. Ром-ямайка! - чулася з суседняга пакоя. Зноў штосьцi забулькатала, а потым бутэлька бразнулася аб падлогу.

Юзя прыцягнуў маю руку да вуснаў, схапiў зубамi за пальцы i - раптам пусцiў. Ужо не дыхаў.

- Пане! - гукнуў я. - Пане, Юзя памёр!..

- Што ты там плявузгаеш? - мармытнуў ён адтуль.

Я ўсхапiўся з ложка i стаў у дзвярах, гледзячы ў цемру.

- Юзя памёр! - паўтарыў я, увесь калоцячыся.

Чалавек тузануўся на куфры i закрычаў:

- Пайшоў прэч адгэтуль, блазен!.. Я, яго бацька, лепш ведаю, памёр ён цi не!.. Вiват губернатару!.. Ром-ямайка!..

Ахоплены жахам, я ўцёк.

Праз усю ноч я не мог заснуць, мяне калацiла, мучылi нейкiя кашмары. Ураннi мяне агледзеў гаспадар нашай кватэры, сказаў, што высокая тэмпература, што, напэўна, я заразiўся ад Юзя, i загадаў паставiць мне на паяснiцы дваццаць крывасосных банек. Пасля яго лекаў наступiў, як сказаў гаспадар, такi крызiс, што я цэлы тыдзень ляжаў у ложку.

Я не быў на пахаваннi Юзя, якога праводзiў увесь наш клас з настаўнiкамi i ксяндзом. Мне расказалi, што ў яго была чорная труна, абабiтая аксамiтам, маленькая, як футарал для скрыпкi.

Бацька яго страшэнна плакаў, а на могiлках схапiў труну i хацеў з ёю ўцякаць. Аднак, нягледзячы на гэта, Юзя пахавалi, а бацьку яго палiцыя вывела з могiлак.

Калi я першы раз прыйшоў у школу, мне сказалi, што нехта ўсё дапытваецца пра мяне. I сапраўды, у адзiнаццаць гадзiн мяне выклiкалi.

Я выйшаў - за дзвярыма стаяў бацька нябожчыка Юзя. Твар яго быў бледна-фiялетавы, а нос шэры, як попел. Ён быў зусiм цвярозы, толькi дрыжалi галава i рукi.

Чалавек гэты ўзяў мяне пад падбародак i доўга ўглядаўся ў вочы, а потым раптам сказаў:

- Ты абаранiў Юзя, калi з яго ў класе здзекавалiся?..

"Звар'яцеў гэты стары, цi што?" - падумаў я, але нiчога не адказаў.

Ён абняў мяне аберуч за шыю i некалькi разоў пацалаваў у галаву.

- Хай цябе бог блаславiць! - шапнуў. - Хай цябе бог!..

Пусцiў маю галаву i зноў спытаўся:

- Ты быў пры яго смерцi?.. Скажы мне праўду, ён вельмi пакутаваў?..

Ды тут ён раптам адступiўся i хутка сказаў:

- Цi не... нiчога ты мне не кажы!.. О, нiхто не ведае, якi я няшчасны!..

З вачэй яго пацяклi слёзы. Схапiўся аберуч за галаву, павярнуўся ад мяне i пабег да лесвiцы, крычучы:

- Бедны я!.. Бедны!.. Бедны!..

Ён так моцна крычаў, што на калiдор павыходзiлi настаўнiкi. Паглядзелi ўслед яму, пакiвалi галовамi i загадалi мне вярнуцца ў клас.

Пад вечар нейкi пасыльны прынёс мне дахаты велiкаваты куфэрак i лiсток, дзе было напiсана:

"Ад беднага Юзя - на памяць".

У куфэрку было многа цудоўных кнiжак, што засталiся пасля нябожчыка Юзя, а сярод iх: "Кнiга свету", "Гiсторыя Цэзара" Канцю, "Дон-Кiхот", "Дрэздэнская галерэя" i шмат iншых. Кнiгi гэтыя разбудзiлi ва мне вялiкае жаданне чытаць сур'ёзныя рэчы.

Добра ўжо развяснiлася, калi я выбраўся першы раз наведаць Юзеву магiлу. Яна была маленькая i гарбатая, як ён сам. Нехта абсадзiў яе зялёнымi галiнкамi. Крокаў са тры далей у траве я знайшоў некалькi бутэлек з надпiсам: "Ром-Ямайка". Я праседзеў з гадзiну, але не сказаў Юзю, што нам задалi, бо i сам не ведаў, а ён не спытаўся.

Праз тыдзень я зноў прыйшоў на могiлкi. Зноў убачыў галiнкi, толькi што паўтыканыя ў магiлу, а ў траве - зноў знайшоў некалькi цэлых i пабiтых бутэлек.

У пачатку мая па горадзе разышлася незвычайная вестка. Ранiцай каля Юзевай магiлы знайшлi труп яго бацькi. Побач з iм ляжала на палавiну апарожненая бутэлька з надпiсам: "Ром-Ямайка".

Дактары сказалi, што чалавек памёр ад анеўрызму.

Здарэннi гэтыя падзейнiчалi на мяне па-асаблiваму. З таго часу мне было цяжка сярод сяброў, напрыкралi iх шумныя забавы. Я паглыбляўся ў чытанне кнiг, што засталiся пасля Юзя, або цiшком уцякаў за горад, у зарослыя кустамi яры, i, валочачыся там, разважаў богведама пра што. Часта ўзнiкала пытанне, чаму так марна загiнуў Юзя i чаму бацька яго быў такi самотны, што так гарнуўся да сынавай магiлы. Я адчуваў, што найбольшае няшчасце - акiнутасць, i зразумеў, чаму бедны гарбунок шукаў сябра.

Мне таксама патрэбен быў сябар. Але ў класе чамусьцi нiхто не падабаўся мне. Я прыгадаў сястру. Не!.. Сястра не заменiць друга.

Аднакласнiкi гаварылi пра мяне, што я адзiчэў, а гаспадар нашай кватэры ўжо зусiм не сумняваўся, што я буду вялiкiм злачынцам.

На ўрачыстым заканчэннi школьнага года iнспектар паведамiў усяму свету, што я перайшоў у другi клас. Здарэнне гэтае напоўнiла маю душу радасным здзiўленнем. Раптам пачало здавацца, што хоць наша школа i мае яшчэ наступныя класы, нiводзiн з iх не такi дасканалы, як другi. Я пераконваў сяброў, што вучнi астатнiх класаў, ад трэцяга да сёмага ўключна, паўтараюць толькi тое, што засвоiлi ў другiм, а ў душы пабойваўся, каб настаўнiкi не спахапiлiся пасля вакацыяў, што пераведзены я памылкова, i не вярнулi мяне ў першы клас.

Аднак на наступны дзень я ў пэўнай меры асвоiўся са сваiм шчасцем, а калi ўжо ехаў дахаты на вакацыi, то ўсю дарогу пераконваў возчыка, што ў нашым класе адзiн я пераведзены ў другi заслужана, з найлепшымi адзнакамi. Я прыводзiў яму такiя неабвержныя доказы, што ён пачаў пазяхаць. Тады я змоўк i спалохана ўпэўнiўся, што вельмi сумняваюся i сам.

Назаўтра, пад'язджаючы да нашага дома, я ў дарозе яшчэ сустрэў сястру Зосю, што выбегла насустрач мне. Я адразу паведамiў, што ўжо другакласнiк i што мой сябар Юзя памёр, бо на яго наехалi. А яна сказала, што сумавала па мне, што ў яе курыцы дзесяць куранят, што да панi графiнi па два разы на тыдзень прыязджае з вiзiтам нейкi пан, што ў iх гувернантка, закаханая ў пiсара, i што нябожчык Юзя яе - значыцца, Зосю - не цiкавiць, бо ён жа быў гарбаты. Хоць, вядома, i шкада яго.

Гаворачы гэта, яна старалася выглядаць дарослай паннай.

Бацьку я ўбачыў апоўднi. Ён павiтаўся са мной вельмi цёпла i сказаў, што дасць мне на вакацыi каня i дазволiць страляць з вялiкага пiсталета. А потым дадаў:

- Iдзi цяпер у палац i павiтайся з паняй графiняй. Зрэшты...

Тут ён махнуў рукой.

- А што здарылася, тата? - спытаўся я, як чалавек дарослы, ажно спалохаўшыся свае смеласцi.

Бацька неспадзявана адказаў нязлосна, з прыкметнай горыччу:

- Ёй ужо не патрэбен стары ўпаўнаважаны. Неўзабаве тут будзе новы пан, а ён i сам справiцца...

Ён раптам змоўк i, адвярнуўшыся, мармытнуў праз зубы:

- Праiграць у карты маёнтак...

Я пачаў здагадвацца, што, пакуль мяне не было, тут адбылiся вялiкiя змены. Само сабой, павiтацца з памешчыцай я пайшоў. Прыняла яна мяне ласкава, а я заўважыў, што яе сумныя вочы сёння глядзяць зусiм весела.

Вяртаючыся з палаца, я сустрэў на двары бацьку i сказаў яму, што панi графiня такая вясёлая, як нiколi раней. Круцiцца, пляскае ў ладкi, зусiм як яе пакаёўкi.

- Хэ! Кожная баба перад вяселлем у добрым гуморы, - сказаў бацька, нiбыта сам сабе.

А тут да палаца пад'ехала лёгкая брычка, з яе саскочыў высокi мужчына з чорнай барадой i агнiстымi вачыма. Панi графiня, здаецца, выбегла на ганак, бо я заўважыў, што яна праз дзверы працягнула да барадача абедзве рукi.

Бацька iшоў перада мною, цiха смяяўся i мармытаў:

- Во, во!.. Усе бабы павар'яцелi!.. Панi ўздыхае па элеганце, а гувернантка па пiсары... Для Салюсi застаўся я або ксёндз-пробашч... Во, во!..

Мне iшоў дванаццаты год, i я ўжо многа чуў пра каханне. Той сябар, што галiў вусы i тры гады сядзеў у першым класе, часта гаварыў нам пра свае пачуццi да адной паненкi, якую ён разы два на дзень сустракаў на вулiцы або бачыў праз фортачку. Зрэшты, я i сам чытаў некалькi цудоўных раманаў i добра памятаю, колькi пакут каштавалi мне iх героi.

Па гэтай прычыне бацькава недагаворванне зрабiла на мяне прыкрае ўражанне. Я адчуў сiмпатыю да нашай панi, нават да гувернанткi, а да барадача i пiсара амаль варожасць. Нiколi б я гэтага ўголас не сказаў (нават выразна падумаць не смеў бы), аднак мне здавалася, што i наша панi, i гувернантка зрабiлi б куды больш адпаведна, калi б уздыхалi па мне.

За некалькi наступных дзён я абабег вёску, парк, канюшнi, ездзiў конна, плаваў у чоўне, але ж неўзабаве пачаў адчуваць, што мне сумна. Праўда, бацька ўсё часцей гутарыў са мной, як з дарослым чалавекам, пан вiнакур запрашаў мяне на старку, а пiсар навязваўся з сяброўствам, нават абяцаў расказаць пра пакуты з-за гувернанткi, аднак гэта мяне не цiкавiла. I старку пана вiнакура, i сакрэты пiсара я аддаў бы за аднаго добрага сябра. Але, перабiраючы ў думках тых, з кiм я закончыў першы клас, прыходзiў да пераканання, што нiводзiн з iх не падышоў бы да майго цяперашняга настрою.

Часамi з глыбiняў мае душы выплываў сумны цень нябожчыка Юзя i расказваў мне рэчы невядомыя, i голас яго быў цiшэйшы за подыхi летняга ветру. Тады мяне ахутвала расчуленасць i я тужыў, сам не ведаючы па чым... Калi я аднойчы, пад уплывам такiх адчуванняў, валачыўся па зарослых травой паркавых сцежках, дарогу мне перабегла сястра Зося i спыталася:

- Чаму ты з намi не гуляеш?

Мне зрабiлася горача:

- З кiм?

- Са мной i з Лёняй?

Застанецца вечнай загадкай, чаму ў той момант iмя Лёнi спалучылася ў мяне з прывiдам Юзя i чаму я зачырванеўся так, што твар ажно пякло i на лбе выступiў пот.

- Ты што? Не хочаш з намi гуляць? - здзiўлена пыталася сястра. - На вялiкдзень быў тут адзiн вучань трэцяга класа i зусiм не задаваўся, як ты. Цэлымi днямi з намi хадзiў.

I зноў я без прычыны адчуў нянавiсць да таго трэцякласнiка, якога нiколi не бачыў. I хоць не адчуваў я анiякай крыўды на Зосю, амаль што гыркнуў ёй:

- Не ведаю я твае Лёнi.

- Як гэта - не ведаеш? Няўжо ты не памятаеш, як з-за яе цябе набiла тая гувернантка? Няўжо забыўся, як Лёня плакала i прасiла, каб табе не зрабiлi нiчога дрэннага, калi згарэў той... хлявок?..

Вядома ж, я памятаў усё, а найлепш самую Лёню; трэба, аднак, прызнацца, што Зосiна памятлiвасць узлавала мяне. Мне здалося неадпаведным годнасцi майго мундзiра тое, што вясковыя людзi, асаблiва дзяўчаты-падлеткi, маюць такую добрую памяць.

Пад уплывам такiх пачуццяў я хамавата адказаў:

- Адчапiся ты... са сваёю Лёняй!..

I падаўся ў глыбiню парку, аднолькава нездаволены i недарэчнымi ўспамiнамi сястры, i тым, што я не гуляю з дзяўчатамi. Зрэшты, i сам не ведаю, чаго я хацеў, але быў такi злосны, што калi мы дома сустрэлiся з Зосяй, не хацелася з ёю гаварыць.

Засмучаная сястра старалася не пападацца мне на вочы, але тады я шукаў яе, адчуваючы, што мне чагосьцi не хапае, што пытанне сумеснай гульнi я вырашыў зусiм фальшыва. Каб выправiць становiшча, калi засмучаная Зося села цыраваць, я схапiў кнiгу, якая трапiлася пад руку, пагартаў яе трохi i кiнуў на стол, як быццам сам сабе сказаўшы:

- Усе дзяўчаты дурныя!..

Мне здалося, што афарызм гэты будзе вельмi мудры. Але адразу, як толькi дагаварыў яго, адчуў у iм штосьцi нясмачнае. Стала шкада сястры i сорамна... Не кажучы больш нiчога, я пацалаваў Зосю ў адну i ў другую шчаку i пайшоў у лес.

Божа, якi я быў няшчасны ў той дзень!.. А гэта ж быў толькi пачатак маiх пакут.

Не хачу нiчога ўтойваць. Усю ноч мне снiлася Лёня, i з гэтага часу замест беднага гарбунка яна з'яўлялася ў маiх марах. Мне здавалася, што толькi яна магла б быць другам, якi мне так даўно патрэбен. У думках я гаварыў з ёю так многа i так хораша, як пiшацца ў раманах, а быў я такi ветлiвы, як нейкi маркграф. А ў сапраўднасцi мяне не хапала нават на тое, каб пайсцi ў парк, калi там гулялi дзяўчаты, толькi з-за плота я прыслуховаўся да iх вясёлага смеху, што час ад часу перамяжаўся заўвагамi гувернанткi.

Добра памятаю тое месца, дзе выкiдалi смецце з палаца, дзе раслi высокая крапiва i лапухi. Я доўга выстойваў там, каб пачуць некалькi невыразных фразаў, тупат чаравiчкаў на сцежцы, каб убачыць мiльганне сукенкi, калi мая Лёня скакала цераз вяровачку.

Праз момант усё ў парку змаўкала, i тады я адчуваў сонечную спякоту, чуў бясконцае гудзенне мухаў над сметнiкам. Пасля зноў чуўся смех i тупат, праз шчылiну ў паркане бачыў я мiльганне сукенак, а потым зноў заставалiся пошум дрэў, цвiрканне птушак i назолы-мухi, што лезлi ледзь не ў рот.

Раптам з боку палаца пачуўся голас:

- Лёня!.. Зося!.. Iдзiце сюды!..

Гэта - гувернантка. Узненавiдзеў бы я яе, калi б не ведаў, што ёй таксама сумна.

Аднойчы, наблiжаючыся да паркана, я заўважыў, што тут яшчэ хтосьцi ёсць. З узгорачка ўбачыў я ў лапухах шэры ад старасцi саламяны капялюш, з якога вытыркалася бялявая чупрына, бо капялюш быў без дна.

Калi я ступiў некалькi крокаў у той бок, чупрына i капялюш узнялiся над лопухам i паказаўся сямi-васьмiгадовы хлапчук у доўгай бруднай кашулi, на шыi сцягнутай шнурком. Я загаварыў з iм, але хлапчук усхапiўся i ўцёк, з заечай хуткасцю, у поле. Чырвоны каўнер майго мундзiра i пасрабраныя гузiкi наогул рабiлi вялiкае ўражанне на вясковых дзяцей.

Я памалу падаўся да сядзiбы, а хлопец - адпаведна да паркана. Калi я схаваўся за будынкам, ён узлез на сметнiк i ўтаропiўся ў тую самую шчылiну, праз якую i я глядзеў у сад. Не думаю, што ён там нешта бачыў, аднак усё цiкаваў.

На другi дзень, калi я прыйшоў на свой пост, каб назiраць за гульнёю паненак, зноў заўважыў у лапухах шэры капялюш, над iм бялявую чупрыну, а пад абарваным полем - вочы, што ўтаропiлiся ў мяне. Сонца здорава прыпякала, хлопец сарваў цiшком вялiкi лiст лопуху, накрыўшыся iм, як парасонам. Тады ўжо я не бачыў больш нi яго капелюша, нi валасоў, толькi шэрую кашулю, крыху расхрыстаную на грудзях.

Калi я пайшоў, хлопец зноў узбег на сметнiк i зноў, як учора, пачаў цiкаваць цераз шчылiну, вiдаць, думаючы, што я хоць на гэты раз не выглядзеў з парку ўсяго цiкавага, што там было.

I тут я зразумеў, наколькi смешныя мае паводзiны. Здорава выглядала б гэта, калi б мой бацька цi пан вiнакур, а то i сама Лёня ўбачыла, што я, вучань другога класа, у мундзiры, стаю каля паркана на сметнiку, на змену з нейкiм кандыдатам на пастуха, якi невядома цi надзяваў калi-небудзь вымытую кашулю.

Сорамна стала. Няўжо ж я не маю права яўна заходзiць у сад, не туляючыся па закутках, як гэты, у парваным капелюшы?..

Сметнiк i шчылiна ў паркане абрыдзелi мне, але адначасна стала цiкава: хто ж ён, гэты хлапчук? Яго аднагодкi пасуць ужо гусей, а ён марнуе найпрыгажэйшую маладосць, ацiраючыся па задворках, вывiжоўвае чужыя справы, а калi ў яго пытаюцца, дык не адказвае як след прыстойна, а ўцякае ад чужака, як трусiк.

"Пачакай ты, - падумаў я, - мяне ты тут болей не ўбачыш, а вось цябе я выследжу, што ты за перац".

Я памятаў, што ў раманах, побач з героямi i гераiнямi, бываюць такiя загадкавыя незнаёмыя, якiх трэба асцерагацца i своечасова высякаць пад корань iх iнтрыгi.

Днi за два, нiкога не пытаючыся, я ўжо ведаў усё пра таямнiчага чужака. Гэта не быў iнтрыган. Гэта быў Валек, сын дваровай пасуднiцы, якога ўсе ведалi, але нiхто iм не займаўся. Таму ў хлопца i было шмат свабоднага часу, якiм ён, пра што ведаў i я, карыстаўся не вельмi прыемным для iншых чынам.

У Валека нiколi не было бацькi, за што ўсе дакучалi яго мацi, жанчыне трошкi загарачай. На кепiкi дваровых пасуднiца адказвала крыкам i лаянкай, а таму што гэтага ёй, вiдаць, не хапала - рэшту злосцi зганяла на Валеку.

Хлопец яшчэ поўзаў на чатырох, у кашульцы, вузлам завязанай на спiне (эфект такi, як быццам яе i зусiм не было), а яго ўжо называлi знайдышам.

- Ты яго, можа, знайшоў? - пыталася тады мацi, i пачынаўся крык: - А каб вас бог пакараў, каб вас!.. А каб вам рукi i ногi!.. А каб ты згiнуў, шалудзька!..

Апошняе пажаданне датычылася Валека, якога яна тут жа кешкала нагой нiжэй таго вузла на кашулi. Малец, пакуль яшчэ быў дурны, адказваў на такi пачастунак горкiм плачам. А ўжо калi набраўся розуму, што наступiла вельмi хутка, тады маўчаў, зашыўшыся пад тапчан, за вялiкую ражку, з якое кормяць свiней. Вiдаць, баяўся, каб не ашпарылi варам, што ўжо аднойчы здарылася.

Бывала i так, што Валек праседжваў пад тапчаном цэлымi гадзiнамi, пакуль дваровыя не сыходзiлiся на абед цi на вячэру. Часамi, бачачы тую дзiцячую галаву, што вытыркнулася з-пад тапчана, i тыя вочы, поўныя слёз ад нядаўняе крыўды, што цiкавалi, як гэта людзi клёцкi ядуць, парабкi пыталiся ў мацi:

- А таму, што ў капусце знайшлi, не дасцё?

- А каб ён ужо нечага разам з табою здох! - агрызалася жанчына, i хоць як раз хацела накармiць малога, цяпер не давала яму.

- Нельга ж так, каб хлопец, хоць ён i знайдыш, з голаду здыхаў, - дакаралi яе жанчыны.

- Якраз вось i здохне, на злосць вам, калi ўжо вы такiя добранькiя!..

А таму, што яна сядзела задам да тапчана, на бiтоне, Валеку пападала яе пятою ў зубы.

Тады парабкi, на злосць матцы, даставалi малога са схованкi i пачыналi кармiць.

- Ну, Валек, - гаварыў каторы, - пацалуй Бурка ў хвост, дык дамо табе клёцак.

Хлопец дакладна выконваў загад, за што глытаў вялiкiя клёцкi, нават не жуючы iх.

- Ну, а цяпер дай маме па лабацiне, дык малака дамо...

- А каб вам рукi павыкручвала! - крычала пасуднiца, а хлопец уцякаў за сваю ражку.

Часамi ён, задыханы, перапалоханы, ляцеў на двор i хаваўся ў густых кустах насупраць палаца. А калi абсыхалi слёзы - бачыў на ганку прыгожы столiк, каля яго два крэселцы, а на iх Лёню i маю сястру, якiх пакаёўка абвязвала сурвэткамi, Салюся налiвала iм суп, а панi графiня гаварыла:

- Дзьмухайце, дзецi, не паапякайцеся, не пааблiвайцеся... А мо не соладка?..

Як толькi парабкi выходзiлi на працу i ў кухнi нiкога не заставалася, пасуднiца выходзiла на двор i гукала:

- Валек!.. Валек!.. Хадзi сюды!..

Хлопец па голасу пазнаваў, што можна больш не хавацца, i бег у кухню. Там яму мацi давала лусту хлеба, драўляную лыжку i трохi баршча ў вялiзнай глiнянай мiсе, з якое ела шэсць чалавек. Ён сядзеў на падлозе, мацi ставiла мiсу яму памiж ног i, паправiўшы на спiне кашулю, казала:

- А калi ты яшчэ раз пацалуеш сабачы хвост, дык я табе ўсе рэбры пералiчу. Запомнi!

I сама iшла мыць посуд.

Тут, нiбы з-пад зямлi, вылазiў аднекуль дваровы сабака, садзiўся насупраць хлапчука. Спачатку клацаў зубамi на мухаў, пазяхаў, аблiзваўся. Потым панюхаў той боршч раз i другi раз i асцярожна ткнуўся туды языком. А Валек - бац яму лыжкай па лбе! Сабака назад, зноў пазяхнуў i - зноў хлебтануў разоў колькi, на гэты раз смялей. Пасля ўжо малы мог яму, колькi хочаш, тропаць лыжкай па галаве, - сабаку, якi сама заахвоцiўся, нi за што не адцягнеш ад мiсы. Але i Валек уцямiў, што тут як каму пашанцуе, i чэрпаў, ажно задыхаўся, з аднаго берага, а сабака хлябтаў з другога.

Калi мацi бывала ў добрым настроi, а Валек - пад рукой, тады яму перападала смачнага i з панскага стала.

- На вось, лiзнi i ты, - казала пасуднiца, даючы яму крошкi пiрожнага, вымазаную соўсам талерку, галаву якой-небудзь рыбiны, недагрызенае крылейка цi шклянку, на дне якой заставалася трохi кавы i распушчанага цукру. Калi ўжо ён высмакча ўсё са шклянкi або вылiжа талерку, мацi пытаецца:

- Ну, смачна?..

Валек браўся пад бакi, як парабкi рабiлi гэта, пасля абеду, глыбока ўздыхаў i, ссунуўшы набакiр стары капялюш, адказваў:

- Чалавек, дзякуй богу, падмацаваўся!.. Можна цяпер i на працу...

Выходзiў з кухнi i прападаў на цэлага паўдня.

У сваiх гульнях ён пераймаў работу старэйшых. Калi было ворыва, ён даставаў з-за карыта пужку, вымаў з частаколу кiёк цi знаходзiў якую-небудзь карагу i пачынаў араць, - цэлымi гадзiнамi кiваючыся на адным месцы i падганяючы сваiх валоў.

Калi лавiлi рыбу i ён знаходзiў у смеццi дзiравае сiтка, з нястомнай цярплiвасцю раз-поразу чэрпаў, плёхаўся iм у вадзе. А то садзiўся верхам на кiйку i ехаў да калодзежа, паiць коней. Знайшоўшы каля аўчарнi старыя паласяныя лапцi, кiдаў iх у ваду i нiбы плаваў разам з чоўнам - разумеецца, толькi ў думках.

Словам - гуляў ён выдатна, толькi што не смяяўся нiколi. Да яго дзiцячага твару нiбы назаўсёды прылiп выраз непарушнай сур'ёзнасцi, якую часамi падмяняў толькi страх. У вялiкiх вачах застыла вечнае здзiўленне, як у людзей, што доўгiя гады глядзелi на штосьцi зусiм незвычайнае.

Валек умеў спрытна ўцякаць з дому на цэлыя днi. I нiхто з парабкаў не здзiўляўся, калi яго ранiцой знаходзiлi недзе ў стозе цi ў лесе пад дрэвам. Мог ён таксама стаць у чыстаполiцы, нiбы шэры слупок, i, раскрыўшы рот, углядацца немаведама куды. Аднойчы я падпiльнаваў яго на такiм стаяннi, а таму, што блiзка было, дык i пачуў, як ён уздыхнуў. Не ведаю, чаму той уздых малое постацi вельмi ўразiў мяне. Я адчуў нейкую крыўду, невядома на каго, i я палюбiў тады Валека. Аднак, як толькi я крыху смялей хацеў падысцi да яго, хлопец спахапiўся i шмыгануў у кусты.

У галаве маёй з'явiлася асаблiвая думка: бог, якi ўвесь час глядзiць на такое дзiця, павiнен мець сумную душу. Зразумеў я таксама, чаму ён на святых абразах заўсёды такi сур'ёзны i чаму ў касцёле трэба цiха размаўляць i хадзiць на пальчыках.

Такi вось несамавiты чалавечак быў прычынай таго, што я вырашыў больш не хавацца за парканам, а iсцi ў парк, i паведамiў Зосi, што з гэтага часу буду гуляць з ёю i з Лёняй.

Сястра, вядома, была ад гэтага ў захапленнi.

- Дык ты будзь у парку, - сказала яна, - калi мы выйдзем на праходку. Павiтайся i з гувернанткай, якая заўсёды чытае кнiгi ў альтанцы. Але не гавары з ёю доўга, бо яна не любiць, каб ёй перашкаджалi. А потым паглядзiш, як нам будзе весела!

У той самы дзень, калi абедалi, яна сказала мне з таямнiчым выглядам:

- Прыходзь у тры гадзiны. Я ўжо сказала Лёнi, што ты будзеш. Калi мы выйдзем з палаца, я закашляю...

Сястра пачала штосьцi рабiць, а я, вядома, выйшаў, бо не любiў перашкаджаць у пакоi. Я ўжо быў на двары, калi за мной выбегла Зося.

- Казя! Казя!..

- Што там ужо?

- Калi я кашляну, дык ты будзеш ведаць, што гэта азначае? - урачыста спыталася яна.

- Разумеецца.

Яна вярнулася ў пакой, але i праз акно яшчэ закрычала:

- Я кашляну! Не забудзься!

Куды ж я мог iсцi, як не ў парк, хоць да прызначанага тэрмiну было яшчэ добрыя паўтары гадзiны? Я быў такi задуманы, што не ведаю, цi ў той дзень у садзе, заўсёды поўным птушынага гоману, аказалася хоць адна якая птушка. Абышоўшы сад разы са два навокал, я сеў у човен, прывязаны да берага, i, не могучы плысцi, хоць пакалыхваўся ў iм з нуды.

Думаў ды планаваў, як гэта аднавiць наша знаёмства з Лёняй. Найлепш, вiдаць, так. Калi Зося кашляне, я выйду са спушчанай галавой з бакавое сцежкi на галоўную алею. Тады Зося скажа:

"Глядзi, Лёня, гэта мой брат, пан Казiмiр Ляснеўскi, вучань другога класа, друг таго няшчаснага Юзя, пра якога я табе гаварыла".

Лёня зробiць кнiксен, а я, зняўшы шапку, скажу:

"Даўно ўжо я меў намер..." Не, так дрэнна!.. "Даўно ўжо я, панi, хацеў аднавiць..." О не!.. Лепш будзе так: "Даўно ўжо я хацеў засведчыць панi маю пашану".

Тады Лёня спытаецца:

"Цi даўно пан у нашых мясцiнах?.." Не, яна скажа не так, а вось як: "Мне прыемна пазнаёмiцца з панам, столькi пачуўшы пра вас ад Зосi..." А потым?.. Потым вось так: "Пану тут, мусiць, сумна ў нашай аколiцы?.. Пан прывык да вялiкага горада". А я адкажу: "Я сумаваў, пакуль не ведаў, панi, вас..."

У гэты момант пад вадой мiгнуўся велiкаваты шчупак... Гэтая рэчаiснасць развеяла мары. Тут, у сажалцы, такая рыба, а я - без вуды!..

Я ўсхапiўся з лодкi, каб кiнуцца дахаты, пашукаць кручкоў, i ледзь не штурхануў Лёню, якая якраз збiралася скакаць цераз чырвоную вяровачку.

Рыба, кручкi, план урачыстага знаёмства - усё адразу ж перамяшалася ў маёй галаве. Вось табе - шчупак!.. Я нават забыўся пакланiцца Лёнi, яшчэ горш забыўся гаварыць. Але што гэта быў за шчупак!..

Лёня, прыгожанькая шатэнка з выразна акрэсленымi вуснамi, якiя штохвiлiнна мянялi свой абрыс, зiрнула на мяне зверху i, адкiнуўшы назад пышныя локаны, без усякiх уступаў спыталася:

- Цi гэта праўда, што пан прабiў дзiрку ў нашым чоўне?

- Я?..

- Так мне сказаў садоўнiк, а цяпер мама не дазваляе нам плаваць, загадала човен прывязаць да берага, а вёслы пахаваць.

- Але, дальбог жа, я не прабiваў нiякай дзiркi! - апраўдваўся я, як перад iнспектарам.

- Цi толькi праўда гэта? - спыталася Лёня, быстра гледзячы мне ў вочы. Бо такое на пана вельмi падобна...

Тон паненкi не спадабаўся мне. Чорт вазьмi! - найдужэйшы хлопец з нашага класа не пасмеў бы так гаварыць са мною.

- Калi я гавару, што не, дык гэта ўжо напэўна не! - сказаў я, моцна нацiскаючы на адпаведныя словы.

- Ну, дык тады садоўнiк зманiў, - сказала Лёня, сцяўшы бровы.

- Добра зрабiў, - адказаў я, - бо паненкi не ўмеюць плаваць у чоўне.

- А пан умее?

- Я ўмею i ў чоўне, i рукамi, i на спiне, i стоячы.

- А пан нас будзе вазiць?

- Калi ваша мама дазволiць, дык буду.

- Тады паглядзiце, цi лодка i сапраўды не дзiравая.

- Не дзiравая.

- Дык адкуль жа ў ёй вада?

- Дажджавая.

- Дажджавая?

Гутарка абарвалася. Аднак я ўжо смела глядзеў на Лёню, а яна, як сёння мне гэта бачыцца, не звяртала на мяне ўвагi. Больш таго - яна, не сыходзячы з месца, пачала скакаць цераз вяровачку, у прамежках гутарачы са мной.

- Чаму вы з намi не гуляеце?

- Я заняты.

- А што ж вы робiце?

- Вучуся.

- Дык на вакацыях нiхто ж не вучыцца.

- У нашым класе трэба вучыцца нават на вакацыях.

Лёня скокнула два разы цераз сваю вяровачку i сказала:

- Адась у чацвёртым класе, аднак на святах не вучыўся. Ах, вы ж не ведаеце Адася.

- А хто гэта вам сказаў, што не ведаю? - горда спытаўся я.

- Бо вы былi ў першым, а ён у трэцiм...

Зноў два разы пераскочыла... Я думаў, што са мною здарыцца штосьцi незвычайнае.

- Са мной сябравалi нават з чацвёртага, - адказаў я з раздражненнем.

- Усё адно, бо Адась вучыцца ў Варшаве, а вы... Дзе вы вучыцеся?.. Дзе?..

- У Седльцах, - ледзь адказаў я прыдушаным голасам.

- А я таксама паеду ў Варшаву, - сказала Лёня i дадала: - Можа, вы скажаце Зосi, што я ўжо тут...

I, не чакаючы, згадзiўся я цi не, пабегла, падскокваючы, у бок альтанкi.

Я быў ашаломлены, у галаве маёй проста не тоўпiлася - як гэтае дзяўчо са мною абыходзiцца.

"Ды ну вас з вашымi гульнямi, - падумаў я, па-сапраўднаму ўзлаваны. Гэтая Лёня няветлiвая, нявыхаваная, проста смаркуха!.."

Аднак такое акрэсленне не перашкодзiла мне адразу ж выканаць яе загад. Дахаты пайшоў я вельмi хутка, можа, нават захутка, вiдаць, ад узбуджанасцi.

Зося ўжо брала свой парасончык - выходзiла ў сад.

- Ну, ведаеш, - сказаў я, шпурляючы шапку ў куток, - пазнаёмiўся я з тваёй Лёняй.

- I што? - з цiкавасцю спыталася сястра.

- Нiчога... так сабе! - адказаў я, не гледзячы ў яе вочы.

- Праўда ж, яна такая добрая, такая прыгожая?..

- А мне што да гэтага? Якраз прасiла, каб ты туды iшла.

- А ты не пойдзеш?

- Не.

- Чаму? - спыталася яна, заглядваючы мне ў вочы.

- Ды ну вас! - буркнуў я. - Не пайду, бо мне не падабаецца...

Вiдаць, у голасе маiм было многа рашучасцi, бо Зося больш нi пра што не спыталася i пайшла. Яна амаль бегла, i я паклiкаў яе праз акно:

- Толькi ты, калi ласка, нiчога там не кажы... Скажы, што я... што ў мяне пабольвае галава.

- Ну, ну, не бойся. Я табе не пашкоджу.

- Не забудзься, Зося, калi ты хоць трошкi любiш мяне.

Мы, вядома ж, сардэчна пацалавалiся.

Цяжка сёння адкапаць у памяцi тыя пачуццi, што раздзiралi мяне пасля Зосiнага адыходу. Як яна, тая Лёня, магла, як смела гаварыць са мной такiм тонам?.. Праўда, настаўнiкi, тым больш iнспектар, абыходзiлiся са мной даволi фамiльярна, але ж гэта людзi старыя. Аднак сябры ў першым, цяпер ужо ў другiм, класе адносiлiся да мяне з павагай. А тут, у вёсцы, - паслухаць толькi, як гаварыў са мной бацька, як вiталiся парабкi, колькi разоў пiсар гаварыў мне: "Пане Казiмiр, можа, завiталi б да мяне, выкурыць люлечку?" А я яму: "Дзякую, пану, але не хачу прывыкаць". А ён: "Якi вы шчаслiвы, маючы такi характар... Вы не паддалiся б i гувернантцы..."

У адпаведнасцi з абыходжаннем старэйшых я таксама быў сур'ёзны. То ж нiхто iншы, а сам ксёндз-пробашч казаў майму бацьку: "Глядзiце вы, шаноўны пане Ляснеўскi, што робiць з хлопца школа. Гэты Казя быў летась такi свавольнiк, такi ветрагон, а сёння, шаноўны мой, гэта дзяржаўная галава, гэта Меттэрнiх*..."

* Клеманс фон Меттэрнiх (1773-1859) - аўстрыйскi князь, дзяржаўны дзеяч i дыпламат.

Так вось людзi мяне паважалi. I трэба ж здарыцца, каб нейкае казяня, што анiводнага класа не бачыла, асмельвалася сказаць мне: "Такое на пана вельмi падобна". Пан?.. Таксама ўжо лiчыць сябе дарослай паненкай! Таму што ведае нейкага там Адася, дык ужо i нос задзiрае. А што той Адась? Ён скончыў трэцi клас, а я iду ў другi. Падумаеш - рознiца! Калi будзе аслом, дык я свабодна даганю яго, нават пераганю. А яшчэ i кажа мне iсцi па Зосю, нiбы я лёкайчык у яе. Паглядзiш, цi паслухаю я цябе другi раз!.. Слова гонару, што калi яна зноў скажа мне штосьцi падобнае, дык я проста... ну, пакладу рукi ў кiшэнi i адкажу: "Зашмат вы сабе дазваляеце!" А то i лепш яшчэ: "Лёнечка, бачу я, што ветлiвасцi вы не навучылiся..." Цi так нават: "Лёнечка, калi ты хочаш, каб я з табой гуляў..."

Я адчуваў, што належны адказ не прыходзiць, i гэта мяне яшчэ больш раздражняла. Вiдаць, я ажно з твару змянiўся, бо старая Вайцехова двойчы ўваходзiла ў пакой, гледзячы на мяне спадылба, i нарэшце спыталася:

- А мае ж вы людачкi, а чаго ж гэта Казя такi маркотны?.. Цi натварыў чаго, цi з панам што-небудзь?..

- Нiчога са мной не здарылася.

- Бачу я, якое гэта нiчога, ад мяне не схаваешся. Калi ўжо ты вычварыў што якое, дык iдзi лепш адразу да бацькi - прызнайся.

- Ды нiчога я не зрабiў. Трохi стамiўся, i ўсё.

- Калi стамiўся, дык адпачнi, з'еш чаго-небудзь. Я вось табе хлеба з мёдам.

Яна выйшла i праз хвiлiну вярнулася з вялiзнай лустай, з якое ажно капаў мёд.

- Ды не буду я есцi, адчапiцеся вы!..

- Чаму гэта ты не будзеш? Бяры вось хутчэй, бо мёд па пальцах цячэ. Пад'еш, дык адразу павесялееш. Чалавека заўсёды штосьцi бярэ, калi ён галодны, а як пад'есць - адразу галава праветрыцца... Ану, бяры ў руку!

Я павiнен быў узяць, са страху, каб яна не закапала мне мёдам валасы або мундзiр. Машынальна з'еў тую лусту, i сапраўды палягчэла на сэрцы. Падумалася, што я ўжо з Лёняй як-небудзь спраўлюся i што варта было б таксама пачаставаць беднага Валека, бо калi ён той мёд мог есцi, ды, зрэшты, гэтага хлапчука я ўжо любiў.

Па маёй просьбе Вайцехова, бачачы, як памаглi яе лекi, адкроiла яшчэ большую лусту i мёду на яе таксама не пашкадавала. Я асцярожна ўзяў гэты паёк i пайшоў шукаць Валека.

Знайшоў я яго каля кухнi. З iм гутарылi, смеючыся, два парабкi, якiя толькi што прывезлi з лесу дровы.

- Калi цябе мацi яшчэ раз наб'е, - гаварыў адзiн, - дык ты вазьмi ды пайдзi ў свет. Пойдзеш?

- Але ж я не ведаю, як гэта - у свет, - адказаў Валек.

- Вазьмi боты на кiёк i абы толькi за лес. Там той свет ужо i пачнецца.

- Але ж у мяне ботаў няма.

- Дык вазьмi толькi кiёк. З кiйком i без ботаў зойдзеш...

Убачыўшы мяне, хлопец уцёк у лапухi.

- Што гэта вы яму гаворыце? - спытаўся я ў парабкаў.

- Ат, пакеплiваем сабе. Вядома ж, як з дурня.

Адчуваючы, што мёд паўзе ўжо тым часам па пальцах, я не стаў з iмi больш гаварыць, пайшоў за Валекам. Ён стаяў у пустазеллi i глядзеў на мяне.

- Валек, - гукнуў я, - на табе хлеба з мёдам!

Ён не варухнуўся.

- Хадзi сюды... - сказаў я, ступiўшы некалькi крокаў наперад.

Хлопец кiнуўся ўцякаць.

- Ох, i дурны ж ты!.. Бяры хлеб, я вось тут яго палажу...

Палажыўшы лусту на каменi, я адышоўся. Але толькi тады, як я схаваўся за вугал кухнi, хлапчук падышоў да каменя, пачаў асцярожна аглядаць той хлеб, а потым з'еў яго, наколькi мне здаецца, з апетытам.

Праз нейкую гадзiну, iдучы ў бок лесу, я заўважыў, што Валек iдзе за мною воддаль. Я спынiўся - i ён таксама. Калi ж я павярнуў дахаты, ён шыбануў з дарогi ў кусты. Але неўзабаве зноў трухцеў за мной.

У той дзень я даў яму хлеба яшчэ раз. Узяў з рукi, але яшчэ ўсё пабойваючыся, i адразу ўцёк. Аднак з таго часу ён пачаў хадзiць за мною заўсёды воддаль.

З самага ранку хлопец кружыў перад нашымi вокнамi, як птушка, якой спрыяльная рука пасыпае зярнят. Увечары садзiўся перад кухняй i глядзеў на нашы вокны. I толькi як гасла святло, ён iшоў спаць на посцiлцы за печчу, дзе над галавой яго не змаўкалi цвыркуны.

Некалькi дзён пасля першай сустрэчы з Лёняй, паддаўшыся Зосiным угаворам, я пайшоў з ёю ў парк.

- Ты ведаеш, - запэўнiвала мяне сястра, - што Лёня вельмi табой зацiкавiлася. Увесь час гаворыць пра цябе, злуецца, што ты тады не вярнуўся, дапытваецца, калi ты прыйдзеш.

Нiчога дзiўнага, што я паддаўся, тым больш што i самога мяне цягнула да Лёнi. Здавалася, што толькi тады закончыцца мая туга, выклiканая Юзевай смерцю, калi я пачну хадзiць з Лёняй пад ручку i весцi сур'ёзныя гутаркi. А пра што iменна? - гэтага я дагэтуль не ведаю. Я адчуваў толькi, што хочацца хораша гаварыць, шмат гаварыць i мець аднаго толькi слухача - Лёню.

Ад думкi пра такiя праходкi ўдваiх штосьцi ў грудзях маiх iграла, як арфы, мiгацела, як сонца ў кроплях расы. Аднак рэчаiснасць не заўсёды адпавядае летуценням. Бо як толькi сястра прывяла мяне на сустрэчу з Лёняй, я звярнуўся да яе з намерам распачаць нашу iдэальную гутарку так:

- Цi любiце вы лавiць рыбу?

У гэты момант дзяўчаты ўзялiся пад рукi, пачалi шаптацца, бегаць па алеi i смяяцца, як ашалелыя. Аслупянеўшы, я круцiў у руках вудачку, з-за якое ледзь не атрымаў ад сiвага каня капытам за тое, што рваў з яго хваста валасенне.

Я ўжо хацеў пакрыўджана адысцiся, але дзяўчаты вярнулiся i Зося сказала:

- Лёня просiць цябе, каб вы адно аднаму гаварылi па iменi.

Я пакланiўся моўчкi, заклапочана, а яны зноў засмяялiся i пабеглi ў бок сажалкi.

- Вы ведаеце... - пачала Лёня, але адразу ж паправiлася: - Ты ведаеш, Зося, што мама рашуча не дазваляе нам плаваць у чоўне. Я сказала, што нас будзе вазiць твой брат, аднак мама...

Яна даўгавата шаптала штосьцi Зосi на вуха, i я адразу здагадаўся, пра што. Мама, напэўна ж, баiцца, каб я не патапiў дзяўчат - я, такi плывец, вучань другога класа!..

Мне стала сорамна. Лёня заўважыла гэта i раптам сказала:

- А вы нам...

Зноў паправiла сама еябе:

- Папрасi, Зося, брата, каб ён нарваў нам белых гарлачыкаў. Яны такiя прыгожыя, а я нiколi iх у руках не трымала.

Я адразу павесялеў. Цяпер можна i паказаць, што я ўмею.

У сажалцы расло шмат гарлачыкаў, аднак не каля берага, а трохi далей. Я выламаў прут i ўвайшоў у човен, якi захiстаўся.

У гарлачыкаў калiвы нiбы пружыняць. Зачэпiш дубцом - наблiзяцца, а потым зноў адплываюць. Я выламаў даўжэйшы дубец, з нейкiм нiбы кручком на канцы. На гэты раз пашанцавала. Моцна падчэплены гарлачык падплыў вось-вось... Я працягнуў левую руку - яшчэ далекавата. Укленчыў на самым носе лодкi, перахiлiўся i ўжо хацеў iрвануць тую лiлiю, ды раптам - ба-бух у ваду! Дубец мой вывалiўся з рукi, а гарлачык - адплыўся.

Дзяўчаты - у крык... Я крычу: "Гэта нiчога! Нiчога! Тут мелка!.." Вылiваю ваду з шапкi, надзяваю яе на галаву i, брыдучы па пахi ў вадзе, а па каленi ў гразi, iрву гарлачыкi - адзiн, другi, трэцi, чацвёрты...

- Казiчак, мiлы, вылазь! - крычыць заплаканая сястра.

- Хопiць, хопiць ужо! - уторыць ёй Лёня.

А я не слухаю... Iрву пятую, шостую i дзесятую кветку, а потым лiсты...

З сажалкi выйшаў я мокры з ног да галавы, ногi вышэй каленяў i рукавы - у гразi. На беразе Зося плача, Лёня не хоча браць кветак, а за iмi хаваецца перапалоханы Валек...

Бачу, што i ў Лёнiных вачах таксама слёзы, аднак яна раптам пачынае смяяцца:

- Зiрнi, Зося, якi ў яго выгляд!..

- Божа, што скажа тата? - крычыць сястра. - Казiчак, ты ўжо хоць твар памый, ты ж увесь замазаны.

Машынальна бяруся рукой у гразi за нос. Лёня ад смеху ажно сядае на траве. Зося таксама смяецца, выцiраючы вочы, нават i Валек адкрывае рот, з якога чуецца штосьцi падобнае на бляянне.

Цяпер дзяўчаты заўважаюць яго.

- Што гэта? - пытаецца Зося. - Адкуль ён тут узяўся?

- Ён прыйшоў сюды з тваiм братам, - адказвае Лёня. - Я бачыла, як ён краўся кустамi.

- Божа, што ў яго за капялюш!.. Чаго ён, Казiк, хоча ад цябе? - спыталася сястра.

- Ходзiць за мною ўжо некалькi дзён.

- Ага! Гэта Казя з iм, вiдаць, гуляў, калi ўцякаў ад нас, - пакеплiвае Лёня. - Зiрнi, Зося, як яны выглядаюць абодва - адзiн увесь мокры, а другi не памыты... Ой, не вытрываю ад смеху!..

Гэтае параўнанне з Валекам зусiм не спадабалася мне.

- Ты, Казiчак, памыйся i iдзi дадому пераапрануцца, а мы тым часам пойдзем у альтанку, - сказала Зося, паднiмаючы Лёню, якая ад празмернай весялосцi была ледзь не ў iстэрыцы.

Яны пайшлi. Засталiся мы з Валекам i пук гарлачыкаў на траве, якiх нiхто не падняў.

"Такая ўзнагарода за маю самаахвярнасць?" - падумаў я горка, адчуваючы ў вуснах гразь. Зняў шапку. Страхоцце - што з ёю зрабiлася!.. Як ануча, што мыць падлогу, а казырок у адным месцы адлазiць. З мундзiра, з камiзэлькi, з кашулi сцякае вада. У ботах - ажно хлюпае, як паварушышся. Я адчуваю, што з палатна на мне робiцца сукно, з сукна скура, а са скуры драўнiна. А адтуль, дзе альтанка, чуваць Лёнiн смех, - яна расказвае пра мяне гувернантцы.

Праз момант яны будуць тут. Я хачу памыцца, але, не дакончыўшы, уцякаю, бо яны ўжо iдуць!.. Ужо на алеi бачу iхнiя сукенкi, чую поўны здзiўлення голас гувернанткi. Яны адрэзалi мне дарогу дахаты, я паварочваю ў iншы бок, да плота.

- Дзе ж ён? - крыклiва пытаецца гувернантка.

- Ён там, там!.. Яны абодва ўцякаюць! - адказвае Лёня.

Цяпер я заўважаю, што Валек бяжыць следам за мною. Дабягаю да плота, малы за мною. Лезу на жэрдзе, ён таксама. I калi мы абодва, тварам у твар, сядзiм верхам на плоце, у кустах паказваюцца Лёня, Зося i гувернантка.

- Ах, i гэты прыяцель! - крычыць, смеючыся, Лёня.

Я саскочыў з плота i папёр полем да нашага флiгеля, а Валек увесь час за мной. Яму, вiдаць, падабаецца гэтая аблава, бо ён раскрывае рот i бляе, што мае азначаць задавальненне.

Я спынiўся, страшэнна ўзлаваны.

- Дарагi мой, чаго ты хочаш ад мяне?.. Чаго ты за мной валочышся? спытаўся я.

Валек вельмi здзiвiўся.

- Адчапiся, пайшоў прэч ад мяне! - гаварыў я, сцiскаючы кулакi. - Сораму мне нарабiў, усе з мяне смяюцца... Калi яшчэ раз прычэпiшся, адлупцую...

Сказаўшы гэта, я пайшоў, а хлопец застаўся.

Адышоўшыся трохi, я азiрнуўся, - ён стаяў на тым самым месцы. Глядзеў на мяне i ўголас плакаў.

Пудзiлам уляцеў я ў нашу кухню. Куды нi ступлю - вады з мяне нацячэ. Куры, парастапырваўшы крылы, з перапалоханым кудахтаннем кiнулiся да вокнаў, дзеўкi пачалi рагатаць, а Вайцехова пляснула рукамi.

- Ах, мая долечка! А што ж гэта з табой? - закрычала кабецiна.

- Не бачыце?.. У сажалку ўвалiўся, вось i ўсё!.. Дайце мне, Вайцехова, палатняны гарнiтур, чаравiкi, кашулю... Толькi хутчэй.

- Гора маё з гэтым Казем, - адказала яна. - Да пiнжака, вiдаць, гузiкi не прышыты... Казька, паварушыся, знайдзi чаравiкi!

Вайцехова пачала расшпiльваць мой мундзiр, здымаць яго пры дапамозе другой дзеўкi. Сяк-так справiлiся, а з ботамi было нямала клопату. Нi туды нi сюды. Нарэшце паклiкалi конюха. Мне давялося легчы на тапчане, Вайцехова з дзеўкамi трымалi мяне пад пахi, а конюх сцягваў боты. Я думаў, што ён мне ногi павыкручвае. Затое праз нейкiя паўгадзiны я быў як лялька - выцерты, пераапрануты, прычасаны. Прыбегла Зося i прышыла гузiкi да палатнянага пiнжака. Вайцехова мокрую вопратку выкруцiла, вынесла на гарышча, i - цiха.

Аднак бацька, прыйшоўшы дахаты, ведаў ужо ўсё. Ён паглядзеў на мяне кплiва, пакiваў галавой i сказаў:

- Дурань ты, дурань!.. Iдзi цяпер да Лёнi, няхай табе купiць новыя порткi.

Тут прыйшоў пан вiнакур. I той агледзеў мяне, пасмяяўся, аднак я падслухаў, як ён казаў бацьку ў канцылярыi:

- Хлопец рухавы! За дзеўкамi ў агонь палезе... Як i мы ў маладыя гады, пане Ляснеўскi.

Я здагадаўся, што ўжо ўвесь двор ведае пра маю сiмпатыю да Лёнi, i мне было вельмi сорамна.

Пад вечар прыйшлi панi, Лёня i гувернантка, i ў кожнай з iх - о, дзiва! быў прышпiлены да сукенкi гарлачык... Мне хацелася схавацца пад зямлю, уцячы, але мяне паклiкалi, i я апынуўся перад панямi.

Гувернантка, як я заўважыў, прыглядалася да мяне вельмi прыязна. А панi графiня пагладзiла мяне па шчацэ i дала мне некалькi цукерак.

- Хлопчык мой, - сказала яна, - гэта добра, што ты такi ветлiвы, але прашу цябе - нiколi не вазi паненак чоўнам. Добра?

Я пацалаваў яе руку i штосьцi мармытнуў.

- I сам таксама не плавай. Абяцаеш?

- Не буду плаваць.

Пасля яна звярнулася да гувернанткi i пра нешта пагаварыла па-французску. Я пачуў слова "эро", што паўтарылася некалькi разоў. На бяду, бацька таксама пачуў гэтае "эро" i аказаўся:

- Ваша праўда, панi графiня. Iрад, сапраўдны iрад!..

Панi засмяялiся, а потым, калi яны пайшлi, Зося намагалася растлумачыць бацьку, што "эро" пiшацца "heros" i па-французску азначае не iрад, а герой.

- Герой? - паўтарыў бацька. - Ён такi герой, што сапсаваў мундзiр i порткi, а мне прыйдзецца бухнуць Шулiму злотых з дваццаць. На чорта яно, такое геройства, дзе iншым трэба за яго плацiць!

Мне было вельмi прыкра ад такiх празаiчных бацькавых поглядаў. Аднак я дзякаваў богу, што толькi на поглядах справа i закончылася.

З гэтага часу я сустракаўся з Лёняй не толькi ў парку, але i ў палацы. Разоў некалькi абедаў там, ад чаго вельмi бянтэжыўся, i амаль штодня падвячоркаваў, калi давалi каву або сунiцы цi малiны з цукрам i смятанкай.

Часта я гутарыў са старэйшымi панямi. Графiня здзiўлялася маёй начытанасцi, якая iшла ў мяне з гарбунковай бiблiятэкi, а гувернантка, панна Клеменцiна, проста захаплялася мною. Гэтай сiмпатыяй я карыстаўся дзякуючы не столькi маёй эрудыцыi, колькi гутаркам пра пiсара, пра якога я ведаў, дзе ён цяпер стаiць наглядчыкам над парабкамi i што думае пра панну Клеменцiну. Нарэшце гэтая светлая асоба прызналася мне, што зусiм не думае выходзiць замуж за пiсара, але вельмi хацела б узняць яго маральна. Сказала мне, што на яе разуменне роля жанчын ва ўсiм свеце заключаецца ў тым, каб узнiмаць мужчын, i што я, калi вырасту, павiнен сустрэць такую жанчыну, якая мяне ўздыме.

Павучаннi гэтыя вельмi мне падабалiся. Я ўсё больш ды больш старанна прыносiў панне Клеменцiне весткi пра пiсара, а яму пра панну Клеменцiну, за што меў ласку ў абаiх.

Жыццё ў палацы, як я сёння яго ўспамiнаю, было тады асаблiвае. Да графiнi праз дзень, праз два прыязджаў яе жанiх, а панна Клеменцiна разоў па некалькi на дзень наведвала тыя закуткi парку, з якiх магла ўбачыць пiсара, або, як яна гаварыла, прынамсi, пачуць яго голас, мусiць, тады, калi ён лаяў парабкаў. Са свайго боку, пакаёўка паплаквала ў кожным акне па чарзе, зноў жа па пiсары, а рэшта дзяўчат, пераймаючы панства, размяркоўвала свае пачуццi памiж лёкаем, буфетчыкам, кухарам, кухарчуком i фурманам. Нават сэрца старой Салюсi не было свабодным. Яго займалi iндыкi, гусакi, качары, пеўнi i каплуны разам з iх разнапёрымi сяброўкамi, у таварыстве якiх ключнiца тапталася з ранку да вечара.

Само сабой, што нам, дзецям, у такiм занятым акружэннi жылося прывольна. Мы гулялi цэлымi днямi i толькi тады сустракалiся са старэйшымi, калi нас клiкалi на абед, на падвячорак цi на спачын.

Дзякуючы такой свабодзе мае адносiны з Лёняй склалiся даволi арыгiнальна. Праз некалькi дзён яна гаварыла мне "Казя", потым "ты", распараджалася мною, нават крычала на мяне, а я яшчэ ўсё звяртаўся да яе на "вы", усё менш ды менш гаварыў, а больш слухаў. Часамi ўва мне абуджалася гордасць чалавека, якi праз год можа пайсцi ў трэцi клас. Тады я праклiнаў тую хвiлiну, калi паслухаў Лёню ўпершыню, пайшоў клiкаць сястру. Я гаварыў самому сабе:

"Няўжо ж яна думае, што я на службе ў яе, як мой бацька ў яе мацi?.."

Такiм чынам я бунтаваў самога сябе, вырашаў, што больш такое не паўторыцца. Аднак, як толькi сустракаўся з Лёняй, адвага пакiдала мяне, а калi крышку яе i заставалася, дык зноў жа Лёня загадвала з такой нецярплiвай просьбай, так тупала ножкай, што я павiнен быў выконваць усё. Калi ж аднойчы злавiў вераб'я i аддаў яго ёй не адразу, яна закрычала:

- Не хочаш, дык i не трэба!.. Абыдуся без твайго вераб'я!..

Яна так пакрыўдзiлася i так гарэла ад цiкаўнасцi, што я пачаў упрошваць яе ўзяць вераб'я. А яна - не i не!.. Ледзь упрасiў, вядома ж, пры дапамозе Зосi, аднак з тыдзень яна ўсё наракала:

- Я табе такой непрыемнасцi нiколi ў жыццi не зрабiла б. Ведаю цяпер, якi ты верны! У першы дзень скокнуў у ваду, каб нарваць мне гарлачыкаў, а ўжо ўчора нават не захацеў дазволiць пагуляць трохi з птушкай. Усё я ведаю... О! Нiводзiн iншы хлопец не паступiў бы са мной такiм чынам.

Калi ж пасля ўсялякiх маiх тлумачэнняў я, урэшце, папрасiў яе хоць ужо не злавацца, яна адказала:

- А хiба ж я злуюся?.. Ты ж i сам добра ведаеш, што не злуюся. Мне толькi прыкра было. А ўжо як мне прыкра было, гэтага нiкому не ўявiць... Няхай табе Зося скажа, як мне прыкра было.

Тады Зося з урачыстым выглядам растлумачыла мне, што Лёнi было вельмi, ну, проста вельмi прыкра.

- Зрэшты, няхай Лёня сама скажа табе, як ёй было прыкра, - закончыла мая дарагая сястрычка.

Так мяне слалi ад Анны да Кайяфы*, каб акрэслiць ступень той прыкрасцi, i я зўсiм разгубiўся.

* Тут - у сэнсе ад аднаго начальнiка да другога.

Я ператварыўся ў машыну, з якое Лёня i Зося рабiлi ўсё, што iм толькi хацелася, бо кожны дзень маёй самастойнасцi прыносiў той цi iншай з iх адны прыкрасцi, а ўжо яны iх перажывалi разам.

Калi б бедны Юзя ўстаў са свае магiлы, ён не пазнаў бы мяне ў асобе зацюканага, паслухмянага кавалерчыка, якi вечна па штосьцi хадзiў, нешта прыносiў, нечага шукаў, пра штосьцi не ведаў, у нечым не разбiраўся i раз-поразу атрымлiваў вымовы. А калi б гэта бачылi мае сябры!..

Аднойчы панна Клеменцiна была занята больш, чым заўсёды. Бо пiсар назiраў за нечым каля канюшнi, крокаў некалькi ад мiлай альтанкi. Карыстаючыся гэтым, мы ўтраiх вышмыгнулi за парк, у тыя кусты, дзе рос ажыннiк.

Страхоцце, колькi iх там, ажынаў, было! Што нi ступiш, дык i куст, а на кожным процьма ягад, чорных i буйных, як слiвы. Спачатку мы збiралi iх разам, перагукваючыся ад захаплення. А неўзабаве змоўклi i разышлiся кожны ў свой бок. Не ведаю, як там дзяўчаты, але я, утапiўшыся ў найгусцейшых кустах, забыўся пра ўсё на свеце. Што гэта былi за ажыны!.. Сёння няма такiх нават i ананасаў.

Стамiўшыся стаяць, я сеў, стамiўшыся сядзець - лёг на кустах, як на шырокiм спружынiстым крэсле. Тут было так цёпла, так мякка, так шчодра, што я аж падумаў: так вось жылося Адаму ў раi. Божа мой, божа, чаму я не быў Адамам? Да сённяшняга дня на праклятым дрэве раслi б яблыкi, бо каб зрываць iх, я нават рукi не ўзняў бы над галавой...

Расцягваючыся, як вуж, на гнуткiх кустах, я адчуваў невыказнае шчасце галоўным чынам па той прычыне, што можна было зусiм не думаць. Часамi я паварочваўся дагары тварам, галавой нiжэй за рэшту цела. Лiстота, што варушылася ад ветрыку, песцiла мой твар, а я глядзеў у вялiзнае неба i з неабдымным задавальненнем уяўляў, што вось мяне - зусiм няма. Лёня, Зося, парк, абед дый школа з панам iнспектарам здавалiся сном, што быў калiсьцi, але прайшоў, можа, сто год таму назад, а можа, i тысячу. Бедны Юзя ў небе, вiдаць, адчувае цяпер тое самае. Якi ён шчаслiвы!..

Нарэшце мне ўжо i ажынаў не хацелася. Я адчуваў, як ласкава гойдаюць мяне кусты, бачыў кожную хмарку, што паволi плыла па блакiце, чуў шалясценне кожнага лiста, а сам анiчога не думаў. Ды тут мяне штосьцi тузанула. Я ўсхапiўся, не разумеючы, што да чаго. Нейкi момант было цiха, як i раней, а потым пачуўся Лёнiн плач i крык:

- Зося!.. Панна Клеменцiна!.. Памажыце!..

Гэта страшна, калi дзiця крычыць: "Памажыце!.." У галаве маёй мiльганула слова "змяя!". Калючыя кусты хапалi мяне за вопратку, аблытвалi ногi, тузалi, адпiхалi... не, яны моцна трымалi мяне, не пускалi, як быццам жывая пачвара, а Лёня тым часам крычала: "Памажыце!.. Божа мой, божа!.." I я адчуваў толькi адну, як сонца, ясную рэч, што неабходна цi памагчы, цi загiнуць самому.

Стомлены, паабдзiраны, а найбольш перапалоханы, я прадзёрся нарэшце туды, адкуль чуўся Лёнiн плач.

Яна сядзела на кусце, дрыжала, ломячы рукi.

- Лёня!.. Што з табой? - першы раз звярнуўся я да яе па iменi.

- Аса!.. Аса!..

- Аса? - паўтарыў я, кiдаючыся да Лёнi. - Укусiла цябе?

- Яшчэ не, але...

- Дык што...

- Лазiць па мне...

- Дзе?

З вачэй яе цяклi слёзы. Яна вельмi саромелася, але страх перамог.

- Залезла ў панчоху... Божа мой, божа... Зося!..

Я стаў перад ёю на каленi, але шукаць асу яшчэ не асмельваўся.

- Дык вымi ты яе, - сказаў я.

- Я ж баюся. О божа!..

Лёня дрыжала як у лiхаманцы. I я праявiў звышсмеласць.

- Дзе яна ў цябе?

- Цяпер ходзiць па калене...

- Няма яе нi тут, нi тут.

- Яна ўжо вышэй... Ах! Зося, Зося!..

- Дык i тут жа яе няма...

Лёня закрыла твар рукамi.

- Вiдаць, яна ў сукенцы схавалася... - сказала, яшчэ горш заплакаўшы.

- Злавiў! - закрычаў я. - Гэта ж муха...

- Дзе?.. Муха?.. - спыталася Лёня. - I праўда муха! Ах, якая вялiкая... А я была ўпэўнена, што гэта аса. Я думала, што памру... Божа! Якая я дурная.

Выцерла вочы i адразу пачала смяяцца.

- Забiць яе цi выпусцiць? - спытаўся я, паказваючы Лёнi няшчасную муху.

- Як сабе хочаш, - адказала Лёня зусiм ужо спакойна.

Я хацеў муху забiць, але - не хапiла рашучасцi. А таму, што i крылы, i ўся яна была вельмi памятая, я асцярожна палажыў яе на лiсце.

А Лёня тым часам вельмi ж прыглядалася да мяне.

- Што з табой, - спыталася яна раптам.

- Нiчога, - адказаў я, намагаючыся засмяяцца.

I тут адчуў, што сiлы раптоўна пакiдаюць мяне. Сэрца бiла, як звон, у вачах пацямнела, халодны пот выступiў на ўсiм целе, i, стоячы на каленях, я захiстаўся.

- Што з табой, Казя?

- Нiчога... Толькi я думаў, што з табой здарылася няшчасце...

Каб Лёня не абхапiла мяне, не палажыла маю галаву сабе на каленi, я разбiў бы нос аб зямлю.

Нейкая цёплая хваля шуганула ў маю галаву, пачуўся шум у вушах i зноў Лёнiн голас:

- Казя!.. Мiлы Казя... Што з табой?.. Зося!.. Божа мой, ён самлеў... Што ж мне няшчаснай рабiць?..

Яна абняла мяне аберуч за галаву i пачала цалаваць. На ўсiм твары я адчуваў яе слёзы. Мне было так шкада яе, што, сабраўшы рэшткi сiл, я сяк-так падняўся.

- Ды нiчога мне... Ты не бойся, - вырвалася з маiх грудзей.

I сапраўды, слабасць прайшла таксама хутка, як i прыйшла. У вушах перастала шумець, у вачах пасвятлела, я ўзняў галаву з Лёнiных каленяў i, гледзячы ў яе вочы, пачаў смяяцца.

Цяпер i Лёня ўжо смяялася.

- Ах ты, нягодны, ах ты, нядобры, - гаварыла яна, - столькi мне страху нарабiў. Як жа гэта ты з-за такога глупства самлеў?.. Калi б гэта нават i аса была, яна ж не з'ела б мяне... А што я тут з табой рабiла б?.. Нi вады, нi людзей, Зося кудысьцi пайшла, а мне самой трэба было б ратаваць такога вялiкага хлопца. Сорам табе!

Вядома ж, я саромеўся. Цi ж можна было так палохаць яе?

- Ну, як табе? - пыталася Лёня. - Эх, вiдаць, ужо лепш, бо ты не такi бледны. Раней ты быў - як палатно... Аднак i я, - дадала яна, пачакаўшы, здорава буду выглядаць, калi мама пра гэта даведаецца!.. Ах, божа мой, страшна нават дадому вяртацца...

- Пра што мама даведаецца? - спытаўся я.

- Пра ўсё, а найгорш - пра асу...

- Дык не кажы нiкому.

- Што з таго, што я не скажу, - амаль прашаптала яна, адвёўшы ўбок вочы.

- Можа, ты думаеш, што я скажу? - спытаўся я. - Далiбог, нiкому анi слова.

- А Зосi?.. З ёю можна сакрэтнiчаць.

- I Зосi не скажу. Нiкому.

- Дый без гэтага ўсе даведаюцца. Ты такi падзёрты, абадраны... Аднак, пачакай!.. - дадала яна праз момант i абцерла хусткай мой твар. - Божа мiлы, я ж цябе нават, ты ведаеш, i пацалавала са страху, не ведаючы, што рабiць. Калi б хто пра гэта даведаўся, я б згарэла б ад сораму, хоць i з асой таксама ж клопат быў. Ах, колькi бяды праз цябе...

- Ды няма табе чаго баяцца, - пацяшаў я.

- Якраз няма чаго! Усё выйдзе наверх, бо ў цябе поўна лiсця ў валасах. Зрэшты, чакай, я цябе прычашу. Каб толькi Зося не падглядала з-за якога-небудзь куста. З ёю можна сакрэтнiчаць, аднак усё-такi...

Лёня выняла са сваiх валасоў напаўкруглы грэбень i пачала мяне прычэсваць.

- Ты заўсёды расстрэсены, - гаварыла. - Ты павiнен прычэсвацца так, як усе паны. Вось так!.. Прабор з правага боку, а не з левага. Калi б у цябе валасы былi чорныя, ты быў бы такi прыгожы, як жанiх мае мамы. А таму, што ты бландзiн, я прычашу цябе iнакш. Ты цяпер будзеш, як анёлак, што пад мадоннай. Ведаеш, якi... Шкада, што ў мяне няма люстэрка.

- Казя! Лёня! - гукнула ў гэты момант Зося, аднекуль з боку парку.

Мы ўсхапiлiся, Лёня i сапраўды была перапалохана.

- Усё раскрыецца! - сказала яна. - Ох, гэтая аса!.. А горш за ўсё тое, што ты самлеў...

- Нiчога не раскрыецца, - энергiчна адказаў я. - Я анiчога не скажу.

- I я таксама. Не скажаш нават, што ты самлеў?..

- Не скажу.

- Ну, ну! - здзiвiлася Лёня. - Бо я, каб самлела, не змагла б вытрымаць...

- Казя! Лёня! - гукала сястра, ужо зусiм недалёка ад нас.

- Казя! - шапнула Лёня, палажыўшы палец на вуснах.

- Нiчога не бойся.

Зашамацелi кусты, i паказалася Зося ў фартушку.

- Дзе ж ты была, Зося? - спыталiся мы абое разам.

- Хадзiла па фартушок для сябе i для цябе, Лёня. На вазьмi, бо ажыны забрудзяць.

- Што, трэба ўжо iсцi дахаты?

- Няма чаго, - адказала Зося. - У мамы сядзiць той пан, а панна Клеменцiна i не думае выходзiць з альтанкi. Можам сядзець тут хоць да вечара. Ды я ўжо буду рваць ажыны, бо вы тут наелiся больш за мяне.

Яны пачалi абедзве рваць, i мне таксама зноў захацелася ягад.

Заўважыўшы, што я адыходжуся, Лёня гукнула мне ўслед:

- Казя, ты ведаеш, пра што я думаю!..

I пагразiла мне пальцам.

У гэты момант я прысягнуў сам сабе, ужо немаведама каторы раз, што нiкому не скажу пра тое, што самлеў, i пра тую муху. Аднак, адышоўшыся некалькi крокаў, я пачуў Лёнiн голас:

- Каб ты, Зося, ведала, што тут рабiлася!.. Аднак я не магу табе анiчога сказаць. Але ж, каб ты паабяцала мне, што анiкому...

Я ўцёк як найдалей у гушчар, адчуваючы сорам. А можа, Зося...

У тых няшчасных ажынах мы пабылi яшчэ з гадзiну. Калi ж вярталiся адтуль дахаты, я заўважыў вялiкую змену сiтуацыi. Зося глядзела на мяне з жахам i цiкаўнасцю, Лёня зусiм не глядзела, а я быў такi збянтэжаны, нiбы зрабiў якое-небудзь злачынства.

Развiтваючыся з намi, Лёня сардэчна пацалавала Зосю, а мне - кiўнула галавой. Я зняў перад ёю шапку, падумаўшы, што я - вялiкi нягоднiк.

Як толькi Лёня адышлася, Зося ўзяла мяне ў работу.

- Я пачула цудоўныя рэчы! - сказала яна сур'ёзна.

- А што я зрабiў? - спытаўся я, добра такi спалоханы.

- Як гэта - што? Спачатку самлеў... Ах, божа мой, i мяне пры гэтым не было!.. Ну, а потым тая аса цi муха... Жахлiва... Бедная Лёня! Я памерла б ад сораму.

- Але ж у чым тут я вiнават? - смялей спытаўся я.

- Дарагi Казя, - адказала яна, - перада мной табе не трэба апраўдвацца, бо я ж цябе нi ў чым не папракаю. Аднак жа...

"Аднак жа..." - таксама мне адказ!.. З гэтага "аднак жа" выходзiла, што ва ўсiм я вiнават. Муха нiчога, Лёня, што так лямантавала, таксама нiчога, толькi я вiнават, што пабег ратаваць?..

Яно так, але чаму я самлеў?..

Я не мог супакоiцца. На другi дзень зусiм не пайшоў у парк, каб не паказвацца Лёнi, а на трэцi - яна сказала, каб прыйшоў. А як прыйшоў, здалёк кiўнула мне галавой i гутарыла толькi з Зосяй, на мяне пазiраючы час ад часу горда i сумна, як на злачынца.

Часамi я думаў, што ў дачыненнi да мяне тут адбываецца нейкая несправядлiвасць. Аднак адразу глушыў такiя падазрэннi, гаворачы сам сабе, што я i сапраўды зрабiў штосьцi страшнае. Тады я не ведаў яшчэ, што такi метад характэрная рыса жаночай логiкi.

Тым часам дзяўчаты хадзiлi па садзе спаважна, нават не думаючы пра скаканне цераз вяровачку, а ўсё пра нешта шэпчучыся. Раптам Лёня спынiлася i сказала пакутлiвым голасам:

- Ведаеш, Зося, мне вельмi захацелася чарнiц... Ажно запахла iмi...

- Пайду прынясу, - сказаў я паспешлiва. - У лесе ёсць адно месца, дзе iх вельмi шмат.

- Цi варта непакоiцца? - спыталася Лёня, меланхалiчна павёўшы па мне позiркам.

- А чаму не? Няхай iдзе, калi яму хочацца, - умяшалася Зося.

Я паспяшаўся, тым больш што ў садзе мне было душна ад гэтых пястотаў. Мiнаючы кухню, я пачуў за сабой, што мае паненкi смяюцца, а нехаця цiкнуўшы цераз паркан, заўважыў, што яны сабе весела скачуць цераз вяровачку. Вiдаць, толькi пры мне ў iх быў такi ўрачысты выгляд.

У кухнi быў страшэнны тарарам. Валекава мацi плакала i лаялася, а старая Салюся выгаворвала ёй, што Валек разбiў талерку.

- Дала яму, - наракала пасуднiца, - гэтаму гiцлю, талерку, каб ён яе вылiзаў, а ён, падлюга, бух яе аб зямлю, а сам наўцёкi. Ой, калi ўжо я сёння не заб'ю цябе, дык няхай мае рукi ды ногi адсохнуць...

А пасля закрычала:

- Валек!.. Хадзi сюды, шалудзька ты, адразу ж iдзi, бо я з цябе скуру здзяру, калi цяпер не з'явiшся.

Мне стала шкада хлопца i захацелася справу загладзiць. Аднак я падумаў, што паспею зрабiць гэта пасля лесу, бо Валек - дай бог, каб ноччу паказаўся ў кухнi. I я пайшоў сваёй дарогай.

Да лесу ад двара было з паўгадзiны хады, а можа, i больш. Раслi там дубы, сосны, ляшчэўнiк, а сунiц i чарнiц столькi, што бяры - колькi хочацца. З краю пастухi трохi прарэджвалi ягады, а далей было iх больш, усыпаны цэлыя паляны, з наш дзядзiнец велiчынёй.

Зайшоўшы ў такое месца, я нарваў ягад поўную шапку i хустку, бо сам еў мала, спяшаўся. Нягледзячы на гэта, прайшло з гадзiну, а то i больш, пакуль я са сваiм зборам вырушыў назад. Напрасткi не пайшоў, а трохi кругам, бо мне наогул падабалася пахадзiць па лесе.

Калi iдзеш у гушчар, дык дрэвы выразна даюць дарогу, прапускаюць цябе. Але паспрабуй, iдучы наперад, азiрацца. Яны падаюць адно аднаму галiны, нiбы рукi, ствол наблiжаецца да ствала, пасля яны нават зусiм сыходзяцца, i неўзабаве за табой вырасце стракатая сцяна, глыбокая i непраходная...

Лягчэй за ўсё тады заблудзiцца. Куды нi пойдзеш - усюды аднолькава, усюды дрэвы рассоўваюцца перад табой, а за табой збягаюцца. Ты пачынаеш бегчы, яны таксама бягуць назад, каб адрэзаць табе адступленне. Ты спынiшся - яны стаяць сабе ды ахалоджваюцца голлем, як веерамi. Паварушваеш галавой улева ды ўправа, шукаючы дарогi, i заўважаеш, што некаторыя дрэвы хаваюцца адно за адно, нiбы хочучы пераканаць цябе, што iх куды менш, чым ты сабе думаеш.

О, лес - гэта ўсё-такi небяспечнае месца! Там кожная птушка шпiёнiць, куды ты iдзеш, кожнае зеллейка намагаецца заблытаць твае ногi, а як не можа, дык хоць шамаценнем даносiць пра цябе iншым. Так яму, лесу, любы чалавечы твар, што, убачыўшы яго, - кiдаецца на ўсё, абы толькi затрымаць тут чалавека назаўсёды.

Сонца ўжо хiлiлася на захад, калi я выйшаў у поле. А неўзабаве сустрэўся з Валекам. Ён хутка iшоў у бок лесу, падпiраючыся доўгiм кiем.

- Куды ты? - спытаўся я.

Ён не ўцякаў ад мяне. Спынiўся i, паказаўшы жоўтай ручкай на лес, цiха сказаў:

- Далёка!..

- Хутка ноч будзе, вяртайся дахаты.

- Але ж матуля хочуць мяне страшэнна адлупцаваць...

- Хадзем са мной, дык не адлупцуе.

- Ой, адлупцуе!..

- Хадзем, будзеш бачыць, што нiчога не зробiць, - сказаў я, падышоўшы да яго.

Хлопец адступiўся, але не ўцякаў; мне здалося, што ён вагаецца.

- Ну, хадзем...

- Але ж баюся...

Я зноў наблiзiўся, а ён - адступiўся. Гэтае ваганне ды адступанне раздражнiла мяне. Там Лёня ягад чакае, а ён таргуецца са мной?.. Няма ў мяне часу на гэта.

Я хутка пайшоў у бок маёнтка. Засталася ўжо, мусiць, палавiна дарогi дахаты, калi я азiрнуўся i ўбачыў Валека на ўзгорку каля лесу. Ён стаяў са сваiм кiем у руцэ i глядзеў на мяне. Кашуля яго развявалася на ветры, а падзёрты капялюш блiшчаў ад нiзкага сонца, нiбы агнiсты вянок.

Штосьцi кранула мяне. Я прыгадаў, як парабкi падгаворвалi яго, каб узяў кiй ды iшоў у свет. Няўжо ж ён так i зрабiў?.. Не, не такi ўжо ён дурань. Зрэшты, няма мне калi вяртацца да яго, бо чарнiцы падушацца, а там Лёня чакае...

Лётам прыбег я дахаты, каб перасыпаць ягады ў кошычак. На парозе Зося павiтала мяне - горкiм плачам...

- Што з табой?..

- Бяда, - шапнула сястра. - Усё выйшла наверх... Панi звольнiла тату...

- Зося, што ты гаворыш?.. Што з табой?..

- Праўду я гавару. Татка ўжо звольнены. Лёня па сакрэту сказала гувернантцы пра тую асу, а гувернантка - сказала панi... Калi тата прыйшоў у палац, панi загадала, каб ён неадкладна завёз цябе ў Седльцы. Але татка сказаў, што мы паедзем усе разам...

Зося страшэнна расплакалася.

У гэты момант я заўважыў бацьку на двары. Пабег насустрач яму i задыхана кiнуўся да ног.

- Татка, родненькi мой, што ж я нарабiў! - шаптаў я, абнiмаючы яго за каленi.

Бацька падняў мяне, пакiваў галавой:

- Дурны ты. Iдзi дахаты.

А потым сказаў, як быццам сам сабе:

- Тут iншы майстар ёсць, якi нас адгэтуль выганяе, думаючы, што стары ўпаўнаважаны не дазволiў бы яму прайграць маёнтак сiраты. I мае рацыю!

Я здагадаўся, што ён гаворыць пра жанiха нашай панi. На сэрцы ў мяне палягчэла. Пацалаваў бацькаву шорсткую руку i сказаў трохi смялей:

- Бачыце, татка, мы ў ажынах былi... Лёню ўкусiла аса...

- Сам ты дурны, як аса. Не братайся з панянятамi, дык i не будзеш паляваць на восаў i не сапсуеш портак у сажалцы. Iдзi дахаты i не вылазь мне за парог, пакуль усе адгэтуль не выедуць.

- Яны выязджаюць? - ледзь прашаптаў я.

- Едуць днямi ў Варшаву, а вернуцца, калi нас тут ужо не будзе.

Вечар прайшоў сумна. На вячэру былi выдатныя клёцкi з малаком, але нiхто з нас не еў iх. Зося выцiрала чырвоныя вочы, а я строiў адчайныя планы.

Перад сном я цiха зайшоў у сястрын пакой.

- Зося, - сказаў рашуча, - я... павiнен ажанiцца з Лёняй!..

Яна зiрнула на мяне спалохана.

- Калi? - спыталася.

- Усё роўна.

- Але ж цяпер ксёндз-пробашч не павянчае вас, а потым яна будзе ў Варшаве, а ты ў Седльцах... Зрэшты, што тут сказаў бы татка, панi?..

- Бачу, што ты не хочаш мне дапамагчы, - адказаў я i, не пацалаваўшы яе на развiтанне, пайшоў.

З таго моманту я ўжо нiчога не памятаю. Мiналi днi i ночы, а я ўсё ляжаў у ложку, каля якога сядзелi або мая сястра, або Вайцехова, або фельчар. Не ведаю, цi гэта пры мне гаварылi, цi толькi мроiлася так, што Лёня паехала ўжо i што Валек недзе прапаў. Раз нават здалося, што бачу я над сабой заплаканы твар пасуднiцы, якая, плачучы, пытаецца:

- Панiч, а дзе вы бачылi Валека?..

Я?.. Валека?.. Нiчога я не разумеў. Але потым мне ўявiлася, што рву ў лесе ягады, а з-за кожнага дрэва на мяне глядзiць Валек. Я клiчу, а ён уцякае, ганюся за iм, але дагнаць не магу. Калючыя кусты хапаюцца за мяне i адпiхаюць, ажыны аблытваюць ногi, дрэвы танцуюць, памiж аброслых ствалоў мiльгае шэрая хлопцава кашулiна.

Часамi мне здавалася, што я сам Валек, а потым, што Валек, Лёня i я - адна асоба. Прытым заўсёды бачыў я лес або густы хмызняк, заўсёды нехта клiкаў мяне на дапамогу, а я - не мог скрануцца з месца.

Страшна ўспомнiць усе тыя пакуты.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Калi я ўстаў з ложка, быў ужо канец вакацыяў, трэба было ехаць у школу. Некалькi дзён я прасядзеў у кватэры i толькi напярэдаднi ад'езду, адвячоркам, вылез на двор.

Вокны ў палацы былi заслонены шторамi. Значыцца, яны i сапраўды выехалi?.. Я пайшоў да кухнi, шукаючы Валека. Яго не было. Я спытаўся пра хлопца ў нейкай дзяўчыны.

- Ой, панiч, - адказала яна, - няма ўжо Валека...

Я пабаяўся распытваць далей. Пайшоў у парк.

Божа, як тут маркотна... Бяздумна валачыўся я па сцежках, вiльготных ад нядаўняга дажджу. Трава пажоўкла, сажалка яшчэ больш зарасла, у чоўне поўна вады. На галоўнай алеi стаялi вялiкiя лужыны, у якiх адлюстроўваўся змрок. Зямля чорная, ствалы дрэў чорныя, голле абвiсла, лiсце вяне. Сум раздзiраў душу, з глыбiнь яе даставаў то такi, то iншы цень. То Юзя, то Лёнi, то Валека...

Раптам павеяў вецер, верхавiны дрэў зашумелi, з разгайданых галiн пачалi ападаць вялiкiя, як слёзы, кроплi. Бог сведка, што дрэвы плакалi. Не ведаю, цi нада мной, цi над маiмi сябрамi, адно напэўна - разам са мною...

Было ўжо цёмна, калi я выйшаў з парку. У кухнi парабкi вячэралi. За кухняй у полi я ўбачыў жаночую постаць. Пры нясмелым святле, што аплывала на зямлю з яснейшай палоскi аблокаў, я пазнаў пасуднiцу. Яна глядзела на лес i мармытала:

- Валек... Валек!.. Хадзi ж дамоў... Колькi ты гора мне нарабiў, ох, нягоднiк, нягоднiк...

Лётам уцёк я дахаты, бо думаў, што сэрца маё разарвецца.