Фраерман РувимДзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне (на белорусском языке)

Рувiм Фраерман

Дзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне

Пераклад: Вера Вярба

I

Тонкая лёска была спушчана ў ваду пад тоўсты корань, што варушыўся ад кожнага руху хвалi.

Дзяўчынка лавiла фарэль.

Яна сядзела нерухома на каменi, i рака абдавала яе шумам. Вочы яе былi апушчаны. Але позiрк iх, стомлены бляскам, што быў рассеяны паўсюды над вадой, не здаваўся пiльным. Яна часта адводзiла яго ўбок i глядзела ўдалячынь, туды, дзе круглыя, парослыя лесам горы стаялi над самай ракой.

Паветра было яшчэ светлае, i неба, абмежаванае гарамi, здавалася сярод iх раўнiнай, ледзь азоранай захадам.

Але нi гэта паветра, знаёмае ёй з першых дзён жыцця, нi гэтае неба не вабiлi яе зараз.

Шырока адкрытымi вачыма сачыла яна за вечна бягучай вадой, сiлячыся ўявiць у сваёй фантазii тыя нязведаныя краiны, куды i адкуль бегла рака. Ёй хацелася пабачыць новыя землi, iншы свет, напрыклад, аўстралiйскага сабаку дзiнга. Яшчэ ёй хацелася быць пiлотам, а таксама яшчэ спяваць. I яна заспявала. Спачатку цiха, потым гучней. У яе быў прыемны голас. Але побач нiкога не было. Толькi вадзяны пацук, напалоханы песняй, плюхнуўся ля самага кораня i паплыў у зараслi чароту, валочачы ў нару зялёную чарацiнку. Чарацiнка была даўгаватая, i пацук дарэмна стараўся, не маючы сiлы працягнуць яе праз густую рачную траву.

Дзяўчынка з жалем паглядзела на пацука i замоўкла. Потым паднялася i выцягнула лёску з вады.

Спалоханы ўзмахам яе рукi пацук шмыгнуў у чарот, а цёмная ў плямах фарэль, што да гэтага нерухома стаяла ў светлым струменi, падскочыла i знiкла ўглыбiнi.

Цяпер дзяўчынка засталася адна. Яна паглядзела на сонца, якое хiлiлася на захад i кранулася вяршынi яловай гары. I хаця было ўжо даволi позна, дзяўчынка не спяшалася дадому. Яна паволi крутанулася на каменi i нетаропка пайшла ўгору па сцежцы, адкуль насустрач ёй па схiле гары спускаўся высокi лес.

Яна смела ступiла ў яго.

Шум вады, бягучай памiж камянёў, застаўся за плячыма, i адкрылася перад ёю цiшыня.

У гэтай векавой цiшынi раптам пачуўся ёй гук пiянерскага горна. Ён прабег па прасецы, дзе, не калышучы галiнамi, стаялi старыя пiхты, i пратрубiў ёй у вушы, напамiнаючы, што трэба спяшацца.

Аднак дзяўчынка не прыбавiла кроку. Абагнуўшы невялiкае балотца, дзе раслi жоўтыя саранкi, яна нахiлiлася i вострым сучком выкапала з зямлi разам з каранямi некалькi кволых кветак. Яна ўжо набрала iх поўныя рукi, калi ззаду пачулiся цiхiя крокi i нехта ўголас пазваў яе:

- Таня!

Яна павярнулася. На прасецы, каля высокага мурашнiка стаяў нанайскi хлопчык Фiлька i зваў яе рукой. Яна падышла, прыветна гледзячы яму ў твар.

Побач з Фiлькам на шырокiм пнi ўгледзела яна поўны кацялок бруснiц. А сам Фiлька вузкiм паляўнiчым нажом з якуцкай сталi састругваў кару са свежага бярозавага дубца.

- Хiба ты не чула горна? - спытаў ён. - Чаму ж ты не спяшаешся?

Яна адказала:

- Сёння бацькоўскi дзень. Мая мацi прыехаць не зможа - яна працуе ў бальнiцы, - у лагеры мяне нiхто не чакае. А чаму ты не спяшаешся? - дадала яна, усмiхнуўшыся.

- Сёння бацькоўскi дзень, - паўтарыў ён яе словы, - i да мяне прыехаў са стойбiшча бацька, я iшоў правесцi яго да яловай сопкi.

- Хiба ты правёў яго? Гэта ж далёка.

- Не, - адказаў з годнасцю Фiлька. - Навошта мне яго праводзiць, калi ён застаецца начаваць каля ракi паблiзу нашага лагера. Я пакупаўся ля Вялiкiх камянёў i шукаў цябе. Я чуў, як ты спявала.

Дзяўчынка глянула на яго i засмяялася. I смуглявы Фiлькаў твар пацямнеў яшчэ болей.

- Калi ты не спяшаешся нiкуды, дык пастаiм тут. Я пачастую цябе мурашкавым сокам.

- Ты частаваў мяне ранiцай сырой рыбай.

- То была рыба, а гэта зусiм iншае. Пакаштуй! - сказаў Фiлька i ўторкнуў бярозавы дубчык у самую сярэдзiну мурашнiка.

Схiлiўшыся над iм удваiх, яны счакалi трохi, пакуль тонкая акораная галiнка не пакрылася ўся мурашкамi. Тады Фiлька страсянуў iх, стукнуўшы злёгку галiнку аб кедр, i паказаў яе Танi. На свежай забаланi блiшчалi кроплi мурашкавай кiслаты. Хлопчык лiзнуў iх i даў пакаштаваць Танi. Яна таксама лiзнула i сказала:

- Як смачна. Я вельмi люблю мурашкавы сок.

Яны рушылi далей, i Фiлька пайшоў з ёю побач, не адстаючы нi на крок.

Яны маўчалi. Таня - таму, што прывыкла думаць патроху аб усiм i маўчаць усякi раз, калi ўваходзiла ў гэты маўклiвы лес. А Фiлька таксама не хацеў гаварыць пра такую дробязь, як мурашкавы сок. Зрэшты, гэта быў толькi сок, якi яна магла здабываць i сама. Так прайшлi яны ўсю прасеку, не сказаўшы нi слова, i выйшлi на процiлеглы схiл гары. I зусiм блiзка, пад каменнай кручай, ля той самай рэчкi, якая, не знаючы стомы, спяшаецца да мора, убачылi яны свой лагер - прасторныя палаткi, што стаялi на ўзлеску.

З лагера даносiўся шум. Дарослыя, вiдаць, паехалi ўжо дадому, i шумелi адны дзецi. Але галасы iх былi такiя моцныя, што тут, наверсе, у маўчаннi шэрага маршчынiстага каменя, Танi памроiлася, нiбы недзе далёка гудзе i хвалюецца лес.

- Мусiць, ужо строяцца на лiнейку, - сказала яна. - Табе, Фiлька, трэба было б прыйсцi ў лагер раней за мяне, бо цi не будуць смяяцца з нас, што мы часта вяртаемся ўдваiх?

"Не трэба было б ёй гаварыць пра гэта", - з горкай крыўдай падумаў Фiлька.

I, учапiўшыся за дзiкi слойнiк, што тырчаў над кручай, ён скокнуў унiз на сцежку так далёка, што Танi зрабiлася страшна.

Але ён не ўдарыўся. I Таня кiнулася другой сцежкай, мiж нiзкiх сасонак, крыва парослых на каменнях...

Сцяжынка вывела яе на дарогу, якая, нiбы рака, выбягала з лесу i, як рака, блiснула ёй у вочы каменнем i друзам, шумнула доўгiм аўтобусам, поўным людзей.

Гэта дарослыя ад'язджалi з лагера ў горад.

Аўтобус прайшоў мiма. Але дзяўчынка не праводзiла вачыма яго колаў, не зазiрнула ў яго вокны, бо не думала ўбачыць там сваякоў.

Яна перасякла дарогу i ўбегла ў лагер, лёгка пераскокваючы праз канавы i купiны, таму што была вельмi спрытная.

Дзецi сустрэлi яе крыкам. Узняты на мачце сцяг лунаў у паветры. Яна стала ў сваю шарэнгу, паклаўшы кветкi на зямлю. Важаты Косця пагразiў ёй вачыма i сказаў:

- Таня Сабанеева, трэба ў час станавiцца на лiнейку. Смiрна! На-пра-ва раўняйся! Адчувайце локцем суседа.

Таня шырэй рассунула локцi i падумала: "Добра, калi справа побач з табой сябры. Добра, калi ёсць яны i злева. Яшчэ лепей, калi яны i там, i тут".

Павярнуўшы галаву направа, Таня ўбачыла Фiльку. Пасля купання твар яго блiшчаў, што камень, а гальштук пацямнеў ад вады.

I важаты звярнуўся да яго:

- Фiлька, якi ж ты пiянер, калi кожны раз робiш са свайго гальштука плаўкi. Толькi не манi, калi ласка! Я ўсё ведаю. Пачакай, вось я пагутару з тваiм бацькам сур'ёзна.

"Бедны Фiлька, - падумала Таня, - як яму не шанцуе сёння".

Яна глядзела ўвесь час направа. Налева ж зусiм не глядзела. Па-першае, таму, што гэта было не па правiлах, а па-другое, таму, што там стаяла тоўсценькая дзяўчынка Жэня, якую яна не любiла.

Ах, гэты лагер, дзе пяты год запар праводзiць яна сваё лета! Чамусьцi сёння ён не здаваўся ёй такiм вясёлым, як раней. А яна ж заўсёды так любiла прачынацца на свiтаннi ў палатцы, калi з тонкiх калючак ажыны капае на зямлю раса! Любiла голас горна ў лесе, падобны на рык iзюбра, i стук барабанных палачак, i кiслы мурашкавы сок, i песнi ля вогнiшча, якое яна ўмела распальваць лепш за ўсiх у атрадзе.

Што ж здарылася сёння? Няўжо гэтая рака навяла яе на такiя дзiўныя думкi? З якiм няясным прадчуваннем сачыла яна за ёю. Куды хацелася ёй плыць? Навошта спатрэбiўся ёй аўстралiйскi сабака дзiнга? Нашто ён ёй?

А можа, гэта адыходзiць ад яе дзяцiнства? Хто ведае, калi адыходзiць яно?

Са здзiўленнем думала Таня пра гэта, пакуль стаяла смiрна на лiнейцы, i думала пра гэта пазней, вячэраючы ў сталоўцы. I толькi ля вогнiшча, якое даручылi ёй раскласцi, яна ўзяла сябе ў рукi.

Яна прынесла з лесу тонкую бярозку, ссохлую на зямлi пасля буры, i паставiла яе ў сярэдзiну вогнiшча, а вакол па-майстэрску развяла агонь.

Фiлька ж абкапаў яго i счакаў, пакуль зоймуцца сучкi.

I бярозка гарэла без iскраў, але з лёгкiм трэскам, з усiх бакоў атуленая змрокам.

Падыходзiлi дзецi з другiх звенняў палюбавацца вогнiшчам. Прыходзiў i важаты Косця, i доктар з паголенай галавой, i нават сам начальнiк лагера. Ён запытаўся, чаму яны не пяюць i не гуляюць, калi ў iх такi цудоўны касцёр.

Дзецi праспявалi адну песню, потым другую.

А Танi не хацелася спяваць.

Як раней на ваду, вялiкiмi адкрытымi вачыма глядзела яна на полымя, такое ж вечна рухомае, пастаянна памкнёнае ўвысь. Яно шумела аб нечым, навявала на душу няясныя прадчуваннi.

Фiлька, якi не мог бачыць яе засмучанай, прынёс да вогнiшча свой кацялок з бруснiцамi, каб парадаваць яе тым нямногiм, што меў сам. Ён частаваў усiх таварышаў па звяну, а Танi выбраў ягады самыя буйныя. Яны былi спелыя i халодныя, i Таня з'ела пачастунак з задавальненнем. А Фiлька, убачыўшы яе зноў вясёлай, пачаў расказваць пра мядзведзяў, бо яго бацька быў паляўнiчы. I хто iншы мог бы так добра расказаць пра iх!

Але Таня спынiла яго.

- Я нарадзiлася тут, у гэтых мясцiнах, у гэтым горадзе, i больш нiдзе нiколi не была, - прамовiла яна, - але заўсёды мяне здзiўляла, чаму так многа гавораць пра мядзведзяў. Заўсёды пра мядзведзяў...

- Таму, што вакол тайга, а ў тайзе жывуць мядзведзi, - адказала тоўстая дзяўчынка Жэня, у якой не было нiякай фантазii, але якая ўсё ведала i на ўсё ўмела знаходзiць прычыну.

Таня моўчкi паглядзела на яе i запытала ў Фiлькi, цi зможа ён расказаць што-небудзь пра аўстралiйскага сабаку дзiнга.

Але пра дзiкага сабаку дзiнга Фiлька нiчога не ведаў. Ён расказаў бы пра злосных нартавых сабак, пра лаек, а пра аўстралiйскага сабаку яму нiчога не вядома.

I тоўстая дзяўчынка Жэня спыталася:

- Скажы, калi ласка, Таня, навошта табе аўстралiйскi сабака дзiнга?

Але Таня не адказала нiчога, бо не ведала, што адказаць. Яна толькi ўздыхнула.

Нiбыта ад гэтага цiхага ўздыху, бярозка, што гарэла дагэтуль роўна i ярка, раптам пахiснулася, як жывая i павалiлася, рассыпаўшыся попелам. У коле стала цёмна. Цемра падступiла зусiм блiзка. Усе зашумелi. У гэты момант са змроку пачуўся незнаёмы голас. То не быў голас важатага Косцi.

Ён сказаў:

- Ай-ай, друга, нашто крычыш?

Чыясьцi цёмная вялiкая рука пранесла над галавой Фiлькi бярэма ламачча i кiнула яго ў касцёр. То былi яловыя лапкi, што даюць шмат святла i iскраў, якiя з гудзеннем ляцяць угору. I там, угары, яны гаснуць не хутка, а гараць i мiгцяць, нiбы россыпы зорак.

Дзецi ўскочылi на ногi, а да вогнiшча падсеў чалавек. З выгляду ён быў невялiкi, насiў скураныя накаленнiкi, а на галаве ў яго быў капялюш з бяросты.

- Гэта Фiлькаў тата, паляўнiчы! - закрычала Таня. - Ён сёння начуе тут, побач з нашым лагерам. Я яго ведаю.

Паляўнiчы падсеў блiжэй да Танi, закiваў ёй галавой i ўсмiхнуўся. Усмiхнуўся ён i iншым дзецям, паказаўшы свае шырокiя зубы, сточаныя доўгiм муштуком меднай люлькi, якую ён моцна сцiскаў у руцэ. Штохвiлiнна ён падносiў да сваёй люлькi вугольчык i соп ёю, нiчога не гаворачы. Аднак гэтае сапенне, гэты цiхi i мiрны гук нiбыта гаварылi ўсiм, хто сабраўся яго слухаць, што ў галаве гэтага дзiўнага паляўнiчага не было нiякiх благiх намераў.

I таму калi да агню падышоў важаты Косця i запытаўся, чаму ў лагеры чужы чалавек, то дзецi закрычалi ўсе гуртам:

- Не чапай яго, Косця! Гэта Фiлькаў тата, хай ён пасядзiць з намi! Нам весела з iм!

- Дык гэта бацька Фiлькi, - сказаў Косця. - Цудоўна! Я пазнаю яго. Але ў такiм разе я паведамляю вам, таварыш паляўнiчы, што ваш сын Фiлька любiць есцi сырую рыбу i частуе ёю iншых, напрыклад, Таню Сабанееву. Гэта адно. А па-другое, са свайго пiянерскага гальштука ён робiць плаўкi i купаецца ля Вялiкiх камянёў, што яму катэгарычна забаронена.

Сказаўшы гэта, Косця пайшоў да другiх кастроў, якiя ярка гарэлi на паляне. А паколькi паляўнiчы не ўсё зразумеў з таго, што гаварыў яму Косця, то ён паглядзеў услед яму з павагай i на ўсякi выпадак пакiваў галавой.

- Фiлька, - сказаў ён, - я жыву ў стойбiшчы, палюю на звера i плачу грошы, каб ты жыў у горадзе, вучыўся i быў заўсёды накормлены. Што ж з цябе будзе, калi за адзiн толькi дзень ты нарабiў столькi лiха, што на цябе скардзяцца начальнiкi? Бяры рэмень, iдзi ў лес i прывядзi сюды майго аленя. Ён пасвiцца недзе паблiзу. Я пераначую ля вашага вогнiшча.

I ён даў Фiльку рэмень, выраблены з ласiнай скуры, такi доўгi, што яго можна было закiнуць на вяршалiну самага высокага кедра.

Фiлька ўстаў, пазiраючы на сяброў, цi не падзелiць хто з iм пакаранне. Танi стала шкада яго: гэта ж ён частаваў яе ранiцай сырой рыбай, а ўвечары мурашкавым сокам i, можа, дзеля яе купаўся ля Вялiкiх камянёў.

Яна ўскочыла з зямлi i сказала:

- Пойдзем, Фiлька. Мы зловiм аленя i прывядзём яго да твайго бацькi.

I яны пабеглi да лесу, якi сустрэў iх па-ранейшаму маўклiва. Скрыжаваныя ценi ляжалi на iмху памiж ялiн, а воўчыя ягады блiшчалi на кустоўi пад зорным святлом. Алень стаяў зусiм блiзка, пад пiхтай, i аб'ядаў мох, што звiсаў з яе галiн. Алень быў такi рахманы, што Фiльку не давялося нават разгортваць аркан, каб накiнуць яго на рогi. Таня ўзяла аленя за повад i па роснай траве вывела яго на ўзлесак, а Фiлька прывёў яго да вогнiшча.

Паляўнiчы засмяяўся, убачыўшы дзяцей з аленем. Ён падаў Танi сваю люльку, каб яна пакурыла, бо ён быў добры чалавек.

Але дзецi засмяялiся. А Фiлька строга растлумачыў яму:

- Тата, пiянеры не кураць. Iм нельга курыць.

Паляўнiчы быў вельмi здзiўлены. Але ж нездарма ён плацiць грошы за сына, нездарма ж сын жыве ў горадзе, ходзiць у школу i носiць на шыi чырвоную хустку. Ён павiнен знаць такiя рэчы, пра якiя не ведае бацька. I паляўнiчы закурыў сам, паклаўшы руку Танi на плячо. А алень падыхаў ёй у твар i дакрануўся да яе рагамi, якiя таксама ўмелi быць далiкатнымi, хаця ўжо даўно зацвярдзелi.

Таня села на зямлю побач з iм амаль шчаслiвая.

На паляне гарэлi кастры, вакол кастроў спявалi дзецi, i доктар хадзiў сярод дзяцей, турбуючыся за iх здароўе.

I Таня здзiўлена думала:

"Сапраўды, хiба гэта не лепш за аўстралiйскага сабаку дзiнга?"

Чаму ж ёй так хочацца плысцi па рацэ, чаму звiнiць у вушах голас рачных хваль, якiя б'юцца аб каменне, i так хочацца перамен у жыццi?

II

Саранкi, якiя ўчора Таня выкапала вострым сучком з зямлi, цудоўна захавалiся да ранiцы. Яна ахiнула iх каранi мокрай травой i мохам, загарнула сцяблiны ў свежую бяросту i, калi ўзяла кветкi пад паху, а на плечы прыладзiла свой рэчавы мяшок, адразу зрабiлася падарожнiкам, гатовым у далёкую дарогу.

Змены аказалiся нечакана хуткiмi. Лагер вырашылi закрыць, а дзяцей завезцi ў горад, бо доктар палiчыў, што начная раса вельмi шкодзiць iх здароўю. Што нi кажыце, а была ўжо восень.

I сапраўды, паменела летнiх траў, i вось ужо тыдзень, як палаткi ранiцай пакрывалiся шэранню, а на лiсцi ў лесе да паўдня вiселi кроплi расы, ядавiтыя ўсе да адной, як змеi.

Аднак шлях, якi чакаў Таню, не быў далёкi. Карацей кажучы, гэта была тая самая дарога, па якой учора праехаў з шумам аўтобус. I хаця яна выбягала з лесу, i ўцякала ў лес, i здавалася новай, сёння на ёй стаяў пыл - крамянiсты пыл, якi нiяк не маглi суняць нават старыя пiхты, што раслi ўздоўж абочын. Яны только адмахвалiся ад яго сваiмi сiнiмi лапамi.

Таня добра бачыла гэта, iдучы ззаду ўсiх у залатым вянку з пылу. А побач з ёй iшоў Фiлька разам са сваiм бацькам, i самы апошнi - алень. Ён таксама не любiў пылу i галасiстых медных труб, у якiя кожныя паўгадзiны трубiлi лагерныя музыканты, iдучы за вазамi з паклажай. I калi мiма праехалi на танках чырвонаармейцы i крыкнулi дзецям "ура", ён так моцна нацягнуў повад, што вырваў яго з рук паляўнiчага i знiк у лесе разам з уюкам. А якраз там былi самыя дарагiя рэчы Фiлькi i Танi. Аленя давялося шукаць.

Яны ўбачылi яго мiж тонкiх бярэзiн, якiя, як i ён, калацiлiся ад страху.

Доўга не хацеў алень выходзiць з лесу. I калi нарэшце паляўнiчы вывеў яго на дарогу, музыкi ўжо не было чутно i пыл улёгся на тыя ж самыя камянi, з якiх падняўся. I пiхты больш не махалi галiнамi. Лагер пайшоў далёка наперад.

Менавiта гэтая акалiчнасць стала прычынай таго, што калi Таня прыйшла ў горад з палатнянай торбачкай за плячыма, у тапках, падраных аб вострую шчабёнку, то дома ў сябе нiкога не застала.

Мацi, не дачакаўшыся яе, пайшла на работу ў бальнiцу, як хадзiла кожны раз, а старая нянька паласкала на рэчцы бялiзну. Вароты былi адчынены.

I Таня ступiла на свой двор.

Цi многа трэба падарожнiку? Напiцца халоднай вады, адпачыць на траве, апусцiўшы рукi на зямлю. Вось трава пад плотам. Яна патанчэла, яе спалiлi ўжо начныя зазiмкi, але ўсё ж пад вечар у ёй сакочуць конiкi, невядома як трапiўшыя ў горад. А вось i вада. Праўда, яна не бяжыць, не струменiцца. Яна зiму i лета стаiць пасярод двара ў дзежцы, прыкаванай да старых саней.

Таня дастала затычку i дала напiцца кветкам, намачыўшы iх каранi, ухутаныя белым мохам. Пасля напiлася сама i падышла да дрэў, што раслi ля ганка. Шырокая елка i бяроза з тонкiмi галiнамi стаялi цiха побач. Елка яшчэ была ладная. Яе ценю хапала на паўдвара i нават болей. Але бяроза! Яна пачала жоўкнуць.

Таня пакратала яе белы ствол, увесь пакрыты нарасцям.

"Што гэта? Няўжо восень?"

I бяроза скiнула зморшчаны лiст у яе падстаўленыя далонi.

"Так, так, - сказала сабе Таня, - сапраўды, гэта восень. Аднак касачы пад акном яшчэ стаяць. Можа, i мае саранкi трохi пастаяць. Але дзе ж усё-такi нашы?"

Тут яна пачула ля сябе цiхую мiтусню i бурчанне. Гэта старая кошка Казак прывяла сваiх кацянят i загадала iм паскакаць перад Таняй. Пасля прыбегла качка з чарвяком у дзюбцы.

Кацяняты падгадавалiся за лета, i самы маленькi з iх, Арол, цяпер не палохаўся нi чарвякоў, нi качкi.

Затым у брамцы з'явiўся сабака. Быў ён мiзэрны ростам, галаваты, i было яму сама мала гадоў дзесяць.

Заўважыўшы Таню, ён стаў у варотах, i ў яго старых слязлiвых вачах свяцiўся сорам - яму было сорамна, што ён не першы даведаўся пра Танiн зварот. Мiжвольным рухам яго было пайсцi назад, не заўважыўшы Таню. Бываюць i такiя выпадкi ў сабачым жыццi. Ён накiраваўся было да вадавозкi, не вiльнуўшы нават хвастом. Але ўсiм яго хiтрыкам прыйшоў канец, як толькi Таня паклiкала яго:

- Тыгр!

I адразу сабака падскочыў на кароткiх лапах i кiнуўся да Танi, проста ў каленi.

Таня доўга гладзiла яго галаву з кароткай жорсткай поўсцю, дзе пад скурай намацвалiся старэчыя жаўлакi.

Так, усё гэта былi старыя i слабыя iстоты, хаця iмёны ў iх былi грозныя.

Таня глядзела на сабаку з ласкай.

А падняўшы вочы, убачыла няньку, такую ж старую, з глыбокiмi маршчынамi, з поглядам вачэй, пацямнелых ад доўгага жыцця.

Паставiўшы вядро з бялiзнай на зямлю, нянька пацалавала Таню i сказала:

- Якая ты чорная стала, не раўнуючы, як твой Фiлька. А мацi вось няма дома. Чакала, чакала, не дачакалася, пайшла на працу. Засталiся мы з табой. Мы заўсёды адны. Хочаш, самавар пастаўлю? Цi пад'ясi чаго? Ужо i не ведаю, чым яны там вас у лагеры кармiлi. Нябось ледзьве выплюнеш?

Але Таня не хацела есцi.

Яна занесла ў хату сваю торбачку, пахадзiла па цiхiх пакоях, пакратала кнiгi на палiцы.

Так, нянька гаварыла праўду. Як часта Таня заставалася адна гаспадыняй свайго часу i жаданняў. I толькi яна адна ведала, як гэтая свабода абрыдала ёй. У яе нi сясцёр, нi братоў. I мацi часта не было дома. Грудзi напаўняе пачуццё горкай пяшчоты, ад якога на вачах з'яўляюцца слёзы. Адкуль яно? Можа, гэта пах рук i твару мацi, яе вопраткi. альбо гэта яе погляд, памякчэлы ад пастаяннай турботы, якую Таня носiць у сваёй памяцi ўсюды i заўсёды?

Раней, бывала, як мацi збiралася з дому, Таня плакала, а зараз думала пра яе з бесперастаннай пяшчотай.

Яна не запыталася ў нянькi, цi скора вернецца мацi. Яна толькi паглядзела на яе рэчы ў шафе, пасядзела на яе ложку i выйшла ў двор. Трэба было нарэшце неяк прыладзiць кветкi, якiя яна выкапала ў лесе на балацiне.

- Але ж на дварэ восень, Таня! - здзiвiлася нянька. - Якiя ж цяпер кветкi?

- Ну, якая ж восень! Глядзi, - адказала Таня.

Восень, як заўсёды, праходзiла над горадам без туману. Навакольныя горы, як i вясной, цямнелi ад хвой, i сонца доўга не схiлялася над лясамi, i доўга ў дворыках пад вокнамi цвiлi буйныя без паху кветкi.

На самай справе, можа, i саранкi пастаяць яшчэ трохi. А калi пасохнуць, то каранi iх захаваюцца ў зямлi.

I Таня шырокiм нажом выкапала ў зямлi некалькi ямак на градцы i пасадзiла саранкi.

Тыгр хадзiў памiж градак i абнюхваў iх. А потым падняў сваю вялiкую галаву i глянуў угару на плот. Таня таксама паглядзела туды.

На плоце сядзеў Фiлька. Ён быў босы, у адной майцы, без гальштука, i твар яго гарэў ад хвалявання.

- Таня, - выгукнуў ён, - бяжы хутчэй да нас! Бацька падарыў мне сапраўдных ездавых сабак.

Але Таня не кiнула капаць, рукi яе былi чорныя ад зямлi, твар iльснiўся.

- Не можа быць, - адказвала яна, - ты манiш. Калi ён паспеў гэта зрабiць? Мы ж сёння разам прыйшлi ў горад.

- Гэта праўда, - сказаў Фiлька. - Ён прывёў iх у горад яшчэ тры днi назад i трымаў у гаспадынi ў хляве. Ён падарыў iх мне i клiча, каб ты паглядзела.

Таня ўважлiва паглядзела на Фiльку.

Зрэшты, гэта магло быць i праўдай. Дораць жа дзецям такiя рэчы, пра якiя яны мараць. I робяць iм падарункi бацькi, як яна пра гэта чытала.

Яна кiнула нож на градку i выйшла за вароты на вулiцу.

Фiлька жыў праз двор. Яго вароты былi зачынены.

Ён адчынiў iх перад Таняй, i яна ўбачыла сабак.

Побач з сабакамi на зямлi сядзеў Фiлькаў бацька i курыў. Люлечка яго хрыпела гучна, як i ў лесе ля вогнiшча, а твар яго быў прыветны. Алень стаяў, прывязаны да плота. А сабакi ляжалi ўсе разам, з круглымi хвастамi, сапраўдныя лайкi. Не падымаючы вострых пыс, выцягнутых на зямлi, яны па-воўчы глядзелi на Таню.

Паляўнiчы засланiў яе ад звяроў.

- Яны злыя, друга, - сказаў ён.

А Фiлька дадаў:

- Гэта табе не аўстралiйскi сабака дзiнга.

- Я добра ведаю такiх сабак, - сказала Таня. - Але ж гэта не дзiкi сабака дзiнга. Калi ласка, запражыце iх.

Паляўнiчы быў крыху азадачаны. Запрэгчы сабак улетку? Гэта была такая неразумная забава. Але i сын папрасiў. I паляўнiчы вынес з хлява лёгкую нарту i вупраж i падняў сабак на ногi. Забурчаўшы, сабакi паднялiся.

А Таня залюбавалася iх прыгожай вупражжу, зробленай з сукна i скуры. Султанчыкi на галовах сабак развявалiся, як белыя мяцёлкi павейнiка.

- Якi багаты падарунак, - сказала Таня.

Паляўнiчы быў рады пахвале сваёй бацькоўскай шчодрасцi, хаця выказала яе ўсяго толькi дзяўчынка.

Яны пасядзелi ў нарце, i Таня патрымала каюр - доўгую палку з ясеню, акаваную на канцы жалезам.

Сабакi круцiлiся, налягаючы на заднiя ногi, - збiралiся бегчы, цягнуць нарту па голай зямлi. Паляўнiчы даў iм за старанне юколу. Ён дастаў з-за пазухi яшчэ дзве сушаныя рыбкi, дзве маленькiя карушкi, зiхоткiя на сонцы, працягнуў iх сыну i Танi. Фiлька пачаў гучна грызцi, а Таня адмовiлася. Але скончылася тым, што i яна з'ела сваю рыбку.

Паляўнiчы пачаў збiрацца ў дарогу. Пара было пакiнуць гэты горад, дзе яго алень цэлы дзень стаяў някормлены. Ён загнаў сабак у хлеў i распрог там нарту. Потым адвязаў ад плота аленя i даў яму з далонi солi. Паклажа была гатова даўно.

За варотамi паляўнiчы развiтаўся з дзецьмi.

Ён падаў Танi руку, спачатку адну, потым другую, як падаюць на развiтанне суседу, i запрасiў па снезе прыехаць на сабаках у госцi.

Сына абняў за плечы.

- Будзь, калi зможаш, добрым паляўнiчым i вучоным, - сказаў ён. - I, вiдаць, успомнiўшы скаргi начальнiка на сына, дадаў задуменна: - I насi сваю хустку на шыi, як гэта трэба.

Вось ён падышоў да павароту, ведучы аленя за повад, i павярнуўся яшчэ раз. Яго цёмны твар, нiбыта зроблены з дрэва, i здалёк здаваўся прыветным. I Танi стала шкада, што ён так хутка знiк.

- Добры ў цябе бацька, Фiлька, - сказала яна ў роздуме.

- I я яго люблю, калi не б'ецца.

- Хiба ён бiў цябе калi-небудзь?

- Вельмi рэдка, i толькi тады, калi п'яны.

- Вось як! - Таня пакiвала галавой.

- А твой бацька хiба цябе нiколi не бiў? I дзе ён? Я нiколi яго не бачыў.

Таня паглядзела яму ў вочы - цi няма там цiкавасцi альбо ўсмешкi. Яна нiколi не гаварыла з iм пра свайго бацьку.

Але Фiлька глядзеў ёй проста ў твар, i ў вачах яго была адна прастадушнасць.

- Нiколi, - сказала яна, - ён мяне не бiў.

- Ты, мусiць, вельмi любiш яго.

- Не, не люблю, - адказала Таня.

- Вось як, - прамовiў у сваю чаргу Фiлька. I, памаўчаўшы крыху, крануў Таню за рукаў: - Чаму?

Таня нахмурылася.

I адразу ж у Фiлькi скончылiся ўсе словы, быццам яму адрэзалi язык. Здавалася, нiколi ўжо ён нiчога не запытае ў яе.

Але раптоўна Таня пачырванела.

- Я яго не ведаю зусiм.

- Хiба ён памёр?

Таня павольна пакiвала галавой.

- Дык дзе ж ён?

- Далёка, вельмi далёка. Можа, нават за акiянам.

- Значыць, у Амерыцы?

Таня кiўнула галавой.

- Я ўгадаў!.. У Амерыцы? - паўтарыў Фiлька.

Таня моўчкi павяла галавой справа налева.

- Дык дзе ж ён? - спытаў Фiлька.

Тоўстыя губы Фiлькi адтапырылiся. Па праўдзе кажучы, Таня здзiвiла яго.

- А ты ведаеш, дзе Алжыр i Тунiс?

- Ведаю. У Афрыцы. Значыць, ён там?

Таня зноў адмоўна закiвала галавой, гэтым разам з большым сумам, чым раней.

- Не, Фiлька. Ведаеш, ёсць такая краiна - Марасейка.

- Марасейка? - паўтарыў за ёй задуменна Фiлька. Гэтая назва спадабалася яму. - Вiдаць, прыгожая краiна - Марасейка.

- Так, Марасейка, - цiха прамовiла Таня, - дом нумар сорак, кватэра пяцьдзесят тры. Ён там.

I яна знiкла ў сваiм двары.

А Фiлька застаўся адзiн на вулiцы. Ён усё больш дзiвiўся з Танi. Калi казаць праўду, ён быў зусiм збiты з панталыку.

- Марасейка, - сказаў ён.

Можа, гэта востраў, пра якi ён забыўся за лета? Гэтыя праклятыя астравы нiяк не трымалiся ў яго памяцi. Ён быў толькi звычайны школьнiк, хлопчык, якi нарадзiўся ў глухiм лесе ў скураным будане звералова. Ну навошта яму тыя астравы!

III

Вада лiлася з дзежкi ў бляшаную палiвачку з такiм цудоўным шумам, нiбыта гэта была не старая вада, замкнутая ў гнiлой дзежцы, а маленькi вадаспад, якi нарадзiўся высока ў гарах пад каменнем.

Яго голас быў чысты i поўны ўдзячнасцi гэтай дзяўчынцы, якая адным рухам сваёй рукi вызвалiла яго i дала магчымасць выбегчы на волю. Ён гучна звiнеў ёй проста ў вушы i так прыгожа струменiўся ў паветры, магчыма, толькi з-за аднаго жадання звярнуць на сябе яе ўвагу.

А Таня зусiм не чула i не прыкмячала яго.

Трымаючы ў руцэ драўляную затычку, яна думала пра бацьку. Размова з Фiлькам растрывожыла яе памяць.

Цяжка думаць пра чалавека, якога нiколi не бачыла i пра якога нiчога не памятаеш, апроч таго, што ён твой бацька i жыве дзесьцi далёка, у Маскве, на Марасейцы, дом нумар сорак, кватэра пяцьдзесят тры. У такiм разе можна думаць толькi пра сябе. А што да сябе, дык Таня даўно зразумела, што яна не любiць яго, не можа любiць i не павiнна гэта рабiць! Яна добра ўсё ведае! Ён пакахаў другую жанчыну, пакiнуў яе мацi, ён пайшоў ад iх шмат гадоў назад i, можа стацца, мае другую дачку, iншых дзяцей. Дык што ён такое для Танi? Хай мацi не гаворыць пра яго толькi добра. Гэта толькi гонар, не больш. Але i Танi знаёма гэта пачуццё. Хiба не з-за гонару яна заўсёды маўчыць пра яго? А калi i вымавiць некалькi слоў, то хiба яе сэрца пры гэтым не рвецца на часткi?

Так думала Таня, а вада з дзежкi ўсё цякла i цякла, маленькi вадаспад усё шумеў i весялiўся, пакiнуты без усялякай увагi. Даўно напоўнiў ён бляшаную палiвачку Танi i бег па зямлi, нiчога не баючыся. I, прыбегшы да Танi, дакрануўся да ног.

Але i тут не звярнула яна на яго ўвагi. Тады ён пабег далей, да градкi з кветкамi, сярдуючы i шапочучы па-змяiнаму памiж чорных каменьчыкаў, што скрозь валялiся на дарожцы.

I толькi крыкi нянькi вывелi Таню з задумення.

Старая стаяла на ганку i крычала:

- Чаго дурэеш? Усю ваду выпусцiла! I сама вымакла. Глянь на сябе! Не шкада табе матчыных грошай? Мы ж за ваду грошы плацiм!

Таня агледзела сябе. Рукi яе былi запэцканы зямлёй, тапачкi падраныя, панчохi мокрыя.

Яна паказала iх старой. Тая перастала крычаць i толькi пляснула рукамi. Яна прынесла Танi з калодзежа свежай вады ўмыцца.

Калодзеж быў далёка ад двара, а вада халодная. Пакуль Таня мылася, нянька бурчала:

- Расцеш ты, як пагляджу, хутка. Пятнаццаты год пайшоў, - гаварыла яна, а ўсё нiяк не паразумнееш. Думная ты вельмi.

- А што гэта такое? - запытала Таня. - Разумная?

- Ды не разумная, а думаеш шмат, з таго i неразумная. Iдзi сухiя панчохi надзень.

Яна гаварыла на сваёй асобай мове, гэтая старая з жылiстай спiной i цвёрдымi жылiстымi рукамi, якiмi яна мыла Таню ў маленстве.

I Таня, зняўшы на парозе мокры абутак, увайшла ў свой дом басанож. Яна пагрэла ногi на матчыным дыване, на танным дыванчыку з аленевай шкуры, пацёртай у многiх месцах, i засунула рукi пад падушку, каб сагрэць i iх. Калодзежная вада была такая халодная. Але халадней за яе здалася Танi цвёрдая папера, што зашамацела ў яе пад пальцамi.

Яна дастала з-пад падушкi лiст. Ён быў трохi пакамечаны, з адарваным краем, чытаны ўжо некалькi разоў лiст.

Што гэта?

Мацi нiколi не хавала пад падушку лiстоў.

Таня паглядзела на капэрту. Гэта быў бацькаў лiст да мацi.

Таня здагадалася па тым, як моцна стукнула яе сэрца, i яшчэ таму, што ўнiзе прачытала яна бацькаў адрас. Вiдаць, ён вельмi баяўся, что лiст не дойдзе, калi на самым краi напiсаў так старанна: "Марасейка, дом нумар 40, кватэра 53".

Таня паклала лiст на ложак i босая пахадзiла па пакоi. Потым узяла яго ў рукi i прачытала:

"Дарагая Маша, я пiсаў табе раней некалькi разоў, але, вiдаць, лiсты мае не даходзяць: вы жывяце так далёка - на другiм канцы свету. Спаўняецца, нарэшце, мая даўняя мара - мяне накiравалi на Далёкi Ўсход. Буду служыць якраз у вашым горадзе. Вылятаем самалётам утраiх - з Надзеяй Пятроўнай i Колем. Ты павiнна ведаць, што значыць для нас з Надзеяй гэты хлопчык. Яго ўжо прынялi ў вашу школу, у той самы клас, дзе вучыцца Таня. Ва Ўладзiвастоку сядзем на параход. Чакайце нас першага чысла. Падрыхтуй, прашу цябе, Таню. Мне сорамна прызнацца табе, Маша, як я вiнаваты перад ёю. Справа не ў тым, што мы з табой разышлiся, што ўсё так атрымалася ў жыццi: у цябе, у мяне, у Надзi, не ў гэтым мая вiна перад Таняй. Хаця клопаты за яе нiколi не пакiдалi мяне, з першага дня яе нараджэння, але я так рэдка пiсаў ёй, так часта забываўся пра яе. I яна мне вельмi рэдка пiсала. I нават у тых лiчаных лiстах, з часу, як яна навучылася пiсаць, калi рука яе няўмела выводзiла па тры словы на старонцы, я знаходзiў абвiнавачванне для сябе. Яна мяне зусiм не ведае. Як мы сустрэнемся з ёю - вось чаго я баюся. Ёй жа было толькi восем месяцаў, калi мы з табой рассталiся. У яе былi такiя кволыя ножкi, а пальцы - як гарошынкi, i ручкi з чырвонымi далонькамi. Я так добра гэта помню..."

А Таня нiчога не помнiла. Яна глянула на свае босыя ногi, смуглявыя па каленi, з гладкай скурай, лёгкiмi ступнямi. На iх так добра стаяць! Яна разглядвала свае рукi, тонкiя ў кiсцях, але з моцнымi пальцамi, дужай далоняй. Але хто, акрамя мацi, радаваўся iх росту i сiле? Бо нават пасеяўшы гарох пры дарозе, чалавек прыходзiць наведаць яго i радуецца шторанiцы, заўважыўшы ўсходы.

Таня горка заплакала.

А паплакаўшы, адчула заспакоеную радасць, якая прыйшла да яе, як прыходзяць голад i смага.

Гэта ж прыязджае яе бацька!

Таня ўскочыла на ложак, паскiдвала падушкi на падлогу. Потым легла нiцма i доўга ляжала так, плачучы i смеючыся пацiху, пакуль не ўспомнiла, што зусiм не любiць бацьку. Дзе ж дзелася яе гордасць? Цi не той хлопчык Коля забраў у яе бацькаву любоў?

- А ўсё ж я ненавiджу iх, - сказала яна.

I старая крыўда то авалодвала яе сэрцам, то зноў праходзiла.

Таня ўскочыла на каленi i з сiлай грукнула кулаком па раме.

Акно расчынiлася ад яе ўдару, i Таня зноў убачыла Фiльку - трэцi раз на дзень.

Вiдаць, у сэрцы яго не было нi туману, нi крыўды, якую адчувала Таня.

Ён сядзеў на прызбе пад акном i трымаў на каленях атлас.

- Няма такой краiны Марасейкi, - сказаў ён. - Ёсць далёкая краiна Марока, ёсць востраў Маёрка. А Марасейка - гэта не востраў, не паўвостраў, не мацярык. Навошта ты падманваеш мяне?

Таня глядзела на Фiльку i не бачыла яго, нiбыта глядзела праз яго на пясок.

- Маўчы, маўчы, Фiлька, - прамовiла яна. - Усё адно не люблю.

- Хiба я цябе чым пакрыўдзiў? - спытаў Фiлька.

Ён апусцiў рукi, як толькi заўважыў на Танiных вейках слёзы. Яго душу агарнула слабасць. Але зманiць Фiлька мог лёгка, як i сказаць праўду, i ён ляпнуў далоняй па атласе, усклiкнуўшы:

- Ёсць такая краiна Марасейка! Ёсць! Гэта дрэнны атлас. Я цяпер успомнiў, як настаўнiк расказваў нам пра яе.

Таня толькi цяпер пачула Фiльку. I яго прастадушная мана вярнула ёй спакой.

"Вось хто будзе сапраўдным маiм сябрам, - вырашыла яна. - Нi на каго яго не прамяняю. Цi ж не дзелiцца ён са мной усiм, што ў яго ёсць, нават самай дробяззю?"

- Фiлька, - сказала яна, - я не пра цябе гаварыла. Я ўспомнiла зусiм iншага хлопчыка, якога завуць Коля. Не крыўдуй на мяне.

А Фiлька даўно забыў крыўду, як толькi з вуснаў яе зляцела першае ласкавае слова.

- Калi пра другога, - сказаў ён, - ты можаш яго i не любiць. Мне ўсё роўна. Але скажы, за што ты яго не любiш?

Таня адказала не адразу i, памаўчаўшы крыху, запытала:

- Як ты думаеш, Фiлька, чалавек павiнен быць гордым цi не?

- Павiнен, - адказаў Фiлька цвёрда. - Але калi ганарышся не ты, а Коля гэта iншая справа. Тады ўспомнi пра мяне, калi табе будзе трэба моцная рука, альбо аркан, якiм ловяць аленяў, альбо кiй - я навучыўся добра валодаць iм, палюючы ў тайзе за дзiкушамi.

- Але ж ты зусiм не ведаеш таго хлопчыка, за што ты збiраешся яго набiць?

- Я ведаю цябе, - запярэчыў Фiлька.

I думка плацiць за крыўду не слязьмi, а помстай здалася ёй у нейкi момант зусiм яснай, без усялякай цьмянасцi, якую насiла яна ў сабе. Яна i сама ўмела выдатна збiваць з дрэў дзiкуш, трапна шпурляючы ў гэтых спакойных птушак каменнем i сучкамi.

Але праз хвiлiну ёй падумалася: "Здаецца, я раблюся злою".

А Фiлька раптам адышоўся ад акна ўлева, сумеўшыся, паглядзеў паверх Танiных плячэй i, прыцiснуўшы свой атлас локцем, нечакана кiнуўся бегчы з двара.

За Танiнымi плячыма блiзка стаяла мацi. Яна ўвайшла нячутна. У дажджавым плашчы, у белым доктарскiм халаце, яна здалася Танi зусiм iнакшай, чым месяц назад. Так прадмет, паднесены блiзка да вачэй, трацiць раптам сваю знаёмую форму. I Таня, не паспеўшы апамятацца, секунду, дзве глядзела не маргнуўшы на мацi. Яна ўбачыла ледзь прыкметныя маршчынкi, якiя разбеглiся ад куточкаў носа, i худыя ногi ў туфлях, занадта свабодных для яе - мацi нiколi не ўмела глядзець за сабой, - i худыя, слабыя рукi, што так добра лячылi хворых. Толькi позiрк яе застаўся нязменным. Такi заўжды ён быў у памяцi Танi. Мацi глядзела на яе вялiкiмi шэрымi вачыма. I ў гэтых вачах, як дробка солi ў моры, iмгненна растала Танiна крыўда. Яна пацалавала мацi асцярожна, стараючыся не крануцца вачэй, нiбы баялася лiшнiм рухам патушыць iх погляд.

- Мама! - сказала Таня.

Мацi абняла яе.

- Я спяшалася дадому, - сказала яна, - як я сумавала па табе, дачушка.

Яна агледзела дачку доўгiм i ўважлiвым позiркам. Спачатку зiрнула на валасы - яны выгаралi i сталi падобныя на сталь, потым паглядзела ў твар - ён быў гарачы i скура пацямнела ад загару.

"Вiдаць, ёй было добра ў лагеры", - падумала мацi.

Затым мацi зiрнула на ногi i здзiвiлася, што Таня сядзiць босая. Толькi цяпер заўважыла мацi непарадак: падушкi валялiся на падлозе, ложак быў памяты i на ложку лiст i капэрта.

I позiрк яе вачэй, якi Таня так баялася патрывожыць сваёй ласкай, патух сам сабой, нiбыта вецер, наляцеўшы раптоўна, замуцiў яго яснасць. У iм з'явiлiся неспакой, няўпэўненасць, трывога. Нават прытворства знайшла ў iм Таня. Iнакш навошта мацi так павольна збiрае з падлогi падушкi i наводзiць парадак на ложку?

- Ты прачытала гэта без мяне, Таня? - цiха спытала мацi.

Таня моўчкi апусцiла галаву.

- Ты павiнна радавацца, Таня.

Але i гэтым разам Таня прамаўчала.

А мацi цярплiва чакала.

- Мама, гэты хлопчык мой брат? - запытала Таня.

- Не, - адказала мацi. - Ён чужы. Гэта пляменнiк Надзеi Пятроўны. Але ён гадаваўся ў iх, i тата яго любiць i шкадуе, бо ў хлопчыка няма нi бацькi, нi мацi. Тата - добры чалавек. Я заўсёды казала табе пра гэта.

- Дык ён мне чужы, ён нават мне не брат, - сказала Таня, яшчэ нiжэй нахiлiўшы галаву.

Мацi ласкавым рухам падняла яе галаву i пацалавала два разы ў твар.

- Дачушка, любая, мы з табой яшчэ пагаворым. Мы пра ўсё пагаворым. Ты сустрэнеш iх, Таня, i ўбачыш сама. Бацька будзе рады. Ты ж пойдзеш на прыстань, праўда?

- А ты, мама?

Але мацi адвярнулася ад яе ўважлiвых вачэй.

- Не, Таня, я не змагу. Ты ж ведаеш, як мне заўсёды некалi.

I, адвярнуўшыся, яна не ўбачыла, а толькi адчула, як Таня схавала галаву пад яе слабую руку i моцна прытулiлася да яе.

- Мамачка, я люблю толькi цябе. Я буду толькi з табой. I нiхто не патрэбны мне болей. Я не пайду сустракаць iх.

IV

Як нi дзiўна, але кветкi, што Таня пасадзiла на градцы, яшчэ жылi ў тую ранiцу, калi павiнен быў прыехаць бацька. Цi то жвавая ручаiнка, што лiлася з дзежкi, так добра напаiла iх каранi, цi то яны былi проста жывучыя, як многiя кветкi на Поўначы, якая не дае iм паху, але пакiдае доўгае жыццё, - ва ўсякiм разе яны трымалiся на высокiх ножках, калi Таня ўбачыла iх. Яна вырашыла iх нiкому не аддаваць.

Таня прагнала качку, што сядзела мiж кветак на градцы, i паглядзела ўгору на драўляную каланчу. Яна панавала над гэтым горадам, дзе ў дварах на зары спявалi лясныя птушкi. На каланчы яшчэ не ўзнялi сiгнальны сцяг. Значыць, парахода яшчэ не было. Ён мог i спазнiцца. Але Таня не цiкавiлася сцягам. Яна зусiм не збiралася на прыстань. А калi яна i перавязала свае тонкiя валасы стужкай i апранула самую лепшую сукенку, то гэта магло быць з прычыны сённяшняга свята: пачынаўся новы навучальны год.

Але да школы яшчэ шмат часу!

Чаму ж яна ўстала так рана?

"А што рабiць, калi не спiцца", - адказала б яна мацi, калi б тая прачнулася ад рыпу дзвярэй у доме.

"Ну што ж мне рабiць, - паўтарыла б яна, - калi сёння я не магу заснуць".

Але цi прыйдзе нарэшце той параход? Цi iснуе ён на самай справе? Або, можа, гэта прывiд, для якога ў свеце няма месца i няма часу, i якi плыве зараз, магчыма, па iншай рацэ, i iншы туман стаiць за яго кармой?

На дварэ было таксама туманна. Галiны бярозы яшчэ блiшчалi кроплямi начной вiльгацi, ствол быў сыры - дрэва яшчэ не прачнулася.

Вельмi рана выйшла Таня з дому, надзвычай рана. Але ўжо чулiся крокi ў завулку, нехта топча траву, ходзiць па зямлi. Хтосьцi спяшае ўжо на прыстань. Можа, гэта брат iдзе сустрэць сястру, цi бацька абняць сына, цi звычайны рыбак чакае з параходам вестак? А можа быць, гэта Фiльку не церпiцца апошнi раз перад школай палавiць ля прыстанi яршоў.

Таня апусцiлася на лаўку ля варот.

Яна прыслухоўвалася. Чуйны Танiн слых насцярожыўся сярод соннай травы, што драмала пад яе нагамi, i сонных галiн, зацiхлых над яе галавой.

I далёкi свiсток, такi далёкi, што сэрца магло пачуць яго толькi ў доўгiм чаканнi, устрывожыў Таню. Гэта свiсцеў параход за Чорным мысам, ля маяка.

Таня адчынiла веснiцы i выйшла, потым зноў зайшла ў двор, пастаяла ля кветак. Можа, нарваць iх, пакуль яны яшчэ жывыя i змогуць прынесцi радасць бацьку. Гэта было адзiнае, што яна мела.

I Таня сарвала кветкi - саранкi i касачы, якiя клапатлiва вырошчвала дагэтуль.

Потым клiкнула сабаку. Тыгр з ахвотай пайшоў за ёю на вулiцу. Яны прайшлi горадам, якi яшчэ не прачнуўся. I толькi каланча нiколi не знала сну. Яе маленькiя дзверы, падобныя на байнiцу, былi адчынены насустрач ветру. Сцяг быў падняты i глядзеў толькi ў адзiн бок - на раку.

Да ракi на прыстань iшлi людзi. Таня на секунду спынiлася ля спуску, каб зверху палюбавацца ракой. Якая ж яна светлая, нягледзячы на цёмныя ў хвоях горы, што стаялi па берагах! Якая вялiкая! Нават ценi ад гэтых гор не здолелi яе закрыць. Цi не па ёй так хацелася Танi плысцi далёка, у невядомыя краiны, дзе жыве дзiкi сабака дзiнга?

А параход усё наблiжаўся. Чорны каржакаваты, як скала, ён здаваўся невялiкiм на гэтай рацэ, губляўся на яе светлай раўнiне, хаця роў ягоны, падобна ўрагану, трос кедры на гарах.

Таня iмклiва пабегла ўнiз. Параход ужо аддаваў прычалы, навалiўшыся на прыстань, поўную народу. На прыстанi было цесна ад бочак. Яны валялiся ўсюды i стаялi, падобныя на кубiкi лато, у якое нядаўна гулялi асiлкi.

З парахода махалi хустачкамi. Можа, гэта ёй? Яна пабляднела. Яна таксама памахала рукой, праз сiлу падняўшы яе ўгору. Як гэта ўсё смешна! Як жа пазнаць у натоўпе бацьку, якога яна нiколi ў жыццi не бачыла? I цi пазнае ён яе? Яна перастала думаць пра гэта, калi бегла да прыстанi. Навошта паддалася яна мiжвольнаму жаданню сэрца, якое зараз так моцна б'ецца i не ведае, што яму рабiць: проста памерцi цi бiцца яшчэ мацней?

I вось стаiць яна цяпер сiратлiва з кветкамi каля бочак, i стары сабака лiжа яе ногi, не ведаючы, чым дапамагчы ёй.

А людзi iдуць мiма.

Можа, вось гэта яны - трое: ён у капелюшы з блiскучым ворсам, немаладая кабета, а хлопчык высокi i худы, i наогул працiўны.

Але не. Яны iдуць мiма, не гледзячы нi на каго, не чакаючы сустрэчы.

А можа, вось гэтыя - iх таксама трое: ён тоўсты, у кепцы з грубага сукна, яна маладжавая i непрыгожая, а хлопчык быў таксама тоўсты i брыдчэйшы за першага.

Мусiць, яны.

Таня ступiла наперад. Але позiрк чалавека быў сухi i кароткi, а тоўсты хлопчык, паказваючы рукой на кветкi, спытаў:

- Прадаеш?

Калоцячыся ад крыўды, Таня адышлася ўбок. Яна прамаўчала. Яна толькi схавалася за бочкi i прастаяла там увесь час. Нiкога больш не было на прыстанi. Не грукаталi дошкi пад нагамi. Усе разышлiся. Навошта чакаць? Яны не прыехалi сёння.

Таня выйшла з-за бочак. Матросы пайшлi ў горад, i мiма прайшлi санiтары з насiлкамi. Гэта былi апошнiя пасажыры з парахода. Таня пайшла побач з iмi. На насiлках пад цёплай суконнай коўдрай ляжаў хлопчык. Твар яго гарэў ад жару. Аднак ён быў у прытомнасцi i, баючыся звалiцца, моцна трымаўся за насiлкi. Ад гэтай натугi, а можа, ад страху, на вуснах у яго блукала збянтэжаная ўсмешка.

- Што гэта з iм? - запытала Таня.

- На параходзе захварэў, малярыя, - коратка адказаў санiтар.

Заўважыўшы Таню, што iшла побач, хлопчык пабароў свой страх, лёг роўна i доўгiм позiркам паглядзеў ёй у твар.

- Ты плакала нядаўна? - спытаў ён раптам.

Таня закрыла кветкамi вусны. Яна ўткнулася ў iх тварам, быццам гэтыя бедныя саранкi мелi калi-небудзь прыемны пах. Але што мог ведаць гэты хворы хлопчык пра пахi паўночных кветак?

- Ты плакала, - упэўнена сказаў ён.

- Ну што ты! Табе здалося, - адказала Таня, кладучы да яго на насiлкi кветкi. - Я не плакала. Гэта адзiн тоўсты хлопчык сыпнуў мне ў вочы пяском.

I чалавек, якi апошнiм збег па трапе на прыстань, не ўбачыў ужо нiкога, апроч адзiнокай дзяўчынкi, што сумна падымалася ўгору.

V

Гэты першы школьны дзень, такi радасны для ўсiх дзяцей, здаваўся невясёлым для Танi. Яна ступiла на школьны двор, вытаптаны дзiцячымi нагамi.

Вартаўнiк даўно адзванiў.

Яна штурхнула цяжкiя дзверы. У калiдоры, як i на двары, было светла, пуста, цiха. Няўжо яна спазнiлася?

- Не, - адказаў вартаўнiк, - бяжы хутчэй. Настаўнiкi яшчэ не разыходзiлiся па класах.

Але яна не пабегла. Павольна, як узбiраючыся на строму, iшла яна па доўгiм нашараваным воскам калiдоры, а над яе галавой вiселi плакаты. Праз усе дзесяць вялiзных акон асвятляла iх сонца, высвечвала кожны знак прыпынку:

"Дзецi, вiншуем вас з пачаткам новага года. Заходзьце! Будзем вучыцца на "выдатна"!"

Маленькая дзяўчынка з тонкiмi коскамi, завiтымi на кончыках, прабегла мiма Танi i, бегучы, павярнулася да яе.

- Iх бiн, ду бiст, эр iст! - пракрычала яна па-нямецку i высунула язык.

Якiя тонкiя, хуткiя ногi ў гэтай маленькай дзяўчынкi! Цi не маленькая Таня, ранейшая Таня, паказала сама сабе язык?

Але дзяўчынка знiкла за паваротам, а Таня спынiлася ля высокiх дзвярэй. Тут быў яе новы клас.

Дзверы былi зачынены, i ў класе шумелi.

I гэты шум, як мiлы гоман ракi i дрэў, з раннiх год знаёмы ёй, супакоiў яе думкi.

Яна, нiбы мiрачыся сама з сабой, сказала:

- Ну, добра, забудзем, што было.

Яна адчынiла дзверы. Гучны крык сустрэў яе на парозе.

А яна ўжо ўсмiхалася. Так чалавек, увайшоўшы з марозу ў хату, не разбiраючы з холаду нi твараў, нi рэчаў, усмiхаецца загадзя цеплынi i словам, якiя яшчэ не сказаны, але якiя - ён ведае - не будуць варожымi яму.

- Таня, iдзi да нас! - крычалi адны.

- Таня, сядай з намi! - крычалi другiя.

А Фiлька зрабiў на парце стойку, цудоўную стойку, якой мог пазайздросцiць любы хлопчык, хаця выгляд яго i быў сумны.

А Таня ўсмiхалася.

Яна выбрала ў сяброўкi Жэню i села з ёю, як у лагеры ля кастра, а Фiлька прымасцiўся ззаду.

I ў тую ж хвiлiну ў клас увайшла Аляксандра Iванаўна, настаўнiца расейскай мовы.

Яна паднялася на кафедру, але адразу пакiнула яе.

"Калi чатыры фарбаваныя дошкi могуць падняць чалавека ў вачах iншых, падумала яна, - то гэты свет нiчога не варты".

I, абышоўшы кафедру, яна наблiзiлася да вучняў настолькi, што памiж iмi не стала нiякiх перашкод, акрамя ўласных недахопаў кожнага.

Яна была маладая, твар яе быў свежы, позiрк светлы i спакойны, якi мiжволi прываблiваў да сябе ўвагу самых адчайных свавольнiкаў. I заўсёды на яе чорнай сукенцы ззяла маленькая зорачка, вытачаная з уральскага каменю.

I дзiўна: яе свежасць i маладосць дзецi нiколi не прымалi за нявопытнасць, з якой яны б выбралi момант пасмяяцца. Яны нiколi не смяялiся з яе.

- Дзецi, - сказала яна, пасля доўгага летняга перапынку спрабуючы свой голас. Ён быў па-ранейшаму глыбокi i зноў прыцягваў да сябе ўвагу. - Дзецi! сказала яна. - Сёння свята - мы пачынаем вучыцца, i мне радасна, што я зноў з вамi, зноў буду вашым класным кiраўнiком - вось ужо каторы год. Усе вы падраслi за гэты час, а я трошкi пастарэла. Але вучылiся мы заўсёды на "выдатна".

I яна, вядома, сказала б усё, што гавораць дзецям перад пачаткам новага года, калi б у клас не зайшлi два новыя вучнi. Гэта былi тыя самыя хлопчыкi, якiх Таня сустрэла ранiцай на прыстанi. Адзiн - худы i высокi, другi нiзенькi, таўсташчокi, на выгляд сапраўдная бестыя.

Усе глядзелi на iх з цiкаўнасцю. Але нiхто з гэтых сарака хлопчыкаў i дзяўчынак, што неспакойна сядзелi на партах, не глянуў на iх з такiм чаканнем, як Таня. Зараз яна даведаецца, хто з iх прынёс ёй муку, яшчэ большую, чым страх. Можа быть, гэта ўсё-такi Коля.

Настаўнiца спыталася iх прозвiшчы.

Тоўсты хлопчык адказаў:

- Гадзiла-Гадлеўскi.

А худы сказаў:

- Боршч.

"Значыць, сапраўды "яны" не прыехалi, - падумала з палёгкай Таня i сказала самой сабе: - Добра, пакуль што забудзем гэта".

Затое смех, што зазвiнеў у класе, не абяцаў нiчога добрага настаўнiцы.

I яна сказала:

- Пачнём заняткi. Спадзяюся, што за лета вы, дзецi, нiчога не забылi.

Фiлька голасна ўздыхнуў.

Настаўнiца секунду глядзела на яго. Але позiрк яе не быў строгiм. Яна вырашыла сёння быць паблажлiвай да дзяцей. Усё-такi гэта iх свята, i хай iм здаецца, што сёння яна ў iх у гасцях.

- Што ты ўздыхаеш, Фiлька? - запытала яна.

Фiлька падняўся з-за парты.

- Я ўстаў сёння на свiтанку, каб напiсаць свайму сябру лiст, але адклаў яго, бо забыўся, якiя знакi трэба паставiць у такiм сказе: "Куды ты ранiцай так рана хадзiла, дружок?"

- Дрэнна, калi ты забыў, - сказала настаўнiца i паглядзела на Таню.

Тая сядзела, апусцiўшы вочы.

I, зразумеўшы гэта, як жаданне не адказваць зусiм, Аляксандра Iванаўна сказала:

- А Таня Сабанеева, ты не забылася, якiя знакi прыпынку трэба паставiць у гэтым сказе? Скажы нам правiла.

"Што гэта? - падумала Таня. - Гэта ж ён пра мяне. Няўжо ўсе яны, пават Фiлька, такiя бязлiтасныя, што нi на хвiлiну не даюць забыць мне пра тое, што ўсiмi сiламi я стараюся не помнiць".

I, падумаўшы так, яна адказала:

- У сказе, дзе ёсць зваротак, патрэбна коска або клiчнiк, або пытальнiк.

- Вось бачыш, - звярнулася да Фiлькi настаўнiца, - Таня добра помнiць правiла. Iдзi ж да дошкi, напiшы якi-небудзь прыклад, дзе быў бы зваротак.

Фiлька, падышоўшы да дошкi, узяў крэйду ў рукi.

Таня сядзела па-ранейшаму, апусцiўшы вочы, закрыўшыся рукой. I твар яе здаўся хлопчыку такiм няшчасным, што ён быў гатовы правалiцца на месцы, калi яго жарт выклiкаў у яе незадаволенасць.

"Што з ёй?" - падумаў ён.

I падняўшы руку, крэйдай напiсаў на дошцы:

"Эй, товарищь, больше жизни!"

Настаўнiца пляснула рукамi.

- Фiлька, Фiлька, - сказала яна з дакорам, - ты ўсё перазабыў! Чаму ты слова "товарищ" пiшаш з мяккiм знакам?

- Гэта дзеяслоў другой асобы, - адказаў, не сумеўшыся, Фiлька.

- Якi дзеяслоў, чаму дзеяслоў? - усклiкнула настаўнiца.

- Вядома, дзеяслоў другой асобы, - упарта паўтарыў Фiлька. - "Таварыш! Ты, таварыш, што робiш?" Адказвае на пытанне: "што робiш?".

Рогат прайшоўся па класе, прымусiўшы Таню ўзняць галаву. I калi Фiлька зноў зiрнуў на яе, яна ўжо смяялася сваiм мiлым смехам мацней за ўсiх.

Фiлька, усмiхнуўшыся, страсянуў с пальцаў мел.

Фiлька быў задаволены.

А настаўнiца, нiчога не разумеючы, сачыла за iм, прыхiнуўшыся да сцяны.

Як гэты хлопчык, якога яна цанiла за спрытны розум i знаходлiвасць, мог быць задаволены грубай памылкай? Не, тут крыецца нешта iншае. Дзецi падманваюць яе. А яна думала, што добра ведае дзiцячае сэрца!

VI

Тыя рэдкiя хвiлiны, калi пасля працы мацi выходзiла ў двор адпачыць на траве каля градак, былi самыя ўцешныя для Танi. Няхай сабе кволая асенняя трава дрэнна ўсцiлае зямлю, а градкi пустыя, а ўсё-такi добра! Таня лажылася побач з мацi i клала сваю галаву ёй на каленi. I адразу мякчэла трава, удвая святлей станавiлася неба. Яны абедзве падоўгу i моўчкi глядзелi ўгору, дзе ў недасяжнай вышынi над ракой, цiкуючы рыбу ў лiмане, пастаянна луналi арлы. Яны стаялi нерухома, пакуль самалёт, што пралятаў у небе, не прымушаў iх крыху пасунуцца ўбок. I пошум матора, прыглушаны лясамi, даносiўся да двара ледзь чутным гулам. А калi ён раптоўна сцiхаў цi знiкаў над дваром дзiўным воблакам, абедзве маўчалi.

Але сёння, прыслухоўваючыся да гэтага гуку, мацi сказала:

- Якi вялiкi шлях памiж намi! Значыцца, яны не прыехалi.

Таня маўчала.

Мацi выцягнула руку да градкi, дзе ўжо не было нiчога, апроч пустых сцяблiнак, сказала:

- Касачы - куды ж падзелiся яны? А як тут было прыгожа, на тваёй маленькай клумбе! Няўжо гэта пражорлiвая качка склявала ўсе кветкi?

- Я сама прагнала яе ранiцай, - сказала Таня i засталася ляжаць нерухома.

- Саранкi, - паўтарыла мацi, - яны ж не растуць пад Масквой. Бацька вельмi любiў нашы кветкi, i мне так хацелася, каб ты падарыла iх яму!

Таня нiчога не адказала, i мацi дадала:

- Ён добры, цудоўны чалавек.

Таня хутка паднялася, села i зноў нахiлiлася да зямлi, прылегла ля мацi.

- Ты нешта хацела сказаць мне? - спытала мацi.

- Калi ён добры чалавек, - сказала Таня, - дык навошта ён пакiнуў нас?

Мацi варухнулася на траве, пасунулася, нiбы мулкi камень трапiў ёй выпадкова пад локаць. А Таня, iмгненна адчуўшы жорсткасць сваiх слоў, стала на каленi, цалуючы сукенку мацi, цалуючы яе твар i рукi.

Як было добра i спакойна абедзвюм, калi яны маўчалi, лежачы на гэтай кволай траве, у гэтым цесным дворыку, над якiм няма нiчога, апроч неба! I адно толькi слова "бацька" забрала iх жаданы спакой. Як жа ёй любiць яго?

- Мама, - гаварыла Таня, - я болей не буду. Не трэба. Як добра, што яны не прыехалi! Як гэта добра! Хiба нам блага ўдзвюх? I што кветкi? Я пасаджу другiя. Я назбiраю насення - я ведаю ў лесе балота, я ўсё зраблю, i ў нас у двары будзе зноў прыгожа, прыгажэй, чым было.

Так мармытала яна, не ведаючы, што гаворыць, не пачуўшы, як бразнула клямка на брамцы, нi голасу мацi, якая ўжо некалькi разоў паўтарала ёй:

- Адчынi, Таня! Нехта не можа адчынiць. Мусiць, з бальнiцы прыслалi.

Нарэшце Таня паднялася на ногi, пачула крокi ля варот i падышла да брамкi. Ей зусiм не хацелася нiкому адчыняць, нават хворым.

Яна сярдзiта спытала:

- Вам каго трэба? Да ўрача? Вы хворы?

Але перад ёю стаяў здаровы чалавек, высокi i вясёлы. Ён быў апрануты ў боты, шынель палкоўнiка i нiчога не пытаўся, а толькi глядзеў на яе, усмiхаючыся. Як гэта было дзiўна!

I тут за сабой пачула яна слабы крык мацi. Таня прыжмурыла вочы i прыцiснулася да варот.

"Бацька!" Яна зразумела гэта адразу.

Ён ступiў праз дошку, што ляжала на зямлi, рушыў трошкi наперад, нiбы схiлiўся над мацi, нiбы хацеў яе пацалаваць. Яна адступiла назад i падала толькi руку. Ён пакорлiва прыняў яе i патрымаў у сваiх далонях. Другой рукой мацi паказала на Таню. Ён павярнуўся так хутка, што рыпнулi рамянi яго партупеi. Ён i ёй працягнуў свае вялiкiя адкрытыя далонi. Таня падышла да яго. Яна была бледная i глядзела на яго спалохана. Ён пацалаваў яе ў лоб, прытулiўшы галаву да сябе. Ад яго пахла сукном i рамянямi. Потым ён сказаў:

- Ты такая вялiкая. Трэба было прынесцi табе кветкi, а я прынёс цукеркi.

Ён засунуў руку ў кiшэню, каб дастаць каробку. Але кiшэня была цесная, а каробка - вялiкая, яе не пускала падшэўка. Ён драў яе пальцамi, ён камячыў каробку, ён стараўся. Твар яго пачырванеў. Ён нават пацiху стагнаў. А Таня чакала, усё болей бляднеючы. I гледзячы ў ягоны твар, няшчасны, разгублены як у дзiцяцi, яна думала: добры ён чалавек цi не?

I вось ён дастаў каробку i падаў яе Танi. I Таня ўзяла, не ведаючы, што з ёй рабiць, - яна ёй таксама замiнала.

Яна паклала каробку на старыя санi каля бочкi з вадою, i кроплi адразу ж пачалi капаць на яе. Яны стукалi, як гром у цiшынi. Потым прыйшоў сабака, прыйшла кошка Казак з кацянятамi - усе яны старалiся абнюхаць каробку.

Мацi пацiху кiвала галавой. Задумлiва паглядзела на каробку i занесла яе ў дом.

А Таня засталася на двары.

Бацька абняў яе яшчэ раз.

Цяпер, калi барацьба з цукеркамi закончылася, ён загаварыў. Ён быў узбуджаны i размаўляў вельмi голасна, увесь час напружана ўсмiхаючыся:

- Шкада, што цябе не было на прыстанi! Мы з цёткай Надзяй чакалi цябе. Праўда, мы крыху затрымалiся на параходзе. Коля захварэў на малярыю. Чакалi санiтараў, каб занеслi яго. Уявi сабе, нейкая дзяўчынка падарыла яму на прыстанi кветкi. Гэта былi саранкi, якiх я не бачыў ужо шмат гадоў. Так, уявi сабе, яна паклала кветкi на насiлкi. Яму так хацелася, каб гэта была ты. Але цябе не было.

Таня падняла руку да скронi, нацiснула на яе пальцамi, нiбы хацела спынiць кроў, што прылiла да твару, i адступiла трохi назад.

- Ты што, Таня? - спытаў бацька.

- Тата, не гавары так гучна, - сказала яна. - Я добра цябе чую.

I свой дворык ашаламiў яе раптам цiшынёй.

Бацька змоўк. Яго ўзбуджаны твар стаў строгiм. Усмешка знiкла. А вочы засталiся добрымi. Ён кашлянуў. I дзiўна, гэты кашаль быў знаёмы Танi. Яна сама так парывiста кашляла, калi сумныя думкi, як халодны вiхор, знянацку наляталi на яе.

Ён уважлiва глядзеў на Таню, пацiху сцiскаючы яе плячо.

- Я ведаю, што ты на мяне сярдуеш, Таня, - сказаў ён.

- Але ж мы будзем сапраўднымi сябрамi, так?

- Пойдзем пiць гарбату, - сказала Таня. - Вы хочаце гарбаты?

- Ого! Вось ты ў мяне якая, - цiха вымавiў бацька, мацней сцiскаючы плячо Танi.

Яна зразумела яго i выправiлася.

- Пойдзем пiць гарбату да нас, тата, - сказала яна. I слёзы паказалiся на яе вачах. - Я не прывыкла яшчэ, тата. Я не прывыкла...

Ён пакiнуў яе худое плячо i рукой правёў па халоднай шчацэ Танi.

- Гэта праўда, дачушка, - сказаў ён ледзь чутна. - Цяжка ўсё гэта ў пятнаццаць год. А ўсё-такi мы будзем сябрамi. Пойдзем пiць гарбату.

I ўпершыню на драўляным нiзенькiм ганку Танiнага дома прагучалi iнакшыя крокi, чым яна прывыкла чуць, - цяжкiя крокi мужчыны, яе бацькi.

VII

Калi ў школе запыталiся ў Танi, цi не даводзiцца ёй сваяком або стрыечным братам Коля Сабанееў, што нядаўна прыйшоў да iх у клас, то адным яна адказала - так, другiм сказала - не, i паколькi большасць аднеслася да гэтага абыякава, то хутка яе перасталi распытваць.

А Фiлька, патрацiўшы столькi марных намаганняў на пошукi краiны Марасейкi, болей нi пра што не распытваў Таню.

Але затое ён сядзеў на парце якраз за Таняй i мог глядзець ёй у патылiцу, колькi яму хацелася. Аднак i патылiца можа пра многае расказаць. Яна можа быць халоднай i жорсткай, як камень, з якога Фiлька крэсiў агонь у лесе. Яна можа быть пяшчотнай, як сцяблiнка адзiнокай травы.

Патылiца ў Танi была i такая i iнакшая, часцей за ўсё яна выказвала толькi адно яе жаданне - не думаць пра тое, што робiцца ў яе ззаду.

А ззаду на парце сядзелi Фiлька i Коля.

Да каго ж з iх адносiцца гэта ўпартае жаданне Танi?

I паколькi Фiлька глядзеў па рэчы заўсёды з добрага боку, то вырашыў гэта датычыцца перш за ўсё не яго. Што да Колi, то калi Таня назвала яго тады гордым, то Фiлька павiнен быў прызнацца, што гэта няпраўда. Яму Коля не здаваўся гордым. Ён, можа быць, быў слабы здароўем, у яго вельмi вузкiя рукi, занадта бледны твар, але гордым ён не быў - гэта бачылi ўсе.

Калi Фiлька паказаў яму ўпершыню, як жуюць у iх у школе серу, Коля толькi запытаўся:

- Што гэта?

- Гэта пiхтавая смала, - адказаў яму Фiлька. - Ты можаш дастаць яе ў кiтайца, якi прадае на рагу лiпучкi. За палцiннiк ён дасць табе цэлы кубiк серы.

- А што такое лiпучкi? - спытаў Коля.

- Э, браток! - адказаў яму з прыкрасцю Фiлька. - Пра ўсё ты хочаш даведацца адразу.

I Коля не пакрыўдзiўся на заўвагу Фiлькi.

- Добра, - сказаў ён, - я пасля даведаюся. Але дзiўная звычка ў вашай школе. Я нiдзе не бачыў, каб жавалi пiхтавую смалу.

Але серы купiў багата, i пачаставаў Фiльку, i сам пажаваў, навучыўшыся вельмi хутка гэтак жа шчоўкаць ёю на зубах, як i iншыя.

Ён прапанаваў пажаваць i Танi са шчырасцю, у якую яна не магла не паверыць. Яна нехаця ўсмiхнулася яму, паказаўшы блiскучыя, як снег, зубы.

- Цi не дзякуючы гэтаму, - сказаў ён, - у вас ва ўсiх такiя белыя зубы? Гэта сера добра ачышчае iх.

Усе яго словы здалiся ёй брыдкiмi.

- Так, дзякуючы гэтаму, адчапiся ад мяне! - сказала яна.

Ён прамаўчаў i ўсмiхнуўся.

Ён глянуў на яе светлымi, як лёд, вачыма, i Таня ўпершыню ўбачыла, што позiрк iх упарты.

Цi была гэта сапраўдная сварка, Таня не магла вырашыць, але менавiта з той пары пачалася iх варожасць, i гэты хваравiты хлопчык пачаў займаць яе думкi болей, чым у першыя днi.

У выхадныя днi Таня абедала ў бацькi.

Яна праходзiла ля гарадскога гаю, што недалёка ад яе дома, i выходзiла на дарогу, якая вяла да крэпасцi. Дарога не была прамая. Яна бегла берагам, зварочвала то ўправа, то ўлева, нiбы штохвiлiны заглядвалася на раку, якая, расштурхаўшы ў розныя бакi горы, слалася пад ёю далёка.

Таня iшла нетаропка, часта аглядваючыся на раку. Калi на дарозе было цiха, яна слухала шыпенне глiняных камлыг, што аселi пад берагам у ваду. I сабака яе таксама прыслухоўваўся да гэтага гуку. Ён хадзiў за ёй усюды.

Так праз паўгадзiны яны паволi падыходзiлi да бацькавага дома.

Дом быў крайнi з усiх, дзе жылi камандзiры. Акропленае вапнай каменне ўсцiлала дарожку, але i скрозь вапну выбiвалася трава, крыху пабеленая на кончыках сваiх пёрак. Тут было цiха. I шкляныя дзверы былi заўсёды адчынены. Праз гэтыя шкляныя дзверы Таня заходзiла ў хату, а сабака заставаўся ля дзвярэй. Як часта Таня хацела сама застацца ля дзвярэй, а сабака каб увайшоў у дом!

А мiж тым у гэтым доме ўсе былi з ёю ласкавыя. Надзея Пятроўна першая сустракала Таню на парозе. Цiхая, простая ў абыходжаннi, з мiлым тварам, яна кратала Таню за плячо цi цалавала ў галаву, кожны раз паўтараючы:

- Ага, вось i Таня прыйшла!

I хаця голас яе здаваўся мяккiм, Танiна сэрца мiжволi перапаўнялася цераз край недаверам.

"Навошта яна глядзiць на бацьку, калi цалуе мяне? - думала Таня. - Цi не каб паказаць яму: "Вось бачыш, я пешчу тваю дачку, i цяпер ты нiчога не зможаш сказаць мне, i яна таксама нiчога не зможа сказаць".

Пры адной гэтай думцы ў Танi адбiрала мову i вочы не слухалiся яе - яна не магла паглядзець бацьку проста ў твар.

I толькi калi падыходзiла да яго, адчуваючы яго руку ў сваёй, яна спакайнела. Тады яна магла сказаць i Колю:

- Добры дзень!

- Добры дзень, Таня! - адказваў ён прыветлiва, але не раней i не пазней той хвiлiны, калi яна кiўне яму галавой.

Бацька ж не гаварыў нiчога. Ён толькi кранаўся злёгку яе шчакi i прыспешваў абедаць.

Абедалi весела. Елi бульбу з аленiнай, якую куплялi самi ў праезджых тунгусаў. Сварылiся з-за лепшых кавалкаў, смяялiся з Колi, якi засоўваў цэлую бульбiну ў рот, i лаялi яго за гэта, а бацька, бывала, нават удараў яго пальцамi па носе так моцна, што нос аж прыпухаў.

- Татка, - гаварыў тады Коля, нахмурыўшыся, - што гэта за жарты! Я ўжо не маленькi.

- Сапраўды, шалапут, ты не малы, - гаварыў бацька. - Усе вы ўжо вялiкiя. Так проста цераз вас не пераскочыш. Паглядзiм толькi, што вы заспяваеце, калi пададуць пiражкi з чаромхай.

I бацька хiтра паглядаў на Таню.

А Таня думала:

"Што пiражкi з чаромхай, калi я ведаю, што ён нiколi не будзе мяне так любiць, як Колю, нiколi не назаве шалапутам, не ўдарыць па носе, не адбярэ лiшняга кавалка! I я сама нiколi не назаву яго "дурным таткам", як гэты нiкчэмны падлiза. Няўжо пiражкамi з чаромхай можна мяне падмануць?"

I сэрца яе зноў сцiскала крыўда.

I ў той жа час усё ёй падабалася тут. I голас жанчыны, паўсюды чутны ў доме, яе стройны стан i добры твар, звернуты да Танi заўсёды з ласкай, i бацька вялiкi, з яго рамянямi з тоўстай бычынай скуры, кiнутымi на канапе, i маленькi кiтайскi бiльярд, на якiм яны ўсе гулялi, пазвоньваючы жалезным шарыкам па цвiках. I нават Коля, заўсёды спакойны хлопчык з упартым поглядам вельмi чыстых вачэй, вабiў яе да сябе. Ён нiколi не забываў пакiнуць костку яе сабаку.

Але пра яе, здавалася Танi, ён нiколi не памятаў, хаця хадзiў з ёю разам у школу, i абедаў, i гуляў на бiльярдзе. I ўсё ж ён не меў часу думаць пра яе хаця б адну хвiлiну ў дзень, хаця б дзеля таго, каб ненавiдзець яе так, як яна ненавiдзела яго.

Дык чаму ж тады згадзiлася яна пайсцi з iм лавiць рыбу i паказаць мясцiну, дзе бярэ лешч?

VIII

Таня любiла зоркi - i ранiшнiя, i вячэрнiя, i вялiкiя лэтнiя зоркi, што гараць нiзка ў небе, i восеньскiя, калi яны стаяць высока i iх вельмi многа. Добра тады iсцi пад зоркамi цiхiм горадам да ракi, каб убачыць, што i ў рацэ поўна гэтых самых зор, нiбы наскрозь свецiцца iмi цёмная i цiхая вада. А потым сесцi на глiну на беразе, прыладзiць вуды i чакаць, калi пачнецца клёў, i ведаць, што нi адна хвiлiна, адпушчаная законам палявання табе на лоўлю, не прапала марна. А свiтанку ўсё няма, i сонца яшчэ не хутка працягне туман над ракой. Яшчэ будуць клубiцца ў тумане дрэвы, а пасля ўжо задымiцца вада. А пакуль можна думаць пра што хочаш: пра тое, чым заняты пад кустом бурундук, цi спяць калi-небудзь мурашкi i цi бывае iм зябка пад ранiцу.

Так, добра было на свiтанку.

Але сёння, калi Таня прачнулася, зорак было ўжо мала: адны знiклi зусiм, а iншыя бледна гарэлi на краi небасхiлу.

"Вiдаць, не будзе сёння дабра, - падумала Таня. - Коля сабраўся з намi".

I тут жа пачула яна стук. Гэта ў акенца стукнуў два разы Фiлька.

Таня ў цемнаце апранула сукенку, накiнула на плечы хустку i, расхiнуўшы акно, саскочыла проста ў двор.

Фiлька стаяў перад ёю. Яго вочы ў бледных прыцемках былi дзiўнага колеру, блiшчалi, як у шалёнага, а вуды ляжалi на плячы.

- Ты што так запазнiўся? - спыталася Таня. - Увечары чарвякоў не накапаў?

- А ты паспрабуй накапай iх у горадзе! - хрыпла сказаў Фiлька. - Яшчэ не позна, якраз прыйдзем.

- Так, - сказала Таня, - з чарвякамi ў нас кепска. Вуду маю ўзяў?

- Узяў.

- Дык пойдзем? Чаго чакаць!

- А Коля? - запытаў Фiлька.

- А, Коля! - I Таня нават паморшчылася ў цемры, быццам зусiм забыла пра Колю, быццам не ўспамiнала пра яго ў тую самую хвiлiну, калi прачнулася i паглядзела ў акно на зоркi. - Мы пачакаем яго ў завулку на набярэжнай, сказала яна i цiха свiснула свайму старому сабаку.

Той нават не зварухнуўся пад сенцамi, не перамясцiў нават лапы. Толькi зiрнуў на Таню, нiбы хацеў сказаць ёй: "Хопiць! Хiба мала я хадзiў з табой улетку на рэчку за рыбай, зiмой на каток, i хiба не я так часта цягаў у зубах твае канькi! А цяпер досыць. Ты падумай толькi, куды я пайду ў такую сляпую рань!"

I Таня зразумела сабаку.

- Добра, - сказала яна, - ляжы.

"А можа, кошка пойдзе?"

Таня клiкнула:

- Казак!

Кошка паднялася i пайшла разам са сваiмi кацянятамi.

- Нашто яна табе? - спытаў Фiлька.

- Маўчы, маўчы, Фiлька, - сказала Таня. - Яна лепей за нас з табой ведае, чаго мы iдзём на раку.

I яны пайшлi, усё паглыбляючыся ў ранiцу, як у чароўны лес, што вырастаў перад iмi раптоўна. Кожнае дрэўца ў гаi здавалася клубам дыму, кожны дымок з комiна ператвараўся ў мудрагелiсты куст.

На рагу, каля спуску, яны пачакалi Колю.

Ён доўга не iшоў, i Фiлька дзьмухаў сабе на рукi: холадна было ўначы здабываць чарвякоў - капацца ў астылай зямлi.

А Таня са зларадствам маўчала. Але i яе азяблая постаць з голай галавой, тонкiмi валасамi, якiя ад вiльгацi закруцiлiся ў кольцы, нiбыта гаварылi: "Вось паглядзiце, якi ён, гэты Коля".

Нарэшце яны ўбачылi яго. Ён выходзiў з завулка. Ён зусiм не спяшаўся. Ён падышоў, гучна тупаючы нагамi, i зняў вуду з пляча.

- Выбачайце, калi ласка, - сказаў ён, - я спазнiўся. Учора мяне зацягнула да сябе Жэня. Яна паказвала мне розныя рыбы. Толькi трымае яна iх у акварыуме. А ёсць прыгожыя. Адна ўся залатая з доўгiм чорным хвастом, падобным на сукенку. Я заглядзеўся на яе... Так што даруйце мне, калi ласка.

Таня задрыжала ад гневу.

- "Выбачайце, калi ласка", - паўтарыла яна некалькi разоў. - Якая ветлiвасць! Ты б лепш не затрымлiваў нас. Праз цябе мы не наловiм рыбы.

Коля маўчаў.

- Мы яшчэ не празявалi, час ёсць. Гэта наверсе светла, а на вадзе паплавок яшчэ не бачны. Чаго ты злуеш? - сказаў Фiлька, больш спрактыкаваны, чым яна.

- Я таму злую, што не люблю вельмi ветлiвых, - адказала Таня. - Мне заўсёды здаецца, што яны могуць падмануць.

- А я, напрыклад, - сказаў, звяртаючыся да Фiлькi, Коля, - не люблю нiякiх кошак: нi тых, якiя ходзяць лавiць рыбу, нi тых, што нiкуды не ходзяць. Аднак з гэтага не раблю нiякага вываду.

I Фiлька, сэрца якога не выносiла цяжару сварак, сумна паглядзеў на абаiх.

- Чаму вы заўсёды лаецеся - i тут, i ў класе? А я вось што скажу: перад паляваннем сварыцца - дык лепш сядзець дома. Так гаворыць мой бацька. А ён ведае, што гаворыць.

Коля пацiснуў плячыма.

- Я не ведаю... Я нiколi не сваруся з ёю. А яна заўсёды нечым не задаволена. Бацька гаворыць, што мы павiнны быць сябрамi.

- Гэта не абавязкова, што гаворыць бацька, - сказала Таня.

Фiлька яшчэ больш скрушлiва паглядзеў на яе. I Коля таксама быў засмучаны яе словамi, хаця не падаў знаку.

- Не, я не згодзен, - сказаў Фiлька. - Мой бацька паляўнiчы, ён гаворыць са мной мала. Але ўсё, што скажа, - праўда.

- Вось бачыш, - сказаў Коля, - нават Фiлька, твой верны Санча Панса, не згодзен з табой.

- Чаму ж гэта ён Санча Панса? - здзеклiва запыталася Таня. - Цi не таму, што ты нядаўна прачытаў "Дон-Кiхота"?

- Не, "Дон-Кiхота" я прачытаў даўно, - адказаў Коля спакойна, - але хаця б таму, што ён заўсёды носiць твае вуды, капае табе чарвякоў.

- Таму, што ён у тысячу разоў лепшы за цябе! - крыкнула Таня, пачырванеўшы. - Фiлька, не давай яму чарвякоў!

А Фiлька падумаў:

"Лiха на iх, яны гавораць пра мяне, як пра забiтага мядзведзя, але ж я жывы!"

Коля яшчэ раз пацiснуў плячыма.

- I не трэба, я сам накапаю на беразе i месца знайду сабе. Не трэба мне тваiх чарвякоў!

I ён знiк пад берагам, дзе кусты i камянi схавалi яго iмгненна з вачэй. Толькi крокi яго доўга чулiся знiзу, з дарожкi.

Таня глядзела яму ўслед, ужо не бачачы яго. Белы туман падымаўся ёй насустрач з ракi, плыў па глiне, ступаў на лiсце, на траву i пясок. I такi ж белы туман стаяў у яе на душы.

Фiлька з жалем глядзеў у яе твар i маўчаў. I нарэшце сказаў праўду:

- Што табе трэба ад яго? Навошта ты да яго чапляешся? Я сяджу з iм на адной парце i ведаю: нiхто табе пра яго нiчога благога не скажа. I я не скажу. Я не бачу ў iм ганарлiвасцi, хаця ён вучыцца лепш за iншых, нават лепш за цябе. Я сам чуў, як ён гаварыў па-нямецку з настаўнiцай нямецкай мовы i гаварыў па-французску. Але ж у класе пра гэта нiхто не ведае. Дык чаго ж ты хочаш ад яго?

Таня нiчога не адказала Фiльку. Яна цiха рушыла наперад, насустрач рацэ, што драмала ўнiзе пад туманам. I кошка з кацянятамi таксама паплялася ўнiз да ракi.

А Фiлька iшоў следам за iмi i думаў: дзiўны гэты хлопчык Коля! Няхай тысячы кошак ходзяць на раку здабываць сабе рыбу, няхай мiльён кошак! Але калi яны з Таняй, то хiба яму, Фiльку, горш ад гэтага? Не, яму добра! I дзiўная гэта дзяўчынка Таня. Хай сабе Коля называе Фiльку i Санчам i Пансам, пра якiх ён не чуў пакуль што нiчога благога, але хiба яму, Фiльку, хоць на кроплю горш ад таго? Не, яму добра!

Так спусцiлiся яны па крутым беразе i дайшлi да ракi, да вузекькiх масткоў, куды прыставалi шампункi*, i ўбачылi, што Коля сядзiць на дошках якраз на тым месцы, дзе заўсёды бяруцца ляшчы.

* Шампунка - рыбацкая лодка кiтайскага тыпу.

- Усё-такi знайшоў ён гэта месца! - сказаў з радасцю Фiлька, таму што ў душы быў гэтым задаволены.

Ён наблiзiўся да Колi, зазiрнуў у ягоную банку, дзе на ржавым дне ляжала толькi жменька пустой зямлi, i, павярнуўшыся, каб не ўбачыла Таня, усыпаў туды чарвякоў.

Але Таня ўбачыла гэта i нiчога не сказала.

Яна ўзяла сваю вуду i чарвякоў, прайшлася на масткi i села амаль побач з Колем. А Фiлька адышоўся далей, выбраўшы сабе таксама нядрэннае месцейка. На паляваннi ён любiў быць адзiн.

I на хвiлiну, а можа, i болей рака завалодала дзецьмi i нават кошкай з кацянятамi, што з тых самых масткоў пiльна глядзелi ў ваду.

А там, у глыбiнi ракi, адбывалася нешта дзiўнае. Нiбы чыёсьцi дыханне падымала з глыбiнi туман, нiбы чыесьцi нябачныя рукi, што валодалi iм усю ноч, выпусцiлi яго на волю, i ён ляцеў цяпер па паверхнi ракi, цягнучы над вадой свае доўгiя ногi. Ён бег за сонцам, люляючыся ў вышынi. А сама рака святлела, усё вышэй узнiмалася неба, вiднелася глыбiня. Рыба выйшла пасвiцца да берагоў, пачала добра брацца. Божа, якая гэта была лоўля! Таня нiколi такога не бачыла.

Але калi ты глядзiш не на свой паплавок, а на чужы, то рыба гэта добра разумее. Можа, яна ў гэтую секунду здзекуецца з цябе, павярнуўшыся галавой на струмень.

А Таня штохвiлiнна падымала вочы i глядзела на Колеву вуду. Коля ж глядзеў на яе паплавок. I страх, што другi зловiць раней, не даваў iм абаiм спакою. Здабыча зрывалася з кручка, аб'еўшы прынаду.

Коля першы ўзняўся на ногi, нiчога не злавiўшы. Ён пацягнуўся, пазяхнуў, косцi яго хруснулi.

- Я так i ведаў, што нiчога з гэтага не выйдзе, - прамовiў ён услых, аднак не звяртаючыся да Танi. - Невыносна ўвесь час глядзець на ваду, адразу хочацца спаць. Лепей ужо, як Жэня, трымаць гэтых дурных рыб у акварыуме.

- Вядома, яны дурныя, - сказала Таня, - калi не адрознiваць ваду ад звычайнага шкла.

А Коля не ведаў, што б яшчэ сказаць.

Ён пайшоў па мастках, не крануўшы пальцам сваёй вуды. Дошкi гнулiся ад яго крокаў. Кошка Казак, якая паспела ўжо лапай нацягаць на масткi дробнай рыбы, паглядзела на яго з асцярогай. Яна пасунулася, даючы яму дарогу. Але кацяня Арол, пахiстаўшыся на мокрай дошцы, з цiхiм усплёскам упала ў ваду. Цi было яно так захоплена малькамi, што шнырылi ля самай дошкi, цi вельмi блiзка падышло да краю, не выпусцiўшы ў час кiпцюры, толькi Таня ўбачыла кацяня па другi боi; масткоў, куды несла яго плынь. Кацяня захлыналася, а кошка мяўкала, бегаючы па мокрым пяску.

Таня ўскочыла на ногi, ледзь крануўшыся масткоў - такая яна была лёгкая.

Яна саскочыла на бераг, увайшла ў ваду, i рака надзьмула яе сукенку - яна стала падобная на лясную кветку. Кошка таксама скочыла ў ваду. А Коля застаўся на месцы.

Таня выцягнула руку i ўзяла кацяня ў далонь. Яно стала меншае за пацука. Рыжая поўсць яго вымакла, яно ледзь дыхала.

Таня паклала кацяня на камень, i кошка аблiзала яго.

А Коля ўсё стаяў на месцы.

- Ты знарок скiнуў яго ў раку! Я сама гэта бачыла! - крыкнула Таня сярдзiта.

Коля маўчаў.

"Можа, ён баязлiвец", - падумала Таня.

I тады яна прытупнула на яго нагой.

Але i гэта не заставiла яго зварухнуцца. Ён не мог вымавiць нi слова настолькi быў здзiўлены.

Таня кiнулася прэч ад яго. Яна бегла па сцяжынцы ўгору, i каленi яе абдымала мокрая сукенка.

Коля дагнаў яе на самай вяршынi гары, каля рыбацкiх дамоў, i тут, задыхаючыся, узяў яе за руку.

- Таня, - сказаў ён, - павер мне, я не хацеў... гэта выпадкова. Кацяня само ўпала ў ваду.

- Пусцi мяне, - сказала яна, вырываючыся. - Я больш не буду лавiць! Я пайду дахаты!

- Тады i я пайду.

Ён адпусцiў яе руку i ступаў шырока, каб не адставаць.

- Не хадзi за мной! - крыкнула Таня.

Яны спынiлiся ля высокага каменя, што падпiраў хацiнку рыбака.

- Але ты прыйдзеш да нас абедаць? - спытаў Коля. - Сёння выхадны. Тата будзе цябе чакаць. Ён скажа, што я пакрыўдзiў цябе.

- Вось чаго ты баiшся! - сказала Таня, прыхiнуўшыся да высокага каменя.

- Не, ты не так зразумела мяне. Я люблю тату, а ён будзе засмучаны. Вось што ты павiнна зразумець. Я не хачу, каб тата...

- Маўчы, - сказала яна, - я добра цябе зразумела. Я не прыйду сёння абедаць. Я больш нiколi да вас не прыйду.

Яна павярнула налева, i сцяна рыбаковай хаты адразу ж закрыла яе.

Коля сеў на камень - яго ўжо нагрэла сонца, ён быў сухi i цёплы, i толькi ў адным месцы цямнела сырая пляма. Гэта мокрая сукенка Танi кранулася каменя i пакiнула на iм свой след.

Коля пакратаў яго.

"Дзiўная дзяўчынка Таня, - падумаў ён таксама, як i Фiлька. - Цi не думае яна, што я баязлiвец? Дзiўная дзяўчынка, - рашыў ён цвёрда. - Хiба можна здзiўляцца таму, што яна зробiць цi скажа?"

I, зноў паклаўшы руку на камень, ён задумаўся.

А Фiлька нiчога не бачыў. Ён сядзеў за мыском на глiне i цягаў гусцёрак плоскiх рыбак з чорнымi вачыма - i выцягнуў карпа з вялiкай галавой, якога тут жа каменем забiў на пяску.

Пасля гэтага ён вырашыў адпачыць. Зiрнуў на масткi. Дзве вуды гойдалiся над вадой, лёскi былi туга напятыя - на iх хадзiла рыба, - але нiкога паблiзу не было - нi Колi, нi Танi.

I крамянiстая сцежка бязлюдная.

Ён паглядзеў таксама ўверх, на горы. I над гарамi хадзiў толькi вецер, таксама пустэльны, якi не наганяў нават асеннiх воблакаў.

Толькi адна кошка з кацянятамi валаклася з прыстанi ўгору.

IX

I ўсё-такi Таня прыйшла абедаць. Яна паднялася на ганак з шклянымi дзвярыма i рэзка адчынiла iх, шырока расхiнуўшы перад сабой, а сабака, як заўсёды, застаўся на ганку.

Таня гучна ляснула дзвярыма. Урэшце, гэта яе права прыходзiць, калi ёй захочацца, у гэты дом. Тут жыве яе бацька. Яна ходзiць да яго. I няхай нiхто не думае, што дзеля каго-небудзь альбо дзеля чаго-небудзь iншага, напрыклад, дзеля пiражкоў з чаромхай.

I Таня яшчэ раз стукнула дзвярыма, яшчэ мацней, чым да гэтага.

Дзверы зазвiнелi i запелi шкляным голасам.

Таня зайшла i села на сваё месца за сталом. У доме ўжо абедалi, i на стале стаяла поўная мiска з пельменямi.

- Таня! - узрадаваўся бацька. - Ты прыйшла? А Коля сказаў, што не прыйдзеш сёння. Сядай хутчэй i еш. Еш як след. Цёця Надзя зрабiла сёння для цябе пельменi. Паглядзi, як Коля iх лоўка зляпiў.

"Вось як, - падумала Таня, - ён i гэта ўмее!"

Яна ўпарта глядзела на бацьку, на сцяну, на добрыя рукi Надзеi Пятроўны, што падавалi ёй то хлеб, то мяса, а на Колю зiрнуць не магла.

Яна сядзела, нiзка схiлiўшыся над сталом.

Коля таксама сядзеў на сваiм месцы, унурыўшыся, увабраўшы галаву ў плечы. Аднак вусны яго моршчылiся ад усмешкi.

- Тата, - сказаў ён, - навошта ты сказаў Танi, што я зляпiў гэтыя пельменi? Яна iх не будзе есцi.

- Хiба вы сварылiся, дзецi? - запытаў з трывогай бацька.

- Што ты, тата! - адказаў Коля. - Мы нiколi не сварымся. Ты ж сам казаў, што мы павiнны быць сябрамi.

- Але, - сказаў бацька.

А Коля, перагнуўшыся праз стол да Танi, прагаварыў шэптам:

- Хто ж гэта казаў мне, што сёння не прыйдзе абедаць?

Таня адказала яму ўголас:

- Я зусiм не прыйшла абедаць. Я не хачу есцi. Не, не, я зусiм не хачу есцi! - гучна паўтарыла яна бацьку i яго жонцы, якiя разам загаварылi з ёй.

- Як жа гэта ты не хочаш есцi? - разгублена запытаўся бацька яшчэ раз. - А пельменi?

- Дзякуй, я паабедала з мамай.

- Не прасi яе, тата, у трэцi раз, - сказаў насмешлiва Коля, - яна ўсё роўна не будзе есцi.

- Шкада, - пашкадаваў бацька, - не хоча - дык не будзе. А дарма: пельменi такiя смачныя!

Вядома, яны былi смачнымi, гэтыя кавалачкi празрыстага цеста, напханыя ружовым мясам, якiя гэтыя недарэкi палiваюць воцатам. Хто ж палiвае iх воцатам - неразумныя людзi! Iх ядуць з малаком, i пасыпаюць зверху перцам, i глытаюць, як чароўны агонь, якi iмгненна ажыўляе кроў.

Думкi Танi праносiлiся ў галаве як маленькiя вiхуры, хаця сама яна строга глядзела ў сваю талерку, дзе стылi пельменi. I галава яе цiха круцiлася, таму што дома яна не пад'ела i таму што ў яе былi здаровыя плечы, моцныя рукi i дужыя ногi, i толькi сэрца яе не знала, чаго ж яму трэба. I вось прыйшла яна сюды, як сляпая, у гэты дом, i нiчога не бачыць, нiчога не чуе, акрамя стуку сваёй крывi. Можа, вучоная спрэчка супакоiць яе?

- Тата, - сказала раптам Таня, - а праўда, што селядцы ў моры салёныя? Так гаварыў мне Коля. Ён зусiм не прызнае заалогii.

- Што такое? Не разумею, - спытаў бацька.

Коля перастаў есцi. Ён выцер губы i правёў рукой па сваiм здзiўленым твары. Ён нiколi не гаварыў так. Аднак здзiўленне яго хутка знiкла, як толькi ён успомнiў, што яшчэ ранiцай рашыў не здзiўляцца, што б нi было - нi таму, што зробiць, нi таму, што скажа Таня.

I праз момант ён зноў спакойна i нерухома глядзеў на Таню чыстымi вачыма, у якiх, нiбы з глыбокага дна, падымалася цiхая ўсмешка.

- Так, не прызнаю, - сказаў ён. - Што гэта за навука: у кошкi чатыры нагi i хвост.

Лоб i шчокi Танi пачырванелi. Яна добра ведала, пра якую кошку ён гаворыць.

- А што ты любiш? - спытала яна.

- Матэматыку люблю... Калi дзве акружнасцi маюць агульную кропку, то... Лiтаратуру люблю, - дадаў ён, - гэта навука пяшчотная.

- Пяшчотная, - паўтарыла Таня.

I хаця душа яе была схiльна да мастацтва i сама яна любiла i Дзiкенса i Вальтэра Скота i яшчэ болей любiла Крылова i Гогаля, аднак з пагардай сказала:

- А што гэта за навука: "Асёл убачыў салаўя"?

Так размаўлялi яны, не смеючыся з уласных жартаў, з вачыма, поўнымi пагарды адзiн да аднаго, пакуль бацька, якi не мог зразумець iх спрэчкi, не сказаў:

- Дзецi, не гаварыце глупства, я вас перастаю разумець.

А Танiна галава круцiлася, моцна стукала ў вушах. Яна хацела есцi. Голад мучыў яе. Ён разрываў ёй грудзi i мозг i пранiкаў, здавалася, у кожную кроплю крывi. Яна закрыла вочы, каб не бачыць ежы. Калi ж яна адкрыла iх, то ўбачыла, што са стала ўжо прыбiраюць. Прыбралi мiску з пельменямi, прыбралi хлеб i соль у шкляной сальнiцы. Толькi яе талерка ўсё яшчэ стаяла на месцы. Але i па яе пацягнулася ўжо Надзея Пятроўна. Таня мiжволi прытрымала талерку рукой i тут жа пракляла сваю руку.

- Ты што? - спытала Надзея Пятроўна. - Можа, пакiнуць пельменi табе?

- Не, не, я толькi хацела даць сабаку некалькi штук. Можна?

- Зрабi ласку, - сказаў бацька, - аддай хоць усю талерку, гэта ж усё тваё.

Таня, пачапiўшы на вiдэлец некалькi халодных пельменяў, выйшла на ганак. I тут, прысеўшы на кукiшкi перад старым сабакам, яна з'ела iх адзiн за адным, амываючы слязьмi кожны.

Сабака, нiчога не разумеючы, гучна брахаў. I гэты гучны брэх перашкодзiў Танi пачуць крокi за спiной.

Бацькавы рукi раптам леглi ёй на плечы. Якiм пiльным позiркам паглядзеў ён ёй у вочы i на яе вейкi! Не, яна i не плакала зусiм.

- Я ўсё бачыў праз гэтыя шкляныя дзверы, - сказаў ён. - Што з табой, родная Таня? Якое ў цябе гора?

Ён падняў яе над зямлёй i патрымаў так, быццам уласнымi рукамi хацелася яму ўзважыць, наколькi цяжкое яно, гора дачкi. Яна пацiхеньку аглядвала яго. Ён здаваўся ёй яшчэ вельмi далёкiм i вялiкiм, як тыя дрэвы ў лесе, якiя яна не магла адразу ахапiць вачыма. Яна магла толькi дакрануцца да iх кары.

I Таня лёгенька прытулiлася да бацькавага пляча.

- Скажы мне, што з табой, Таня, можа, я дапамагу. Раскажы, што цябе радуе, аб чым ты смуткуеш i пра што ты думаеш цяпер.

Але яна яму нiчога не сказала, таму што думала так:

"Ёсць у мяне мацi, i дом у мяне ёсць, i абед, i нават сабака i кошка, а вось бацькi няма".

Хiба магла яна сказаць яму гэта, седзячы ў яго на каленях. Хiба, сказаўшы яму гэта, не прымусiла б яна яго змянiцца ў твары, можа, нават пабляднець, як не бляднеў ён перад самым страшным штурмам - смелы чалавек?

Але ў той жа самы час хiба магла яна ведаць, што цяпер - i калi спiць, i калi не спiць - ён не пераставаў думаць пра яе, з пяшчотай вымаўляў яе iмя, якое раней так рэдка ўспамiнаў. Што нават у гэтую хвiлiну, трымаючы яе на каленях, ён думаў:

"Сплыло маё шчасце, не гушкаў я яе на руках".

Што магла яна ведаць?

Яна толькi прытулiлася да яго, прыпала да грудзей.

Хаця была i не вясна, а ганак вiльготны ад халодных дажджоў i целу холадна пад лёгкай вопраткай, але i ў познюю восень, у гэты час, Танi было цёпла. Яна сядзела з бацькам доўга, пакуль над дарогай у крэпасць, над пабеленым вапнай каменнем, над хатай са шклянымi дзвярыма запалiлiся яе родныя сузор'i.

X

I дрэва можна лiчыць iстотай даволi разумнай, калi яно ўсмiхаецца табе вясной, апранутае лiсцем, калi яно гаворыць табе: "Добры дзень", калi ты ранiцай прыходзiш у свой клас i сядаеш на сваё месца ля акна. I ты таксама мiжволi гаворыш яму: "Добры дзень", хаця яно стаiць за акном на заднiм двары, дзе складваюць дровы для школы. Але праз шкло добра яго вiдаць.

Яно цяпер без лiсця. Але i без лiсця яно было прыгожае. Жывыя галiны яго iмкнулiся ў неба, а кара была цёмная.

Быў гэта вяз цi ясень, альбо якое iншае дрэва, Таня не ведала, але снег, што падаў зараз, першы снег, якi нiбы п'яны валiўся на дрэва, чапляючыся за кару i сукi, не мог утрымацца на iм. Ён раставаў, ледзь дакрануўшыся да ягоных галiн.

"Значыць, i па iм iмкнецца цяпло, такое ж, як i па мне", - думала Таня i цiхенька кiвала яму.

А Коля адказваў урок. Ён стаяў ля дошкi перад Аляксандрай Iванаўнай i расказваў пра старую Iзергiль.

Яго твар быў кемлiвы. З-пад крутога лба глядзелi вясёлыя i ясныя вочы. I словы, што зляталi з яго вуснаў, былi заўсёды жывыя.

Настаўнiца з задавальненнем думала пра тое, што гэты новы хлопчык пасябруе з класам.

- А я бачыў Горкага, - сказаў ён нечакана i моцна пачырванеў, бо нiводнай кроплi пахвальбы не выносiла яго душа...

Дзецi зразумелi яго няёмкасць.

- Раскажы! - закрычалi яны.

- Вось як! - сказала i Аляксандра Iванаўна. - Вельмi цiкава! Дзе ж ты бачыў яго? Можа, ты гаварыў з iм?

- Не, я бачыў яго толькi з-за дрэў у садзе. Гэта было ў Крыме. Але я дрэнна памятаю. Мне было дзесяць гадоў, калi мы з татам прыехалi туды.

- Што ж рабiў Аляксей Максiмавiч у садзе?

- Ён распальваў каля дарожкi вогнiшча.

- Раскажы нам пра тое, што ты помнiш.

Ён памятаў нямнога.

Ён расказаў пра гарысты край на поўднi, дзе каля шэрых дарог, нагрэтых сонцам, за загарадзямi, складзенымi з каменю, цямнее шурпатае лiсце вiнаграду, а ранiцай крычаць аслы.

I дзецi слухалi яго вельмi ўважлiва.

Толькi Таня адна, здавалася, нiчога не чула. Яна ўсё глядзела ў акно, дзе першы снег падаў на голае дрэва. Яно пачынала ўжо дрыжаць.

"Вiнаград, вiнаград, - думала Таня. - А я, апроч елак i пiхтаў, нiчога не бачыла".

Яна задумалася, стараючыся ўявiць сабе не вiнаград, а хоць яблыню ў квеценi, хоць хлеб, якi расце на полi. I ўяўленне малявала ёй нябачаныя кветкi i каласы.

Настаўнiца, абапершыся на падаконнiк, ужо даўно назiрала за ёю. Гэтая дзяўчынка, якую яна любiла болей за другiх, пачынала яе непакоiць.

"Цi не думае яна пра танцулькi? Яшчэ цудоўная памяць яе не аслабла, але позiрк безуважны, i мiнулы раз па гiсторыi яна атрымала толькi "добра".

- Таня Сабанеева, ты не слухаеш на ўроках.

Таня з цяжкасцю перавяла з акна свой позiрк, якi блукаў у яе далёкiм мроi, i ўстала. Яна была яшчэ не тут, у класе. Яна нiбыта не вярнулася са сваёй нябачнай далячынi.

- Што ж ты маўчыш?

- Ён расказвае нецiкава.

- Няпраўда. Ён расказвае добра. Мы ўсе слухаем яго з прыемнасцю. Хiба ты была калi-небудзь у Крыме i бачыла Аляксея Максiмавiча? Падумай толькi жывога Горкага!

- Мой бацька мяне туды не вазiў! - сказала Таня дрыготкiм голасам.

- Тым больш, табе варта яго паслухаць.

- Я не буду яго слухаць.

- Чаму?

- Таму, што гэта не датычыцца ўрока расейскай мовы.

Бог ведае, што яна гаварыла.

Настаўнiца павольна адышлася ад акна. Яе лёгкiя, звычайна цiхiя крокi загучалi гулка па класе. Яна iшла да Танi, i позiрк яе сурова гарэў, накiраваны нерухома наперад.

Таня пакорлiва чакала.

- Перадасi пасля заняткаў бацьку, каб ён зайшоў да мяне заўтра, - сказала Аляксандра Iванаўна.

Яна строга зiрнула на Таню, на яе палаючы лоб i вусны, i здзiвiлася, як пабялелi раптам гэтыя вусны, якiя толькi што вымавiлi такiя дзёрзкiя словы.

- Я перадам мацi, яна прыйдзе, - цiха сказала Таня.

Настаўнiца марудзiла. Яна ўсё думала: "Што з ёю робiцца? - i не знаходзiла поўнага адказу ў Танiных словах. - Можа, гэты хлопчык хвалюе яе?"

Яна вырашыла схадзiць да яе дадому. Рука яе паднялася i кранулася пальцаў Танi.

- Ты не ашукаеш мяне сваёй дзёрзкасцю. Няхай нiхто не прыходзiць. Я дарую табе ў гэты раз. Але ведай: ты паводзiла сябе зараз не як пiянерка. Ты думаеш не тое, што гаворыш. А раней ты заўжды была справядлiвая. I што з табой - мне незразумела.

Яна, усё яшчэ засмучаная, пайшла да сваёй кафедры. Усе сядзелi нерухома i маўчалi. Толькi дзяўчынка Жэня павярнулася назад так хутка, што ледзь не звiхнула сваю тоўстую шыю.

- Таня проста закахалася ў яго, - сказала яна шэптам Фiльку.

Ён пiхнуў яе нагой.

Ну што рабiць, калi гэтая балбатуха была такая дурная, што ў яе галаве з кучаравымi валасамi не было анiякай фантазii!

А Таня ўсё стаяла, трымаючыся рукамi за парту. Пальцы яе знясiлена дрыжалi. Яна магла б упасцi, калi б воля яе маўчала, як маўчаў яе скаваны язык.

- Чаго ж ты стаiш? - сказала Аляксандра Iванаўна.

- Дазвольце мне сесцi за iншую парту.

- Навошта? Хiба з Жэняй табе нязручна сядзець?

- Не, зручна, - сказала Таня, - але гэтае дрэва за акном адцягвае маю ўвагу.

- Садзiся. Якая ты аднак дзiўная!

I Таня села за апошнюю парту, дзе нiкога не было, апроч яе.

- Сядай i ты, Коля, - сказала настаўнiца.

Яна зусiм забылася на яго, занятая думкамi пра Таню. Але i цяпер, калi яна ўспомнiла, ён не крануўся з месца.

Ён стаяў, крыху падаўшыся наперад, нiбыта перад iм была не гладкая падлога, а крутая сцежка на гару; твар яго быў чырвоны, а позiрк прыжмураны.

- Добра, Коля, - сказала настаўнiца, - сядай. Я стаўлю табе "выдатна".

- Дазвольце мне сесцi на месца Сабанеевай Танi?

- Ды што гэта з вамi?

Але дазволiла.

Ён сеў на лаўку побач з дзяўчынкай Жэняй з-за адной толькi ўпартасцi.

Таня засталася адна. Яна глядзела ў акно, сапраўды спадзеючыся не бачыць дрэва.

Але i адсюль яно было вiдно. Першы снег накрыў яго галiны. Ён больш не раставаў. Першы снег кружыўся над яго галавой, што знiкала ў туманным небе.

XI

"Калi чалавек застаецца адзiн, ён рызыкуе трапiць на дрэнную дарогу", падумаў Фiлька, застаўшыся ў адзiноце на пустыннай вулiцы, па якой звычайна вяртаўся разам з Таняй са школы.

Цэлую гадзiну чакаў ён яе, стоячы на рагу каля латка кiтайца. Цi лiпучкi з салодкага цеста, што кучай ляжалi на латку, цi сам кiтаец у драўляных чаравiках заняў увагу Фiлькi, але толькi цяпер ён быў адзiн, i Таня пайшла адна, i гэта было аднолькава дрэнна для абаiх.

У тайзе Фiлька б ведаў, што рабiць. А тут, у горадзе, яго могуць прыняць за паляўнiчага сабаку i пасмяюцца з яго.

I, падумаўшы пра гэта, Фiлька прыйшоў да горкага вываду, што ён ведаў шмат чаго, што ў горадзе было яму не патрэбна.

Ён ведаў, напрыклад, як каля ручая ў лесе высачыць собаля па парошы, ведаў, што калi да ранiцы хлеб змерзне ў клецi, то можна ехаць у госцi на сабаках - лёд вытрымае нарту, i што калi вецер дзьме з Чорнай касы, а месяц стаiць круглы, то будзе буран.

Але тут, у горадзе, нiхто не глядзеў на месяц; цi моцны лёд на рацэ, даведвалiся проста з газеты, а перад буранам вывешвалi сцяг на каланчы альбо стралялi з гарматы.

Што датычыць самога Фiлькi, то яго прымушалi тут не высочваць звера па снезе, а рашаць задачы i знаходзiць у кнiзе дзейнiк i выказнiк, чыiх слядоў не знайшоў бы самы лепшы паляўнiчы ў стойбiшчы.

Але няхай Фiльку лiчаць сабакам, каму гэтага хочацца, i няхай смяюцца з яго, але ў гэты раз ён зробiць па-свойму.

I Фiлька сеў на кукiшкi пасярод вулiцы i праверыў усе сляды, якiя былi на снезе.

Добра, што гэта быў першы снег, i выпаў ён нядаўна, i што па гэтай вулiцы амаль нiхто не хадзiў.

Фiлька падняўся i пайшоў, не адрываючы вачэй ад зямлi. Ён пазнаў iх усiх, хто тут быў, нiбыта прайшлi яны ў яго перад вачыма. Вось адзiнокiя Танiны сляды ля самага плота - яна iшла адна паперадзе, ступаючы асцярожна, каб не вельмi таптаць нагамi гэты слабы снег. Вось сляды Жэнi ў галёшах i Колi - яго крок нешырокi, але ўпартасць надае яму адзнаку цвёрдасцi.

Але як дзiўна яны сябе паводзiлi! Паварочвалi, падпiльноўвалi Таню i зноў даганялi яе. Было падобна на тое, што яны смяялiся з яе. А яна ўсё iшла, iшла наперад, i неспакойна было ў яе на сэрцы. Хiба такiя сляды пакiдае яна на Фiлькавым двары цi на пяску ля ракi, куды ўдваiх яны ходзяць на акунёў?

Але ж куды яна знiкла?

Танiны сляды канчалiся раптоўна на месцы, дзе не было нi ганка, нi брамкi ў плоце. Яна, як ластаўка, паднялася проста ў паветра. А можа, гэта само паветра, цёмнае ад першага снегу, падхапiла яе ўгору, як лiст, i круцiць цяпер у воблаках i калыша? Не магла ж яна, на самай справе, пераскочыць праз такi высокi плот!

Фiлька пастаяў секунду, потым рушыў далей па слядах Жэнi i Колi - яны iшлi спачатку побач, а на рагу разыходзiлiся ў розныя бакi, не вельмi задаволеныя адно адным.

"Яны пасварылiся", - падумаў Фiлька i павярнуў назад, смеючыся.

Ля плота ён зноў пастаяў у роздуме над слядамi Танi i падняў руку ўгору.

"Так, на краi плота ёсць выступ, за якi можна зачапiцца рукой. I ў Танi дужыя ногi, - сказаў сабе Фiлька. - Але ў мяне павiнны быць удвая дужэй. Iнакш няхай мяне фiзкультурнiк наш закапае ў зямлю жывым".

I Фiлька, перакiнуўшы сумку з кнiгамi, падскочыў так высока, што старая, праходзячы мiма, назвала яго "нячысцiкам".

Але Фiлька ўжо не чуў таго. Ён быў за плотам i iшоў па чужым гародзе далей, побач са слядамi Танi.

У канцы гарода ён пераскочыў яшчэ праз адзiн плот, ужо не такi высокi, i выйшаў да гаю, якi быў блiзка ля дома. Тут абагнуў ён кусты невысокай калiны, што губляла ягады ў снег, i глянуў на гай. Увесь белы ад шаўковых каменных бярозак i маладога снегу, ён здаўся яму выдумкай, якая нiколi i не снiлася яму, выгадаванаму ў лесе. Кожная галiна бачылася рэзка, нiбы акрэсленая крэйдай, ствалы нiбы дымiлiся, светлыя iскры прабягалi па iх кары. I ў гэтым сярэбраным гаi, сярод нерухомых дрэў нерухома стаяла Таня i плакала. Яна не чула нi ягоных крокаў, нi шуму рассунутых галiн.

Фiлька адышоўся за кусты i пасядзеў нядоўга на снезе. Потым цiхенька адпоўз i нячутна пакрочыў назад.

"Калi чалавек застаецца адзiн, - зноў падумаў Фiлька, - то ён, вядома, можа трапiць на дрэнны шлях: ён можа бегаць па слядах, як сабака, i скакаць праз плот, i, як лiса, назiраць з-за кустоў за iншымi. Але калi чалавек плача ў адзiноце, то лепш яго не чапаць: няхай плача".

I Фiлька, абышоўшы гай, павярнуў у завулак i падышоў да варот Танi. Ён адчынiў брамку i зайшоў у яе дом смела, як нiколi не заходзiў.

Старая спытала, што яму трэба.

Ён адказаў, што прыйшоў пабачыць мацi Танi i сказаць ёй, што ў школе сёння гурток i Таня запознiцца. Старая паказала яму на пакой, дзе сядзела мацi. Ён прыадчынiў дзверы i зноў хутка зачынiў iх. У пакоi на чырвонай канапцы побач з мацi сядзела Аляксандра Iванаўна.

Абняўшы мацi Танi, яна гаварыла ёй нешта, i абедзве трымалi ў руках маленькiя белыя хусткi, якiя яны зрэдку падносiлi да вачэй.

Няўжо i яны гаравалi аб нечым?

Фiлька падаўся назад, не рыпнуўшы нiводнай палавiцай. Ён выйшаў на ганак i хутка пакрочыў да варот. Так, ён ведаў многiя рэчы, якiя ў горадзе яму не былi патрэбны. Ён ведаў галасы звяроў, ведаў карэнне траў, ведаў глыбiню вады, ведаў нават, што не варта хату ў лесе канапацiць лямцам, таму што птушкi цягаюць яго на гнёзды. Але калi людзi не смяюцца, а плачуць удваiх, ён не ведаў, што ў такiм выпадку рабiць. Няхай сабе ўсе яны плачуць, а яму лепей займацца сваiмi сабакамi, таму што настала зiма, i хутка лёд падымецца над вадой i ад месяца стане зялёным, як медзь.

XII

Снег падаў амаль да самых вакацый; пераставаў i падаў зноў i засыпаў увесь гарадок. У дамах стала цяжка адчыняць аканiцы. На тратуарах капалi траншэi. Дарога ўзнялася высока. А снег усё падаў, авалодваючы i ракой, i гарамi, i толькi ў адным месцы на школьным двары, дзе пастаянна тапталi яго дзiцячыя ногi, ён нiчога не мог зрабiць. Тут, утаптаны да зямлi, ён стаў тугiм i гладкiм, i можна было з яго ляпiць усё, што захочаш.

Вось ужо некалькi дзён запар на кожным вялiкiм перапынку Таня лепiць са снегу фiгуру вартавога.

Сёння яна скончыла яе. Хлопчыкi, што дапамагалi ёй, аднеслi да плота лесвiцу, адставiлi вядро з вадой. I Таня адышлася ўбок, каб паглядзець на сваю працу.

Гэта быў вартавы ў шлеме, з плячыма шырокiмi, як у бацькi, i з яго паставай. Нiбы на краi свету стаяў ён, абапiраючыся на ружжо i глядзячы ўдалячынь, а перад iм рассцiлалася цёмнае мора. Вядома, нiякага мора не было. Але такое моцнае было ўражанне, што дзецi ў першую хвiлiну маўчалi. Потым хлопчыкi, старэйшыя за Таню, непрыкметна абкружылi яе i з воклiчамi паднялi ўгору.

Дзяўчынкi, якiх нiхто не чапаў, завiшчалi. А Таня нават не ўскрыкнула. Яна толькi сумелася, што на самай справе вартавы атрымаўся цудоўна. А яна i не ведала, як гэта зрабiць. Яна толькi схапiла сваю думку i моцна трымала яе, не выпускаючы са сваiх пальцаў да тае пары, пакуль не зрабiла штык да вiнтоўкi, пакрыўшы яго блiскучым iльдом. I цяпер пальцы яе балелi ад вады i снегу, i яна грэла iх, засунуўшы ў рот.

Коля стаяў убаку, не падыходзячы да Танi.

Аляксандра Iванаўна, зацiкаўленая крыкамi дзяцей, таксама выйшла на двор i пастаяла без футра ля снежнага вартавога. Яна была здзiўлена яго прыгажосцю.

Тонкiя варсiнкi на чорнай сукенцы настаўнiцы пакрылiся шэранню, гранатавая зорачка затуманiлася на яе грудзях, а яна ўсё стаяла, думаючы пра сваё маленства.

I яны таксама калiсьцi ляпiлi фiгуры з снегу. Адну яна запамятала добра. Гэта быў снегавiк у кутку на двары. Уначы, калi двор i цагляны мур залiваў месяц, на яго было страшна глядзець, на круглую распухлую галаву з чорным вугалем замест рота. I аднойчы, зiрнуўшы на снегавiка вечарам з акна, яна спалохалася i заплакала. Нiхто не ведаў, чаго яна плача. А яна не магла заснуць. Усю ноч у месячным святле мроiўся ёй гэты снегавiк, падобны на прывiд невядомых падземных iстот.

I цяпер, праз дваццаць гадоў, настаўнiца азiрнулася: цi няма i тут гэтага страшэннага снегавiка. Не, яна не ўбачыла яго. Тут былi i iншыя фiгуры, зробленыя не так па-майстэрску, як вартавы, але ўсё гэта былi воiны, героi, быў нават волат на канi - фантазiя наiўная i ўзнёслая насялiла ўсе куткi двара.

- Гэта ты зляпiла вартавога? - спытала яна ў Танi.

Таня кiўнула галавой i выняла пальцы з рота.

- Вам холадна, Аляксандра Iванаўна, - сказала яна, - ваша зорачка зусiм пацямнела. Можна мне яе пакратаць?

I Таня, працягнуўшы руку, пацерла зорачку пальцам, i зорачка зноў заблiшчала на гранях.

- Хочаш, я табе падару яе за тое, што ты так добра вылепiла вартавога? спытала настаўнiца.

Таня спалохана спынiла яе:

- Не трэба! Не рабiце гэтага, Аляксандра Iванаўна. Мы помнiм вас усе з гэтай зорачкай. Не трэба адбiраць яе ў другiх.

Таня пабегла да варот, дзе стаяў Фiлька i клiкаў яе да сябе рукой.

А настаўнiца, не спяшаючыся, пайшла да ганка i, пакуль iшла, увесь час думала пра Таню. Як часта яна заўважае ў апошнi час дзяўчынку сумнай i безуважнай, i ўсё-такi кожны яе рух поўны хараства. Можа, сапраўды, каханне кранула сваiм цiхiм дыханнем яе твар?

"Гэта зусiм не страшна, - думала з усмешкай настаўнiца. - Але што гэта яна жуе так старанна? Няўжо зноў яны здабылi ў кiтайца гэту агiдную серу? Так яно i ёсць! Любоў, о мiлая любоў, якую яшчэ можна ўлагодзiць серай!"

Настаўнiца засмяялася цiхенька i пайшла прэч ад дзяцей.

Сапраўды, Фiлька здабыў у кiтайца цэлы кавалак пiхтавай смалы i цяпер ахвотна раздаваў яе ўсiм. Ён даў тым, хто стаяў ад яго направа, i тым, хто стаяў налева, i толькi Жэнi не даў нiчога.

- Чаму ж ты мне не даеш серы? - крыкнула яму Жэня.

- Фiлька, не давай дзяўчатам серы, - сказалi хлопчыкi са смехам, хаця яны ведалi добра, якая шчодрая ў яго рука.

- Чаму ж не даць? - адказаў iм Фiлька. - Я дам ёй самы вялiкi кавалак. Хай падыдзе да мяне.

Жэня падышла.

Фiлька дастаў з кiшэнi маленькi папяровы пакунак i асцярожна паклаў ёй у руку.

- Ты багата мне даеш, - са здзiўленнем сказала Жэня.

Яна разгарнула паперку.

Маленькае, нядаўна народжанае мышаня дрыжучы сядзела ў яе на руцэ. Жэня з крыкам кiнула яго на зямлю, а дзяўчынкi, што стаялi паблiзу, разбеглiся.

Мышаня сядзела на снезе i дрыжала.

- Што вы робiце? - сярдзiта сказала Таня. - Яно ж змерзне!

Яна нахiлiлася i, падняўшы мышаня, падзьмухала на яго, абагрэла сваiм цёплым дыханнем i сунула яго да сябе пад футру за пазуху.

Да натоўпу падышоў чалавек, якога нiхто ў гэтым горадзе раней не бачыў. Ён быў у сiбiрскай шапцы з лiсiнага футра i ў дарожным кажушку. Ногi ж ягоныя былi абуты дрэнна. I гэта заўважылi ўсе.

- Нехта прыехаў сюды, - сказаў Фiлька, - не тутэйшы.

- Не тутэйшы, - пацвердзiлi астатнiя.

Усе глядзелi на яго, пакуль ён падыходзiў. А маленькая дзяўчынка са спрытнымi нагамi нават схапiла яго за кажух.

- Дзядзька, вы iнспектар? - спытала яна.

Ён падышоў да натоўпу, дзе стаяла Таня, i сказаў:

- Скажыце, дзецi, як трапiць да дырэктара?

Усе падалiся назад. Гэта мог быць на самай справе iнспектар.

- Чаму ж вы маўчыце? - спытаўся ён i звярнуўся да Танi: - Праводзь мяне ты, дзяўчынка.

Таня азiрнулася, мяркуючы, што ён гаворыць каму-небудзь iншаму.

- Не, ты, дзяўчынка, ты, з шэрымi вачыма, у якой мышаня.

Таня паглядзела на яго, шырока раскрыўшы вочы i гучна жуючы сваю серу. З-за пляча яе пазiрала мышаня, што прыгрэлася пад каўняром яе футра.

Чалавек усмiхнуўся яму.

I тады Таня выплюнула серу i пайшла да ганка.

- Хто гэта? - запытаўся Коля.

- Гэта, вiдаць, iнспектар з Уладзiвастока, - адказалi яму.

А Фiлька раптам выгукнуў спалохана:

- Гэта герой, даю слова! Я бачыў на ягоных грудзях ордэн.

XIII

А мiж iншым гэта быў пiсьменнiк. Хто яго ведае, чаму ён прыехаў у гэты горад зiмой без валёнак, у адных толькi ботах. Дый боты яго былi не з каровiнай скуры, прашытай, як у старацеляў, жылкамi, а са звычайнага шэрага брызенту, якi ўжо нiяк не мог сагрэць ногi. Праўда, на iм было i доўгае цёплае футра, i шапка з рыжай лiсы. У гэтым футры i шапцы яго бачылi i ў клубе ў пагранiчнiкаў. Казалi, нiбыта ён нарадзiўся ў гэтым горадзе i нават вучыўся ў гэтай самай школе, куды сёння прыйшоў.

Можа, захацелася яму ўспомнiць сваё дзяцiнства, калi рос ён тут хлапчуком, i няхай халодны, а ўсё ж родны вецер дзьмуў у ягоны твар, i знаёмы снег клаўся яму на вейкi. Цi, можа быць, захацелася яму паглядзець, як новыя парасткi шумяць цяпер на беразе яго ракi. А можа, засумаваў ён са сваёй славай у Маскве i рашыў адпачыць, як тыя вялiкiя зоркiя птушкi, што цэлы дзень лунаюць высока над лiманам i потым апускаюцца на нiзкiя ялiны, каб адпачыць тут у цiшынi.

Але Таня думала не так.

Хай сабе гэта не Горкi, думала яна, няхай гэта iншы, але затое ён прыехаў сюды, да яе дадому, у яе далёкi край, каб i яна магла паглядзець на яго сваiмi вачыма, а можа, нават i дакрануцца да ягонага футра рукой.

У яго былi сiвыя валасы на скронях, хаця ён быў не стары, i тонкi голас, якi ўразiў яе.

Яна толькi баялася, каб ён не спытаў яе, цi любiць яна Лушкiна i цi падабаюцца ёй яго ўласныя кнiгi.

Але ён нi пра што не запытаўся. Ён толькi сказаў:

- Дзякуй табе, дзяўчынка. Што ты будзеш рабiць з мышаняткам?

I хаця многiя чулi, што пiсьменнiк нiчога асаблiвага не сказаў, але клопатаў праз яго было ўсiм нямала.

Як добра бывала раней, калi раз у дзесяць дзён Аляксандра Iванаўна па вечарах, пасля заняткаў, займалася з лiтаратурным гуртком.

Яны сядалi за доўгi стол у пiянерскiм пакоi, а Аляксандра Iванаўна сядала ў крэсла. Яна рабiлася нiбыта зусiм iншай, чым у класе, нiбы з далёкага падарожжа прыплывала да iх на нябачным караблi. Яна клала падбародак на свае пераплеценыя пальцы i пачынала раптам чытаць:

Когда волнуется желтеющая нива

И свежий лес шумит при звуке ветерка...

Затым падумае крыху i скажа:

- Не, не гэта хацела я вам сёння прачытаць. Лепш паслухайце вось што:

И он к устам моим приник

И вырвал грешный мой язык.

И празднословный, и лукавый,

И...

Ах, дзецi, я так хачу, каб вы зразумелi, якiм цудоўным бывае паэтава слова, якiм чароўным сэнсам напоўнена яно!

А Фiлька нiчога не разумеў i гатовы быў без жалю вырваць свой язык, якi толькi i рабiў, што калацiўся без толку аб зубы, дапамагаючы яму жаваць усё, што нi трапляла ў рот, а нiводнага такога верша скласцi не мог. Але затое ён выдатна гаварыў, як кiтаец, што стаяў на рагу з лiпучкамi.

"I мала-мала ёсць, - гаварыў ён, - i худа ёсць, i шыбка харошо".

Усе смяялiся з яго.

Потым Жэня чытала вершы пра пагранiчнiкаў, а Таня - апавяданнi. Коля ж заўсёды ўсё крытыкаваў раўнадушна, жорстка i сам нiчога не пiсаў - ён баяўся напiсаць дрэнна.

Але зусiм нядаўна, некалькi дзён назад, Таня прачытала iм сваё апавяданне пра маленькае мышаня, якое пасялiлася ў рукаве старога футра. Яно жыло там доўга. Але аднойчы футра вынеслi з кладоўкi на мароз, i ўпершыню мышаня пабачыла снег. "I як толькi людзям не сорамна таптаць яго, - падумала мышаня, - гэта ж цукар!" - i выскачыла з рукава. Беднае мышаня! Як яно цяпер будзе жыць?

У гэты раз Коля не сказаў нiчога благога. Яго маўчанне Таня прыняла за пахвалу i цэлы дзень i ўсю ноч, нават у сне, адчувала шчасце. А ранiцай парвала апавяданне i выкiнула.

"Няўжо, - думала яна, - нават не пахвала, а маўчанне гэтага дзёрзкага хлопчыка можа зрабiць мяне шчаслiвай?"

Але сёння на занятках было зусiм iнакш.

Дзiўныя турботы апанавалi iх. Дзе дастаць кветак, каб падарыць iх увечары пiсьменнiку? Дзе ўзяць iх зiмой, пад снегам, калi нават звычайны хвошч на балоце, калi нават апошняя траўка ў лесе не засталася жывой?

Усе думалi пра гэта. Таня думала, але нiчога не магла прыдумаць - у яе болей не было кветак.

Тады таўсташчокая Жэня сказала (яна заўжды гаварыла карысныя рэчы):

- У нас дома, у гаршках, расцвiлi царскiя кучары.

- I ў нас, - разам сказалi дзяўчынкi, - зацвiлi кiтайскiя ружы i фуксii.

- У нас... - сказаў Фiлька i ў той жа момант змоўк, таму што яго гаспадыня не трымала кветак у хаце. Яна трымала свiнню, якую яго сабакi, чаго б гэта нi каштавала, хацелi разарваць на кавалкi.

Такiм чынам, назбiралi шмат кветак. Але хто ж аддасць iх яму? Хто пры ўсiх, у вялiкай школьнай зале, дзе будуць ярка гарэць сорак лямпаў, падымецца на драўляную сцэну, i пацiсне пiсьменнiку руку, i скажа: "Ад iмя ўсiх пiянераў..."

- Няхай гэта зробiць Таня! - выгукнуў Фiлька мацней за iншых.

- Хай Жэня, - сказалi дзяўчынкi. - Гэта ж яна прыдумала, як сабраць кветкi.

I хаця яны мелi рацыю, але ўсё ж хлопчыкi спрачалiся з iмi. Толькi Коля маўчаў.

I ўсё ж калi абралi Таню, а не Жэню, ён прыкрыў вочы рукой. I нiхто не зразумеў, што ён гэтым хацеў сказаць.

- Значыць, - сказала Аляксандра Iванаўна, - ты ўзыдзеш на трыбуну, Таня, падыдзеш да госця, пацiснеш яму руку i потым падасi кветкi. Ты скажаш яму тое, што мы тут вырашылi. Памяць у цябе добрая, больш я цябе вучыць не буду. Да пачатку засталося нямнога. Вазьмi кветкi.

I Таня выйшла, трымаючы кветкi ў руках.

"Вось яна справядлiвасць! Вось сапраўдная ўзнагарода за мае ўсе крыўды! думала Таня, прыцiскаючы да сябе кветкi. - Не хто iншы, а я пацiсну вядомаму пiсьменнiку руку, i аддам кветкi, i буду глядзець на яго, колькi захачу. I калi-небудзь потым, як пройдзе многа-многа часу - гадоў так праз пяць, - i я змагу сказаць сябрам, што пабачыла штосьцi на свеце".

Яна ўсмiхалася ўсiм, хто падыходзiў да яе блiзка. Яна ўсмiхалася i Жэнi, не заўважаючы яе злосных позiркаў.

- Дзiўна, чаму ўсё-такi выбралi Таню Сабанееву, - сказала Жэня сябрам. - Я не гавару пра сябе - я не ганарлiвая i мне гэта зусiм не трэба, - але лепш было б выбраць Колю. Ён разумнейшы за яе. А зрэшты, хлопчыкаў лёгка зразумець. Яны выбралi яе таму, што ў яе прыгожыя вочы. Нават пiсьменнiк штосьцi сказаў пра iх.

- Ён назваў iх толькi шэрымi, - сказаў Коля, смеючыся. - Але ты, Жэня, сказала праўду. Яны прыгожыя. I ты, вiдаць, хацела б, каб у цябе былi такiя вочы?

- Чаго-чаго, а гэтага не! - сказала Жэня.

Таня болей не слухала. I кветкi, што трымала яна ў руках, здалiся ёй цяжкiмi, як каменнымi. Яна кiнулася бегчы мiма класаў, мiма вялiкай залы, дзе, рассаджваючыся, грымелi крэсламi.

Яна збегла па лесвiцы i ў пустой цьмянай раздзявальнi спынiлася, задыхаючыся. Яна яшчэ не ведала ўсяго красамоўства зайздрасцi, яна была такая слабая.

"Цi магчыма, каб яна так гаварыла пра мяне? Гэта ж было б недастойна мяне, пiянеркi. Няхай шчасце не ўсмiхаецца мне. Цi не лепш зусiм адмовiцца, чым слухаць такiя словы?"

Ногi не трымалi яе.

"Не, гэта ўсё няпраўда! - сказала яна сабе. - Усё гэта глупства".

А ўсё-такi ёй захацелася пабачыць свае вочы. У раздзявальнi, дзе, нiбыта на лясной прагалiне, заўсёды панавала змрочнае святло, было цiха ў гэтую гадзiну. Вялiкае старое люстра, нахiленае злёгку наперад, стаяла ля белай сцяны. Яго чорная лакiраваная падстаўка заўсёды ўздрыгвала ад крокаў школьнiкаў, калi яны прабягалi мiма. I тады люстра таксама рухалася. Нiбы светлае воблака, праплывала яно наперад, адлюстроўваючы мноства дзiцячых твараў.

Але зараз яно стаяла нерухома. На падстаўцы стаялi чарнiлiцы, толькi што вымытыя вартаўнiком. I чарнiла стаяла тут жа на высокай падстаўцы ў простай бутэльцы, i ў высокай чвэрцi з этыкеткай, i яшчэ ў вялiзнай шкляной пасудзiне. Як многа чарнiла! Няўжо яго трэба аж столькi, каб ёй, Танi, зачэрпнуць кроплю на кончык свайго пяра?

Асцярожна абышоўшы бутэльку, што стаяла на падлозе, Таня падышла да люстра. Яна азiрнулася - вартаўнiка не было бачна - i, паклаўшы на падлюстэрнiк локцi, наблiзiла свой твар да шкла. З глыбiнi яго, больш светлай, чым навакольны змрок, глядзелi на Таню шэрыя, як у мацi, вочы. Яны былi адкрытыя, роўны бляск пакрываў iх паверхню, а ўглыбiнi хадзiлi лёгкiя ценi, i здавалася, што ў iх не было дна.

Так стаяла яна некалькi секунд, здзiўленая, як лясны звярок, што ўпершыню пабачыў сваё адлюстраванне. Потым цяжка ўздыхнула:

- Не, якiя ж гэта вочы!

З пачуццём жалю Таня адсунулася назад i распрамiлася.

I адразу ж, нiбы паўтараючы яе рух, хiснулася на падстаўцы люстра, вяртаючы Танi яе вочы. А бутэлька з чарнiлам раптам нахiлiлася наперад i пакацiлася, зазвiнеўшы аб пустыя чарнiлiцы.

Таня хутка працягнула руку. Але, як жывая iстота, бутэлька вывернулася i пакацiлася далей. Таня хацела злавiць яе на ляту, нават дакранулася пальцамi. Але бутэлька коўзалася, выкручвалася, як спрут, выкiдваючы чорную вадкасць. Яна звалiлася на падлогу нават не вельмi звонка, хутчэй з гукам глiны, што абрываецца з берага ў ваду.

З Таняй здарылася тое, што хоць раз у жыццi здараецца з кожнай дзяўчынкай, - яна разлiвае чарнiла.

- Вось гора! - усклiкнула Таня.

Яна адскочыла, падняўшы левую руку, у якой увесь час трымала кветкi. Усё ж некалькi чорных кропель блiшчала на кволых пялёстках кiтайскiх руж. Але другая рука! Таня з адчаем круцiла ёю перад вачыма, паварочваючы далоняй то ўверх, то ўнiз. Да самага згiбу кiсцi яна была чорная i страшная.

- Цiкава!

Так блiзка ад яе быў гэты воклiч, што ёй падалося, нiбы яна сама сказала гэтае слова. Яна хутка ўскiнула галаву. Перад ёй стаяў Коля i таксама пазiраў на яе руку.

- Цiкава, - паўтарыў ён, - як ты цяпер пацiснеш пiсьменнiку руку. Дарэчы, ён ужо тут i сядзiць зараз у настаўнiцкай. Усе сабралiся. Аляксандра Iванаўна паслала мяне па цябе.

Секунду Таня стаяла нерухома, i ў вачах яе, якiя толькi што глядзелi ў люстру з цiкавасцю, цяпер была пакута.

Проста дзiва, як ёй не шанцуе!

Яна падала яму кветкi. Яна хацела сказаць: "Вазьмi ў мяне i гэта. Няхай iх паднясе Жэня. У яе ж таксама добрая памяць".

I ён забраў бы гэтыя кветкi i, напэўна, разам з Жэняй пасмяяўся б з яе.

Таня жвава адвярнулася ад Колi i памчалася далей памiж радоў дзiцячых футраў, што суправаджалi яе, нiбы строй нерухомых сведак. Ва ўмывальнiку яна знайшла ваду. Яна вылiла яе ўсю да апошняй кроплi.

Яна церла руку пяском, але рука заставалася чорнай.

"Усё роўна ён скажа! Ён раскажа Аляксандры Iванаўне. Ён скажа Жэнi i ўсiм".

Значыць, яна не выйдзе сёння на сцэну, не падорыць кветак i не пацiсне пiсьменнiку руку.

Проста дзiва, як не шанцуе ёй з кветкамi, якiя яна так любiць! То аддае iх хвораму хлопчыку, а той аказваецца Колем, i зусiм iх не трэба было яму аддаваць, хаця гэта былi звычайныя саранкi.

I зараз - гэтыя пяшчотныя кветкi, якiя растуць толькi ў доме! Патрапiлi б яны да другой дзяўчынкi - колькi цудоўных i прыгожых гiсторый магло б з iмi здарыцца! А яна павiнна адмовiцца ад iх.

Таня страсянула з рукi кроплi вады i, не выцiраючы яе, пабрыла з раздзявальнi, не спяшаючыся нiкуды. Цяпер ужо ўсё роўна!

Яна ўзышла па прыступках, абiтых меднай палоскай па краi, i пайшла па калiдоры, заглядваючы ў вокны, каб убачыць на двары сваё дрэва, якое парой суцяшала яе. Але i яго не было. Яно расло не тут, яно расло пад iншымi вокнамi, з другога боку. А насустрач, перасякаючы ёй дарогу, iшоў па калiдоры пiсьменнiк. Яна ўбачыла яго, адарваўшыся на секунду ад акна.

Ён iшоў, таропка перастаўляючы ногi ў сваiх брызентавых ботах, без футра, у доўгай каўказскай кашулi з высокiм каўняром, перацягнутай у талii вузкай папружкай. I блiшчалi яго сярэбраныя валасы на патылiцы, блiшчаў сярэбраны пасак, i гузiкаў на яго доўгай кашулi Танi было не палiчыць.

Вось ён заверне за вугал калiдора да настаўнiцкай i знiкне назаўсёды.

- Таварыш пiсьменнiк! - крыкнула яна з адчаем.

Ён спынiўся. Ён павярнуўся кругом, як на спружыне, i пайшоў ёй насустрач, размахваючы рукамi i зморшчыўшы лоб, нiбы намагаўся загадзя ўспомнiць, што трэба гэтай дзяўчынцы, якая спынiла яго на дарозе. Цi не кветкi яна прынесла яму? Як шмат, як часта дораць яму кветкi! Ён не зiрнуў на iх нават.

- Таварыш пiсьменнiк, скажыце, вы добры?

Ён нахiлiў да яе твар.

- Не, скажыце, вы добры? - з мальбой паўтарыла Таня i павяла яго за сабой у глыбiню пустога калiдора.

- Таварыш пiсьменнiк, скажыце, вы добры? - паўтарыла яна ў трэцi раз.

Што ён мог адказаць на гэта дзяўчынцы?

- Чаго ты хочаш, дружок?

- Калi вы добры, то прашу вас, не падавайце мне рукi.

- А хiба ты зрабiла што-небудзь благое?

- Ды не, не тое! Я хацела сказаць другое. Я павiнна паднесцi вам кветкi, калi вы скончыце чытаць, i сказаць ад iмя ўсiх пiянераў дзякуй. Вы пададзiце мне руку. А як я вам падам? Са мной здарылася няшчасце. Паглядзiце.

I яна паказала сваю руку - худую, з доўгiмi пальцамi, усю выпацканую чарнiлам.

Ён сеў на падаконнiк i зарагатаў, прыцягнуўшы Таню да сябе.

Смех яго ўразiў яе яшчэ болей, чым голас, - ён быў яшчэ танчэйшы i звiнеў.

Таня думала:

"Ён, напэўна, добра спявае. Але цi зробiць ён тое, што я прашу?"

- Я зраблю так, як ты просiш, - сказаў ён ён.

Ён пайшоў, пасмейваючыся i размахваючы рукамi на свой асаблiвы манер.

Гэта была вясёлая хвiлiна ў яго доўгiм падарожжы. Яна прынесла яму задавальненне, i на сцэне ён быў таксама вясёлы. Ён сеў блiжэй да дзяцей i стаў чытаць iм, не дачакаўшыся, пакуль яны сцiхнуць. Яны перасталi. Таня, якая сядзела блiзка, увесь час слухала яго з удзячнасцю. Ён чытаў iм пра развiтанне сына з бацькам - вельмi горкае развiтанне, дзе кожны iшоў выконваць свой абавязак. I дзiўна: яго тонкi голас, якi так уразiў Таню, гучаў цяпер у яго кнiзе iнакш. У iм чулася цяпер медзь - звон трубы, на якi адгукалiся камянi, усе гукi, якiя Таня любiла болей, чым гукi струны пад ударамi пальцаў.

Вось ён скончыў. Вакол Танi крычалi i пляскалi ў далонi, яна ж не наважвалася выняць рукi з кiшэнi свайго швэдара, звязанага з грубай поўсцi. Кветкi ляжалi ў яе на каленях.

Яна глядзела на Аляксандру Iванаўну, чакаючы знаку. I вось усе сцiхлi, i ён адышоўся ад стала, закрыў сваю кнiгу, тады Аляксандра Iванаўна злёгку кiўнула Танi.

Таня ўзбегла па прыступках, не вымаючы рукi з кiшэнi. Яна наблiжалася да яго, хутка перабiраючы нагамi па дошках, потым пайшла павольней, потым спынiлася. А ён глядзеў у яе блiскучыя вочы, не рухаючыся.

"Ён забыўся, - падумала Таня. - Што будзе цяпер?"

Мароз прабег на яе скуры.

- Ад iмя ўсiх пiянераў i школьнiкаў... - сказала яна слабым голасам.

Але ён не забыўся. Ён не даў ёй скончыць: шырока раскiнуўшы рукi, падбег да яе, засланiў ад усiх i, узяўшы кветкi з яе моцна сцiснутай далонi, паклаў iх на стол. Потым абняў яе, i разам яны сышлi са сцэны ў залу. Ён нiкому не даваў да яе дакрануцца, пакуль з усiх бакоў не акружылi iх дзецi.

Маленькая дзяўчынка iшла перад iм i крычала:

- Дзядзя, вы жывы пiсьменнiк, сапраўдны цi не?

- Жывы, жывы, - гаварыў ён.

- Я нiколi не бачыла жывога. Я думала, ён зусiм не такi.

- А якi ж?

- Я думала, тоўсты.

Ён прысеў перад дзяўчынкай на кукiшкi i патануў сярод дзяцей, як у траве. Яны краталi яго рукамi, яны шумелi вакол, i нiколi самая гучная слава не спявала яму ў вушах так соладка, як гэты дзiўны крык, што аглушаў яго.

Ён на момант закрыў вочы рукой.

А Таня стаяла побач, амаль кранаючыся яго пляча. Раптам яна адчула, як нехта сiлiцца выцягнуць яе руку, схаваную глыбока ў кiшэнi. Яна ўскрыкнула i адсунулася. Гэта Коля трымаў яе руку за кiсць i цягнуў да сябе з усяе сiлы. Яна не давалася, сагнуўшы локаць, пакуль не аслабела рука. I Коля выняў яе з кiшэнi, але не падняў угору, як чакала Таня, а толькi моцна сцiснуў сваiмi рукамi.

- Таня, - сказаў ён цiха, - я так баяўся за цябе. Я думаў, што будуць з цябе смяяцца. Але ты малайчына! Не сярдуй на мяне, не сярдуй, я прашу. Мне так хочацца танцаваць з табой у школе на ёлцы.

Нi звычайнай усмешкi, нi ўпартасцi не пачула яна ў яго словах.

Ён паклаў сваю руку ёй на плячо, нiбыта вясёлы танец пачаўся зараз, i яны пачалi кружыцца.

Яна пачырванела, разгублена гледзячы на яго. Пяшчотная ўсмешка асвятлiла яе твар, напоўнiла вочы i вусны. I, нiчога не баючыся, яна таксама падняла сваю руку. Яна зусiм забылася на свае крыўды, i некалькi секунд яе перапэцканая худая рука ляжала на яго плячы.

Раптам Фiлька абняў абаiх. Ён запытальна глядзеў то на Таню, то на Колю, i бестурботны яго твар у гэты раз не выяўляў радасцi.

- Памiрылiся, значыць, - гучна сказаў ён.

Таня зняла руку з пляча Колi i апусцiла.

- Глупства ты гаворыш, Фiлька! - сказала яна, пачырванеўшы яшчэ больш. Ён толькi прасiў мяне, каб я запрасiла яго да сябе заўтра на свята. Але я не запрашаю. А наогул, няхай прыйдзе, калi яму так ужо хочацца.

- Так, так, -злёгку ўздыхнуў Фiлька, - заўтра Новы год, я памятаю - гэта тваё свята. Я прыйду да цябе з бацькам, ён прасiў мяне. Можна?

- Прыходзь, - паспешлiва сказала Таня. - Можа, у мяне не будзе сумна. Прыходзь, - сказала яна i Колю, дакрануўшыся да яго рукава.

Фiлька з сiлай працiснуўся памiж iмi, а за iм натоўп, якi iмкнуўся наперад, як шырокая рака, развёў iх.

XIV

Навагодняя ноч прыходзiла ў горад заўсёды цiхая, без завей, парой з чыстым небам, часам з тонкай iмглой, што загаралася ад кожнага мiгцення зоркi. А вышэй за гэтую iмглу, над ёй, у вялiзным на паўнеба крузе, хадзiў па сваёй дарозе месяц.

Гэтую ноч Таня любiла болей, чым самую цёплую ўлетку. Гэтай ноччу ёй дазвалялася не спаць. Гэта было яе свята. Свята ёсць свята, калi яно тваё i калi вакол цябе таксама радуюцца. А ў гэтую ноч у горадзе нiхто не спаў. Снег скiдвалi з тратуараў на дарогу i хадзiлi адзiн да аднаго ў госцi, i ўначы чулiся песнi, рыпелi крокi па снезе.

У гэты дзень мацi нiколi не працавала, i Таня, прыйшоўшы са школы, яшчэ з парога крычала:

- Стойце, без мяне пiражкоў не рабiце!

А мацi стаiць пасярод пакоя, i рукi ў яе выпацканы цестам. Яна адводзiць iх назад, як два крылы, якiя гатовы падняць яе ў паветра. Але мацi застаецца на зямлi. Яна нахiляецца да Танi, цалуе яе ў лоб i кажа ёй:

- Са святам цябе, Таня, з вакацыямi. А мы яшчэ нiчога не пачыналi рабiць, чакаем цябе.

Таня, кiнуўшы кнiгi на палiцу, спяшалася надзець сваю старэнькую ў чорных мушках сукенку. Яна ледзьве надзявала яе. Яе падрослае за год цела напаўняла яе, як вецер, што дзьме ў ветразь са спрыяльнага боку. I мацi, гледзячы на Танiны плечы, пачынала кiваць галавой:

- Вялiкая, вялiкая!

А Таня, не баючыся запэцкацца ў цесце, хапала яе ззаду за рукi i, падняўшы невысока ад зямлi, праносiла праз увесь пакой.

- Ты надарвешся! - крычала спалохана мацi.

Але мацi была лёгкая. Лягчэй вязанкi сухой травы была гэтая ноша для Танi.

Яна асцярожна апускала яе на падлогу, i абедзве глядзелi, сумеўшыся, на старую, што стаяла ў дзвярах.

- Падурнелi абедзве, - гаварыла старая, - забылiся на цеста!

I тады надыходзiлi самыя прыемныя гадзiны. Усё, што ўвечары Таня пiла i ела i чым частавала сяброў, - усё яна рабiла сама. Яна церла чорнае зерне маку, выцiскаючы з яго белы сок, падобны на малако адуванчыка. Яна бегала штохвiлiны ў кладоўку. А ў кладоўцы такi страшэнны холад! Усё змерзлася. Усе рэчывы змянiлi свой выгляд, свой стан, на якi асудзiла iх прырода. Мяса было цвёрдае, як камень. Таня пiлавала яго маленькай пiлкай. А малако кавалкамi ляжала на палiцы. Таня крышыла яго нажом, а з-пад нажа сыпалiся ёй на рукi доўгiя валокны i пыл, падобны на пыл канiфолi. Потым яна прыносiла хлеб. Ён сiвеў у кладоўцы, як стары. З кожнай яго поры веяла смерцю. Але Таня ведала, што ён жывы, што ўсё жыве ў яе кладоўцы. Нiшто не памерла. Яна ставiла мяса i хлеб на агонь i давала iм жыццё. I мяса мякчэла, пускаючы сок, малако пакрывалася пенай, i хлеб пачынаў дыхаць.

Потым Таня хадзiла на лыжах у гай. Яна збягала па палогаму схiлу ўнiз, дзе з-пад снегу былi бачны толькi вярхушкi маладзенькiх пiхтаў. Яна выбiрала адну, самую маладую, хвоя якой была больш блакiтная. Яна зразала яе вострым нажом i на плячах прыносiла дахаты.

Гэта было маленькае дрэўца, якое Таня ставiла на табурэт. Але i на маленькай пiхце знаходзiла яна некалькi кропель смалы, якую любiла жаваць. I пах гэтай смалы доўга жыў у хаце.

Упрыгожанняў на пiхце было мала: яе блакiтная хвоя, на якой блiшчала ад свечак канiцель, па галiнах спаўзалi срэбныя танкi, залатыя зоркi спускалiся на парашутах унiз. Вось i ўсё.

Але як добра было ў гэты шчаслiвы дзень! Заходзiлi госцi, i Таня радавалася сябрам. А мацi заводзiла для iх патэфон, якi прыносiла з сабой з бальнiцы.

I сёння павiнна быць не горш. Прыйдзе iх бацька, прыйдзе Коля... Цi прыйдзе ён?

"Я, здаецца, пакрыўдзiла яго зноў, - падумала Таня. - Навошта? Якая дзiўная iстота чалавек, калi два словы, сказаныя дурным хлопчыкам Фiлькам, могуць замуцiць ягоную радасць, затрымаць добрыя словы, што гатовы вырвацца з сэрца, спынiць працягнутую для сяброўства руку!"

Танi захацелася паглядзець на сваё плячо, дзе нядаўна некалькi секунд ляжала рука Колi. Нiякага знаку не было на плячы.

Але затое, павярнуўшы галаву, убачыла яна мацi, што ўважлiва глядзела на яе.

Мацi трымала яе дзённiк - школьную ведамасць. Не ўсё было ў гэтым сшытку так выдатна, як раней, але мацi ў гэты раз маўчала. I позiрк яе, звернуты да дачкi, быў задумлiвы i жаласлiвы, нiбы разглядвала яна не Таню, а маленькую iстоту, якую некалi гушкала на каленях.

Мацi была ўжо апранута ў святочную сукенку з чорнага шоўку. I як стройна трымалася сёння яе галава, якiмi цяжкiмi i блiскучымi былi валасы на патылiцы! Хiба ёсць у свеце чалавек, прыгажэйшы i мiлейшы за яе?

"Як не можа зразумець гэта бацька?" - падумала Таня.

Некалькi ватных пушынак прычапiлiся да сукенкi мацi. Таня садзьмула iх сваiм дыханнем.

- Хутка прыйдзе бацька, - сказала яна.

- Так, я чакаю, - сказала мацi, - i Надзея Пятроўна прыйдзе. Я прасiла яе прыйсцi.

- Лепш бы яна не прыходзiла! - мiжволi ўсклiкнула Таня.

- Чаму, Таня? - запытала мацi.

- Не трэба.

- Чаму ж усё-такi, неразумнае дзiця?

Але замест адказу Таня пакружыла мацi вакол свайго маленькага дрэўца, увесь час баючыся, што, можа стацца, i дарослыя прыкiдваюцца таксама, як i дзецi: яна кружыла яе доўга.

Рып крокаў i тупат на ганку спынiў iх гульню.

- Тата прыйшоў, - сказала мацi са смехам. - Перастань.

Таня адскочыла ў кут.

- Коля прыйшоў, - сказала яна, пабялеўшы.

Але не, гэта прыйшлi iншыя - тры дзяўчынкi, з якiмi Таня сябравала ў атрадзе.

Таня выйшла да iх з кутка.

- А танцаваць у цябе можна? - запыталiся дзяўчынкi, хаця з марозу вочы iх нiчога не бачылi i твары былi чырвоныя.

- Можна. Сёння ўсё можна! - сказала Таня. - Я зараз завяду патэфон.

Гучная музыка запоўнiла ўвесь дом, як сонца, залiла яго гукамi, набiла да самага даху.

Потым прыйшоў бацька з Надзеяй Пятроўнай. Ён некалькi разоў абняў Таню i павiншаваў яе са святам, а Надзея Пятроўна падарыла ёй тарбасы i маленькую даху, усю вышытую бiсерам.

А Колi не было.

I мацi запытала:

- А дзе ж Коля?

- Вось упартае хлапчаня! - сказаў бацька. - Нi за што не хацеў iсцi разам з намi. У мяне, кажа, свой падарунак Танi, я прынясу яго сам.

Услед за iмi прыйшоў Фiлька з бацькам, з мацi i з трыма маленькiмi братамi, якiя прыехалi на сабаках да яго ў горад. Усе яны былi смуглыя i сталi ў рад перад Таняй, пакланiўшыся ёй, як гаспадынi, нiзка. Потым усе, як адзiн дасталi з кiшэняў хусткi, складзеныя ў чатыры столкi, i выцерлi iмi насы. I паляўнiчы ганарыўся iх паводзiнамi, а мацi спакойна курыла люлечку, абiтую меднымi цвiкамi. I цвiкi гэтыя блiшчалi пры свечках.

Дзяцей падымалi на рукi, i Таня цалавала iх, усiх без разбору, зрэдку аглядаючыся на сваю мацi. Тая ўвесь вечар стаяла з Надзеяй Пятроўнай, трымаючы яе пад руку, хаця Таня ўжо некалькi разоў намагалася iх разлучыць: то прасiла патрымаць яе маленькую даху, то памагчы надзець тарбасы. Але кожны раз, з усмешкай паляпаўшы Таню па плячы, мацi вярталася на сваё месца да Надзеi Пятроўны, па-сяброўску размаўляючы з ёй.

Госцi зноў папрасiлiся танцаваць.

Таня падышла да патэфона, радуючыся, што хоць на секунду можа павярнуцца да ўсiх спiной.

Яна старанна круцiла ручку, i чорны блiскучы круг круцiўся перад яе вачыма, i, працавiтая, як конь, iголка хадзiла па сваёй баразёнцы. Яна спявала ў тры галасы i спявала ў адзiн, яна iграла, iграла, нiбы цэлы хор медных труб i флейт, як светлыя духi, пасялiўся на яе вастрыi.

А Колi не было.

- Дзе ж ён? - думала Таня з тугой.

За яе спiной, калышучы маленькую пiхту i вялiкi папяровы абажур пад столлю, танцавалi дзецi. З iмi разам танцаваў бацька. Ён быў вельмi вясёлы сёння i скакаў цудоўна, захапляючы дзяцей.

- Паглядзi, Таня, - гаварыла штохвiлiнна мацi, - гэта ж бацька танцуе!

- Так, - адказала Таня, - я бачу, мама, ён танцуе вельмi хораша.

Яна глядзела на бацьку. Але думкi i позiрк яе блукалi. I хутка яна злавiла сябе на тым, што бацька, i танец яго, i весялосць мала прыцягваюць яе ўвагу. А зусiм нядаўна колькi горкiх i салодкiх пачуццяў цяснiлася ў яе сэрцы пры адной толькi думцы пра бацьку! Што з ёй? Яна ўвесь час думае пра Колю.

"Дзе ён цяпер? У Жэнi сёння таксама ёлка".

Але тут Фiлька з братамi пачаў цiха кружыцца, пашыраючы круг. Яны закiдвалi ногi мякка, ледзь падымаючы iх з падлогi, i то адзiн з iх, то другi клiкаў да сябе Таню. Яны танцавалi танец, якi звычайна танцуюць вясёлыя эвенкi на пясчаным беразе Тугура ў час, калi ўзыходзiць над лесам месяц.

Таня ўвайшла ў iх кола. Яна танцавала, штохвiлiнна пазiраючы на дзверы.

- Малайцы! - крыкнуў у захапленнi бацька. - Чорт пабяры, мы будзем сёння весялiцца! Таня, папрасi ў мамы вiна. Я маю для вас яшчэ адзiн падарунак.

Мацi сказала:

- Бацька, не дурэй. Вiна iм нельга.

- Я ведаю цвёрда толькi адно, - сказаў бацька: - Нельга есцi воўчыя ягады. А вiна - па кроплi можна.

- Па кропельцы можна, - паўтарылi дзецi.

I нянька прынесла на вялiкiм падносе бутэльку салодкага вiна. А ўслед за нянькай зайшоў зусiм малады чырвонаармеец Фралоў. Ён быў у кажусе шафёра, усмiхаўся ўсiм хiтрай усмешкай, а ў руцэ трымаў вядро.

- Фралоў, дружок, - сказаў бацька, - пакажы-тка наш падарунак дзецям.

Дзецi самi зазiрнулi ў вядро, але ўбачылi там толькi снег.

- Што гэта? - спыталiся яны. - Тут снег i больш нiчога няма.

- А вось зараз, дзецi, - сказаў Фралоў.

I, запусцiўшы руку ў вядро, ён дастаў з-пад снегу вялiкi апельсiн, потым яшчэ два i яшчэ. Дзецi крыкамi сустрэлi гэтыя плады. Яны бралi iх у рукi i адразу ж клалi назад, таму што апельсiны былi халодныя i цвёрдыя. Трымаць iх было цяжка, як жалеза, якое доўга ляжала на марозе.

- Пачакайце, дзецi, - сказаў смеючыся бацька. - Iх трэба спачатку размарозiць. I тады - даю слова - яны спадабаюцца вам.

Ён апусцiў апельсiн у халодную ваду, i на паверхнi яго праз iмгненне выступiў лёд. Ён пакрываў яго тонкай скарынкай, i апельсiн блiшчаў, як шар на маленькай пiхце. Бацька ўдарыў па скарынцы нажом, яна раскалолася на часткi, i з асколкаў лёду, якiя раставалi хутка на далонi, выйшаў круглы i свежы плод. Незнаёмы i цудоўны на Поўначы быў ягоны пах i колер. I маленькi брат Фiлькi баяўся яго i не еў.

Сам жа Фiлька прынёс свой апельсiн бацьку.

- З'еш яго, - сказаў паляўнiчы, без усялякага здзiўлення гледзячы на гэты дзiўны плод. - Ён падараваны табе сябрамi i не можа быць шкодным. Калi б ён не быў такi вялiкi, я палiчыў бы яго за ягаду, што ўпала з рабiны на зямлю, i пачысцiў бы iм сваю люлечку, на якой медзь так хутка цямнее ад холаду ў нашым лесе. Аднак, - дадаў ён з гонарам, - рабiна ў нас таксама бывае буйная перад марозам.

Ён адхiлiў апельсiн рукой. Ён быў ужо стары i не хацеў аддаваць перавагу таму, што не расло ў яго родным лесе.

Тады Фiлька сунуў свой апельсiн за пазуху, каб падзялiцца iм з Таняй. Нiчога не мог ён з'есцi адзiн - нi салодкага кораня, якi знаходзiў у лесе, нi веснавой абалоны лiп, нi чмялiнага мёду, нi кiслага соку мурашак.

Але Танi не было ў натоўпе яе гасцей. Куды яна пайшла? Яна была сёння сумная.

Фiлька зазiрнуў у другi пакой, дзе было цёмна i на ложках ляжалi футры.

Яе i тут не было. Тады ён пайшоў на кухню i ў сенцах убачыў Таню. Яна непрыкметна прабiралася да дзвярэй. Яна была апранутая ў кажушок i, нагнуўшыся, зацягвала на шчыкалатках раменьчыкi сваiх новых тарбасаў.

Фiлька моўчкi адсунуўся, засланiў яе ад позiркаў гасцей.

Таня выйшла на ганак. Паветра слупамi падымалася ўгору. I на страшэннай вышынi ператваралася ў тонкiя аблокi, што валачылiся па асветленым небе. I скрозь iх, нiбы скрозь празрыстае шкло, затуманенае дыханнем, глядзеўся невялiкi халодны месяц.

Таня ступiла на снег, стараючыся не рыпець. Лёгкая зiхатлiвая iмгла пасыпалася ёй на плечы, на твар. Яна правяла рукой па сваёй непакрытай галаве i выйшла за вароты. Яна перабегла вулiцу i спынiлася ля дома, дзе жыла Жэня. Яна ўся патанула ў сумётах.

Таня прысела на снег i пасядзела трохi, саромеючыся зазiрнуць у акно. Потым стала на сумёт. Акно было якраз перад вачыма. I скрозь шкло было бачна святло, падобнае на месяц сваёй смутнай белiзной. Гэта гарэлi свечкi на ёлцы. А вакол яе рухалiся дзецi. Ценi iх праплывалi мiма нерухомага позiрку Танi, i ў кожнай яна пазнавала Колю.

Галава яе палала на марозе.

А яна ўсё глядзела. I ценi плылi i плылi, як у цьмяным царстве вады. I толькi адна заставалася нерухомай, больш глыбокай i нерухомай, чым iншыя, цень вялiзнай рыбы з апушчаным хвастом. Але i яна таксама паплыла. Яна рухалася то ўверх, то ўнiз, то станавiлася ўпоперак усяго шкла. I нават бурбалкi, што яна выпускала з рота, былi добра бачны.

"Што гэта? - з дзiкiм страхам падумала Таня. - Дык гэта ж акварыум Жэнi, якi стаiць на акне".

Але вось чыесьцi цёмныя рукi пацягнулiся да акна, i рыба знiкла. Знiкла i ўся чароўная карцiна, якая доўга займала Таню. Нехта спiной засланiў акно.

Блiзка стукнулi дзверы на ганку. Таня хутка прысела. Яна слiзганула з сумёта i, пераскокваючы цераз снег, цераз лёд, праз мёрзлыя дошкi палiсада, памчалася прэч.

Яна бегла немаведама куды, блукала без напрамку, пакуль хваляванне яе не сцiхла. Але якая глыбокая журба ўсё яшчэ цяснiла яе iстоту!

Таня не адважвалася зайсцi ў свой дом. Яна пастаяла яшчэ на двары пад плотам за ствалом бярозы, якая схавала яе ад усiх.

- Што гэта са мной? - гаварыла яна, невядома да каго звяртаючыся. - Што са мной? Адкуль усё гэта, скажыце мне хто-небудзь!

Бяроза маўчала, i шумела адна толькi ялiна, неахвотна прапускаючы скрозь хвою халоднае паветра.

Фiлька выйшаў без шапкi на ганак i цiха паклiкаў Таню. Яна не азвалася. Ён зазiрнуў нават за браму i пайшоў назад. I толькi калi ён схаваўся, Таня вярнулася ў дом. Яна ўвайшла ў свой пакой, дзе дзецi па-ранейшаму кружылiся вакол яе бацькi. А на крэсле стаяў Коля i мяняў згарэлыя на пiхце свечкi. Калi Таня ўбачыла яго, у яе перахапiла дыханне. Яна пахiснулася. Валасы яе былi вiльготныя ад iнею, уся вопратка ў снезе.

- Таня, дзе ты была? - спытаў з трывогай бацька.

- Я выходзiла на вулiцу падыхаць. У мяне закруцiлася галава.

- Тады iдзi лажыся на мой ложак, - сказала мацi.

Коля саскочыў з крэсла i падышоў да Танi зусiм блiзка.

- Пачакай, - сказаў ён, - я хачу паказаць табе свой падарунак. Я хадзiў па яго далёка да знаёмага кiтайца.

Ён прынёс ёй спачатку цэлую кучу матылёў - тонкiх чарвячкоў, чырванейшых за ягады шыпшыны ў лесе. Яна паклала iх на печ, дзе сушылiся дровы. Потым ён паказаў ёй маленькi акварыум, дзе плавала залатая рыба. Яна была вялiкая, з апушчаным хвастом, падобным на доўгую сукенку. Яна штурхалася ў шкло. Яна ледзьве змяшчалася ў сваiх празрыстых сценах. Лiсточкi зелянiны плавалi зверху па вадзе.

Таня сказала:

- Ты хадзiў па яе да кiтайца? I зусiм дарэмна. Я не трымаю, як Жэня, рыбак за шклом на акне. Прыйдзецца яе засмажыць.

Коля ссунуў бровы, вочы яго пацямнелi, зрабiлiся непранiкальныя. Ён як быццам не чуў слоў Танi. Толькi рукi яго аслабелi, акварыум захiстаўся, рыба, пляснуўшы хвастом, усплыла наверх, i некалькi кропель вады вылiлася цераз край на падлогу.

Коля падышоў да старой, якая ўвесь вечар стаяла ў дзвярах.

- Няня, - сказаў ён, - засмажце гэтую рыбу з бульбай. Таня просiць.

- Так, так, - сказала Таня, - засмажце яе, няня. Яна вельмi смачная. Яна з пароды карасёвых.

I падышоўшы да бацькi, яна ўзяла яго за рукi.

- Тата, мы будзем з табой сёння многа танцаваць. Ты добра танцуеш.

I вось ногi яе, што так многа выбегалi па сумётах i па снезе, зноў пачалi рухацца - цяпер па гладкай падлозе. Яна станавiлася на дыбачкi, каб пакласцi руку на плячо бацькi. I калi галава яе, злёгку закiнутая назад, стамлялася, Таня нахiлялася i лбом прыцiскалася да ягонага рукава. А рукi бацькi злёгку пагойдвалi яе. Яна хiлiлася туды i сюды, як рачная трава, што вырасла на цiхай плынi. I ён быў шчаслiвы, усмiхаўся. Нарэшце ён быў узнагароджаны за свае намаганнi, якiя здавалiся яму сёння дарэмнымi: за свае багатыя падарункi, за вясёлыя танцы, за апельсiны ў лёдзе, за некалькi кропель вiна, якiя дазволiў ён выпiць дзецям.

Мацi хадзiла сярод гасцей таксама шчаслiвая. Хаця кожны крок яе быў стрыманы, але твар жывы, i нават голас быў у яе iншы.

Таня танцавала i з мацi, i з Надзеяй Пятроўнай i, стамiўшыся, спынiлася ў кутку за сваiм прыбраным дрэўцам. Побач з ёй ля акна стаяў адзiнока Фiлька. Пра яго яна зусiм забыла: за ўвесь вечар не сказала яму нi слова.

Фiлька некалькi разоў паклiкаў яе. Яна ўзняла на яго свой няўважлiвы позiрк.

- А заўтра нехта з Колем пойдзе на каток, - сказаў Фiлька.

- Ты хiба? - спытала Таня.

Фiлька пакiваў галавой.

- Дык хто ж?

- Жэня.

- А-а...

Таня схапiлася за дрэўца. Яно захiсталася пад цяжарам яе рукi, i срэбны шарык звалiўся i пабiўся аб падлогу. Таня наступiла на асколкi нагой.

- Што яшчэ прасiў цябе сказаць мне Коля?

Але Фiльку ўжо стала шкада яе.

Яго твар, цёмны, як у бацькi i братоў, блiшчаў пры святле свечак.

Ён сказаў:

- А я магу свечку з'есцi.

Таня моўчкi глядзела на яго. А Фiлька сапраўды ўзяў з пiхты запаленую свечку, пагасiў яе i пачаў жаваць. Таня схамянулася.

- Што ты робiш, Фiлька? - закрычала яна. - Можа, гэта шкодна!

- Ты што, Таня, гэта зусiм не шкодна, - сказаў Фiлька. - Гэта не так смачна, але затое смешна. Праўда?

Сапраўды, Таня не магла ўтрымацца ад смеху.

А на вачах у Фiлькi загарэлiся слёзы. Яны, быццам агеньчыкi, свяцiлiся з-пад ягоных тоўстых павек. Ён усё жаваў i жаваў.

"Чаму ён быццам плача?"

Таня азiрнулася, але не знайшла нiкога, праз каго Фiлька мог бы плакаць.

"Можа, у гэтыя дзiцячыя свечкi падмешваюць якое-небудзь горкае рэчыва?"

Яна сiлай адабрала ў яго свечку.

- Ты захварэеш, Фiлька, - сказала Таня. - А ранiцай я хацела пайсцi з табой на спектакль у школу. I навошта ты, - дадала яна, - паказваеш дзецям дурныя прыклады? Паглядзi.

Побач з Фiлькам стаяў яго маленькi брат i таксама жаваў свечку. Але ён, напэўна, не адчуваў пры гэтым нiякай горычы. Яго твар з шырокiмi скiвiцамi быў толькi хiтраваты i выказваў поўнае задавальненне.

А ў руцэ ён трымаў апельсiн.

XV

Госцi разышлiся за поўнач, i Таня ўсiм пажадала шчасця: сваiм дружным i нядружным сяброўкам, i паляўнiчаму, i Фiльку, i бацьку, i мацi, i Надзеi Пятроўне.

I Колю сказала:

- З Новым годам, Коля! Будзь, сябра, шчаслiвы i забудзем пра гэтую дурную рыбу.

Яна вырашыла болей не думаць пра яго.

А сярод ночы Таня спалохана прачнулася. З лiчынак, што яна ўчора паклала на печ, вывеўся малады камар. Можа, гэта быў i стары камар, якi абагрэўся памiж матылёў на печы, але толькi ён раптам ажыў i зазвiнеў.

Гэта было так страшна! Ён звiнеў сярод ночы ўзiмку, калi яму зусiм не трэба звiнець.

Таня сядзела на ложку, гледзячы ў цемру, i слухала гэты звон, гэтае трапятанне камарыных крылаў, а сэрца яе стукала моцна, нiбы ляскотка начнога вартаўнiка.

Няўжо гэты слабенькi гук мог яе спалохаць?

"Трэба яго забiць", - падумала Таня.

Але камар папiшчаў яшчэ трохi i змоўк. Ён памёр сам.

Таня зноў заснула i ранiцай прачнулася з радасцю.

Мацi пайшла ўжо ў бальнiцу на дзяжурства, але гэта не засмуцiла Таню. Якое раздолле было ў яе на душы, якiм лёгкiм стала яе цела - яно нiбыта згубiла сваю вагу.

"Што гэта, - думала яна, - вакацыi? Цi, быць можа, на самай справе каханне, пра якое без усякага сумнення гаворыць тоўстая Жэня? Ну i няхай каханне... Няхай яно... Але я буду з iм сёння танцаваць на ёлцы. I я пайду на каток. Я iм не буду перашкаджаць. Я пастаю там з краю за сумётам i пагляджу, як яны будуць катацца. I, можа, у яго на каньку развяжацца якi-небудзь раменьчык. Тады я завяжу яго сваiмi рукамi. Так, я зраблю гэта абавязкова".

I пакуль Таня мылася i снедала, яна ўвесь час думала пра гэта. I вочы яе ззялi, i новым уражаннем здаваўся ёй кожны яе крок, кожны рух рукi.

Яна натачыла канькi, перавязала iх моцна раменьчыкамi i паклiкала старога сабаку, кiнуўшы яму на снег кавалачак цукру. Той пашукаў яго, тыцкаючы пысай у розныя месцы, але пры сваiм слабым нюху так i не змог знайсцi.

I ўсё-такi бедны Тыгр i гэтым разам пайшоў з ёю. Але, як потым разважыў ён сваiм старэчым розумам, гэта было абсалютна дарэмна. Яны дарма прастаялi цэлую гадзiну на рацэ ля катка, хаваючыся за кожны сумёт. Нiкога яны тут не напаткалi. Пуста было вакол. А тое, што яны ўбачылi ўнiзе на рацэ, было нават небяспечна. З-за далёкага мыса, пакрытага лесам, цiха краўся вецер, ён краем чапляў скалы i з сiпеннем здуваў снег з камення.

Так прастаялi яны з Таняй даволi доўга i пайшлi назад. Але толькi яны паднялiся наверх па сцежцы за рыбаковымi хатамi, як адразу ж убачылi Колю. Ён iшоў, падтрымлiваючы Жэню, а яна нахiлялася, коўзалася па ледзяных дарожках, раскатаных дзецьмi рыбакоў. У руках яны трымалi канькi.

Таня завярнула налева ў завулак i стаiлася за хатай, схаваўшы свае канькi ў сумёт. Тыгр прысеў побач, гледзячы на яе. Ён не разумеў яе.

Вось Коля прайшоў мiма, нiчога не прыкмецiўшы, а яна ўсё стаяла. Тыгр паскуголiў трошкi, лапы яго задрыжалi. Ён успомнiў пах птушыных костак, якiя Коля часта прыносiў яму, i сумленне яго заныла. Ён з вiскам скочыў з-за хаты i кiнуўся следам за Колем. Той азiрнуўся.

- Тыгр, ты тут? - сказаў ён здзiўлена. - А дзе ж Таня?

А Таня - вось яна - выйшла з завулка i стаiць: хавацца больш няма чаго. Твар яе залiвае яркая фарба, гусцейшая, чым гэта магло быць ад халоднага ветру, якi яшчэ з ранiцы дзьмуў з усходу.

- Тыгр, - сказала яна, - хадзi зараз жа сюды.

Коля пакланiўся Танi i пайшоў ёй насустрач, як папала размахзаючы канькамi.

- Ты была ўжо на катку, так рана? - спытаў ён. - А я думаў, ты з Фiлькам пайшла на спектакль у школу.

Таня стаяла нерухома, павярнуўшы твар убок, i словы дрэнна слухалiся яе, хаця яна гаварыла ганарлiва:

- Я зусiм не была на катку, ты ж бачыш, што канькоў у мяне няма. Фiлька сказаў табе праўду. Мы iдзём з iм у школу на спектакль.

Коля зiрнуў на Танiны рукi. Так, канькоў яна не трымала ў руках, не было iх i на плячы.

- Дык гэта праўда? Выдатна! - сказаў ён. - У такiм разе, Тыгр, хадзi сюды.

Таня крыкнула:

- Тыгр, нi з месца!

I стары сабака застаўся на месцы, хаця пах смачных костак не iшоў у яго з галавы. Ён пасядзеў яшчэ крышку каля Танi, i, можа, падумаў, што яму рабiць у такiм цяжкiм выпадку, i, успомнiўшы, вiдаць, пра свае справы, кiнуўся назад у завулак, пакiнуўшы дзяцей адных.

Услед за iм шпаркiмi крокамi пайшла i Таня.

Яна iшла, стараючыся не азiрацца назад.

"Не, я не буду больш хавацца ад Колi за хатамi i сумётамi, - думала Таня, iдучы па вулiцы. - Я не завяжу яму раменьчык на каньках, i нiколi не трэба гэтага рабiць".

I як мала нi жыла Таня на зямлi i як доўга ёй яшчэ нi заставалася жыць, але яна рашыла ўсё астатняе жыццё нават не ўспамiнаць пра Колю, забыць думаць пра яго. Ёсць жа на свеце радасцi лепшыя, чым гэтая, i, напэўна, больш лёгкiя.

Яна iх ведала раней, яшчэ зусiм нядаўна ловячы фарэль у рацэ цi слухаючы гукi горна на лiнейцы ў адным радзе з iншымi.

I Фiлька зараз чакае яе ў школе на спектаклi, i ля адкрытых варот тоўпяцца яе сябры.

Нарэшце яна можа проста глядзець па баках, нi пра што не думаючы, можа разглядаць свой родны горад. Ён таксама прыносiць ёй радасць. Ён невялiкi, але, як i яна, сябруе з яе небам, з чорнымi ад хвой лясамi. I вясной рачныя арлы любуюцца iм з вышынi. Ён i цяпер, узiмку, прыгожы. I ён не ўвесь драўляны. Яго прыстань каменная, i школа каменная, i каменны новы дом, у якiм плавяць золата. А колькi новых дарог бяжыць да яго з лесу i зноў уцякае ў лес, дзе ў самай глыбiнi днём i ўначы чутно дыханне высокiх труб, плыве новы дым над вяршалiнамi кедраў! А колькi машын праходзiць праз горад, абкруцiўшы ланцугамi свае колы, каб яны не коўзалiся па снезе!

А вось i стары меднiк таксама праходзiць праз горад i крычыць на скрыжаваннях: "Лудзiць, паяць!" Вясной ён носiць сваю маленькую рэйку на плячах, а зiмой цягне яе на вяроўцы па снезе, i яна слiзгоча, палягчаючы яму працу, - бяжыць за меднiкам, як сабачка. Каму што трэба - слiзгацца цi не слiзгацца. Хiба гэта блага?

I, праводзiўшы вачыма меднiка, якi грукатаў жалезам, Таня пакрочыла шырэй, хутчэй пабегла наперад да адчыненых варот школы.

Каля школы тоўпiлiся дзецi. Але дзiўна, яны не заходзiлi, а выходзiлi з варот. Яны з крыкам беглi насустрач Танi, i яна доўга не магла зразумець iх словы.

- Буран, - крычалi яны, - буран! Нiякага спектакля не будзе!

Мацi, хутаючыся ў футра, хапалi малых за рукi i вялi дадому. Iншых забiралi бацькi.

З варот выйшла Аляксандра Iванаўна, ведучы за сабой тую самую дзяўчынку, хуткiя ногi якой так часта перабягалi Танi дарогу. А за другую руку настаўнiцы трымаўся маленькi хлопчык, каторы, як здавалася, нiкуды не хацеў iсцi.

Таня ўважлiва агледзелася вакол. Яна ўзняла вочы i ўбачыла неба, падзеленае рэзка на два колеры - чорны i сiнi. Чорным яно было злева, на ўсходзе, i стаяла там прамой сцяной. I сцяг на гарадской каланчы ляцеў наперад, таксама прамы, як струна. На горад насоўваўся буран. Ён плыў высока, ён яшчэ не апускаўся на зямлю.

Таня паглядзела на паветра скрозь пальцы. Яно было цёмнае i густое.

"Буран, - з трывогай падумала Таня, - а яны на рацэ".

- Буран! - крыкнула Аляксандра Iванаўна. - Вяртайся, Таня, дадому. Скажы пра гэта ўсiм, каго сустрэнеш.

Але Таня не павярнула. Яна падбегла блiжэй.

- Я не баюся бурану, - сказала яна. - Я дапамагу вам. Дайце мне дзяўчынку, я завяду яе дадому.

- Яна жыве далёка, каля ракi, дзе баржы.

- Нiчога, я ведаю, дзе яна жыве.

- Ну, добра, адвядзi, а я павяду хлопчыка. Толькi глядзi, хутчэй вяртайся дадому, - неспакойна сказала настаўнiца.

- Я зраблю ўсё добра, - таропка сказала Таня, - не хвалюйцеся, Аляксандра Iванаўна.

Яна схапiла дзяўчынку за руку, i ўдваiх яны пабеглi па доўгай вулiцы, дзе, не гледзячы на поўдзень, гаспадынi зачынялi аканiцы на вокнах i запальвалi ў дамах агнi.

Яны беглi хутка, не спыняючыся, толькi вецер на скрыжаваннях затрымлiваў iх.

Ля ракi з вышынi Таня ўбачыла баржы, занесеныя снегам па самыя мачты. А направа - каток. Шырокi i роўны лёд быў чысты ад снегу. Па краях яго на ўбiтых колах вiселi гiрлянды з яловых лапак. Яны матлялiся, як снасцi на шхуне, якую застала бура. А далёка за катком, на рацэ, на вяршынях адкрытых гор, як кветкi, падымалiся на тонкiх сцяблiнах белыя вiхуры. На катку нiкога не было. Толькi дзве маленькiя постацi, трымаючыся за рукi, каталiся па краi.

Таня збегла ўнiз па сцежцы i памчалася ўздоўж берага, паглядаючы то на каток, то на дзяўчынку, якая задыхалася ад бегу.

Яна спынiлася на секунду.

- Гэта нашы, - сказала дзяўчынка. - Чаго ж ты iм не крычыш?

Але замест адказу Таня прыклала руку дзяўчынкi да свайго сэрца.

- Паслухай, як б'ецца.

- У мяне змерзлi вушы, - сказала дзяўчынка. - Я нiчога не чую. Iдзе буран, а яны катаюцца. Чаму ты iм не крычыш?

I Таня зноў не адказала ёй. Яна ўзяла яе на рукi i панесла ў дом, якi стаяў на самым беразе.

Праз iмгненне Таня зноў паказалася на парозе дома, цяпер адна. Яна скочыла ўнiз на лёд i пайшла памiж барж па сцежцы, дзе ногi патаналi ў снезе. Яна вырашыла зусiм не спяшацца. Яна пойдзе яшчэ марудней па гэтай цяжкай сцежцы. I хай буран засыпле ёй вочы, засыпле i каток, i гiрлянды з яловых галiн, да самых гор няхай ён пакрые ўсю раку снегам. Яна не будзе спяшацца. Яна прыйдзе на каток i скажа iм груба: "Пара вам адумацца i разысцiся па дамах. Толькi не думайце, што я прыйшла сказаць вам гэта. Я вадзiла дзяўчынку дамоў i выпадкова праходзiла мiма. Гэта ваша шчасце, таму што я бачу - вы абое забылiся на ўсё. А калi i не дзяўчынка, то мне проста падабаецца гуляць тут, на рацэ, перад буранам. Можаце не верыць мне, як хочаце. Толькi вы бачыце - вось я павольна прыйшла сюды i пайду зараз, зусiм не спяшаючыся".

Так мармытала Таня, паскорваючы крок, пакуль ногi не панеслi яе, як на крылах. Яна iмчалася мiма змёрзлых барж, i цёмнае паветра гудзела ў яе вушах. А дарожка аказалася самай кароткай з усiх. Яна хутка прывяла яе на каток. Але тут Таня нiкога не застала. Яна абвяла вачыма ўсю раку, бераг, што дымiўся на высокiх мясцiнах. I нечакана заўважыла Колю блiзка, амаль каля ног. Ён сядзеў на снезе побач з хвойнымi гiрляндамi, што ўпалi ад ветру, i Жэня сядзела побач з iм. Iмгла падбiралася ўжо да сонца.

Таня грудзьмi разадрала яловыя галiны.

- Вы што, сляпыя? - сказала яна Жэнi. - Хутка пачнецца буран. Аляксандра Iванаўна загадала, каб усе iшлi па дамах.

Але, сказаўшы гэта, яна ўбачыла, што Жэня i без таго напалохана: хаця шчокi яе былi чырвоныя, але яна ўся дрыжала.

- Што здарылася? - у трывозе спытала Таня.

- Гэта ўсё Коля падстроiў, - сказала Жэня, дрыжучы. - Яму хацелася пакатацца са мной на каньках. Але мне страшна, тут вецер.

- Нашто ты манiш? - сказаў Коля. - Хiба ты не хацела пакатацца ранiцай?

- А хiба ты не прасiў Фiльку, каб той сказаў Танi, што мы ранiцай пойдзем сюды? - злосна адказала Жэня.

Але Таня не слухала iх. Яна занепакоена схiлiлася над Колем.

Твар яго быў бледны, ён трымаўся за нагу, не маючы сiлы ўстаць з сумёта.

- Iдзi ты, дурнiца, - сказаў ён Жэнi. - Iдзiце вы абедзве, я застануся адзiн.

Жэня ўсё не пераставала калацiцца.

- Я пайду дамоў, - сказала яна.

Таня ўзяла Жэню за плечы, цiха павярнула тварам да горада.

- Iдзi, - сказала яна. - Толькi зайдзi да Фiлькi i скажы, што мы тут. Мамы няма дома.

- Не, не, я пайду дадому. Я баюся - хутка пачнецца буран.

Жэня пабегла ўверх на гару, рукавом закрываючы ад ветру твар.

Таня села на лёд перад Колем, пачала рукамi развязваць рамянi.

- Ты ўдарыўся? Табе балiць? - спытала яна.

Ён прамаўчаў.

Навокал цямнела ўсё: рака, i лёд, i неба.

Пальцы яе змерзлi. Яна сагравала iх, зрэдку моцна зацiскаючы памiж каленяў. Коля сiлiўся не стагнаць. Яна падала яму руку. Ён устаў i зноў апусцiўся на снег.

- Ты зламаў нагу? - сказала Таня з жахам.

- Не, - адказаў Коля, - я толькi трохi расцягнуў сабе жылу. Гэтая дурная Жэня зусiм не ўмее катацца.

Потым яна пачула яго смех, мiж тым як смяяцца яму было б не варта.

Можа, ён смяецца з яе, з яе страху за жыццё? Можа, гэта толькi прытворства i жарт - нага ў яго зусiм не балiць?

-- Паглядзi на дарогу, - сказаў ён са смехам, - гэта ж Тыгр нясе твае канькi ў зубах. Я так i думаў, што ты iх схавала.

Яна паглядзела на дарогу.

Так, гэта Тыгр бег па лёдзе, цягнучы за раменьчыкi канькi. Ён паклаў iх ля яе ног i прысеў побач, чакаючы падзякi. Яна правяла змерзлай рукой па яго халоднай поўсцi. Але навошта ёй цяпер канькi i дзе ён iх узяў? Ён, вiдаць, выкапаў iх з сумёта за домам. Ён валок iх па вулiцы, палохаючыся сустрэчных. I вецер кiдаў у яго снегам. Яму, вiдаць, цяжка было цягнуць. А ўсё дарэмна: ёй цяпер не патрэбны канькi.

- Што ж мне рабiць? - сказала яна. - Мамы няма дома. Няма нiкога, апроч Тыгра. Але калi ты не можаш iсцi, я на руках занясу цябе да рыбаковых хат. А тут заставацца нельга. Ты не ведаеш нашых буранаў.

- Я не баюся вашых буранаў, - упарта адказаў Коля. - А калi ты думаеш, што я спалохаўся глыбокай вашай ракi i не пайшоў тады ў ваду па тое няшчаснае кацяня, - твая справа. Думай, як хочаш. Iдзi, калi ты баiшся.

- Не, - сказала Таня, - я не бурану баюся, я баюся за цябе. Гэта небяспечна, i я застануся тут з табой.

Яна села на снег каля Колi. Яна глядзела на яго з пяшчотай i не хавала яе больш. I твар яе выказваў трывогу.

Ён апусцiў галаву.

- Я павiнен быць дома, - сказаў ён. - Я даў слова бацьку. Ён жа не ведае, дзе я.

- Што ж мне рабiць? - паўтарыла Таня.

Яна адвяла вочы ад Колi i задумлiва паглядзела на Тыгра, што дрыжаў на лятучым снезе, потым ускочыла на ногi, ужо вясёлая.

Неба спаўзала з гор, сцелючыся, як дым, па цяснiнах. I чорная далячынь была блiзкая, стаяла за скаламi побач. Але самы страшны вецер яшчэ не выйшаў з-за пясчанай касы, дзе былi раскiданы камянi. I снег яшчэ не падаў зверху. Буран насоўваўся павольна.

- У нас ёсць час, - сказала Таня. - У Фiлькi сабакi, а я праўлю нартай выдатна. Я прыганю iх сюды. Мы можам паспець. Пачакай мяне тут, i я завязу цябе да бацькi. Толькi не палохайся. З табой застанецца сабака. Ён нiкуды не пойдзе.

Таня пасадзiла Тыгра ў сумёт i дала яму лiзнуць сваю руку. Ён застаўся на месцы, гледзячы са страхам на поўнач, дзе бура ўжо рухала снег i калыхала лясы на гарах.

Таня ўзбегла на бераг.

Нахiлiўшы твар i рассякаючы вецер целам, яна прабегла па вулiцы, заваленай высокiмi сумётамi. Усе вароты былi ўжо зачынены. Толькi адны Фiлькавы вароты стаялi адкрытыя насцеж. Толькi што ён прыехаў з бацькам на сабаках. Ён стаяў на ганку, i чысцiў свае лыжы, i, убачыўшы побач Таню, якая дыхала моцна, здзiўлена адступiў перад ёй. А сабакi ляжалi ля варот на двары, запрэжаныя ў нарту, - iх яшчэ не паспелi распрэгчы. I каюр - доўгая палка з ясеню - быў уторкнуты побач з iмi ў снег.

Таня схапiла каюр i ўпала ў нарту.

- Што ты робiш, Таня! - крыкнуў спалохана Фiлька. - Асцярожна, яны злыя.

- Маўчы, - сказала Таня, - маўчы, любы Фiлька! Мне трэба хутчэй адвезцi да бацькi Колю. Ён звiхнуў сабе нагу на катку. Я зараз прыганю тваю нарту. Па рацэ гэта блiзка.

Яна ўзмахнула каюрам, крыкнула на сабак па-нанайску, i сабакi вынеслi яе з варот.

Пакуль Фiлька паспеў саскочыць з ганка i надзець на ногi лыжы, нарта ўжо была далёка. Але ўсё ж ён бег за Таняй i крычаў з усёй моцы:

- Буран, буран! Куды ты? Пачакай мяне!

Але Таня ўжо не пачула яго крыкаў.

Яна сядзела на нарце вярхом, як сапраўдны паляўнiчы. Яна правiла выдатна, трымаючы напагатове каюр. I дзiўна, сабакi слухалiся яе, хаця голас яе быў iм незнаёмы.

Фiлька спынiўся. Вецер ударыў яго ў плечы i прымусiў прысесцi на лыжы. Але ён не павярнуў назад.

Ён пасядзеў крышку на лыжах, раздумваючы пра тое, што ўбачыў, пра вецер, пра Таню i пра сябе самога. I, рашыўшы, што ўсё добрае павiнна мець добры напрамак, павярнуў раптоўна ад дому i, рушыўшы на дарогу, што вяла ў крэпасць цераз лес, пабег па ёй насустрач буры.

А пакуль ён бег, сабакi яго дружна вывезлi Таню на лёд. Яна прытармазiла нарту побач з Колем, з сiлай уткнуўшы памiж палазоў доўгi каюр. I адразу сабакi палеглi, зусiм не сварачыся адзiн з адным.

Коля, хiстаючыся ад болю, цяжка ўстаў. Але ён усмiхаўся. Нават задавальненне свяцiлася на яго змёрзлым твары. Ён упершыню бачыў у запрэжцы сабак, упершыню яму даводзiлася ездзiць на iх.

- Сапраўды, гэта нядрэнна прыдумана, - сказаў ён, паглядзеўшы на лёгкую нарту, падбiтую кiтавым вусам, i на сабак, што грызлi снег па баках. - Гэтыя сабакi не такiя злосныя, як пра гэта бесперапынку гаварыў мне Фiлька, i не такiя дужыя на выгляд. Яны не намнога большыя за нашых шпiцаў.

Але Таня, якая лепей ведала iх злосць, нястрыманы нораў i непатольную прагу свабоды, нi на крок не адыходзiла ад нарты. Толькi на момант адлучылася яна, каб асцярожна падхапiць на рукi Колю i пасадзiць яго ў санi. Потым падняла дрыжачага ад страху Тыгра, прыцiснула яго да грудзей, скокнула ў нарту i пусцiла сабак наперад.

Але якiя няўлоўныя былi пры гэтым яе рухi, i якiя дакладныя, якi пiльны быў позiрк на снег, што пачынаў сiпець i варушыцца па дарозе, i якiм нясмелым рабiўся ён, калi яна скiроўвала яго назад - на Колю.

- Табе не вельмi балiць? - пыталася яна. - Пацярпi, хутка прыедзем. Толькi б паспець да бурану!

Ён здзiўляўся. У яе вачах, якiя трывожна гарэлi пад абмерзлымi ад ветру вейкамi, i ва ўсёй яе iстоце бачыўся яму другi, зусiм незнаёмы сэнс. Нiбыта на гэтых дзiкiх сабаках, запрэжаных у лёгкiя санi, скрозь калючы снег, што сек скуру на твары, неслiся яны абое ў нязведаную, новую краiну, пра якую ён яшчэ нiчога не чуў.

I ён трымаўся за яе вопратку, каб не вывалiцца.

А завея ўжо займала дарогу. Яна iшла сцяной, як лiвень, паглынаючы святло i звонячы, як гром памiж скал.

I Таня, аглушаная гэтым ветрам, убачыла смутна, як ад гэтай белай сцяны, нiбы стараючыся адарвацца ад яе, ускач iмчыцца па дарозе конь. Каго ён выносiў з бурану, Таня не магла ўгледзець. Яна адчула толькi, як сабакi з лютасцю рванулiся насустрач, i закрычала на iх дзiкiм голасам. Коля не зразумеў яе крыку. Але сама яна ведала, чаму крычыць страшна: сабакi больш не слухалiся.

Нiбыта цяжкiм кап'ём, Таня пакiвала каюрам i, натужыўшы руку, з сiлай уторкнула яго ў снег. Ён увайшоў глыбока i зламаўся. Тады Таня павярнулася, i Коля на адно толькi iмгненне ўбачыў на твары яе жах. Яна крыкнула:

- Трымайся мацней за нарту!

Яна падняла Тыгра над галавой i кiнула яго на дарогу. Ён з вiскам упаў у снег.

Потым, нiбы зразумеўшы, што яму трэба рабiць, iмгненна ўскочыў i з гучным выццём панёсся побач з вупражкай. Ён апярэдзiў яе, быццам сам асуджаючы сябе на пагiбель. Сабакi заўважылi яго. Ён кiнуўся прэч з дарогi, i яны панеслiся ўслед за iм.

Конь праскакаў мiма.

"Дарагi мой, бедны Тыгр!" - падумала Таня.

Ён скакаў па цалiне высока, ён патанаў, ён задыхаўся ў снезе. Ён, можа, нават праклiнаў людзей, якiя знявечылi ягонае цела, зрабiлi кароткiмi ногi, шыю доўгай i слабай. Але ён любiў гэтую дзяўчынку, з якой разам гуляў шчанюком i вырас разам, i толькi ён адзiн састарэў. Цi ж справядлiва гэта?

А Таня прыпала да нарты, пачуўшы доўгi вiск, i хрыпенне, i стук сабачых iклаў, якi заглушаў шум ветру.

Нарта, якую не стрымлiваў больш тормаз, наляцела на сабак, паднялася, перакулiлася набок.

I сабакi памчалi ў глухую завею.

Нiхто не варушыўся: нi Таня, што ляжала побач з нартай, нi Коля, якi ўпаў нiцма, нi мёртвы Тыгр з разарваным горлам, якi глядзеў у непагоднае неба, усё было нерухомае. Рухаўся толькi снег i паветра, якое туга хадзiла туды-сюды па рацэ.

Таня першая ўскочыла на ногi. Яна нахiлiлася, падняла нарту i зноў нахiлiлася, дапамагаючы ўстаць Колю. Падзенне не ашаламiла яе. Як i раней, усе яе рухi былi няўлоўныя, моцныя, гнуткiя. Яна страсянула снег з твару спакойна, нiбыта нiчога не здарылася.

Коля ж не стаяў на нагах.

- Мы загiнем. Што я нарабiў, Таня! - сказаў ён са страхам, i нават слёзы выступiлi ў яго на вачах, але яны змерзлiся, не паспеўшы нават скацiцца па вейках.

Коля пачаў зноў хiлiцца на бок, апускацца на зямлю. I Таня зноў падхапiла яго, стараючыся ўтрымаць.

Яна закрычала яму:

- Коля, ты чуеш, мы нiколi не загiнем! Толькi нельга стаяць на месцы занясе. Ты чуеш мяне, Коля, мiлы! Рухацца трэба!

Яна напружвала ўсе сiлы. I так стаялi яны, нiбыта абняўшыся. I завея прытулiла iх на хвiлiну ў сваiх воблаках, а потым аглушыла сваiм моцным голасам.

Таня нагой падсунула нарту блiжэй.

- Не, не, - крыкнуў Коля, - я гэтага не хачу! Я не дазволю табе мяне везцi!

Ён пачаў вырывацца, Таня абхапiла яго за шыю. Халодныя твары iх краналiся адзiн аднаго. Яна прасiла, паўтараючы адно i тое ж, хаця цяжка было вымавiць слова - кожны гук на губах памiраў ад жорсткага ветру.

- Мы выратуемся, - гаварыла яна. - Тут блiзка. Хутчэй! Нельга чакаць.

Ён апусцiўся на нарту. Яна шалiкам сцерла з яго твару снег, агледзела рукi - яны былi яшчэ сухiя - i моцна завязала ля кiсцi шнуркi яго рукавiц.

Учапiўшыся за абрывак вяроўкi, Таня пацягнула нарту за сабой. Высокiя хвалi снегу кацiлiся ёй насустрач - заступалi дарогу. Яна падымалася на iх i зноў апускалася i ўсё iшла i iшла наперад, плячыма рассоўваючы густое, увесь час рухлiвае павегра, якое пры кожным кроку адчайна чаплялася за вопратку, як калючкi паўзучых траў. Яно было цёмнае, поўнае снегу, i нiчога скрозь яго не было бачна.

Часам Таня спынялася, вярталася да нарты, штурхала Колю i, нягледзячы нi на якiя яго пакуты i скаргi, прымушала зрабiць дзесяць крокаў наперад. Дыхала яна цяжка. Увесь твар яе быў мокры, i вопратка цвярдзела - пакрывалася тонкiм лёдам.

Так iшла яна доўга, не ведаючы, дзе горад, дзе бераг, дзе неба, - усё знiкла, схавалася ў гэтым белым мораку. Але Таня iшла, нахiлiўшы твар, намацваючы дарогу нагамi, i, як у самую страшную спёку, пот струменiўся па яе спiне.

Раптам яна пачула стрэл з гарматы. Яна зняла шапку, паслухала, падбегла да Колi i зноў прымусiла яго ўстаць з санак.

Яна закрычала, i гукi з цяжкасцю выляталi з яе горла. Але крык яе здаўся не мацнейшым за шоргат сухiх сняжынак.

- Ты чуў, гармата страляе з крэпасцi. Можа, гэта нам падаюць знак.

Ён слаба кiўнуў галавой. Здранцвенне ахоплiвала яго ўсё мацней. I Таня ўжо не пасадзiла, як раней, Колю ў санкi, а, абхапiўшы за пояс i паклаўшы яго руку сабе на шыю, пацягнула зноў наперад, прымушаючы яго перабiраць нагамi. А нарта засталася на месцы.

Яны збочылi ўлева, адкуль пачуўся яшчэ адзiн стрэл. Гэты быў гучнейшы i прайшоўся па ўсёй рацэ.

Таня мацней налягла на вецер грудзьмi, благаслаўляючы моц сваiх лёгкiх, якiя дапамагалi ёй неяк дыхаць у гэтую страшэнную буру, i моц сваiх ног, што неслi яе наперад, i сiлу рук, што не выпускалi з абдымкаў сябра.

Але часам на iмгненне нападаў на яе страх. I тады здавалася ёй, што яна адна ў свеце сярод гэтай завiрухi.

А мiж тым насустрач ёй, ахутаныя гэтай жа завiрухай, рухалiся на лыжах пагранiчнiкi. Яны iшлi густым ланцугом, якi раскiнуўся далёка па рацэ. У руках у кожнага была доўгая вяроўка, канец якой трымаў другi. Так былi яны аб'яднаны ўсе да адзiнага i нiчога не баялiся ў свеце. Такая ж iмгла, тыя ж таросы, тыя ж высокiя сумёты, што кацiлiся наперад i назад, паўставалi перад iмi, як i перад Таняй. Але стралкi лёгка збягалi з iх i лёгка ўзбiралiся, не губляючы дарэмна дыхання. А калi вецер мацнеў, яны прыгiналiся да зямлi, нiбы старалiся пад iм праскочыць.

Так наблiжалiся яны да таго месца, дзе была Таня. Але i за два крокi яе не было бачна. Па-ранейшаму адзiнокай здавалася сярод завiрухi гэтая дзяўчынка з абледзянелым ад поту тварам, якая трымала на руках свайго аслабелага сябра. Яна яшчэ рухалася наперад, але ў яе не хапала ўжо сiл. Яна хiсталася ад кожнага парыву ветру, падала, зноў уставала, працягваючы наперад толькi адну вольную руку. I раптам адчула яна сваiм локцем вяроўку. Яна сутаргава ўчапiлася за яе. Гэта магла быць i вяроўка з баржы, што ўмерзла недалёка ў лёд. Але ўсё-такi, перабiраючы рукой па канаце, Таня закрычала:

- Хто тут, памажыце!

I нечакана дакранулася да бацькавага шыняля. У змроку, без усялякiх бачных адзнак, не вачыма, аслепленымi снегам, не пальцамi, змярцвелымi ад сцюжы, а сваiм цёплым сэрцам, што так доўга шукала ў цэлым свеце бацьку, пазнала яна яго тут, у халоднай пустынi, якая пагражала смерцю, у поўнай цемры.

- Тата, тата! - закрычала яна.

- Я тут! - адказаў ён ёй.

I твар яе, знявечаны мукай i стомай, пакрыўся слязамi.

- Ён жывы, - сказала яна, падштурхнуўшы Колю да бацькi, i сама, уся ўздрыгваючы ад громкага плачу, прыпала лбом да яго каленяў.

Ён прысеў на кукiшкi i, сарваўшы з сябе шынель, ухутаў прыцiснуўшыхся да яго дзяцей.

Што з iм? Ён таксама плакаў, i твар яго, перакрыўлены пакутай, як у Танi, быў зусiм мокры. Але гэта мог быць i снег, што растаў ад яго дыхання пад цёплым шаломам.

- Фiлька... Фiлька прыбег да нас, - сказаў бацька.

- Фiлька, Фiлька, - паўтарыла гучна Таня, хаця Фiлькi не было тут.

Хвiлiны са дзве яны заставалiся нерухомыя. Снег поўз на iх усё вышэй.

Бацька моцна таргануў за вяроўку. Злева i справа пачалi падыходзiць чырвонаармейцы, не выпускаючы з рук лiны. Яны, як белыя клубы снегу, узнiкалi з завiрухi i спынялiся каля дзяцей.

Апошнi падышоў чырвонаармеец Фралоў. Ён увэсь быў закручаны ў завею. Ружжо яго вiсела за плячыма, а твар быў у снезе.

- Знайшлi, - сказаў ён. - Я ж казаў, што знойдзем. Без гэтага нельга.

Чырвонаармейцы цесным колам акружылi дзяцей i палкоўнiка, i ўвесь натоўп рушыў па завiрусе назад.

А з крэпасцi пачуўся яшчэ адзiн стрэл.

XVI

Даўным-даўно мiнуўся той дзень, калi Таня так смела бiлася з буранам i з воблакамi халоднай завеi за сваю жывую душу, якую ўрэшце без усякай дарогi знайшоў бацька i сагрэў сваiмi рукамi.

Вецер ураннi павярнуў i спынiўся надоўга. Цiха стала на рацэ, i над гарамi было цiха - над усiм Танiным светам. Вецер садзьмуў з кедраў i елак снег: лясы сцямнелi. I позiрк Танi, упiраючыся ў iх, спакойна стаяў на адным месцы, не шукаючы нiчога iншага.

Коля толькi злёгку абмарозiў вушы.

Таня з Фiлькам кожны дзень наведвалi яго ў доме бацькi, часта застаючыся абедаць.

Але гадзiна абеду не здавалася Танi такой цяжкай, як раней. Хаця i не так старанна частаваў яе пiрагамi з чаромхай бацька, не так моцна цалавала на парозе яе Надзея Пятроўна, а ўсё-такi бацькаў хлеб, якi Таня спрабавала на язык i так i гэтак, здаваўся ёй цяпер другiм. Кожны кавалак быў ёй салодкi.

I скураны рэмень бацькi, што валяўся заўсёды на канапе, здаваўся ёй таксама iншым.

Яна часта надзявала яго на сябе.

I так добра Танi яшчэ не было нiколi.

Але не вечна цягнулiся вакацыi. Скончылiся i яны. Вось ужо некалькi дзён, як хадзiла Таня ў школу.

Яна насiла кнiгi без раменьчыка i сумкi. I заўсёды, перад тым як распрануць кажушок, кiдала iх у раздзявальнi на падлюстэрнiку. Сёння яна зрабiла гэтак жа.

Яна кiнула кнiгi i, зняўшы кажушок толькi з аднаго пляча, зазiрнула ў люстра, хаця заўсёды пазбягала глядзецца ў яго, таму што гэта было тое самае люстра, якое калiсьцi так жорстка пакарала яе.

Але цяпер, пазiраючы ў люстра, яна накiравала позiрк не на свой твар i не на свае вочы, у глыбiнi якiх па-ранейшаму хадзiлi лёгкiя ценi, а на iншае вiдовiшча, што як быццам не мела да яе нiякiх адносiн.

Яна ўбачыла натоўп дзяцей, што стаяў паўкругам насупраць. Усе яны стаялi да люстра спiной, а галовы iх былi паднятыя ўгору. Яны чыталi газету, якая вiсела пад жалезнай сеткай на сцяне.

I Жэня, што стаяла блiжэй за iншых да сцяны, сказала:

- За такiя справы яе трэба было б выключыць з атрада.

- Выкiнуць проста вон, - сказаў тоўсты хлопчык, якi паступiў у школу разам з Колем.

Не разумеючы, да каго маглi адносiцца гэтыя словы, Таня не спяшалася падысцi.

Але, адвёўшы вочы ад люстра, яна падышла да натоўпу. Газету яна пазнала. Гэта была раённая газета, якую выпiсваў атрад.

Яна запытала:

- Што тут робiцца?

Пачуўшы яе голас, дзецi павярнулiся да яе i зноў адвярнулiся i знiклi раптам усе як адзiн.

Таня прывыкла адчуваць заўжды побач з сабой сяброў, бачыць iх твары i, пабачыўшы iх спiны, была вельмi здзiўлена.

- Што гэта значыць? - усклiкнула яна.

Ёй нiхто не адказаў.

Тады яна падняла руку да жалезнай сеткi, замкнутай на замок, i прачытала.

"Школьныя справы.

У школе нумар два чыняцца страшэнныя агiднасцi. Вучанiца сёмага класа Таня Сабанеева ў буран павезла катацца на сабаках вучня таго ж класа Колю Сабанеева. Хлопчык пасля таго праляжаў у ложку ўсе вакацыi. А вучань таго ж класа Белалюбскi, якi прыбег у крэпасць паведамiць пра гэта бацьку Колi, адмарозiў сабе палец. Дзяцей выратавалi нашы слаўныя пагранiчнiкi. Але пра што думаюць настаўнiкi i пiянерарганiзацыя, дапускаючы ў школьным асяроддзi падобныя задумы, небяспечныя для жыцця?"

- Што гэта значыць? - паўтарыла Таня цiха, азiрнуўшыся вакол i не ўбачыўшы каля сябе нiкога, апроч Фiлькi.

Ён стаяў прама.

I Таня зразумела, што гэта значыць. Яна зразумела, што халодныя вятры дуюць не толькi з аднаго боку, але i з другога, блукаюць не толькi па рацэ, але пранiкаюць i скрозь тоўстыя сцены, нават у цёплым доме даганяюць яны чалавека i збiваюць яго iмгненна з ног.

Яна апусцiла рукi. Кажушок споўз з яе пляча i ўпаў на падлогу. Яна не падняла яго.

- Але ж гэта ўсё няпраўда, Фiлька, - сказала яна шэптам.

- Вядома, няпраўда, - таксама шэптам адказаў ён ёй i паказаў свой палец, абматаны доўгiм бiнтам. - Мне зусiм не балiць. Што яны выдумляюць, не ведаю. Але ты паслухай мяне, паслухай, Таня.

А Таня глытала паветра, якое здалося ёй яшчэ больш колкiм, чым тады на рацэ. Вушы яе нiчога не чулi, вочы не бачылi. Яна сказала:

- Што са мной будзе цяпер?

I, схапiўшыся за галаву, кiнулася ўбок, iмкнучыся, як заўсёды, моцным рухам супакоiць сябе як-небудзь i знайсцi якое-небудзь рашэнне.

Шырока iдучы, як ходзяць у сне, яна iшла па калiдоры, стукаючыся плячом аб сцяну, натыкаючыся на малых, якiя з вiскам кiдалiся ад яе. За вуглом яна абышла старэнькага, якi замахаў на яе ўказкай. Яна нават не пакланiлася яму, хаця гэта быў дырэктар. Стары з глыбокай роспаччу пакiваў ёй услед галавой i паглядзеў на настаўнiка гiсторыi Арыстарха Арыстархавiча Арыстархава, якi дзяжурыў у гэты дзень у калiдоры.

- Гэта яна, - сказаў Арыстарх Арыстархавiч Арыстархаў, - i я зусiм не шкадую, што паведамiў пра гэты выпадак у газету.

А Таня ўсё iшла па калiдоры. I ў роўным шуме мноства дзiцячых галасоў, у якiм знiкаў кожны гук, кiпела i калацiлася яе сэрца. Але што рабiць? Усё стала ўпоперак яе дарогi.

"А сябры? Дзе яны?" - думала Таня, хаця пайшла ад iх сама i зараз нiяк не магла iх убачыць.

XVII

Нiхто лепш за Фiльку не ведаў, цi была ў яго сэрцы хоць якая-небудзь iншая думка, чым памагчы Танi як мага хутчэй. А ўсё ж ён не быў задаволены нi сваiмi ўласнымi паводзiнамi, нi паводзiнамi сяброў у гэты дзень.

У першы момант ён быў кiнуўся следам за Таняй па калiдоры, але ўбачыўшы за вуглом Арыстарха Арыстархавiча Арыстархава, яго плечы, паднятыя занадта высока, яго раўнадушныя акуляры, якiя займалi там многа прасторы, што, здавалася, нiкому не заставалася месца на свеце, Фiлька спынiўся мiжволi i рашыў павярнуць назад.

Але i ў раздзявальнi ён не пабачыў нiчога добрага. У цемры памiж вешалкамi ля газеты ўсё яшчэ тоўпiлiся дзецi. Кнiгi Танi былi скiнуты з падлюстэрнiка на падлогу. I тут жа на падлозе ляжаў кажушок, якi падараваў ёй нядаўна бацька. Па iм хадзiлi. I нiхто не звяртаў увагi на сукно i бiсер, якiмi ён быў абшыты, на выпушку з барсучынай футры, што ззяла пад нагамi, як шоўк.

Засвоiўшы сабе дзiўную звычку час ад часу раздумваць, Фiлька падумаў, што, калi б старажытныя воiны - i не старажытныя, а iншыя, якiх ён бачыць сёння пад суконнымi шаломамi з чырвонай зоркай, - не дапамагалi адзiн аднаму ў паходзе, то як бы яны маглi перамагаць? Што, калi б сябар успамiнаў пра сябра толькi тады, калi бачыць яго, i забываўся б на яго, калi той пайшоў у дарогу, то як бы ён мог калi-небудзь вярнуцца назад? Што, калi б паляўнiчы, згубiўшы свой нож на сцежцы, не мог папытаць пра яго сустрэчнага, то як бы ён мог засынаць спакойна, заўсёды адзiнокi, ля вогнiшча?

Раздумваючы так, Фiлька апусцiўся на каленi ў пыл сярод натоўпу, i многiя наступалi яму на пальцы. Але ўсё ж ён сабраў Танiны кнiгi i, учапiўшыся за Танiн кажушок, з усяе сiлы стараўся вырваць яго з-пад ног.

Нават i гэта было не так лёгка зрабiць. Наступiўшы на яго цяжкiмi валёнкамi, не рухаючыся з месца, стаяў на iм тоўсты хлопчык, якога Таня заўсёды лiчыла нягоднiкам. Ён крычаў на Колю:

- Я магу гэта тысячу разоў паўтарыць! Так, магу паўтарыць: трэба выкiнуць тваю Таню вон з атрада.

А Коля ў цёплай шапцы - ён не паспеў яе зняць, - падняўшы бледны твар, моўчкi глядзеў яму ў вочы. I ад абурэння яму не хапала голасу.

Ён цiха прамовiў:

- Ну, скажы яшчэ што-небудзь пра яе, i я не пагляджу, што ты такi тоўсты, - я скручу цябе, як шчанюка, i выкiну на вулiцу!

- Гэта ты мяне скруцiш? - з гучным рогатам адказаў хлапчук. - Ты ж мяне з месца не зрушыш!

Коля схапiў яго за грудзi, але, аслабелы пасля хваробы, не мог яго нават пахiснуць.

А мiж тым хлапчук падняў ужо руку над Колем, гатовы ўдарыць яго кулаком.

Тады Фiлька, не раздумваючы больш нi аб чым, распрастаў сваю далонь, вельмi цвёрдую ад звычкi хапацца за дрэвы, i рабром ударыў тоўстага хлапчука з такон сiлай, што той кулём паляцеў на падлогу.

Коля не паспеў атрымаць удару. А Фiлька хутка выхапiў кажушок i, асцярожна страсянуўшы яго ад пылу, павесiў на кручок. Такiм чынам, ён зрабiў адразу дзве справы i, не адкладваючы, узяўся за трэцюю. Ён падышоў да хлапчука, ашаломленага ад падзення, i, узяўшы яго за плечы, асцярожна паставiў на ногi. Потым пагразiў яму абмарожаным пальцам, на якiм павязка была ўся ў брудзе i матлялася.

- Ты ў нас у горадзе i ў школе яшчэ зусiм чужы, - сказаў Фiлька, - i я прашу цябе вельмi - будзь хоць раз чалавекам. I ты будзеш iм, слова гонару!

Ён паспеў сказаць гэта якраз у час, таму што ў тую ж хвiлiну заўважыў перад сабой Арыстарха Арыстархавiча Арыстархава. Рукi яго былi на гэты раз апушчаны i не займалi многа месца, паколькi побач з аднаго боку з iм стаяў Косця, важаты, чалавек яшчэ зусiм малады, а па другi - дырэктар, стары i добры чалавек.

- Зараз жа знайдзiце Таню Сабанееву i прышлiце да мяне, - сказаў Арыстарх Арыстархавiч.

У голасе яго не адчувалася нiводнага гуку, падобнага на лiтасць.

Тады тоўсты хлопчык паглядзеў на Фiльку, Фiлька - на яго, i абое яны зiрнулi на Колю, i ўтраiх нiзка пакланiлiся Арыстарху Арыстархавiчу Арыстархаву.

Iм ужо расхацелася бiцца i сварыцца.

- Дзе ж мы яе знойдзем? - сказалi яны. - Мы яе нiдзе не бачылi, як жа мы яе да вас пашлём, Арыстарх Арыстархавiч?

Сказаўшы так, яны пасунулiся ўбок - абняўшыся, пайшлi, заняўшы ўсю дарогу i спяваючы нягучна песеньку, знаёмую ўсiм:

Не надо, не надо, не надо, друзья,

Гренада, Гренада, Гренада моя...

XVIII

Цэлую ранiцу яны спявалi гэтую песеньку, а Таня ўсё не прыходзiла ў клас. Калi ж яна не з'явiлася i на апошнi ўрок, яны перасталi спяваць. Яны сядзелi цiха, як i ўсе астатнiя, i пальцы не трымалi пяра, памяць нiчога не помнiла.

Такая ж цiхая i няўважлiвая была i Аляксандра Iванаўна. Яе твар, якi падабаўся iм заўсёды сваёй прыгажосцю i весялосцю, цяпер выказваў трывогу, i зорачка ззяла iм у вочы быццам не так ярка, як раней.

- Дзе ж яна, куды яна магла пайсцi? Ужо апошнi ўрок, а Танi няма нi тут, нi дома. Няўжо мы не знойдзем яе, дзецi? - пыталася Аляксандра Iванаўна. Ёсць жа ў яе сябры! Цi няма iх - так выходзiць?

Няўтульны выгляд апусцелай пасля заняткаў школы. Шум зацiхае, як дождж, што прайшоўся раптоўна над лесам. Яшчэ пад важкасцю кропель трапечацца лiст на асiне, а мiж елак блукае ўжо маўчанне.

Цiха i ў школе. Парой толькi, як апошняя кропля, пацэлiўшая з галiны на корань, празвiнiць дзiцячы голас у самым канцы калiдора цi, як вецер па каменнях, прамчацца па цэментных плiтах чыесьцi спрытныя ногi.

А сёння як доўга не сцiхалi крокi! Дзецi блукалi па калiдоры i ў канцы i ў пачатку яго i абыходзiлi вартавога, па-майстэрску зробленага Таняй з лёду. Вiльготны вецер з'еў яго плечы, на шаломе вiселi ледзяшы, а ўсё-такi глядзеў ён далёка, ён усё яшчэ бачыў суровае мора.

- Можа, яна зноў пайшла на раку, - сказаў Фiльку Коля.

"Можа, яна зноў у гаi стаiць адна i плача", - падумаў Фiлька сам сабе.

Яны разышлiся ля варот.

Коля прыбег на каток. Ён спусцiўся да барж, прайшоў па сцяжынцы, засыпанай снегам, ступiў на край чыстага лёду. Цяжка было пазнаць раку зараз. I зблiзку i здаля снег ляжаў спакойна. Вакол катка цяпер не гушкалiся гiрлянды з яловых лапак. Яны ўпалi, пайшлi пад сумёты, нiбы ў сыпучы пясок.

Коля некалькi разоў крыкнуў. Але рака наўкола толькi сляпiла яго i маўчала.

А зусiм на iншым канцы горада клiкаў Таню Фiлька. Ён стаяў на ўзлеску ў гаi, як стаяў надоечы ў кустах. Тады iшоў першы снег, такi лёгкi, што, здавалася, яго з усяго гаю можна было б панесцi ў далонi. А цяпер пад цяжарам снегу пагнулiся ў старых ялiн галiны, маладыя бярозы схавалiся ў яго па грудзi. Але Фiлька крычаў. I калi б хоць рэха адказала на яго крыкi, ён лёг бы пад кусты i заплакаў - дарма што быў адзiн.

Аднак нiхто не адказваў. I Фiлька пайшоў назад па глыбокiм снезе.

З Колем яны зноў сышлiся каля варот. Затым сабралiся ў раздзявальнi, у самы далёкi кут, i тут з трывогай паглядзелi адзiн аднаму ў вочы.

- Што цяпер рабiць? - спытаўся Фiлька.

I раптам яны пачулi цiхi плач. Плакаў нехта ў цемры ля сцяны, дзе вартаўнiк складваў дровы для печкi.

- Таня! - крыкнулi яны абое i падышлi.

Але гэта плакала Жэня, зацiснуўшыся памiж сцяной i печкай, i твару яе не было вiдаць.

Фiлька павярнуў яе за плечы да сябе.

- Ты нiкуды не хадзiла? - спытаў ён.

- Не, - адказала Жэня.

- Дык чаго ж ты плачаш?

- А можа... - сказала яна з плачам, - можа, яна памерла ўжо.

Тады Коля, якi нiчога не пытаўся, нiчога не сказаў, адышоўся ў кут i сеў на падлогу, прыцiснуўшы галаву да каленяў.

Мiж тым у пакоi наверсе, пра якi ўсе забылiся - дзе звычайна захоўвалася пiянерская маёмасць, - спала Таня.

Сцяжкi i плакаты на доўгiх дрэўках з усiх бакоў акружалi яе. Партрэты вiселi наўскасяк, як птушкi, гатовыя ўзняцца са сцяны, барабаны валялiся на падаконнiку, горны блiшчалi на цвiках.

Пiянерская маёмасць! Свет гучных рэчаў глядзеў на яе з куткоў. Як горка было расставацца з iм нават у сне.

Нават у сне цяжка было Танi. Шчаслiвы сон прыйшоў да яе, i яна моцна заснула ў гэтым кутку, дзе праседзела з самай ранiцы на тоўстым сеннiку, напханым апiлкамi.

Але i гэты добры сон нiчога не мог зрабiць з яе нядрэмным уяўленнем.

I снiўся ёй сход звяна.

Снiлася Танi, нiбыта ў гэтым самым пакоi, дзе яна спiць, сядзяць яе сябры - дзе хто: на барабанах, на табурэтах, на драўлянай кабыле, абiтай чорнай цыратай. Рухi iх грозныя, твары суровыя, i кожны позiрк накiраваны прама ў сэрца Танi, але не даходзiць да яго. Ён дрыжыць i ламаецца, як прамень, што засланiлi знянацку рукой.

- Судзiце яе страшнай помстай, - гаворыць чалавек, якога Таня не ведае.

Вопратка ў яго незвычайная: да шыняля прышыта палярынка, каўнер з кунiцы блiшчыць на яго плячах, а твара зусiм не вiдаць - доўгiя валасы закрываюць яго з бакоў.

- Судзiце яе, - гаворыць ён зноў, - яна жорсткая.

- Так, так, яна жорсткая, - паўтарае за iм Жэня. - Гэта яна загадала засмажыць маю прыгожую рыбу. А рыба была залатая.

- Судзiце яе - яна зайздроснiца.

- Так, так, яна зайздроснiца, - паўтарае тоўсты хлапчук. - Яна зайздросцiць Колю, гэта мы бачылi ўсе. Яна павезла яго ў буран, каб зусiм загубiць.

А голас Танi знямеў, вусны змярцвелi, нiчога яна не можа сказаць.

I чалавек у палярынцы падыходзiць да яе блiжэй, а Таня адступае да сцяны. Яна са страхам пазнае ў iм Гогаля, партрэт якога вiсiць над дзвярыма.

- Якая я няшчасная! - шэпча яму ледзь чутна Таня. - Хто абаронiць мяне? Я нiчога не ведаю.

Яна пераводзiць свой позiрк вышэй i бачыць: светлыя аблокi, якiя плылi па небе, зазiрнулi пацiхеньку ў акно. Усе яны высокiя, апрануты ў блiскучыя латы, i бляск iх латаў, падаючы на падлогу, цурчыць i струменiцца падобна маленькiм раўчукам. I ўсе яны iмкнуцца да Танi.

Яна падбiрае ногi i лёгка адрываецца ад зямлi.

Яна ляцiць, як лётаюць усе ў сне. I пакоя даўно ўжо няма, i любiмае дрэва Танi, што расце ў двары пад акном, застаецца далёка ўнiзе. Як лоўка абагнула яна яго вяршалiну, не закранула нiводнага лiсцiка!

Шырокi свет прасцiраецца на ўсе бакi ад сцяжынкi, па якой яна цяпер iдзе.

Яна ўзнiмаецца ўгору. Кусты дурнiцы шумяць у яе пад нагамi. I ўсё круцей сцяжынка - вада i каменне коцяцца па ёй са звонам.

I з вяршынi адкрываецца перад Таняй лес. Яна нiколi не бачыла такога. Гэта не лес i не драбналессе, якое яна ведае з маленства. Нiзкiя дрэвы трымаюць свае галiны распасцёрта над самай зямлёй. I ўсе яны пакрытыя белымi кветкамi. У цiхiм паветры кружацца пялёсткi, пяшчотна ружавеючы на сонцы.

- Што гэта? - пытаецца Таня ў захапленнi.

У звоне вады i камення чуецца ёй адказ:

- Гэта цвiтуць сады, Таня.

"А дзе ж пiхты? - хочацца Танi папытацца. - Я не бачу iх зусiм".

Але лес знiкае.

Яна накiроўваецца далей i ступае цяпер па роўнай дарозе, дзе няма нi камянёў, нi схiлаў, i спыняецца на краi жытняга поля. Ценi знаёмых арлоў плывуць па iм, i перад вачыма Танi поле калышацца ўверх i ўнiз, як неба ў час гайданкi. А каласы шоргаюць i труцца адзiн аб адзiн.

- Як прыгожа! Што гэта? - пытаецца Таня, замiраючы.

I ў роўным шуме поля чуюцца ёй словы:

- Гэта выспявае наш хлеб.

- Ах, я люблю, я люблю, - бязгучна шэпча Таня. - Цi гэта ўсё сон! Ну, вядома, я сплю. Мы ж жывём так далёка.

Але сонца раптоўна цямнее. I Таня бачыць, як чорная хмара ў клубах туману iмчыцца над полем проста на яе. Нiколi не бачаныя, тонкiя, як волас, маланкi скачуць у шумлiвае жыта, i Таня з жахам падае на каленi. Доўгi гром пракатваецца па небе з краю ў край.

Сон скончыўся, але Таня не прачнулася, i гром працягваў грымець.

У калiдоры пад дзвярыма пакоя стаяла маленькая дзяўчынка. На шыi ў яе вiсеў барабан. Яна стукала, уважна гледзячы, як лёгкiя палачкi скачуць у яе ў руках.

Яна практыкавалася.

I на гэты гром, на водгук яго, што разносiўся ў гулкiм калiдоры, паднялiся па лесвiцы дзецi, спачатку Коля, а за iм Фiлька i Жэня, i тоўсты хлапчук, якi цяжка ступаў па прыступках. А Косця-важаты iшоў побач з Аляксандрай Iванаўнай, i галасы iх былi сцiшаныя - яны не будзiлi рэха пад столлю.

Коля спынiўся каля дзвярэй i пачакаў, калi падыдуць iншыя.

- Вось вольны пакой, - сказаў ён, - мы зможам тут правесцi сход нашага звяна.

Ён адчынiў дзверы i зайшоў першы цiха, не азiраючыся па баках. Але i не гледзячы, ён шукаў Таню i думкай i сэрцам, увесь час думаючы пра яе. I нечакана ўбачыў яе ў кутку на тоўстым сеннiку, якi падсцiлаюць пад ногi пры вельмi высокiх скачках.

Ён адкрыў вусны, каб вымавiць яе iмя, i не вымавiў. Ён прысеў на кукiшкi, каб крануць яе за плячо, i не крануў, таму што яна моцна спала, i вейкi яе былi вiльготныя, а твар ужо высах ад слёз.

I Коля, звярнуўшыся да iншых, замахаў на iх рукамi. Усе спынiлiся i паглядзелi, як Таня спiць.

- Няхай спiць. Не чапайце яе нiхто, - сказала шэптам Жэня, таму што ў яе было не такое ўжо злоснае сэрца, хаця часцей, чым другiя, яна гаварыла слушна i прымушала Таню плакаць. - Няўжо мы не можам правесцi гэты сход без яе? дадала яна. - Коля ж нам усё расказаў, мы ведаем праўду.

Аляксандра Iванаўна падумала крышку. Яна зазiрнула кожнаму ў твар i ўбачыла, што гэта жаданне было добрае. Яна прыкрыла вусны рукой - яны насуперак яе волi ўсмiхалiся.

- Вядома, мы можам, дзецi, - сказала яна. - Я дазваляю вам гэта. Мне здаецца, што Косця згодзен са мной.

I Косця-важаты, таксама паглядзеўшы кожнаму ў твар, убачыў, што гэта жаданне было агульнае.

- Хаця я i за пiянерскую дысцыплiну, - сказаў ён, - але ў дадзеным выпадку мы, вядома, можам. Гэта рашэнне агульнае. А калi так, то мы можам усё.

Тады Коля падазваў да сябе Фiльку i сказаў яму:

- Калi мы можам усё, то выйдзi адсюль i шапнi на вуха барабаншчыку, што я яго зараз заб'ю.

Фiлька выйшаў.

Ён злёгку ўдарыў дзяўчынку па спiне памiж лапаткамi. Але i ад гэтага слабага ўдару яна прысела, ногi яе падагнулiся. Яна перастала стукаць.

- Чалавек заснуў, - сказаў ёй Фiлька, - а ты грымiш на ўвесь свет. Няўжо ты не маеш нiякага сумлення? Хоць самага маленькага, якое павiнна быць у цябе па твайму малому росту?

I ўсе пайшлi, нягучна пакрочыўшы адзiн за адным, а за iмi iшла дзяўчынка з барабанам, падняўшы палачкi ўгару.

XIX

Дзецi не разбудзiлi Таню. Яна прачнулася ў цiшынi i пайшла сама, i румянае ад захаду паветра праводзiла яе да самага дому. Яно асвяжыла ёй грудзi, галаву, плечы, але сумленне ныла болем.

Як раскажа яна пра ўсё гэта мацi, як зможа яе засмуцiць?

Але дома, акрамя старой, яна зноў нiкога не застала.

Яна не папрасiла гарбаты ў старой, нiчога не з'ела i, не здымаючы вопраткi i абутку, легла ў ложак, хоць мацi заўжды забараняла ёй гэта рабiць.

"Няхай, - рашыла Таня. - I што я зрабiла благога - хто вiнаваты, што ўсё так выйшла, што няма ў мяне нi сясцёр, нi братоў, што я чакаю зараз невядомую кару, што бабуля старая i ў цэлым доме няма каму слова вымавiць? Што заўсёды адна, што заўсёды сама? Хто ў гэтым вiнаваты? Цi не мацi? Чамусьцi ж пакiнуў яе бацька i пайшоў. Чаму?"

Таня ляжала доўга, не запальваючы агню, пакуль накiраваны ў змрок позiрк яе не стамiўся i вейкi не пагасiлi яго.

Таня нiбыта не драмала, гатовая чуйна ўстаць на матчын голас цi на водгук яе крокаў.

Аднак яна не пачула iх.

Мацi патрэсла яе за плячо. Таня прачнулася. Агонь яшчэ гарэў, але сон не адышоў ад яе, i сярод смутных вобразаў i пачуццяў, якiя агарнулi яе ў сне, пабачыла яна схiлены над сабой твар мацi. Ён быў таксама смутны, нiбы цень накрываў яго, i выказваў ён такое ж смутнае хваляванне i незадаволенасць, а позiрк стаяў нерухома на адным месцы. I раптам Танi падалося, нiбы матчына рука падымаецца над ёй для ўдару.

Яна ўскрыкнула i села.

Мацi толькi хмурылася.

- Чаму ты спiш апранутая? - сказала яна. - Устань, я ж прасiла цябе гэтага не рабiць.

Але не пра адзенне думала мацi - Таня бачыла гэта...

- Устань, - паўтарыла мацi, - i выпi гарбаты. Я толькi што была ў дырэктара школы. Мяне выклiкалi. Уставай жа, мне трэба з табой пагутарыць.

А Таня не зварухнулася, не ўстала.

Яна сядзела, учапiўшыся за край драўлянага ложка, i мацi апусцiлася побач з ёй на пасцель.

Яна ледзь дакранулася да Танi. Але i ў гэтым лёгкiм дотыку яна адчула ўсё засмучэнне мацi.

- Як жа гэта ўсё ў цябе атрымалася? - запытала мацi.

- Гэта няпраўда, - адказала Таня. - Няўжо ты паверыла?

I голас Танi быў прыглушаны, быў затуманены яе доўгiм маўчаннем. Яна сёння не сказала i двух дзесяткаў слоў.

- Я не паверыла - нiхто не паверыў, акрамя Арыстарха Арыстархавiча. Ён патрабаваў нават, каб цябе выключылi.

- Чаму? - глуха спыталася Таня.

- Ён смешна гаварыў пра гэта, - сказала мацi. - Таму, гаварыў ён, што ты засмечваеш дзiцячыя кадры. Так, ён вельмi смешна гаварыў пра гэта, - паўтарыла мацi i сама ўсмiхнулася крыху.

А Таня зусiм не ўсмiхалася.

Мацi гаварыла:

- Але ў цябе шмат сяброў - гэтым я задаволена, i Аляксандра Iванаўна твой друг, i дырэктар у вас добры i разумны чалавек, хаця ён i злаваў на твайго бацьку.

- Хiба i тата быў там? - спытала Таня спалохана.

- Так.

Мацi прыкрыла вочы, твар яе нiбы асунуўся за гэты вечар.

- Але не гэтая гiсторыя з газетай засмучае мяне, Таня, - сказала яна нягучна, - а ты; ты нiчога не расказваеш. Я пра ўсё даведваюся збоку: пра Колю, пра твае дзiўныя паводзiны, за якiя дзецi празвалi цябе дзiкiм сабакам дзiнга. А дома ты цяпер заўсёды маўчыш. Няўжо ты палохаешся мяне, цi не паважаеш, цi не любiш? Адкажы мне.

Таня павяла галавой. Ёй цяжка было гаварыць.

- Я заўсёды адна, я заўсёды сама, - нячутна сказала Таня. I дадала цiшэй: - Чаму бацька пайшоў ад нас? Хто вiнаваты ў гэтым, адкажы мне.

Цяпер мацi маўчала хвiлiну, дзве, а можа, i болей. I Таня нi разу не глянула ёй у твар: не хапiла адвагi гэта зрабiць.

Але тут яна пачула роўны i спакойны голас мацi. Нiводзiн гук не дрыжаў у яе вуснах.

- Таня, - сказала мацi, - людзi жывуць разам, калi кахаюць адзiн аднаго, а калi не кахаюць, яны не жывуць разам - яны разыходзяцца. Чалавек вольны заўсёды. Гэта наш закон на ўсе часы.

Тады Таня рашылася глянуць на мацi, спачатку асцярожна, знiзу ўгору, павярнуўшы шыю, як маленькая птушка, якая, перад тым як узняцца з галiны, шукае, цi няма ў небе небяспекi.

Мацi сядзела нерухома, высока ўзняўшы галаву. Але твар яе выказваў пакуту, нiбыта нехта катаваў яе доўга словамi цi жалезам - усё роўна, але толькi страшэнным катаваннем.

"Хто гэта зрабiў?" - падумала Таня з болем, уважна ўглядаючыся ў твар мацi.

А з гэтага бледнага твару глядзелi на яе самыя чароўныя ў свеце вочы вочы яе мацi, вiльготныя да краёў; вiльгаць ззяла на зрэнках, i пад вейкамi, i ў кутках яе цёмных вачэй.

- Цi не паехаць нам лепей, Таня? - сказала мацi.

Таня схапiлася за грудзi.

- Мама, - крыкнула яна са здзiўленнем i глыбокiм шкадаваннем, - ты кахаеш яго да гэтага часу!

Яна абхапiла рукой галаву мацi, гарачай шчакой прытулiлася да яе валасоў, абдаўшы iх сваiм дзiцячым дыханнем.

- Мама, не слухай мяне, не слухай, родная! Я больш нiчога не разумею. Усё круцiцца перада мной.

I ў гэтую хвiлiну здалося Танi, што ўвесь свет на самай справе круцiцца над яе галавой. Ён здаўся ёй дзiўным, як той незразумелы шар, пра якi спявае ў сваёй песнi юны Максiм:

Крутится, вертится шар голубой,

Крутится, вертится над головой,

то матавы, як вячэрнi туман за акном, то блакiтны i блiскучы, як родная рака, асветленая сонцам з ранiцы, як сад i поле, якiя яна бачыла ў сне.

Крутится, вертится - хочет упасть...

- Мама, не трэба ехаць нiкуды, - шаптала Таня, плачучы разам з мацi.

XX

- Бываюць розныя вiды кахання, - сказала тоўстая дзяўчынка Жэня.

Яна сядзела ў сваiм пакоi з Таняй ля акна перад вялiкiм акварыумам са свежай вадой.

Яны больш не былi ворагамi. I абедзве дзяўчынкi глядзелi скрозь шкло на ваду i вулiцу, дзе за акном даўно ўжо была вясна.

Маленькiя палонныя рыбкi хвастамi раздраблялi вялiзнае сонца, што вольна плыло мiма, i на тонкiх промнях, як на канатах незвычайныя танцоркi, танцавалi над плотам пылiнкi. Стары меднiк крычаў на скрыжаваннi, стукаў па жалезнай рэйцы, i Танi здавалася, што ён разам са сваiм жалезам прынёс у горад вясну.

- А ты кахала калi-небудзь? - спытала Таня.

- Кахала, - адказала Жэня, - толькi гэта было даўно, яшчэ ў трэцiм класе.

- Але як ты даведалася пра гэта?

- Вельмi проста. Ён спытае, бывала: "Жэня, пакажы мне задачу". А я ведаю, што паказваць нельга. "Не буду", - кажу сабе. Але ён скажа: "Жэня, я болей не буду дражнiцца". Ну, i пакажаш. Нiчога са сваiм сэрцам зрабiць не магла. А цяпер мiнула. Пабачыла, што дрэнна вучыцца пачала, i кiнула. Рашыла - хопiць!

- Але як жа ты гэта зрабiла? - з цiкавасцю запытала Таня.

- Вельмi проста! Перастала глядзець на яго. Не гляджу, не гляджу - i забуду.

Таня разагнула спiну, але не перастала глядзець на шкло i на ваду, пасля без усмешкi спынiла ўважлiвы позiрк на сяброўцы. Усёй душой пазайздросцiла яна яе круглым шчакам, яе цвярозай галаве, напоўненай такiмi дзiвоснымi думкамi, i ўздыхнула. Яна цiха свiснула.

- Не свiшчы, - сказала Жэня, - гэта прыносiць няшчасце ў дом.

I Таня затрымала дыханне ў гэтым доме, дзе зiмой зацвiталi царскiя кучары i сярод тонкiх водарасцяў жылi залатыя рыбы.

Абедзве яны памаўчалi.

- Так, гэта праўда, - сказала Таня, - бываюць розныя вiды кахання, - i нечакана пайшла, не прамовiўшы больш нi слова.

А стары меднiк усё крычаў на скрыжаваннi, бразгаў жалезам, i за акном стаяла вясна.

У гайку за домам Танi таксама стаяла вясна, тая ж самая. Яна падняла траву ля падножжа каменных бярозак, свежым мохам абагрэла карэнне сiнiх пiхтаў. I пiхты пакiвалi сваiмi густымi, цяжкiмi галiнамi, навяваючы самi на сябе цёплы вецер.

Таня паклiкала Фiльку. Ён адказаў ёй з дрэва, матляючы босымi нагамi. Сваiм вострым, як шыла, нажом вастрыў ён аловак, а на каленях ляжалi сшыткi i кнiгi - цяжкi для хлопчыка груз, ад якога гнулася не толькi яго галава, але i хiсталiся нiбыта вяршалiны дрэў, увесь лес навокал хадзiў ходырам.

Ён вучыўся старанна.

I Таня з таго страшнага дня на рацэ не пакiдала яго. Яны займалiся разам, i яе вострая памяць прыходзiла на дапамогу iм абаiм.

Таня ўчапiлася за тоўсты сук, падскочыла i таксама залезла на дрэва.

Гэта была даурская бяроза, амаль без лiсця, што парасла крыва над зямлёй. Так зручна было сядзець на ёй побач!

- Заўтра апошнi экзамен, - сказаў з папрокам Фiлька, - а ты пайшла на цэлую гадзiну. Сама ўсё ведаеш, а другi чалавек няхай прападае. I ён прападзе. Я даю табе слова. I, можа стацца, каб ён не прапаў, яму трэба вучыцца, - з горыччу заўважыў Фiлька, - а цябе, калi патрэбна, няма.

- Фiлька, - сказала Таня яму, - ты мог бы i адзiн вывучыць гэтую тэарэму за гадзiну, пакуль я хадзiла да Жэнi.

- А што ты скажаш, - з сумам запярэчыў Фiлька, - калi я яе вучу, вучу, а яна коцiцца ад мяне, як на колах?

- Тады пачнём хутчэй.

Таня, выцягнуўшы руку, узяла ў Фiлькi свой сшытак.

- Калi дзве акружнасцi маюць агульную кропку... - сказала яна, гледзячы на кiпеўшае ад ветру лiсце.

Але Фiлька ўсё вастрыў i вастрыў аловак, i паляўнiчы нож яго ззяў на сонцы, як крыло ляснога голуба.

- Не, пачакай, - сказаў ён, - ты скажы мне спачатку праўду. На самай справе ты сёння на свiтаннi пойдзеш з Колем на мыс?

- Я сказала табе праўду.

- I дзеля гэтага ты надзела сваю святочную сукенку i лазiш па дрэвах i не шкадуеш яе?

- Так.

- А калi Коля спалохаецца i не прыйдзе на мыс?

- Ён прыйдзе, - сказала Таня, не адрываючы вачэй ад лiсця.

- А калi бацька даведаецца?

- Не даведаецца.

- Ты не баiшся хiба, што хто-небудзь раскажа яму?

Таня пацiснула плячыма:

- Апроч цябе, нiхто не ведае. А ты ж не скажаш?

Але ўсё ж яна зiрнула на Фiльку з падазрэннем: цi не смяецца ён.

Але нiколi ў жыццi Фiлька не быў такi сур'ёзны.

- Я ведаю тую мясцiну, - задуменна сказаў ён. - Там на зары пасуцца фазаны. Добра iх страляць ранiцай... Але ты не хадзi. Я цябе, як дзяўчынку, прашу.

- Не, я пайду, - адказала Таня.

I па голасу яе Фiлька зразумеў, што i Танi ўласцiва ўпартасць.

Усё, што ён мог спытаць, ён спытаў; усё, што ён мог сказаць, то сказаў. Што яшчэ заставалася рабiць?

Ён моўчкi паглядзеў на Таню. Сонечнае святло гарэла на яе твары, на руках, на лёгкай прыгожай сукенцы, якую яна не баялася папсаваць.

I ён падумаў:

"Дарэмна, аднак, я пра ўсё гэта пытаўся. Яна нiчога не баiцца".

I ў тую ж хвiлiну ён заўважыў у вачах Танi незвычайны страх, якога раней нiколi не заўважаў нi ў позiрку, нi на твары.

Ён адсунуўся з мiжвольным спалохам:

- Што з табой?

- Вусень!.. - крыкнула Таня.

Яна адцягнула плацце на шыi, моцна сцiснуўшы яго ў вузельчык, i з жахам паўтарыла некалькi разоў:

- Вусень! Вусень! Вось ён тут! Брыдка! Рэж хутчэй!

Самую малую долю секунды Фiлька вагаўся, гледзячы на свой нож, якiм здабываў мурашкавы сок, i рэзаў серу, i рабiў столькi прыемных для Танi рэчаў.

I раптам, узмахнуўшы iм, адхапiў вялiкi кавалак Танiнай сукенкi.

Нiчога не адчуваючы, акрамя страху i брыдкасцi, Таня ў першы момант усё яшчэ сцiскала ў руцэ адрэзаны кавалак тканiны, потым павольна разгарнула яго. Замест страшнага вусеня на яе руцэ ляжаў звычайны сучок.

Страх на Танiным твары змянiўся неўразуменнем, неўразуменне - адчаем, калi яна ўбачыла на сваёй сукенцы вялiзную дзiрку. Яна пляснула рукамi:

- У чым я цяпер пайду! Навошта ты гэта зрабiў, Фiлька?

- Знарок, - сказаў ён, - хаця ты сама мяне прасiла. Але, можа, ты цяпер не пойдзеш на мыс?

- Усё роўна я пайду. Я пайду, я пайду! - закрычала Таня i, саскочыўшы на зямлю, знiкла, патанула за дрэвамi.

I Фiлька не паспеў заўважыць, як знiкла яна мiж чорных i белых бяроз.

Нiбы вiхор памчаў ад Фiлькi друга.

Ён застаўся на дрэве адзiн. Геаметрыя, што ляжала ў яго на каленях, упала на траву. Паласаты бурундук, самы цiкаўны з усiх жывучых у гэтым гаi пад каранямi даурскай бярозы, падышоў да кнiгi i спынiўся перад ёй. У пярэднiх лапах ён трымаў арэх, якi нёс у сваю норку.

Фiлька сярдзiта запусцiў у бурундука нажом. I востры нож уткнуўся ў зямлю перад самай пысай звярка.

Бурундук кiнуў арэх i таксама знiк.

А Фiлька павольна споўз з дрэва. Ён падняў арэх паклаў яго на далонь i ўзважыў - арэх быў поўны. Фiлька некаторы час глядзеў на яго не рухаючыся, увесь час думаючы пра Таню, i потым, вырашыўшы, што ўсё-такi кожны арэх павiнен быць з'едзены, гучна разгрыз яго.

XXI

Ноччу горад спаў. I хаця кожны далёкi гук ноччу здаецца блiзкiм, не было чаго слухаць у немаце горада.

Толькi Таня iшла i iшла.

Аднойчы яна хадзiла ўжо гэткай парой i па гэтай дарозе. Але тады побач iшоў Фiлька, ён нёс яе вуды на плячы. Абое яны трохi дрыжалi ад холаду, таму што была восень i на свiтаннi лiсты зрывалiся i даганялi вецер, не датыкаючыся да зямлi. I зоркi гарэлi тады толькi на самым краi небасхiлу. А цяпер яны не пакiдалi неба, чакаючы зару, каб знiкнуць з яго.

А пакуль яны гарэлi ў цiшынi, Таня ўсё iшла пры iх святле, накiроўваючыся да лясiстага мыса.

Яна ўвайшла ў лес i выбрала сабе шырокую сцяжынку, дзе было святлей, чым пад дрэвамi. Доўгiя каранi i ценi ляжалi ў яе на дарозе. Але ёй не было страшна. Толькi вiльготныя лiсты вольхi палохалi яе зрэдку, чапляючыся за твар. Яна адхiляла iх рукой. Яна была ў задуменнi.

Яна думала: што рабiць, калi Коля скажа ёй аб каханнi? Што рабiць? Учора ён прыйшоў да яе i сказаў: "Прыходзь. Я прашу цябе, прыходзь дзеля мяне. Я не бачыў яшчэ сапраўднага свiтання ў лесе. Прыходзь".

I вось праз iмгненне яна прыйдзе.

Што рабiць? Што рабiць наогул, калi табе гавораць пра каханне, а ў цябе ёсць толькi мацi, для якой ты ў жыццi адна, i няма ў яе нiкога болей?

Яна злёгку дрыжала, думаючы пра гэта, i хуталася ў доктарскi халат сваёй мацi, якi надзела крадком.

А лес iшоў усё далей i далей, ведучы яе па сваiх сцяжынках да мыса, дзе былi рассеяны вялiзныя камянi.

Коля выбраў сабе месца сярод iх. Ён сядзеў i чакаў, гледзячы ў бок лесу. А пад патухлымi зорамi ўжо бялеў пясок i, быццам пад дажджом, блiшчала каменне.

Таня з'явiлася перад iм раптоўна. Ён не пазнаў яе ў белым халаце i кiнуўся прэч ад яе. Таня клiкнула яго. Ён азваўся. Але бянтэжлiвасць яго прайшла не адразу.

Час цягнуўся павольна. Яны моўчкi iшлi назад да ўзлеску, дзе, быццам верацёны, ахутаныя пражай, стаялi ў дыме востраканечныя елкi.

Яны выбралi лiстоўнiцу з шырокiмi галiнамi i спынiлiся пад ёй.

- Навошта ты надзела гэты халат? - запытаў Коля.

Таня адказала:

- У мяне цяпер няма той прыгожай сукенкi, якая так падабалася табе.

- Нашто ты гаворыш пра сваю прыгожую сукенку, я яе зусiм не памятаю. Я думаю толькi пра цябе.

- Заўсёды? - спытала Таня.

- Заўсёды. Нават тады, калi я цябе не бачу. Вось што для мяне дзiўна.

- Так, гэта дзiўна, - сказала яна.

Потым яны прыселi ля падножжа лiстоўнiцы i прыслухоўвалiся да трэску галiн над галавой. Гэта прачыналiся птушкi ў сваiх сховiшчах. Над вяршалiнай суседняй елкi замахала крыламi арэхаўка i паляцела, пакiнуўшы за сабой у цёмным паветры цьмяны след.

- Гэта вельмi дзiўна, - паўтарыла Таня, сочачы за яе палётам. - Вось яна правяла мiж галiн, тут, на елцы, доўгую ноч. А цяпер на зары паляцела... Але гэта добра. Значыць, ты будзеш думаць пра мяне заўсёды i тады, калi мяне тут не будзе? Хутка я паеду.

Коля цiхенька ўскрыкнуў. Ён не пасаромеўся крыкнуць, пачуўшы гэтыя словы, якiя за адну секунду перавярнулi яго душу.

Таня ж, наколькi хапала сiлы, старалася стрымаць свой голас.

- Хiба ты хочаш паехаць адсюль? - спытаў ён.

- Так, я вырашыла. Няхай бацька застаецца з табой i цёткай Надзяй - яна ж таксама добрая, ён яе любiць. Але я нiколi не пакiну маму. Нам трэба паехаць адсюль.

- Але чаму, скажы мне? Цi ты ненавiдзiш мяне, як раней?

- Нiколi не кажы мне пра гэта, - глуха сказала Таня. - Што было са мной спачатку, я не ведаю. Але я так баялася, калi вы прыехалi да нас. Гэта ж быў мой бацька, а не твой. I, вiдаць, таму я была несправядлiвая да цябе. Я ненавiдзела i баялася. Але цяпер я хачу, каб ты быў шчаслiвы, Коля...

- Не, не! - у хваляваннi закрычаў ён, перабiваючы яе. - Я хачу, каб i ты была шчаслiвая, i твая мацi, i бацька, i цётка Надзя. Я хачу, каб былi шчаслiвымi ўсе. Хiба нельга так зрабiць?

- Можа быць, можна, - у роздуме адказала Таня, - не ведаю.

I яна змоўкла, думаючы пра сваё ўласнае шчасце, i пра шчасце бацькi, i пра мацi.

Яна сядзела цiха, прыцiснуўшыся спiной да цёмнага ствала шырокай лiстоўнiцы, нiбыта ёй хацелася абаперцiся на нешта непарушнае, больш надзейнае, чым яе няясныя думкi, што смутна плылi ў яе галаве.

Але i лiстоўнiца ледзь калыхалася пад сiлай ранiшняга ветру. Ён iшоў ад кары па вяршалiнах, гойдаючы iх.

Свiтанак кацiўся за iм, як прыбой, б'ючыся ў стромую сцяну лесу.

А ў небе над ракой не было ўжо нiводнай зоркi.

- I мне б хацелася, каб усе былi шчаслiвыя, - сказала Таня, неадступна гледзячы ўдалячынь, на раку, дзе ў гэты час паднялося i ўздрыгнула сонца. - I вось я прыйшла да цябе. I цяпер пайду. Бывай, сонца ўзышло.

I Таня паднялася з травы, павярнулася спiной да ракi i пайшла па лесе, не разбiраючы дарогi.

Коля дагнаў яе на сцяжынцы, дзе ўбаку мiж ялiн стаялi кедры.

- Таня, не iдзi! - крыкнуў ён. - Хiба сказала ты мне ўсё? Няўжо гэта ўсё?

- Вядома, усё, - адказала яна са здзiўленнем. - А хiба яшчэ што-небудзь трэба табе, Коля?

Ён не асмелiўся зiрнуць на яе пяшчотна: ён баяўся пачырванець i апусцiў вочы.

Яна ж працягвала глядзець у яго твар з мiлай i рахманай увагай.

Тады ён нахiлiўся i наблiзiў свае вусны да яе шчакi.

Яна не адсунулася ад яго.

Было цiха з усiх бакоў.

I ў тое ж iмгненне два гучныя стрэлы прайшлiся ў цiшынi па лесе. Потым у гарах быў водгук.

Невысокi кедр узмахнуў галiнамi, i вялiзны фазан у зялёных i залатых пёрках упаў да ног дзяцей.

Яны спалохана разбеглiся.

А фазан пачаў бiцца ў траве i сцiх. I другi фазан з белымi вушамi, праляцеўшы трохi наўскось, зiгзагамi, мёртвы прыпаў да зямлi каля Танi.

З-за тоўстых елак выйшаў на сцяжынку бацька. А за iм з'явiўся Фiлька.

У абаiх былi ружжы ў руках, i блакiтны дымок курыўся над iх галовамi мiж дрэў.

- Цудоўна! - сказаў бацька.

Таня кiнулася да бацькi.

Ён нiбы зусiм не быў здзiўлены, убачыўшы яе ў лесе.

Ён ласкава ўзяў яе пад руку i сказаў:

- Дзецi, пара вам дадому. Сёння апошнi экзамен.

Фiлька ж падабраў цяжкiх птушак, разам з ружжом закiнуў iх за спiну, спынiўся побач з Колем.

- А мы, брат, тут палявалi, - сказаў ён. - Шмат фазанаў пасецца ранiцай на мысе.

Коля дрыжаў усiм целам. Фiлька зняў сваю куртку i накiнуў яму на плечы. Ён узяў яго таксама пад руку.

Але сцяжынка была вузкая для дваiх. I яны пайшлi адзiн за адным, а Таня з бацькам наперадзе.

Яна прыцiскалася да яго ўсё шчыльней, каб плячом не збiваць расу з дрэў.

Зрэдку яна падымала вочы i глядзела яму ў твар. А ён ступаў па сцяжынцы прама, не баючыся расы i стукаючы абцасамi па каранях. Ён не круцiўся, не кружыўся па лесе. Ён быў просты. Ён усмiхаўся i трымаў яе моцна.

- Як ты падобна на сваю мацi ў гэтым белым халаце! - сказаў ён.

А Таня раптам падняла руку бацькi, паклала сабе на плячо так, як яна ляжала ў першы дзень iх сустрэчы. Потым пагладзiла яе, пацалавала першы раз.

- Тата, - сказала яна, - мiлы мой тата, даруй мне. Я на цябе раней сердавала, але цяпер разумею ўсё. Нiхто не вiнаваты: нi я, нi ты, нi мама. Нiхто! Але ж многа, вельмi шмат ёсць на свеце людзей, вартых любвi. Праўда?

- Праўда, - сказаў ён.

- Цi даруеш ты мне калi-небудзь маю злосць? Я болей не буду сердаваць. А ты, - цiха спытала Таня, - не сярдуеш на мяне, што я была тут у лесе разам з Колем?

- Не, мiлая Таня. Я ж таксама знаю: добра ў лесе на свiтаннi!

XXII

Вясна скончылася. Абмялела ля берагоў рака, выступiлi камянi, i яшчэ да паўдня награваўся на беразе пясок.

Бляск над вадой зрабiўся вастрэй, драбней. Летняя спёка ўдарала цяпер прама ў горы, i па гарачых токах паветра падымалiся павольна ў вышыню арлы. Толькi з мора далятаў часам чысты вецер i доўга шумеў у лясах.

Таня апошнi раз абыходзiла бераг, развiтваючыся з усiмi. Яна iшла па пяску, побач са сваiм ценем, i рака бегла ля самых яе ног - як сябра, праводзiла Таню ў дарогу.

Доўгая пясчаная каса загарадзiла iм абедзвюм дарогу.

Таня спынiлася. На гэтай касе ранiцай яна любiла купацца з Фiлькам. Дзе ён цяпер? Цэлую ранiцу яна дарэмна шукае яго ўсюды. Ён уцёк, не хочучы развiтацца з ёю. Нi тут, нi там не можа яна яго знайсцi.

Цi не сама яна вiнавата?

Як часта за гэты год, такi багаты для Танi падзеямi, забывалася яна на свайго друга, якога абяцала калiсьцi нi на кога не мяняць! Ён жа нiколi яе не забываў, заўсёды памяркоўны ў дружбе.

I цяпер, пакiдаючы дарагiя мясцiны, Таня думала пра яго з удзячнасцю, упарта шукала.

- Фiлька! Фiлька! - крыкнула яна гучна двойчы.

I вецер аднёс яе голас на самы край касы. I там, з-за пясчанай грады, раптам падняўся Фiлька i стаў на каленi ля вады.

Таня падбегла да яго, пагружаючы свае ногi ў пясок.

- Фiлька, - сказала яна з дакорам, - мацi мяне чакае на прыстанi, а я шукаю цябе з самай ранiцы. Што ты робiш тут на касе?

- Так, нiчога, мала-мала, - адказаў Фiлька. - Мала-мала ляжу.

Словы яго былi цiхiя, вочы ледзь прыадкрытыя. I Таня пасмяялася з яго журботнага выгляду.

- Мала-мала, - са смехам паўтарыла яна i раптам змоўкла.

Ён быў без майкi. I плечы яго, аблiтыя сонцам, ззялi, як камянi, а на грудзях, цёмных ад загару, вызначалiся светлыя лiтары, выведзеныя па-майстэрску.

Яна прачытала: ТАНЯ.

Фiлька сарамлiва закрыў гэтае iмя рукой i адступiў на некалькi крокаў. Ён адступiў бы вельмi далёка, зусiм пайшоў бы ў горы, але ззаду сцерагла яго рака. А Таня ўсё iшла за iм, крок за крокам.

- Пачакай жа, Фiлька! - гаварыла яна.

I ён не пайшоў далей.

"Няхай, - рашыў ён, - няхай пабачаць гэта ўсе людзi, раз так лёгка пакiдаюць яны адзiн аднаго".

Але Таня глядзела не на яго. Яна зiрнула на сонца на бляск, рассеяны ў паветры над гарамi, i павярнула пустыя рукi Фiлькi да сябе.

Яна была здзiўлена.

- Як жа ты гэта зрабiў? - спытала яна.

I ў адказ Фiлька моўчкi нагнуўся да зямлi i дастаў з-пад кучы адзення, складзенага iм на пяску, чатыры лiтары, выразаныя iм з белай паперы. Ён паклаў iх на грудзi i сказаў:

- Я кожную ранiцу прыходжу сюды i даю сонцу пячы свае грудзi, каб iмя тваё засталося светлым. Але прашу цябе, не смейся болей з мяне.

Ён паклаў сваю далонь на горла, што было ў яго знакам найвялiкшага смутку. I Таня зразумела, што лепш ёй цяпер не смяяцца.

Яна з новай для яе ласкай зiрнула яму ў вочы i цiхенька дакранулася пальцам да яго скуры.

- Якi ж ты маленькi, Фiлька! Ты дзiця. Гэта ж усё адгарыць i знiкне, як толькi надыдзе зiма i ты надзенеш кашулю.

Фiлька нахмурыў твар, здзiўлена абвёў вачыма наўкола - i гарачы пясок i раку, што зiхацела мiж гор падобна залатой далiне. Разгубленасць яго была вялiкая. Ён забыў пра зiму, ён зусiм не думаў пра яе, калi палiў сваё цела пад сонцам.

"Дурань, дурань!"

Ён гатовы быў махнуць на сябе рукой.

- Але сонца такое дужае, - сказаў ён усё ж упарта. - Няўжо ўсякi след знiкне? Можа, што-небудзь i застанецца, Таня? Падумай.

I Таня, падумаўшы нядоўга, згадзiлася з iм.

- Цудоўна, - сказала яна. - Што-небудзь павiнна застацца, усё не можа мiнуцца. Iнакш куды ж... - спыталася яна са слязьмi, - куды ж падзенецца наша верная дружба навекi?..

Дзецi абнялi адзiн аднаго.

Цёплае паветра абдало iх твары. Адзiнокiя птушкi глядзелi на iх з вышынi.

Скончылася маленства! Як гэта здарылася? I хто б мог iм пра гэта сказаць? Нi пясок, нi лес, нi камянi, якiя былi з iмi заўсёды.

Толькi родная рака iх бегла ўсё далей да ўсходу, струменiлася памiж цёмных гор. I там, у непрагляднай далечы, паўставала перад iмi iншая, чарадзейная краiна, распасцiраўся светлы край.

I, абняўшыся, яны неадрыўна глядзелi ў адзiн бок, не назад, а наперад, таму што ў iх яшчэ не было ўспамiнаў.

Але першы смутак расстання патрывожыў iх.

- Бывай, дзiкi сабака дзiнга, -сказаў Фiлька, - бывай!

Яму хацелася горка заплакаць, але ён быў хлопчык, якi нарадзiўся ў маўклiвым лесе, на беразе суровага мора.

Ён лёг на пясок ля вады i зацiх.

А Таня пайшла па пяску ўздоўж ракi, i чысты вецер, што прыляцеў з таго ж суровага мора, дзьмуў увесь час ёй ў твар.